Please, smile Mr. Dark!! #83

Αν και τα τελευταία τρία χρόνια ο Γερμανός Aksel Schaufler είχε ήδη βγάλει κάποια 12'' singles ως Superpitcher για το label της Kompakt, με έδρα την Κολονία, στο φετινό του ντεμπούτο full-length album για την ίδια εταιρεία προτίμησε να μην τα συμπεριλάβει. Αντί αυτού απασχολήθηκε συνεχώς για μια περίοδο δώδεκα μηνών με την επί τούτου ηχογράφηση εννιά νέων tracks, τα οποία και γεμίζουν τη μια ώρα του 'Here Comes Love'. Ο δίσκος κινείται με άνεση σε ένα minimal techno pop στυλ. Τα πλήκτρα, οι έντονες μελωδίες και τα σχεδόν αποκλειστικώς μεσαία tempi είναι τα βασικά χαρακτηριστικά του. Το εναρκτήριο 'People' δίνει πολύ αντιπροσωπευτικά τον τόνο για ολόκληρο το cd, με κάτι που μοιάζει με loop βιμπράφωνου και ρυθμό σαν βαρύ περπάτημα από τα δύο στα τέσσερα τέταρτα. Το σκηνικό αλλάζει όταν η ακρόαση φτάσει στη μέση. Τότε, η τριάδα από ανέλπιστες διασκευές που μας επιφυλάσσει ο Schaufler τον δείχνει να μην εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από προσποιητές νοσταλγίες ή υποθετικές παρορμήσεις, αλλά, τουναντίον, από μια κατακτητική μανία να αποδώσει με αυστηρά τευτονικό ύφος τα 'Love Me Forever' και 'Fever', λες και το όλο εγχείρημα κατευθύνεται παρασκηνιακά απ' τους Kraftwerk. Τα κόκαλα του Elvis Presley και της Peggy Lee έχουν αντέξει πιο πολλά και
δυνατότερα τριξίματα, οπότε μην ανησυχείτε γι' αυτά εδώ. Ωστόσο, οι προθέσεις δεν είναι απαραίτητα ασυμβίβαστες με τη σπουδαιότητα: η τρίτη διασκευή, το 'Traume' της Francoise Hardy, αποδίδεται εξαιρετικά από την καλεσμένη Charlotte Roche διατηρώντας το άφταστο Kurt Weill feeling του πρωτοτύπου.
Ο Aksel Schaufler γεννήθηκε το 1973 και η περιήγησή του στα ηλεκτρονικά έχει στο παρελθόν καταγραφεί, επίσης, με το ψευδώνυμο Sir Positive. Και είναι από πολλές απόψεις συγκροτημένη. Οι δικές του συνθέσεις διέπονται από λίγους, επαναλαμβανόμενους στίχους και όμορφες ιδέες. Ακόμη και το 'Even Angels' ξεκινάει με προϋποθέσεις, πριν εξελιχθεί σε μια δεκαπεντάλεπτη υπερβολή. Πάντως, σε αυτόν εδώ τον πρώτο του δίσκο ο συνθέτης εκτιμώ ότι νόμισε πως έκανε μια νέα "ανακάλυψη" λιτών, γνωστών, αλλά και παραγκωνισμένων πραγμάτων, που άξιζαν να βγουν ξανά στην επιφάνεια. Τελικώς, μάλλον κατάφερε να βγάλει ένα από τα φετινά albums που υπόσχονται. Έτσι απλά.

Όταν ο Laurens Hammond, ένας πρώην κατασκευαστής ρολογιών, παρέδιδε στη μουσική το 1935 το Hammond Organ, ασφαλώς ήταν αδύνατον να προβλέψει ότι αυτό θα εξελισσόταν σε ένα από τα πλέον δημοφιλή πληκτροφόρα instruments στην ιστορία της. Σήμερα θα μας απασχολήσει για λίγο ένα πολύ γνωστό του μοντέλο, copyright του 1950. Δηλώνοντας, όμως, ευθαρσώς το πιστεύω του ότι το Hammond B3 είναι ικανό να παράξει κάθε ήχο που μπορεί να ακούσει κάποιος, ο Joe Kaplowitz δίνει με το album 'Street Noise' του The Joe Kap Organ Trio έναν από τους περισσότερο παλιομοδίτικα ιδιόμορφους δίσκους της χρονιάς. Με τον ίδιο στο όργανο και στο Fender Rhodes, λοιπόν, και τους Paul Pieper στην κιθάρα και Marty Morrison στα drums και κρουστά, οι στόχοι του συγκροτήματος συναντούνται σε ένα αρκετά προχωρημένο επίπεδο με αυτούς της λεγόμενης avant-garde jazz. Ο όρος, αν εκληφθεί ως τέτοιος εν έτει 2004, είναι ήδη τόσο διαδεδομένος και πολυχρησιμοποιημένος που, κατά πολλούς τρόπους, έχει πάψει πια να σημαίνει ή να εκφράζει κάτι συγκεκριμένο. Ωστόσο, τόσο οι δέκα συνθέσεις του Joe Kaplowitz, όσο και οι διασκευές του στο 'It's Alright With Me' του Cole Porter και στο 'Try It Babe' του Marvin Gaye χαρτογραφούν με ακρίβεια στο προσκήνιο τις ηχητικές πηγές του, δημιουργώντας τεχνηέντως ένα άκουσμα ευχάριστο, χαλαρό και με μαστορική αναπόληση. Πώς ήταν να πρωταγωνιστεί ο Jean-Paul Belmondo; Θυμάστε εκείνη τη μεταπολιτευτική φιγούρα; Ε, εδώ το ύφος της παίρνει άλλη σάρκα μέσα από τους δακτυλισμούς στα πλήκτρα. Ο Kaplowitz, βεβαίως, ξεκίνησε να εμφανίζεται επαγγελματικά στην ηλικία των δεκαπέντε στην Washington DC, τέλειωσε με επιτυχία μουσικές σπουδές στο Youngtown State University το 1995 και μετά από χρόνια ενασχόλησης στους χώρους της jazz και των blues μετακόμισε το 2001 στη Νέα Υόρκη και άρχισε να συνθέτει πάνω στο Hammond μουσική, ηλεκτρονική και για ταινίες. Το εξώφυλλο του παρόντος φετινού του cd για την Severn Records έχει τραβηχτεί από τη στέγη του διαμερίσματός του στο Brooklyn. Δήθεν, ρετρό, αλλά και απλοϊκά γνήσιο jazz album.

Η Orange Mountain Music είναι το προσωπικό label του Philip Glass. Μια ιδέα που σχεδιάστηκε ως project από τους Kurt Munkacsi (παραγωγού των περισσότερων ηχογραφήσεών του) και Don Christensen, με αποδέκτες τους πάμπολλους fans του συνθέτη και φυσικά τη δισκοθήκη τους. Το προ διετίας score για την πολύ επιτυχημένη ταινία '{The} Hours' του σκηνοθέτη Stephen Daldry θεωρείται ως ένα από τα καλύτερα πρόσφατα έργα του Glass. Ο πιανίστας Michael Riesman, που συμμετείχε και στο αυθεντικό, και ο Nico Muhly δούλεψαν πάνω σε παραλλαγές για σόλο πιάνο των θεμάτων της ταινίας, τις οποίες ο πρώτος ήδη παρουσίαζε σε διάφορα κονσέρτα με δομή σουΐτας. Η τυπωμένη έκδοση των παρτιτούρων σε βιβλίο περιελάμβανε τα δώδεκα από τα συνολικά δεκατέσσερα του soundtrack της Nonesuch του 2002. Όταν, όμως, στις αρχές του προηγούμενου Οκτώβρη ο Riesman μπήκε στο Baldwin της Νέας Υόρκης για να τα ηχογραφήσει στο στούντιο θεώρησε σωστό να τελειώσει και τα υπόλοιπα δύο που εκκρεμούσαν. Τελικώς, το 'Music From {The} Hours, Solo Piano' cd που παρουσιάζουμε σήμερα περιέχει όλα τα θέματα του πρωτότυπου και ακριβώς με την ίδια σειρά. Το album, φυσικά, ακούγεται πολύ συγγενικό με το original, αν και κουβαλάει τα μειονεκτήματα που έχουν στην ανάπτυξη όλα τα έργα που έχουν αρχικώς συλληφθεί και εκτελεστεί για άλλα (και περισσότερα του ενός) όργανα. Από την καθαρά τεχνική άποψη ο δίσκος δεν θα μπορούσε να υστερεί από τον πρόδρομό του. Είναι, ωστόσο, αρκετά διαφοροποιημένος και λιγότερο πολύπλοκος ως προς την αισθητική του αξία. Η επιτυχία, κατά τη γνώμη μου, του Michael Riesman (και είναι όντως αντικειμενικά μεγάλη) είναι πως, εκτός ίσως από το εναρκτήριο 'The Poet Acts', αποστασιοποιείται αρκετά από ό,τι ξέραμε ως Philip Glass στυλ, επικεντρώνεται σε μια περισσότερο ευθεία και άμεση έκφραση και αντιμετωπίζει τις συνθέσεις του συνεργάτη του με σεβασμό, αλλά και με κρυφή απιστία. Και αν το αποτέλεσμα αποκοπεί από την ιστορία που αναπόφευκτα φέρει, θα βρει θέση ως ένα από τα σπουδαιότερα πιάνο άλμπουμ του 2004.

Μπορείτε να πιστέψετε ότι κάποιοι Βέλγοι μπορούν να φτιάξουν θαυμάσια βραζιλιάνικη μουσική; Ναι, αν μιλάμε για τους Think Of One είναι η σωστή απάντηση. Αυτό το εξαμελές μποέμ group από τη φλαμανδική κοινότητα της Antwerp, με βασικό μοχλό το συνθέτη David Bovee, είναι συνεχώς στο δρόμο και όπου αράζει αναμιγνύεται με ντόπιους μουσικούς, αφομοιώνει αισθητικές, δανείζεται πρακτικές, ενστερνίζεται νοοτροπίες. Η προ ετών στάση τους στο Μαρόκο έδωσε, αν θυμάμαι καλά, τρεις δίσκους. Μετά σειρά είχε η Βραζιλία, με σημείο προορισμού το λιμάνι Recife στα βορειοανατολικά της χώρας. Κάποιοι τραγουδιστές και μουσικοί, λέγεται από τη μπάντα του Nana Vasconcelos, είναι υπεύθυνοι για τον πολυσχιδή χαρακτήρα του album 'Chuva Em Po' (στα αγγλικά 'Rain In Dust'), το οποίο κυκλοφόρησε φέτος την άνοιξη η LC Musi©. Δικές τους συνθέσεις, με επιρροές από jazz, funk, reggae, μουσική του δρόμου, ακόμη και punk, αλλά και πειραγμένες διασκευές σε παραδοσιακά τραγούδια σε στυλ afoxe, frevo, maracatu, coco. Ένα πολιτισμικό καρναβάλι με σπουδαίο γούστο και ανεξάντλητες εκπλήξεις που ξεπηδούν σε κάθε στροφή. Το cd περιέχει και ένα video με τίτλο 'The Sound Of Maracatu'. Παρακολουθώντας το νιώθεις πως ζεις τις προετοιμασίες ενός γάμου μεταξύ latin και ευρωπαϊκής μουσικής που δεν λέει να τελειώσει.

Αυτός ο δίσκος είναι ο έβδομος για τους Think Of One συνολικά. Μερικοί από τους παλιότερούς τους αποτελούν φετινές επανεκδόσεις της Zonk Records, αφού κατά πως φαίνεται με τον παρόντα έγιναν αρκετά δημοφιλείς και έξω από την πατρίδα τους. Τον προηγούμενο μήνα, μάλιστα, ο David Bovee θα ταξίδευε για τρεις βδομάδες στο Quebec του Καναδά για να συναντήσει κάποιους καλλιτέχνες των Inuit (Εσκιμώοι) και να δουλέψει πάνω σε νέες συνθέσεις, δίνοντας το άτυπο λάκτισμα για το επόμενο project της μπάντας, αυτή τη φορά στον αρκτικό. Οι ενορχηστρώσεις θα έπαιρναν την τελική τους μορφή με τα υπόλοιπα μέλη πίσω στο Βέλγιο και μετά όλοι μαζί για πρόβες στην απέναντι πλευρά του Ατλαντικού. Η πιο κοσμοπολίτικα global έκδοση των The Ex που υφίσταται σήμερα. Βαριά κουβέντα; Και όμως, στο 'Chuva Em Pο' η συγκίνηση και το συναίσθημα δεν αναστέλλονται ή παρεμποδίζονται - ούτε προσωρινά, ούτε μόνιμα. Εξαιρετική, εναλλακτική πρόταση. Trust it!

PLAY-LIST στήλης (το βαρόμετρο της έσω εντροπίας μου) :

1. SKETCHIE - Rain By High Lantern
2. NOUVELLE VAGUE - Nouvelle Vague
3. DOSEONE - Slowdeath
4. VARIOUS ARTISTS - Folky, Acoustic Music In Digital Times
5. SAGOR & SWING - Orgelplaneten