Please, smile Mr. Dark!! #91
Καλά, δεν περιμένω να θυμάται κάποιος τους Little Creatures, ένα γιαπωνέζικο rock trio. Στα όψιμα eighties, πάντως, ο Takuji Aoyagi υπήρξε μέλος τους, αν και τότε μαθητής του γυμνασίου. Στα χρόνια που πέρασαν ανέπτυξε μια πολύπλευρη δραστηριότητα και σήμερα λειτουργεί από το Τόκιο το Folkcore label (στους κόλπους της P-Vine), είναι από τους εμπνευστές του εμπορικού σήματος "Orca", παράγοντας από βιβλία μέχρι ρούχα (κάπου βρήκα ένα πολύ έξυπνο "Don't Shoot" t-shirt για όσους ταξιδεύουν σε επικίνδυνες περιοχές! Χρήσιμο, πια, με όλα αυτά που γίνονται στον πλανήτη) και διατηρεί και ένα one-man μουσικό project που ονομάζει Kama Aina, από μια φράση της χαβανέζικης διαλέκτου. Εδώ στεκόμαστε για λίγο.
Το αυξανόμενο ενδιαφέρον των Ευρωπαίων για ό,τι μουσικό συμβαίνει στη σύγχρονη σκηνή της Ιαπωνίας πρέπει να είναι και η βασικότερη αφορμή που η σκοτσέζικη Geographic, η εταιρία των The Pastels, έβγαλε πέρυσι
τον Οκτώβριο το album 'Music Activist', το οποίο, παρεμπιπτόντως, είναι κάτι σαν "best of" από τις κάμποσες γιαπωνέζικες κυκλοφορίες του Aoyagi με αυτό το όνομα, και συνάμα μια εισαγωγή στη μουσική του μέσα από δεκαεπτά instrumentals. Και μη νομίζετε πως ακούγοντάς τα θα πήξετε στα gongs των παραδοσιακών της Άπω Ανατολής ή στις ενδοσκοπικές ακροβασίες της μουσικής gamelan, όχι, το 'Music Activist' φέρνει με τις κιθάρες και τα κρουστά του τα θαλάσσια τοπία του Ειρηνικού, τις νύχτες στο κύμα και την αμυδρή αίσθηση πως εδώ είναι τροπικός και η ησυχία υποθάλπει και άλλα. Επικίνδυνος ως δίσκος, εντούτοις, δεν λέγεται σε καμιά περίπτωση, αφού ακόμη και οι καλύτερες ιδέες του σπάνια εκτινάσσονται. Για αυτό, ίσως, και περνάει τελικώς ανώδυνα και καθησυχαστικά, έστω και αν σε ένα track βρίσκεται ως producer ο δημοφιλής Sohichiro Suzuki (World Standard), έστω και αν σε ένα άλλο διασκευάζει ένα από το πρώτο της Lizzy Mercier Descloux. Πιθανόν στους, αμέτρητους όπως διαπιστώνω τελευταία, "τα θέλω όλα" κάτι να λέει. Οι υπόλοιποι ας με ακολουθήσουν στην παράπλευρη οδό, το πολύ όμορφο artwork δεν μπορεί να είναι πάντοτε ο πρώτος λόγος.
Με τους Subtle, ωστόσο, τα πράγματα είναι επιβεβλημένα από το πρώτο κιόλας τραγούδι του 'A New White', του περσινού, ντεμπούτο album τους και πρώτου για τη λονδρέζικη Lex Records. Είχαν προηγηθεί τέσσερα θεματικά eps (ένα για κάθε εποχή του χρόνου) για την Anticon, τα οποία και συλλέχθηκαν στο 'Earthsick' cd, και αυτό πέρυσι, αλλά νωρίτερα του 'A New White'. Ας πάρουμε, όμως, λίγο το θέμα από την αρχή. Οι Subtle είναι ένα σεξτέτο από το Oakland της Bay Area της California και σχηματίστηκαν γύρω από τους Adam "DoseOne" Drucker και Jeffrey "Jel" Logan. Ολοκληρώνουν, δε, με εντυπωσιακό τρόπο ό,τι οι δυο τους είχαν κάνει στο πρόσφατο παρελθόν με τους Themselves και cLOUDDEAD και το αποδίδουν με ένα σκοτεινό, αλλά σαφέστατα πληρέστερο σετ από κάθε άλλη τους προσπάθεια.
Δεν θα πάω πολύ πίσω. Πριν από δέκα μόλις χρόνια αυτό το σπουδαίο fusion που παντρεύει την pop του Prince και το hip-hop με το post-something σκηνικό των The Notwist, Hood και Four Tet ήταν αδιανόητο. Οι Subtle το κατακτούν, το κάνουν οικείο, του δίνουν ύφος, συνδυάζοντας samples, ηλεκτρονικό drumming και keyboards, με
μπάσο, κιθάρες, τσέλο και ένα ακουστικό drum kit. Πάνω τους ο DoseOne ερμηνεύει με στιλ που ρισκάρει να κριθεί ως η "αχίλλειος πτέρνα" της μπάντας, αλλά πείθει στην αντι-μουσική του, παραληρηματική υποκριτική. Τον ασπάζομαι ως κάτι παραπάνω από κανονικό τραγουδιστή. Στα νέα, τώρα, δοθείσης της ευκαιρίας. Στο με τις ανοιξιάτικες μέρες επερχόμενο 'The Long View Of The Law' 12'' θα περιέχεται ένα καινούργιο τραγούδι και η συνεργασία τους με τον Mike Patton στο 'Long Voice'. Επίσης, ίσως έχετε ήδη δει το animation video για το 'F.K.O.' δημιουργημένο από τους newcomers του χώρου SSSR. Έπεται από τους ίδιους ένα δεύτερο με το νέο single και ένα τρίτο για το αποκλειστικό 'Swan Meat', με πλάνο να συγκεντρωθούν και τα τρία σε ένα μικρό film κάποια στιγμή στα μέσα του 2005. Ψάξτε το 'A New White' χωρίς πολύ σκέψη. Πρόκειται για έναν από τους σημαντικότερους δίσκους της χρονιάς που πέρασε και αυτός που θα σας αλλάξει κάθε απείθαρχη σκέψη για την αξία του μεταμοντέρνου στο hip-hop. Must.
Κάποτε οι ιστορικοί θα αναγνωρίσουν την Lydia Lunch ανάμεσα στους πιο επιδραστικούς στη μουσική μετά το 1980, παραδίπλα στον Jello Biafra. Εγώ το έχω ήδη πράξει προ πολλού. Με την αφεντιά της δεν έχει ποτέ ιδιαίτερη σημασία το τι ακριβώς κάνει καθώς αλλάζει τους ρόλους (από την τραγουδίστρια στη συγγραφέα ή/ και στην ηθοποιό), αλλά το πώς το κάνει και το πώς σε κάθε μεταμόρφωσή της διατηρεί αυτό το παθητικό, σαρκαστικό ύφος που είναι το σήμα κατατεθέν της κάθε της ερμηνείας. Μπορεί να αιφνιδιάζει ακόμα και στο απλούστερο. Και παραμένει ύπουλα διαβρωτική και ας βρίσκεται συνεχώς με άλλους συνθέτες παρτενέρ. Στο πλέον πρόσφατο (και πρώτο εδώ και πέντε χρόνια) στούντιο album της, το 'Smoke In The Shadows', συνεχίζει με τους Len Del Rio και Tommy Grenas, τους δύο των The Anubian Lights, από εκεί που σταμάτησαν με το 'Champagne, Cocaine & Nicotine Stains' ep του 2002. Πριν ήταν ο Joseph Budenholzer στο απίθανο, διπλό 'Matrikamantra' του 1999, πιο πριν ο Rowland S. Howard, πιο πριν του πριν ο Clint Ruin (Foetus) και πάει λέγοντας.
Το 'Smoke In The Shadows' κυκλοφόρησε στα τέλη του περασμένου Νοέμβρη από την Breakin' Beats μέσω της Atavistic. Είναι ένα concept album, όπως και τα περισσότερά της, με θέμα τα εγκλήματα του πάθους. Βία και σεξ, εξάλλου, στις ιστορίες της Lunch δεν ήταν ποτέ δύο ξέχωρα πράγματα. Δεν είναι, πάντως, άξιο απορίας το γιατί σε αυτή την πολύχρονη δέσμευσή της να διατυπώσει ευκρινώς και με απόλυτη σαφήνεια το τι σημαίνει και το τι κρύβει ο όρος πάθος, οι Ευρωπαίοι ανταποκρίνονται καλύτερα. Την καταλαβαίνουν καλύτερα, είναι απλό. Ο δίσκος ηχογραφήθηκε σε τρία διαφορετικά sessions το 2002 και 2003. Με τις σημερινές τεχνολογικές δυνατότητες είναι πανεύκολο να συνεργαστείς με ανθρώπους, έστω και αν δεν είσαι στο ίδιο μέρος με αυτούς. Άμα θες μπορείς να είσαι χώρια ακόμη και στις ηχογραφήσεις. Κάπως έτσι ολοκληρώθηκε το παρόν album, στέλνοντας τους στίχους και το βασικό μουσικό θέμα και περιμένοντας πίσω κάτι πιο ολοκληρωμένο. Με αισθητική που επιστρέφει στο αλλοτριωμένο jazz υπόβαθρο, γεμάτο άκρατες ορμές, του 'Queen Of Siam', εικοσιπέντε χρόνια μετά, αλλά με μοντέρνα παραγωγή και αδρό, σκοτεινό πλουραλισμό, η Lydia Lunch για ακόμη μία φορά αρνείται να γράψει ευτυχισμένα τραγούδια. Όπως η ίδια δηλώνει: δεν θέλει, δεν μπορεί, δεν την ενδιαφέρει. Αυτή, λοιπόν, καταδικασμένη σε αυτόν τον άχαρο, δηλητηριώδη ρόλο και εμείς στο να την αγαπάμε. Τι και αν την έχουμε ακούσει σε στιγμές περισσότερο εκστατικές από την τωρινή; Οι σχέσεις πάθους τρώνε, το' χω πει.
Ένα από τα albums που περιμένω εναγωνίως την τρέχουσα χρονιά είναι το πρώτο full-length των Githead, με πρόβλεψη κάπου μεταξύ Απριλίου και Ιουνίου. Πρόκειται για το κοινό σχήμα των Malka Spigel (Minimal Compact), Colin Newman (Wire) και Robin Rimbaud (γνωστού ως Scanner). Οι τρεις τους συνέλαβαν την ιδέα να κάνουν μια one-off ζωντανή εμφάνιση στο event για τα δεκάχρονα της Swim~, το οποίο και έλαβε χώρα, τελικώς, στο ICA venue του Λονδίνου στις 16/4/2004 (βρήκα και φωτογραφία, τι άλλο θέλετε;). Τότε ήταν και η πρώτη φορά που ο Scanner έπαιξε δημόσια κιθάρα. Η χημεία, όμως, που έβγαινε στις μεταξύ τους πρόβες τούς προέτρεπε για πολύ περισσότερα πράγματα και έτσι έξι μήνες μετά ηχογραφούσαν ήδη το υλικό για το 'Headgit' ep που παρουσιάζουμε σήμερα.
Έξι tracks και μόλις εικοσιένα λεπτά και κάτι διάρκεια αρκούν για να νιώσουμε ότι εδώ όντως γίνεται κάτι σπουδαίο, κάτι που φέρνει με μοντέρνο και δραματικό τρόπο τις γραμμές του μπάσου που μας απορύθμιζαν την
καρδιά στα μεγάλα των Minimal Compact, τις μελωδικές post-punk κιθάρες, με την κρυφή pop διαύγεια και τις παραμορφώσεις, το drum machine, και ασφαλώς τη σύγχρονη μουσική άποψη μιας εποχής με επίκεντρο τα ηλεκτρονικά. Οι Githead είναι έρμαιο των εκρηκτικών, ρομαντικών αισθημάτων που βγαίνουν από μέσα τους και μετατρέπονται σε τραγούδια. Από τα πολλά τους υπέρ, να τονίσω ειδικά τον έλεγχο που φαίνεται πως ασκούν στις στροφές με τη μελό χροιά, που σχεδόν όλοι οι ποιητές έχουν. Μαγκιά να μην τις αφήνουν να κυριεύσουν το αποτέλεσμα, παρά μόνον να το συνδράμουν. Μέχρι να βγει το album ψάξτε αυτό το ep. Είναι χάρμα, μελωδιών και συναισθηματισμού.
PLAY-LIST στήλης (το βαρόμετρο της έσω εντροπίας μου) :
1. OMAR A. RODRIGUEZ-LOPEZ - A Manual Dexterity : Soundtrack Volume One
2. DEAF CENTER - Neon City cd-ep
3. PINBACK - Summer In Abaddon
4. KEVIN TIHISTA'S RED TERROR - Wake Up Captain
5. PAULINE OLIVEROS - Tara's Room, Two Meditations On Transition And Chance