Please, smile Mr. Dark!! #67


LavaΗ Normoton είναι ένα νέο γερμανικό label με έδρα το Wurzburg. Τη μάθαμε μαζί με το περσινό ντεμπούτο cd των Landesvatter με τίτλο 'Lava'. Όμως όχι, δεν έχουμε ένα συγκρότημα εδώ, αλλά όπως συμβαίνει με τους περισσότερους ηλεκτρονικούς, ένα μονομελές project, πίσω από το οποίο κρύβεται, όσο μπορεί φυσικά αφού το επώνυμό του τον προδίδει απευθείας, ο Joachim Landesvatter. Ο οποίος, για να ξεδιαλύνουμε την όποια σύγχυση πριν καν αυτή δημιουργηθεί, ζει στο Βερολίνο. Αν, παρόλα αυτά, κάποιος τον ήξερε ήδη από τον techno ήχο των δύο 12'' eps που προηγήθηκαν του album, στο 'Lava' θα τον βρει να έχει μετακινηθεί σε περισσότερο χαλαρούς ρυθμούς, σχεδόν minimal dub house, την ατμόσφαιρα των οποίων χτίζουν υποχθόνιες, παλμικές bass-lines, ερεθιστικές, σποραδικές, όσο και ξεφτισμένες ακουστικές κιθάρες και αρκετά samples. Εντούτοις, όλα αυτά είναι αρκετά για να τον βάλουν ανάμεσα στους ενδιαφέροντες της σύγχρονης γερμανικής, και όχι μόνο, instrumental ηλεκτρονικής μουσικής. Από τους δέκα μονολεκτικούς τίτλους του δίσκου, με τη δυσπρόφερτη εκφώνηση, ένας που κατά τύχη ανήκει και στους ευκολότερους, το 'Tie' υπήρχε και στο 'Vatterland' 12'' του 2002 (στην ίδια εταιρεία). Το 'Lava' «είναι ένα soundtrack για την αστική νύχτα» πενήντα και κάτι λεπτών. Πολύ εύστοχος χαρακτηρισμός, που αν μετριαστεί λιγάκι για να μη γεννάει απεριόριστες προσδοκίες είναι και απόλυτα πραγματικός, ακόμη και ως προς τη μονοτονία. Και θα ενδιαφέρει σίγουρα τους φίλους της Mille Plateaux, όπως ασφαλώς και η πληροφορία ότι το 2004 ξεκίνησε τόσο για την εταιρεία, όσο και για τον καλλιτέχνη με μια νέα κυκλοφορία, το 'Lava Mat' 12'' - με δύο tracks από το album, τα 'Airy' και 'Tig', συν δύο μη κυκλοφορημένα, τα 'S+F' και 'Holz'. Αναγγελμένη ημερομηνία: 23/01. Αυστηρά για όποιον αναζητήσει τη συνέχεια όλων των παραπάνω, o.k.?


1000 + 1 TiLtΜουσικό συνοδό όμως, πέστε το και αυτό soundtrack (τέτοιο είναι εξάλλου, τι να λέμε τώρα;) έχουν και οι, συχνότατα μόνο κατ' ευφημισμό, ζεστότερες αστικές νύχτες της Αθήνας. Μέρος της αποτελεί και η αγαπημένη do-it-yourself στάση, άποψη και δραστηριότητα του 1000+1 TiLt και των κυκλοφοριών του. Σήμερα, όταν μιλάμε για underground μουσική στην πρωτεύουσα δεν έχουμε και πολλά να πούμε, είναι αλήθεια. Από ένα σημείο και μετά τα λόγια απουσιάζουν τόσο, που συνεννοούμαστε με νοήματα, σαν βουβοί. Σίγουρα όμως το θέμα θα μας φέρει φράση τη φράση στις πειραματικές, μη συμβατικές και σκοπίμως στην αντι-δημοτικότητα εκδόσεις αυτού του φορέα, ο οποίος ήδη από το 1993 μετράει αρκετές και σημαντικές τέτοιες - σε κασέτες, cd-rs και διάφορα έντυπα. Το '1000+1 TiLt #8' είναι μια συλλογή, η πρώτη σε «κανονικό» cd, καταλάβατε τι θέλω να πω, η οποία βγήκε τον περασμένο Οκτώβρη σε μόλις 550 κόπιες και με όμορφο, νεωτεριστικό εξώφυλλο από ριζόχαρτο. Συνοδεύεται, όπως έχουμε συνηθίσει στο παρελθόν, από ένα booklet, οκτώ σελίδων αυτή τη φορά, με τίτλο/ θέμα 'For The Annihilation Of All Artistic Conceptions', που αν και χρειάζεται μεγεθυντικό φακό για να διαβαστεί (sorry!) έχει κάτι που λείπει από πολλά επιμελέστερα: περιεχόμενο, εύστοχη ανάλυση και σοβαρή τοποθέτηση.

1000 + 1 TiLt cdΤα εβδομήντα επτά + λεπτά του cd είναι ένα εκτενές, αλλά και διεξοδικό, άτυπο αφιέρωμα στη σύγχρονη noise avant-garde μουσική, ρυθμική και droning. Ο F. T. Marinetti σίγουρα μπορεί να είναι περήφανος για τον σπόρο του, να είστε βέβαιοι. Δε γίνεται να μην αναφερθώ στο σπουδαίο 'Her Words Of Hate' των Tool Of The Man, στο 'Botswana' των Drog_A_Tek, στον P.S. Stamps Back, στους Καναδούς Arc και στο 'Second Cumming' από τα sessions των Cities In Desolation που προηγουμένως είχαν βγει σε cd-r. Ακούσματα ασφαλώς όχι εύκολα, αλλά έτσι κι αλλιώς δεν προορίζονταν για τέτοια σε καμιά περίπτωση, αντιθέτως ήταν να γίνουν συμπληρωματικά, αλλά και θεμελιώδη της διαφορετικότητας σε καιρούς που δεν αφήνουν πολλά ανοιχτά περιθώρια. Για επικοινωνία, η ηλεκτρονική διεύθυνση suckerpunch@mailbox.gr θα σας χρειαστεί. Και τολμήστε τη, η ανταλλαγή και μόνο χαρίζει σε όσους γράφουν ίχνη του πάθους που πιθανώς μας λείπει στην υπόλοιπη ζωή μας.


Who The Sky BetraysΛίγη αποτοξίνωση από τις συχνότητες του θορύβου στη συνέχεια με κάτι από το Brooklyn της Νέας Υόρκης. Για την ακρίβεια ένα jazz κουαρτέτο, τους Maroon. Σχηματίστηκαν το 2000 από την τραγουδίστρια Hillary Maroon και τον πιανίστα Benny Lackner. Στη σύνθεσή τους έχουν επίσης τον εξαιρετικό Derek Nievergelt στο μπάσο και τον βετεράνο drummer Lance Carter. Στο περσινό, δεύτερό τους album 'Who The Sky Betrays' συμμετέχουν σε μερικά tracks ο κιθαρίστας Marc Ribot και οι πνευστοί Nate Wooley (τρομπέτα) και Alex Hamlin (alto σαξόφωνο), όλοι τους με σημαντικό παρελθόν. Μαζί με τον παραγωγό του δίσκου J Why, η Hillary Maroon συμμετέχει παράλληλα στους Caramelize, ενώ μαζί τρέχουν και το label της Head Fulla Brains, όπου και η παρούσα κυκλοφορία.
Η κυρία της μπάντας δηλώνει κοφτά πως μεγάλωσαν με rock τραγούδια. Στη μουσική των Maroon αυτό φαίνεται. Με κάποιον τρόπο, που ασφαλώς δεν καινοτομεί, αυτό το τετραμελές σχήμα δίνει στην παραδοσιακή φωνητική jazz αρκετά στοιχεία από την pop μουσική, αλλά και μια ενδιαφέρουσα υπαινικτική πολιτική χροιά στους στίχους. Αν και ευάλωτες, οι περιεχόμενες διασκευές τους στα 'Isolation' (John Lennon/Plastic Ono Band), 'Show Me' (The Pretenders), 'The Tourist' (Radiohead) και 'Black Hole Sun' (Soundgarden) δεν μπορούν να παραβλεφτούν ως τυχαίες και επιβεβαιώνουν όλα τα παραπάνω εμπράκτως. Οι στιγμές όμως που το cd δίνει τις καλύτερες εντυπώσεις είναι οι αυστηρά αυθεντικές του. Πρέπει να ξεπλέξει κανείς το νήμα από την αρχή, στην ηχοληψία ακόμη του Tom Tedesco στο στούντιό του στο Paramus του New Jersey, να το ακολουθήσει περνώντας στη μίξη του Francois Lardeau στο La Casa του Brooklyn και να φτάσει όπως χρειάζεται στο αργό εναρκτήριο 'Is This The Time?', στο ακόλουθο ρυθμικό 'Bully On The Block' και στο υποχθόνιο 'Beyond The Bliss'. Όμως, έστω και αν εντέλει καμιά τους δεν το αποζημιώνει, το μυαλό δε μπορεί να ξεφύγει και να ξεχάσει εδώ την έλξη που ασκούν οι διασκευασμένες συνθέσεις. Ωστόσο, κρατήστε μερικές επιφυλάξεις.


Erik FriedlanderΝέα Υόρκη ξανά για το σημαντικότερο τσελίστα της downtown σκηνής της πόλης. Είναι γιος του Lee Friedlander, ενός από τους σπουδαίους φωτογράφους του δρόμου των 60s και γνωστού από τα εξώφυλλά του για την ιστορική Atlantic. Ο Erik Friedlander γεννήθηκε το 1960. Έχει δει το όνομά του στα credits δίσκων αμέτρητες φορές. Το έχει επίσης δει και φάτσα εξώφυλλο. Εντούτοις, μέχρι το περσινό 'Maldoror', cd album για την Brassland, δεν είχε κάνει έναν αποκλειστικώς solo δίσκο, με την έννοια να μη συμμετέχει κανένας άλλος μουσικός, πέρα από τον ίδιο. Ο Michael Montes, φίλος και συνεργάτης του στους Zoar, του έλεγε από καιρό πως ήταν ώρα για κάτι τέτοιο. Όταν τον Αύγουστο του 2002 βρέθηκαν και οι δύο στην Ευρώπη, τον προσκάλεσε στο Teldec, ένα παλιό στούντιο ηχογράφησης στο Ανατολικό Βερολίνο με μια τρομερή ιδέα. Ο ίδιος διάλεξε προσεχτικά δέκα αποσπάσματα από το ποιητικό έργο 'Les Chants de Maldoror' του Γάλλου υπερρεαλιστή του προ-προηγούμενου αιώνα Isodore Ducasse (που το υπέγραψε ως Comte de Lautreamont). Του τα άφηνε ένα-ένα μπροστά στα πόδια του, αυτός τα διάβαζε και αμέσως έβγαζε σε πραγματικό χρόνο τους ειρμούς του, εξωτερικεύοντας τους αυθόρμητα σε μουσική. Μια ώρα κράτησε αυτό το ιδιόρρυθμο παιχνίδι-συνεύρεση. Καταγράφηκαν περίπου δεκαπέντε αυτοσχεδιαστικά θέματα, χωρίς overdubs ή άλλη επεξεργασία, από τα οποία επιλέχτηκαν δέκα για το album.

MaldororΕίναι σίγουρα περίεργο, όσο και πρωτόγνωρο το να είσαι ο μοναδικός ακροατής, όπως στάθηκε ο Michael Montes, αυτού του πηγαίου, εκφραστικού ρεσιτάλ που ο Erik Friedlander δίνει εδώ. Ένα ανατριχιαστικό κονσέρτο στο σκοτάδι χωρίς άλλο ακροατήριο. Δεν θυμάμαι και πολλούς τσελίστες που να έχουν δουλέψει κάτι τόσο αυτοσχεδιαστικό και συνάμα χρωματισμένο και δυνατό. Ο Γάλλος Vincent Courtois μου έρχεται πολύ γρήγορα στο μυαλό. Άλλοτε με νεο-κλασικές μουσικές φόρμες, άλλοτε με ευθείς jazz καταβολές, άλλοτε ακόμη και με στοιχεία από τη μουσική της Μέσης Ανατολής, το 'Maldoror' είναι ένα κομμάτι του εσώτερου του ανθρώπινου είναι. Μια εγκυμοσύνη η οποία κράτησε μια ώρα και που επαναλαμβάνεται πανομοιότυπη εσαεί. Στο ένθετο booklet περιέχονται τα κείμενα, ενώ το εξώφυλλο αποτελεί ένα μοναδικό φιλοτέχνημα του σχεδιαστή Heung-Heung Chin. Καθίστε και διαβάστε τα επιλεγμένα αποσπάσματα του Michael Montes. Μετά επιλέξτε και ακούστε το αντίστοιχο θέμα από το cd. Είναι εκπληκτικό, αλλά ο ήχος που ο Erik Friedlander κατάφερε να βγάλει μέσα από την ίδια ακριβώς διεργασία όχι μόνο δεν θα σας εκπλήξει, αλλά αντιθέτως θα παγιώσει την αξία της σύλληψης αμφοτέρων. Πολύ πετυχημένο εγχείρημα.

PLAY-LIST στήλης (το βαρόμετρο της έσω εντροπίας μου) :

1. ULVER - Svidd Neger soundtrack
2. ARTANGO - In Extremis
3. IXTAB - Vier Spuren cd-r
4. DACM - Showroomdummies
5. A HAWK AND A HACKSAW - A Hawk And A Hacksaw