Please, smile Mr. Dark!! #79

Διωγμένος από το μητρικό του, ο Thavius Beck έφτασε από τη Minneapolis στο Los Angeles πριν περίπου επτά χρόνια. Αν και μόλις 24 χρόνων σήμερα, ο νεαρός αυτός πέρασε από την κολεκτίβα των Global Phlowtation, ενώ αρκετοί ίσως ήδη τον γνωρίζουν από το moniker του ως Adlib. Φέτος, πάντως, το ‘Decomposition’, το ντεμπούτο album του για τη Mush Records, το υπέγραψε με το κανονικό του όνομα. Άλλωστε, όταν κάποιος αποφασίζει να πραγματευτεί σ’ ένα concept τον θάνατο και την παρακμή της ανθρώπινης ψυχής, αισθάνομαι πως δεν έχει και πολλά περιθώρια για να ξεφύγει σε προσωνύμια.
Πολυ-οργανίστας, προγραμματιστής, μηχανικός και παραγωγός, ο Thavius Beck δημιουργεί, στην πλειονότητα των tracks του cd, που είναι instrumentals, σκοτεινά ηλεκτρονικά collages. Και στα υπόλοιπα δυναμιτίζει με ένα βαρύ,
βιομηχανικό hip-hop. Άλλοτε ευθύς και άλλοτε δυσνόητος και εγκεφαλικός μοιάζει με μουσικό γρίφο, ο οποίος κλείνει μέσα του τους Pressure Drop εποχής ‘Elusive’, τους Hoodlum Priest του ‘Heart Of Darkness’ και τον DJ Shadow. Οι καλεσμένοι του αφορούν κυρίως στα φωνητικά, με εξέχοντα τον Cedric Bixler-Zavala των The Mars Volta, που γράφει τους στίχους και τραγουδάει στο ‘Amongst The Shadows’, την πιο ιδιαίτερη στιγμή του album μαζί με την προσωπική μου προτίμηση, το οργανικό ‘On The Axis Of Misunderstanding’. Αν και ο ίδιος ο Beck δηλώνει πως δουλεύοντας για πρώτη φορά με το Logic software πέτυχε τον καλύτερο ήχο που είχε ποτέ σε δίσκο του, εγώ δεν θα είμαι τόσο συγκαταβατικός. Το ‘Decomposition’ ακούγεται μεν πολύπλοκο και γεμάτο σκιερές γωνίες, σαν συσκοτισμένο δωμάτιο, όπως ταιριάζει σε ένα τέτοιο κεντρικό θέμα, αλλά μην τρελαθούμε και τελείως, το στήσιμό του είναι απλό και φτηνό homemade sampling, παρατήρηση που δεν ξεφεύγει. Όπως δεν ξεφεύγει και το ότι αναφέρεται στον αδικοχαμένο Jeremy Michael Ward των The Mars Volta, ο οποίος πέθανε από overdose στο σπίτι του στο Los Angeles στις 25/5/2003. Συστήνεται, με την επιφύλαξη που χρειάζεται να προϋπαντεί κάθε βασανιστική έγνοια και εμμονή.

Του home recording, όμως, δεν είναι ο Henrik Jonsson από το Goteborg. Αυτός επέλεξε να ηχογραφήσει σε ένα παλιό σχολείο εκατό ετών, στα δάση του Koppom στη βόρεια Σουηδία. Με τη βοήθεια τριών φίλων που συμμετείχαν στο όλο εγχείρημα βγήκε από το στούντιο Tom Puss Point με δέκα instrumental θέματα, που δεν πατούν συνολικά ούτε το ημίωρο σε διάρκεια, και τα οποία αποτέλεσαν το περιεχόμενο του φετινού ντεμπούτο mini-album του για τη γερμανική City Centre Offices. Και το όνομα του project; Porn Sword Tobacco, από ένα μαγαζί που υπάρχει στην ίδια περιοχή και πουλάει μόνον πορνό, ταμπάκο και όπλα! Ο ίδιος λέει πως εκείνο το μαγαζί έγινε το κέντρο της σκέψης του κατά τη διάρκεια του όλου session. Άλλος ένας με εμμονές, σπόρος έπεσε τελευταίως; Ο τύπος, πάντως, έχει βγάλει κατά το παρελθόν κάμποσους δίσκους, κυρίως στη Spiral Trax, τους οποίους μπορεί να ξέρετε, μπορεί και όχι, με το δεύτερο να φαντάζει ως το πιθανότερο (δοκιμάστε τις γνώσεις σας γύρω από τα ονόματα των Atmos, Stress Assassin και Echo-Lab, για αρχή). Στον παρόντα, ωστόσο, που είναι και ο πιο πρόσφατος, καταθέτει ένα μεταμοντέρνο ambient που συνδυάζει στοιχεία από Brian Eno, Harold Budd, Pan American έως Erik Satie. Σε αρκετές στιγμές μου θυμίζει τον Tim Hecker, δεν το κρύβω. Υποθέτω, ωστόσο, ότι δεν θέλει να τον συνδέσει με ό,τι έκανε παλιότερα. Ειδάλλως, γιατί στα credits υπογράφει ως Gunnar Jonsson, μου λέτε; Παρεμπιπτόντως, έχει ήδη κλειστεί ξανά γι’ αυτό το καλοκαίρι το ίδιο στούντιο, οπότε αφού είμαστε πια λίγο μετά τη μέση του μπορούμε να πούμε πως αν όλα πηγαίνουν κατ’ ευχή αυτή την εποχή το πρώτο full-length album βρίσκεται υπό επεξεργασία. Εκκρεμούν οι πλείστες υποσχέσεις του ‘Pinkys’, το θέμα που εδώ έκανε τη διαφορά. Οψόμεθα.

Ένας Γάλλος στη συνέχεια, ο Julien Birot, που έψαχνε την ευκαιρία να βγάλει τη σχέση του ως fan, τόσο με την jazz, όσο και με την ηλεκτρονική μουσική. Κρατώντας ως κιθαρίστας την εμπειρία από τη συμμετοχή του στους Overhead, έστυψε τη σκέψη του για ένα νέο project, το οποίο και άρχισε να τρέχει όταν το 2001 τα βρήκε με τον πιανίστα Robin Notte, πρώην μέλος της κολεκτίβας των Teknic Old School αυτός. Οι δυο τους πια ξαμολήθηκαν για έναν τρομπετίστα με ανοιχτό μυαλό (δικά τους λόγια) και τον ανακάλυψαν στο πρόσωπο του Guillaume Poncelet. Κάπως έτσι γεννήθηκε το τρίο των Wise, που επί σκηνής γίνεται κουϊντέτο, υπολογίζοντας τη rhythm section των Jean-Claude Kabaili (μπάσο) και Remi Voide (τύμπανα). Το φθινόπωρο του επόμενου έτους ο Julien Birot δημιούργησε μαζί με τον Sebastien Leroyer και το label της Such Production, με έδρα το Clichy, όπου οι Wise κυκλοφόρησαν φέτος το Γενάρη το ντεμπούτο album τους με τίτλο ‘Electrology’. Με διανομέα τη Naive ο δίσκος τους σύντομα βρέθηκε σε αρκετές χώρες της Ευρώπης.

Το ‘Electrology’ εξαρχής χαρακτηρίζεται από τις συμμετοχές των David Linx (πολύ υπερβατικός και εγκεφαλικός), Nicolas Leroux, Rojo Rabarisoa και του hip-hoper Wolf στα φωνητικά, σε διάφορα tracks, και του διακεκριμένου τρομπετίστα Flavio Boltro, ανάμεσα σε συνολικά δεκατέσσερις καλεσμένους. Ο κορμός του, ωστόσο, είναι αυτός ενός αμιγώς electro-jazz album, το οποίο απευθύνεται σε όσους είναι μανιακοί με τον Bugge Wesseltoft, τον Erik Truffaz και την ‘The Blue Series’ του Matthew Shipp στην Thirsty Ear. Μολοντούτο, αυτός ο συνδυασμός της jazz με electronics υπολείπεται ως αποτέλεσμα του πλουραλισμού των The Cinematic Orchestra και της groovy εκρηκτικότητας των Jaga Jazzist, έστω και αν, τελικώς, ο δόκιμος όρος Nu Jazz δεν μπορεί να τον περιγράψει επαρκώς. Οι πάντοτε μαγευτικοί ήχοι του Rhodes, τα πνευστά και η αχνή ανάμνηση που κατάφεραν να ζωντανέψουν σε μερικές στιγμές από τους εξαφανισμένους Victory Of The Better Man είναι τα δυνατά και πιο ελπιδοφόρα στοιχεία των Wise. Ακούστε τους, μέχρι να αρχίσουν να αποκαλύπτονται τα μυστικά τους και τότε τα λέμε ξανά. Αρκετά συμπαθητικό cd.

Και μια και μιλήσαμε για τον Bugge Wesseltoft ας κλείσουμε με μια κυκλοφορία της δικής του Jazzland Recordings, το φετινό ντεμπούτο album της 26-χρονης Νορβηγίδας Torun Eriksen. Στο βιογραφικό της αναφέρεται ότι άρχισε να γράφει μουσική όταν ήταν ακόμη μαθήτρια στο γυμνάσιο του Skien. Το 1997 μετακόμισε στο Oslo και συμμετείχε στους Licorice. Συνέχισε με άλλες μπάντες, όπως οι Palace Of Pleasure και οι Mulens Portland Combo, και τη διετία 2002-3 εμφανίστηκε με τους Chipahua, γεμίζοντας το κενό της σπουδαίας Sidsel Endresen στα φωνητικά. Λέγεται πως το παρόν ‘Glittercard’ έγινε ο πρώτος της σόλο δίσκος όταν ο Wesseltoft την υπέγραψε στην εταιρεία του αφού άκουσε μια ηχογράφηση του ομότιτλου track. Υπνωτιστική διαφήμιση, θα έλεγα εγώ, ή εκ παραδρομής ματαιότητες: η Torun Eriksen δεν είναι τίποτα άλλο από ένα ταλέντο με καλή φωνητική παρουσία, στο στυλ της συμπατριώτισσάς της Rebekka Bakken. Το περσινό album της τελευταίας (‘The Art Of How To Fall’) είναι ό,τι κοντύτερο αισθητικά στο ‘Glittercard’ από σχεδόν ολόκληρη την πρόσφατη δισκογραφία.

Και στις δύο περιπτώσεις, εξάλλου, μιλάμε για φωνητική jazz με στοιχεία pop. Η Eriksen απλώς γνωρίζει πολύ καλά ότι η χροιά της φωνής της τη βοηθάει να δώσει μερικές πινελιές από σύγχρονη μαύρη soul σε χαμηλούς τόνους και πράττει αναλόγως. Δεν είναι, βεβαίως, κάτι το συνηθισμένο η αυθεντικότητα και η εντυπωσιακή πιστότητα του ύφους ενός μαύρου soul album από μια Ευρωπαία του Βορρά. Και όταν, ιδιαιτέρως, γράφει η ίδια τα τραγούδια της, δεν μπορούμε παρά να παρκάρουμε προς το παρόν τη φαρέτρα. Είναι στη μέση και η αρτιότητα της backing band της - αποτελούμενη από τους Torstein Lofthus στα drums, Kjetil Dallard στο μπάσο, David Wallumrod στα πλήκτρα και τον Froydis Grorud στο σαξόφωνο. Όμως αυτό το υποτονικό των συνθέσεων, ε; Αυτή η πρόωρη ροπή προς τη μέση ηλικία που τελικώς δεν αφήνει ούτε μια να ξεχωρίσει. Μάλλον αυτό το cd θα περάσει, δικαίως, στα πολύ ψιλά και άντε να πείσεις μετά τους ιστορικούς πως δεν ήταν και τόσο μέτριο, τη στιγμή που δεν θα το θυμάται κανείς.

PLAY-LIST στήλης (το βαρόμετρο της έσω εντροπίας μου):

1. MAZDAK KHAMDA - Contemplations cd-r
2. ERIC LONGSWORTH - Sans Souci
3. VALLEY OF THE GIANTS - Valley Of The Giants
4. TANAKH - Dieu Deuil
5. ANDERS ILAR - Everdom 12"