Please, smile Mr. Dark!! #68
Έχουν διαλέξει για όνομά τους μια λέξη με νόημα (σημαίνει το αντίθετο του εκκεντρικού) και πολύ καλό συμβολισμό - κάτι σαν την κορυφή του παγόβουνου, την οποία μπορούμε να δούμε μόνο, αλλά όχι και να τη σκαρφαλώσουμε. Οι Concentric δημιουργήθηκαν στο Austin του Texas πριν περίπου τρία χρόνια. Στην τελευταία τους σύνθεση είναι τρίο αποτελούμενο από τους Matt Campbell (μπάσο, synth, samples), Steve Sponseller (drums) και Jeff Grove (σαξόφωνο, φλάουτο, kalimba, synth). Ένα τρίο που παίζει και προτείνει τη διεξοδικότερη σύγχρονη jazz που ακούσαμε από αμερικάνικο σχήμα προσφάτως, αν και παραμένουν ως συγκρότημα ανυπόγραφοι από κάποιο από τα πολλά labels ειδικευμένα στο είδος. Σκεφτείτε την άποψη περί jazz fusion των Jaga Jazzist, σε ένα πιο ολιγομελές ensemble και με τις γνώριμες groovy αναπτύξεις που ακολουθεί η αμερικάνικη σχολή και... είστε μέσα! Ήταν επόμενο λοιπόν, το πρώτο τους album με τίτλο απλά το, ούτως ή άλλως δηλωτικό, όνομά τους, να βγει ως ανεξάρτητη παραγωγή από τη δική τους, και μόνο για την περίσταση, Concentric Music. Τα δεκατρία tracks του cd ηχογραφήθηκαν με εξοπλισμό για τον οποίο ευχαριστούν κάνα δυο φίλους στο ένθετο και σε διαφορετικά στούντιο, τα St. Elmo’s Musiclab και Night Heron.
Το ‘Concentric’ είναι μια σύμμειξη που περιέχει τα πάντα. Από μοντέρνα acid jazz γεμάτη samples και πλήκτρα, στο στυλ των Medeski Martin And Wood, για να έχουμε έστω μια σύγκριση, από αστρική global jazz, με άφταστο εξωτισμό από τους ήχους του φλάουτου και του βιολιού του Ben Swan σε τέσσερις συνθέσεις, από jazz-funk, με κλασικά δεικτικό μπάσο και κοφτούς ρυθμούς και τέλος από επιμελές jazz-rock με την κιθάρα του Paul Pollini σε πέντε tracks. Θα βάλω και τη σαρκαστική διάθεση που κρύβουν τίτλοι όπως οι ‘The Price Of All That Is Me’, ‘Beat The Whites With The Red Wedge’, ‘The Best Way To End A Career’ κ.ά. Πολύ δύσκολο να τους (μας) έχει ξεφύγει τίποτα τώρα. Η μεγάλη δύναμη, πέρα από την εκρηκτικότητα καθαυτή, αυτής της ωριαίας μουσικής φαντασίας είναι οι σπουδαίοι τονισμοί της που ξεπηδούν ανεπαίσθητα από παντού. Πάντα θα μένουμε σύξυλοι και μόνο στην ιδέα πως κανένα από τα διάφορα γρυλίσματα των πνευστών δεν μπορούν να σημειωθούν με ακρίβεια σε ένα φύλλο πενταγράμμου, όπως το ίδιο συμβαίνει και με τις υποδιαιρέσεις των τετάρτων του τόνου. Τελικώς, μια πολύ αξιόλογη μπάντα εν τη γενέσει της, από μια Πολιτεία, η οποία, δυστυχώς, θα συνδέεται για πάντα με τον μεγαλύτερο ανεγκέφαλο του πλανήτη. Παρακολουθήστε τους, αλλά από εκείνον τον cowboy φυλαχτείτε! Τελεία και παύλα.
Ελεγεία είναι ένας θρήνος, ένα ποίημα ή τραγούδι που γράφτηκε για έναν νεκρό. Και μια τέτοια έλαβε χώρα στο Duluth της Minnesota, δέκα μέρες μετά τα γνωστά γεγονότα στο World Trade Center της Νέας Υόρκης, δηλαδή στις 21 Σεπτέμβρη του 2001. Ήταν αφιερωμένη στον Michael Lenz, ο οποίος δολοφονήθηκε αναίτια στις 2 Μαρτίου του ίδιου χρόνου (στη Βοστόνη). Πάρα πολλοί μουσικοί ενώθηκαν τότε, σε ένα κολεκτιβιστικό, αυτοσχεδιαστικό drone mood 25 συνεχόμενων ωρών. Όλα τα έσοδα πήγαν στο Michael Lenz Creative Writing Scholarship, που εδρεύει στο τοπικό πανεπιστήμιο, από το campus του οποίου εκπέμπει και ο ραδιοσταθμός KUMD. Το απόγευμα εκείνης της μέρας κάποιοι από τους συμμετέχοντες φιλοξενήθηκαν από τον John Zigler, μίλησαν για την εκδήλωση, εξήγησαν τα πώς και γιατί και έπαιξαν μουσική ζωντανά, σε μια προσπάθεια να δώσουν στους ακροατές μια γεύση από ό,τι θα ακολουθούσε. Τα δύο αυτοσχεδιαστικά θέματα, από περίπου δεκαπέντε λεπτά το καθένα, ηχογραφήθηκαν όπως ακριβώς βγήκαν στον αέρα από τον ηχολήπτη Eric Swanson. Παίζουν οι Jessica Bailiff, Brian John Mitchell, Michael Anderson, Ryley Fogg, Jesse Beacom, Marc Gartman και τέλος ο Alan Sparhawk, ο οποίος φαίνεται πως είχε γενικότερα ένα σημαντικό ρόλο στο event. Σχεδόν δύο χρόνια μετά, εκείνη η radio performance κυκλοφόρησε σε cd με τίτλο ‘Elegy - Radio Broadcast’, από την εταιρεία του Alan Sparhawk και των Low, την Chairkickers’ Music. Το πρώτο θέμα είναι σκοτεινό, ατμοσφαιρικό, αναπτύσσεται αργά και χτίζεται σταδιακά. Σε αντιπαράσταση, το δεύτερο είναι περισσότερο ηλεκτρονικό, με samples, θόρυβο και κοντά σε μια abstract atonal γενική αισθητική περί πειραματισμού (σαφώς λιγότερο συγκινητικό του πρώτου). Πάντως, αμφότερα είναι δύο διαφορετικές εκφράσεις για να μιλήσει κάποιος για τον χαμό ενός πολύ καλού φίλου. Και κάπως έτσι μόνο έχουν αξία να ειδωθούν, αλλά και να ακουστούν. Ωστόσο, καταλαβαίνει ο οποιοσδήποτε και την υπεροχή των μουσικών που συνεργάστηκαν. Αν τους βγήκε με τόσο άμεσο και αυθόρμητο τρόπο αυτή η μουσική, έπρεπε να μπουν κατευθείαν στο στούντιο. Η έμπνευση είναι κάτι που άπαξ και το πιάσεις με τέτοια ευφορία, δεν πρέπει να την αφήνεις να φύγει!
Ακολουθεί μια συλλογή, από αυτές τις λίγες που αξίζει να θυμόμαστε από το 2003. Φέρει τον τίτλο ‘Sunset: False’ και αποτελεί το πρώτο νούμερο της νεοσύστατης Slow Noir Records από τη Bologna της γειτονικής Ιταλίας. Πίσω από αυτό το label συναντούμε και έναν ήδη γνώριμο, τον Christian Govoni. Τον είχαμε παρουσιάσει παλιότερα από αυτές τις γραμμές με το μουσικό του project, τους La Nuit Americaine, που βεβαίως συμμετέχουν και εδώ. Δεν είναι τόσο τα δεκαπέντε αποκλειστικά τραγούδια που ακούμε σε αυτό το cd. Αυτά είναι ένα πολύ σημαντικό κίνητρο, πρωτίστως για την αγορά του. Είναι ότι μέσα του κρύβει μερικά από τα πολύ αγαπημένα τραγούδια της περσινής χρονιάς, που μόνο για λόγους καθαρά συγκυριακούς δεν βρέθηκαν στις ετήσιες προτιμήσεις μας. Όλα τους post-folk μπαλάντες, με συναισθηματικό βάρος και μεστό λόγο. Το ‘Ash Ballad’ των Anna Kashfi είναι συγκλονιστικό, με μια εξαιρετική Sian Webley (‘Don’t forget, I was your lover...’, τι στίχος!). Οι Λονδρέζοι Arco επανεμφανίζονται με το πρώτο τους νέο τραγούδι εδώ και δύο χρόνια. Το θαυμάσιο ‘Disconnected’ των Magic 12. Οι Harper Lee, το σχήμα του Keris Howard, πρώην Trembling Blue Stars, στο μοναδικό indie-pop τραγούδι του album. Solo η Deanna Varagona των Lambchop και Neutral Milk Hotel. Οι The Workhouse, οι οποίοι βυθίστηκαν στην αλά Cocteau Twins τεχνοτροπία που φλερτάριζαν από καιρό. Οι Saint Joan από το Nottingham. Οι Anamude από το San Francisco, με την Anna Hortillosa, έναν εν πολλοίς θηλυκό Devendra Banhart. Οι Repomen από το Sheffield, σε ένα ρυθμικό garage-pop track. Δύο επίγονοι των Tindersticks, οι Last Harbour και Copenhangen. Οι Γάλλοι Melmac, σε ένα ενδιαφέρον instrumental. Και τέλος, ομοίως επιγραμματικά, οι επίσης γνωστοί μας Transmissionary Six και οι Baptiste. Βρείτε μια θέση στη δισκοθήκη σας για αυτήν την συλλογή, κατά προτίμηση δίπλα στο δίτομο ‘Acuarela Songs’ της Ισπανικής Acuarela Discos. Έχουν ακριβώς τα ίδια, άρωμα, αλλά και μουσικό χρώμα.
Τέλος, πάμε στον κρυφό captain της Nortec Collective από την Tijuana του Μεξικού, τον ηλεκτρονικό δανδή Fernando Corona. Μετά το ‘Martes’ ως Murcof, για το λονδρέζικο The Leaf Label το 2001, ο κύριος αυτός κατευθύνθηκε προς μια πιο κινηματογραφική συγγραφή. Τι αναστάτωση μας έφερε με τα αναφερόμενα αγγίγματά του στην τελευταία ταινία των παραγωγών του θρυλικού ‘Amores Perros’, δε θα τη πιστέψετε (μπορεί να εννοεί άλλον από τον Alejandro Gonzalez Inarritu;). Πάντως, τα δύο, σχεδόν δεκάλεπτα, θέματα του περσινού ‘Ulysses’ είναι η δική του μουσική που αντηχεί το φάντασμα του μεγάλου Stanley Kubrick. Έτσι την εμπνεύστηκε. Διαθέσιμο σε βινύλιο των δώδεκα ιντσών, πάλι από το The Leaf Label, μας προετοιμάζει για το δεύτερό του full length album, προγραμματισμένο για την άνοιξη που μας έρχεται. Η ενορχήστρωση των δύο tracks είναι δική του. Το βιολί όμως στο ‘Ulysses’ της πρώτης πλευράς, καθώς και το διπλό μπάσο στο ‘Urano’ της δεύτερης ηχογραφήθηκαν από κάποιους μουσικούς στην Tijuana, τα ονόματα των οποίων δεν αναφέρονται, ούτε και μπόρεσα να βρω. Αργές εκκινήσεις, μυστηριακή ατμόσφαιρα, σχεδόν τελετουργική, που φτάνει στην τελευταία φάση του πρώτου σε ένα βαθύ 4/4 beat (η λογική του, πνευματώδης κορύφωση) και αφήνοντας αντιθέτως το δεύτερο άρρυθμο.
Ο Fernando Corona έχει ήδη έτοιμο ένα νέο, remix αυτή τη φορά, 12’’ στο ίδιο πάντα label, αλλά και ένα πλήρες album υπό το alter ego project Terrestre, το οποίο όμως θα κυκλοφορήσει από τη μεξικανική Static Discos. Λέγεται ότι θα περιέχει μια ενότητα από tracks που έγραψε χρησιμοποιώντας samples από μουσικούς τους οποίους ηχογράφησε στους δρόμους της Tijuana και της Ensenada. Να πούμε πως το περιμένουμε με έκδηλη ανυπομονησία; Περιττό, όταν μιλάμε για τον ηλεκτρονικάριο κλώνο του Arvo Part.
PLAY-LIST στήλης (το βαρόμετρο της έσω εντροπίας μου):
1. RAPOON - I Am A Foreigner
2. ERIC ALDEA/IVAN CHIOSSONE - Narcophony
3. CHRISTOF LAUER - Heaven
4. FRANZ KOGLMANN - Fear Death By Water
5. ANDREW THOMAS - Fearsome Jewel mcd