Please, smile Mr. Dark!! #80

Η μουσική πλάθει τους δικούς της μύθους. Είναι η τροφή της. Και αυτοί με τη σειρά τους ενίοτε αναπνέουν στην εκκεντρικότητα. Ο Brian Carroll είναι ένας κιθαρίστας με καταγωγή από την California, ο οποίος έρχεται να προστεθεί σε μια ατελείωτη λίστα. Αλληλένδετος, πια, με έναν alter ego χαρακτήρα που δημιούργησε ο ίδιος, τον Buckethead, εμφανίζεται φορώντας μια λευκή μάσκα και έναν κουβά από τα KFC αντί για καπέλο! Στο πολύ πλούσιο βιογραφικό του περιλαμβάνεται και ένα πέρασμα από ένα αποτυχημένο re-union των Guns ‘n’ Roses(!). Με τον Bill Laswell, για να έρθουμε και στο θέμα μας, είχε συνεργαστεί προηγουμένως στους Praxis. Ο τρίτος που συμπληρώνει το project των Shine είναι ο προγραμματιστής και ηλεκτρονικός κρουστός Shin Terai, ο οποίος έχει και αυτός δουλέψει στο παρελθόν με τον Laswell και έχει εκδώσει μαζί του κάτω απ’ το όνομα Chaos Face Of Subharmonic. Οι τρεις τους μπήκαν στο Greenpoint Studio του Brooklyn για το album ‘Heaven And Hell’, που κυκλοφόρησε το Μάρτιο από την Innerhythmic, το πλέον πρόσφατο δισκογραφικό label του Bill Laswell. Κάπου διάβασα πως στα επτά movements, χωρίς ειδικούς τίτλους, που αυτό περιέχει έχει χρησιμοποιηθεί remixed υλικό από τα sessions του ‘Unison’, του προ πενταετίας προσωπικού δίσκου του Shin Terai, αν και κάτι τέτοιο δεν αναφέρεται στα credits. Συμμετέχουν, επίσης, και οι Nicky Skopelitis, Bernie Worrell και Robert Musso, όλοι τους πολύχρονοι συνεργάτες του Bill από τον καιρό ακόμα της Axiom και των Material. Όσα χρόνια και αν περάσουν αισθάνομαι ότι μπορώ να διακρίνω στα τυφλά πια το επιβλητικό παίξιμο του Bill Laswell, αυτό με τις χαρακτηριστικές dub γραμμές. Το στοιχείο αυτό είναι το πρώτο βασικό του cd. Το δεύτερο είναι το space παίξιμο του Buckethead στις κιθάρες (το ‘Movements 6’ είναι ενδεικτικό ως δείγμα), το οποίο δίνει στο αποτέλεσμα μια μοντέρνα, ψυχεδελική χροιά. Δυσκολότερο να αναδειχτεί με τις πρώτες ακροάσεις είναι το υπόστρωμα που δημιουργεί ο Terai, ίσως λόγω του ρόλου του καθαυτού, όμως χωρίς τις χαοτικές του εκτροπές τίποτα εδώ δεν θα ήταν έτσι. Το ότι το ρυθμικό μέρος σχεδόν όλων των θεμάτων κινείται στο ίδιο μοτίβο, με ελάχιστες αποκλίσεις, δίνει στο album έναν concept χαρακτήρα (το counter απλώς αλλάζει αριθμούς, χωρίς άλλη σημασία) και συγχρόνως και τη μονοτονία που συχνά το διακρίνει. Και όπου ξεμυτίζει μια τέτοια ταμπέλα, το συναρπαστικό πάει περίπατο και γίνεται απλώς ευχάριστο. Αυστηρά για τους φίλους.

Περίμενα με ανυπομονησία το δεύτερο album των Tanakh. Με το σπουδαίο ντεμπούτο τους ‘Villa Claustrophobia’ πριν λίγα χρόνια, ο Jesse Poe, η τραγουδοποιΐα του, και επομένως στα πεπραγμένα της αυτή η μπάντα με κέντρο το Richmond, είχαν κερδίσει τις εντυπώσεις. Ακούγοντας και ξανακούγοντας το φετινό ‘Dieu Deuil’, πάλι στην Alien8 Recordings, όσο και αν αυτό πέτυχε να ξεδιπλώσει ευθέως τις επιρροές του Poe από την ψυχεδελική folk των seventies και το ταλέντο του ως ερμηνευτή, η αίσθηση ότι κάτι του λείπει δεν κάμφθηκε ούτε για μια φορά. Και αναφέρομαι στη μέση γεύση που αφήνει το πακέτο των οκτώ συνθέσεων που περιέχει. Προσωπικά το αποδίδω σ’ όσα συνέβαλαν στον προηγούμενο δίσκο μερικά από τα πρόσωπα που δεν συμμετέχουν στο σημερινό line-up του συγκροτήματος, όπως η εξαιρετική Nirmal Bajekal στα φωνητικά, για παράδειγμα.

Το ‘Dieu Deuil’ πήρε τον τίτλο του από τη δουλειά του αρχιτέκτονα Daniel Libeskind, υποθέτω με τρόπο όμοιο με εκείνον που έκανε τον Jesse Poe να βαφτίσει το συγκρότημά του με την επικεφαλίδα της εβραϊκής Βίβλου. Στα νέα μέλη της μπάντας περιλαμβάνονται, μεταξύ άλλων, η ελληνικής καταγωγής Michelle Poulos στο μπάσο και στα δεύτερα φωνητικά (μη γελάτε εσείς εκεί πίσω!) και ο βιολιστής Dan Calhoune. Το σχήμα έχει ήδη μετακομίσει στη Φλωρεντία της Ιταλίας. Εκεί ο Poe παράλληλα με την ασχολία του ως διδάσκων, βρίσκει χρόνο για να γράφει ως συντάκτης για το Dream Magazine και, φυσικά, να συνθέτει μουσική, και όχι αυστηρά για τους Tanakh. Ένας κύκλος τραγουδιών με τον Umberto Trivella αποτελεί μια πολύ πρόσφατη δουλειά του, όπως και η διατήρηση του ambient project των Crevlyn (μαζί με τον επίσης εμπλεκόμενο στους Tanakh, Ben Scott) και ενός folk-pop group που έχει από κοινού με την Poulos. Επίσης, συνθέτει μουσική για ταινίες μικρού μήκους, κυρίως ανεξάρτητες παραγωγές, όπως το ‘Greater Than 1/2’. Στα σχεδόν έξι λεπτά του ‘Exegesis’ το ‘Dieu Deuil’ καταφέρνει να βγάλει μια πικρή, δραματική έκφραση που κάνει την τρίχα κάγκελο. Το σκηνικό επαναλαμβάνεται ακόμα μια φορά στο φινάλε του ‘Lock The Door When You Leave’. Στα υπόλοιπα ο δίσκος κυλάει αβίαστα, αφήνοντας τις πάμπολλες προσδοκίες μερικώς ανεκπλήρωτες για τη μελλοντική του συνέχεια. Περισσότερο στάθηκα στο artwork της φωτογράφου Chia-Chi Charlie Chang (που με έκανε να επισκεφτώ μια φορά και το site της: www.imagecaffeine.net, χωρίς να βρω κάτι ιδιαίτερο), αφήνοντας τον Jesse Poe να χτυπιέται στο cd player ότι τα ανώδυνά του έχουν σπουδαιότητα εφάμιλλη αυτών που περίμενα και να μη λέει να νοήσει το όχι μου. Είναι, όμως, μεγάλο ταλέντο ο τύπος. Όντως πολύ μεγάλο.

Γνωρίζετε, βεβαίως, τι εστί brainstorming, έτσι; Ο Anthony Seck (των Shalabi Effect) και η Sophie Trudeau (των Godspeed You! Black Emperor, A Silver Mt. Zion) συνέλαβαν τις βασικές ιδέες για το ντεμπούτο των Valley Of The Giants σε μια φάρμα στα Lanark Highlands του Ontario και τις κατέγραψαν σ’ ένα 4-track. Ήταν στα τέλη του χειμώνα. Έμπνευσή τους στάθηκε η ταινία ‘Westworld’ του Michael Crichton με τον Yul Brynner από το 1973. Λίγο αργότερα ενώθηκαν με τους Brendan Canning (των Broken Social Scene), Charles Spearin (των Do Make Say Think), Rameau Kapland, και μερικούς ακόμη καλεσμένους για να τις ηχογραφήσουν στο Sound Of One Hand studio της Ottawa. Είχε προηγηθεί μόλις μια πρόβα των πέντε μουσικών. Η Deirdre Smith των Strawberry έγραψε τους στίχους που ερμηνεύει η ίδια σε δύο tracks παρακολουθώντας το ‘Westworld’ στο στούντιο. Το υπόλοιπο album είναι instrumental και κυκλοφόρησε το Φεβρουάριο από την Arts & Crafts, σε μια ιδιόμορφη συσκευασία, και στο δια-δίκτυο αναφέρεται είτε ως ‘Valley Of The Giants’, είτε ως ‘Westworld’. Όσο και αν θέματα όπως το ‘Beyond The Valley’, με τον χαρακτηριστικό ήχο του Moog της Yamaha στο πρώτο μέρος, είναι πολύ ενδιαφέροντα, είναι αλήθεια ότι αυτός ο post-rock ήχος των διαφόρων projects γύρω από την Constellation και τους Godspeed You! Black Emperor ακούγεται πια στατικός, σχεδόν ανακυκλούμενος και είναι πλέον πολύ δύσκολο να εντυπωσιάσει, όπως όταν πρωτοεμφανίστηκε. Έστω και αν ενίοτε τα slow-core στοιχεία, όπως εδώ, του δίνουν προσοδοφόρες προεκτάσεις. Έτσι, αυτό το supergroup, όπως εξελίχτηκε, ουσιαστικά εκπληρώνει πρωτίστως ένα όνειρο του Anthony Seck να γράψει ένα δίσκο (έχει και δύο τραγούδια) με τους Sophie Trudeau και Brendan Canning και που, παρόλες τις εκάστοτε συζητήσεις, παρέμενε για χρόνια απραγματοποίητο. Και απευθύνεται σε όσους δεν κουράστηκαν από την επανάληψη, πρακτικής και στυλ.

Με ένα φερώνυμο ντεμπούτο album που λειτούργησε ως σύνδεσμος Chic και The Clash, οι dance-punkers !!! από τη Νέα Υόρκη μπήκαν στην κατηγορία των πιο "in" συγκροτημάτων για το underground των πρώτων '00s. Όποιος δεν ένιωσε τον πάρτι ρυθμό του ‘Intensify’, λόγου χάρη, μάλλον δεν έχει βγει ποτέ του απ’ το σπίτι. Όπως και αν έχει, αυτό δεν αλλάζει το γεγονός πως το πολυαναμενόμενο φετινό ‘Louden Up Now’, που κυκλοφόρησε από την Touch And Go του Steve Albini για την Αμερική και την Warp για τον υπόλοιπο κόσμο, είναι απογοητευτικό. Με έναν ήχο σαφέστατα προσανατολισμένο περισσότερο προς τη disco αυτή τη φορά, αλλά και χωρίς τις μεγάλες ιδέες, αυτός ο δεύτερος δίσκος δεν θα μπορούσε να πιάσει μεγαλύτερη αξία (και σημασία) σε καμιά εποχή, ούτε καν το 1978. Με τα επτά μέλη της μπάντας να έχουν επιστρέψει πια στους τόπους απ’ όπου κατάγονται - πέντε στο Brooklyn και δύο στο Sacramento, οι !!! του 2004 είναι μια χορευτική μηχανή με μια κραταιά rhythm section, funk κιθάρες και έναν εκφραστικό τραγουδιστή στο πρόσωπο του Nic Offer, την οποία ενδεχομένως να αξίζει να δει κάποιος live. Από τα νέα τους τραγούδια, όμως, μόνον το ‘Me And Giuliani Down By The School Yard (A True Story)’, που είχαμε παρουσιάσει παλιότερα ως single διασώζεται με άνεση, αποτελώντας ήδη ένα hit για τους ανά τον κόσμο groove freaks. Οι πρώτες κόπιες της cd έκδοσης συνοδεύονται και από ένα bonus disc με τέσσερα επιπλέον tracks. Πρόκειται για ένα non-album τίτλο (‘Sunday 5:17 AM’) και δύο μίξεις του Maurice Fulton, συν μια ακόμα, όλες τους σε ισάριθμα τραγούδια απ’ το κανονικό album. Πληροφορίες που ενδεχομένως θα ήταν σε άλλη περίπτωση χρήσιμες, τώρα όμως;

PLAY-LIST στήλης (το βαρόμετρο της έσω εντροπίας μου):

1. E.S. POSTHUMUS - Unearthed
2. SOMNA M. BULIST - Valentine Stigmata-Suite cd-r
3. THE VANDERMARK FIVE - Elements Of Style, Exercises In Surprise
4. COCO ROSIE - La Maison de Mon Reve
5. DAYTO - Shadows Of My Hands cd-r