Please, smile Mr. Dark!! #78

Ένα από τα outsider της σύγχρονης avant-garde jazz σκηνής της Γλασκόβης, ο πιανίστας Bill Wells, συναντάει στο Βερολίνο το Stefan Schneider (των To Rococo Rot / Mapstation / Kreidler) και την Anne Whitehead, κάποτε στο στενό κύκλο του Robert Wyatt και ενίοτε συνεργάτη των Carla Bley, Jah Wobble, Penguin Cafe Orchestra και Elvis Costello, και ηχογραφούν τον περασμένο Ιούλιο τα οκτώ tracks του 'Pick Up Sticks'. Στα δύο από αυτά συμμετέχει και η βερολινέζα τραγουδίστρια και τραγουδοποιός Barbara Morgenstern. Από όσο θυμάμαι αυτή είναι και η πρώτη φορά που ένα σχήμα του Bill Wells εκδίδει για το λονδρέζικο The Leaf Label. Στα μόλις εικοσιένα λεπτά του, αυτό το mini album ούτε εντυπωσιάζει, αλλά ούτε και πληροί κάποιες απ' τις προσδοκίες που δημιουργούνται με την ανάγνωση των συμμετεχόντων. Στις καλύτερες στιγμές του ('Family Sighs', 'Perfect Window') ίσα που ξεπερνάει το μέσο ενδιαφέρον ενός κεντροευρωπαϊκού πειραματικού δίσκου, με αιχμή το τρομπόνι και τη melodica της Whitehead, πάνω σ' ένα άρρυθμο, ambient ηλεκτρονικό υπόστρωμα από computer sounds, synthesizers και samples των υπολοίπων, της Morgenstern συμπεριλαμβανομένης (πιάνο εδώ, εξάλλου, δεν υπάρχει). Νιώθω ότι η αξία αυτής της κυκλοφορίας δύσκολα θα υπερβεί αυτήν ενός εφήμερου εστέτ, χωρίς μελλοντική προοπτική. Αν θυμηθώ και το 'Ghost Of Yesterday' με την Isobel Campbell, ο Bill Wells δεν τα πάει καλά με τα once only projects. Θα αντιπρότεινα, ως μια πολύ καλή εισαγωγή στη μουσική αυτού του Σκοτσέζου, το 'Also In White' του Bill Wells Trio, ένα διαυγές μοντέρνο jazz album του 2002 στη Geographic, με ωραίο περιεχόμενο. Ο παρών είναι ένας μέτριος δίσκος.

Δεν ισχύουν όμως τα ίδια για το μελωδικό κινηματογραφικό σκηνικό που δημιουργεί ο Pascal Schafer στο πρώτο του full-length album για λογαριασμό της γερμανικής Karaoke Kalk, το φετινό 'Dawn'. Είχε προηγηθεί στην ίδια εταιρεία πέρυσι το 'Melody Express', ένα ep με έξι θέματα (το ομότιτλο βρίσκεται και στο album). Έχουμε καταλάβει, πλέον, ότι όλη αυτή η φάρα των Dee-Jay's που σε κάποια φάση την είδαν πολυ-οργανίστες είναι ικανή για όλα. Το σύνολο του παρόντος υλικού ηχογραφήθηκε εξ' ολοκλήρου από τον συνθέτη στα τέλη της περασμένης χρονιάς, χειμώνα καιρό, δηλαδή. Ο ίδιος έκανε και την παραγωγή. Μόνο το mastering άφησε σε άλλα χέρια. Έγινε από τον Eric Breuer, κάπου στην Κολονία. Η γραφή και η συνθετική σκέψη του Pascal Schafer σε αρκετές στιγμές θυμίζει έναν άλλο σύγχρονο Γερμανό, τον Jorg Follert (γνωστό ως Wechsel Garland). Διαφέρει όμως αισθητά ως προς το πρακτικό μέρος και την επιλογή των οργάνων. Ο Schafer χρησιμοποιεί μικρότερη ποικιλία, επί το πλείστον πλήκτρα, πολύ λιγότερο τις ακουστικές κιθάρες και αρκετά samples στο στυλ του αμερικανού Daedelus, αλλά με συγκρατημένο το beat. Εξάλλου, γνωρίζονται με τον Follert. Οι δυο τους υπογράφουν από κοινού το cover artwork του δίσκου. Χαζεύοντας, δε, τη ροζέ ανταύγεια του φωτός που αντανακλάται στο νερό της θάλασσας, αισθάνομαι πως αυτή η εικόνα του εξωφύλλου περιγράφει πολύ περιεκτικά τη μουσική του 'Dawn' και προδιαθέτει εύστοχα τον ψυχικό κόσμο ώστε να τη δεχτεί. Μια ενδιαφέρουσα πρόταση μοντέρνας instrumental electronica, πανέμορφη, αλλά και χωρίς τις πολύ μεγάλες συγκινήσεις.

Ο Mitchell Akiyama, από την άλλη, είναι ένας Καναδός που γεννήθηκε στο Toronto, αλλά απ' όσο τον γνωρίζουμε μένει στο Montreal και έχει να επιδείξει καταρχήν ένα σημαντικό δημιουργικό έργο ως συγγραφέας. Το μουσικό του output ξεκίνησε το 1999 και το φετινό του 'If Night Is A Weed And Day Grows Less' album στη βελγική Sub Rosa είναι το τέταρτο προσωπικό του. Παράλληλα, όλα αυτά τα χρόνια είναι ο manager της Intr_Version, ενός label που εκδίδει κυρίως νέους Καναδούς συνθέτες ηλεκτρονικής μουσικής. Επίσης, συμμετέχει και στο ντουέτο των Desormais, μαζί με έναν Αμερικανό από το Cincinnati, τον Joshua Treble. Με μουσική παιδεία στην κλασική και jazz μουσική (σε πιάνο και κιθάρα), ο Mitchell Akiyama άρχισε να συνθέτει electronic μουσική περίπου το 1995. Τέσσερις συνθέσεις του για πιάνο λύθηκαν, κόπηκαν, αναδομήθηκαν, επανασχεδιάστηκαν και τελικώς ξαναμονταρίστηκαν για να γίνουν οι οκτώ που περιέχονται στο παρόν cd. Εκτός του ίδιου του συνθέτη (πιάνο, τρομπέτα), στην εκτέλεσή τους συμμετέχει στο τσέλο η Becky Foon - γνωστή φυσιογνωμία στη σύγχρονη σκηνή της πόλης, με δράση στην ευρύτερη κολεκτίβα της Constellation ως μέλος των Set Fire To Flames, A Silver Mount Zion και Esmerine. Επιπλέον, ο Mitchell Akiyama είναι υπεύθυνος και για το εξαιρετικό artwork του digipak cd.

Οι μουσικές συνθέσεις του δίσκου αναπτύσσονται με ένα μινιμαλιστικό τρόπο, ενέχουν πειραματισμό και νεωτεριστικό πνεύμα, παιχνιδίζουν με το θόρυβο αλλά και συγκρατούνται μπρος στην καθολική ανατροπή, ώστε τελικώς αυτή να μην επιτυγχάνεται ποτέ. Θα μπορούσε να ειπωθεί ότι το παρόν αποτελεί ένα έργο σύγχρονης σύνθεσης για πιάνο, electronics και "πειραγμένα" όργανα και το θέμα θα είχε καλυφτεί. Μια από τις συνθέσεις του, το θαυμάσιο 'With Hopethat', είναι αφιερωμένη στον πρωτοπόρο Steve Reich. Ένα cd με μεστό ενδιαφέρον, αναθεωρητικές μελωδίες και αφαιρετική εξέλιξη, όπως τα περισσότερα soundtracks των απογυμνωμένων zeros. Πλησιάστε το με επιφύλαξη, αλλά όχι και άμυνα.

Μένουμε στον Καναδά, στο Vancouver συγκεκριμένα, για το 'Your Blues' των Destroyer, μια έκδοση της Merge Records. Για όσο ο ex-The New Pornographers Daniel Bejar θα συνεχίζει να μας εκπλήσσει, θα υπάρχει πάντα λόγος. Ο εκκεντρικός αυτός τραγουδοποιός δηλώνει ότι είναι ένας άνθρωπος που
δεν έχει χόμπι. Εντούτοις, οι λιτές ενορχηστρώσεις του νέου του δίσκου, τα όργανα που χρησιμοποιεί και ειδικότερα η ατμόσφαιρα και το feeling του δείχνουν έναν συνθέτη που έχει μελετήσει πολύ καλά το τι ακριβώς σημαίνει eighties pop. Εντελώς διαφορετικό από τις προηγούμενες δουλειές του με αυτό το project, το 'Your Blues' είναι ένα album που αναθεματίζει το rock και γυρίζει τρέχοντας στους Prefab Sprout και The Blue Nile. Ο Bejar συνεχίζει, βεβαίως, να παρουσιάζει το ίδιο δραματικό στυλ ερμηνείας, με χρωστούμενα στους Stephen Merritt, Jonathan Donahue και Billy Corgan. Η μουσική του, όμως, στο καινούργιο του cd είναι απλούστερη όσο ποτέ. Μόνον κιθάρες, μερικά MIDI έγχορδα και τα Roland με το γκάζι πατημένο δεν είναι και ό,τι πιο πολύπλοκο ενορχηστρωτικά, είναι αλήθεια. Στον εκτελεστικό τομέα συμμετέχουν οι John Collins (των The New Pornographers) και David Carswell, οι οποίοι κάνουν και την παραγωγή. Το mastering έγινε από τον Jamie Sitar στα Suite Sound Labs στο Vancouver.

Ο Daniel Bejar έχει ήδη ξεκινήσει μια τουρνέ για την παρουσίαση αυτού του υλικού ζωντανά. Είναι η δεύτερη όλη κι όλη στην ιστορία των Destroyer μέχρι σήμερα. Στη σκηνή τον συνοδεύουν οι Frog Eyes, μια μπάντα από τη Victoria της Βρετανικής Κολομβίας. Στα πλάνα του βρίσκεται η επιστροφή στο στούντιο αμέσως μετά το τέλος της περιοδείας για να αρχίσει να δουλεύει πάνω σε καινούργιο υλικό, αλλά και η ηχογράφηση με τους Frog Eyes ενός ep με επιλεγμένες εκτελέσεις πάνω σε συνθέσεις του 'Your Blues', το οποίο ίσως κυκλοφορήσει από τη Merge Records στις αρχές του επόμενου έτους. Ελπίζω να επιλέξει τα 'From Oakland To Warsaw', 'Notorious Lightning', 'It's Gonna Take An Airplane', 'The Fox And The Hound' και 'Certain Things You Ought To Know'. Πρόκειται για μερικά από τα καλύτερα δείγματα της γραφής του και συνάμα από τα ομορφότερα pop τραγούδια που ακούσαμε φέτος. Αισθάνομαι πως, συν τω χρόνω, το παρόν, έκτο album των Destroyer θα ανακηρυχθεί ως ένας από τους καλύτερους δίσκους τους, αν και νομίζω ότι δεν θα ξεπεράσει ποτέ σε ακροάσεις το προκάτοχό του 'This Night'. Ψάξτε το, ιδίως οι 80s νοσταλγοί που ανέβηκαν προσφάτως στη σανίδα των Seachange. Συνιστάται, όπως κάθε ανάλογη μίνι, αλλά φωτεινή έκπληξη.

PLAY-LIST στήλης (το βαρόμετρο της έσω εντροπίας μου) :

1. THAVIUS BECK - Decomposition
2. F. S. BLUMM - Lichten
3. DREAMS OF TALL BUILDINGS - Live @ CBSO Centre 2001 cd-r
4. WISE - Electrology
5. HOMETAPING - The Scene Of Me Leaving My Body (Prothyr Mix) cd-r