Please, smile Mr. Dark!! #97



GnayseΟ Darrell Fitton μας έρχεται από το Rochdale της Αγγλίας. Οι συστάσεις των συντοπιτών του Autechre γι' αυτόν προς το label της Skam, κάπου στο κοντινό Manchester, πιθανόν να ήταν η μέγιστη πρόκληση, παρά ένα απλό εισιτήριο προς τη δισκογραφία. Ωστόσο, όπως πολύ γρήγορα φάνηκε, ο ίδιος ο Fitton ήταν ήδη προετοιμασμένος κατά τον καλύτερο τρόπο για να την αντιμετωπίσει. Υιοθετώντας το όνομα Bola, κυκλοφόρησε με αυτό δύο albums κατά το πρόσφατο παρελθόν και στις αρχές του περασμένου Δεκέμβρη το τρίτο του με τίτλο 'Gnayse'. Μπορεί και να πρόκειται για τη σκοτεινότερή του στιγμή και (πάλι μπορεί) για τον πληρέστερο δίσκο που υπέγραψε με αυτό το project, μαζί με το 'Soup' του 1998. Ο Darrell Fitton ασφαλώς και δέχεται την ορχηστρική δομή, αλλά ταυτόχρονα είναι και ένας φουτουριστής με τον παλιό, γνώριμο τρόπο. Αντιλαμβάνεται την ηλεκτρονική μουσική φέρνοντας κοντά τα μηχανήματα με τις σκιές, τους υπολογιστές με τα φαντάσματα, το ορθολογικό με το ονειρώδες και το μηχανιστικό με την ατμόσφαιρα. Και στο 'Gnayse' η φαινομενική συνθετική του απλότητα προβάλλεται με περίτεχνα κινηματογραφικό τρόπο στη γιγαντοοθόνη του μυαλού, κατατρώγοντας μέσα της ένα συντριπτικό δράμα, ακόμα και όταν επιλέγει τον κλασικό 4/4 ρυθμό του 'Effaninor' για να κλείσει τελικά με νορμάλ ύφος το cd. Θα μπορούσα να περιγράφω για ώρες την αμεσότητα και την ευκολία της μελωδικής έμπνευσης του Fitton. Δεν θα το κάνω. Θα γράψω απλά πως το 'Gnayse' είναι ένα από τα σπουδαιότερα ambient/electronic albums που κυκλοφόρησαν το τελευταίο εξάμηνο και ότι η ακρόασή του είναι από μόνη της μια δυνατή εμπειρία. Βλέπετε, όσο λεπτομερειακά κι αν είναι γραμμένο το καθένα από τα δέκα tracks του, πάντα θα περιέχει πράα, αχανή, ικετευτικά στοιχεία που θα κρύβονται και θα ξεφεύγουν. Αρπάξτε το, όπου και όποτε το βρείτε.



Tar File JunctionΜονομελές σχήμα είναι και οι Yellotone του Simon Harding. Αν και υπάρχουν από το 1998, το album 'Tar File Junction' είναι ντεμπούτο και κυκλοφόρησε στα μέσα του περασμένου Οκτώβρη από την λονδρέζικη Ai Records. Κάπου, μάλιστα, διάβασα τον Harding να λέει πως στο δίσκο υπάρχουν και μερικές συνθετικές του ιδέες τόσο παλιές όσα και τα χρόνια του project. Κάτι θα ξέρει, δεν μπορεί.
Με σποραδικούς συνεργάτες τον Matthew Prosser, τον συγγενή, προφανώς, Roger Harding και τον DJ Buddy Peace (επί τη ευκαιρία τον θυμάμαι αόριστα μεταξύ της Warp και της Lex), ο Simon Harding μορφοποιεί στις έντεκα instrumental συνθέσεις του 'Tar File Junction' ένα μίγμα από ακουστικά όργανα - όπως τύμπανα, μπάσο, πιάνο, φυσαρμόνικα - και electronics. Όσοι αποδέχονται το ηλεκτροακουστικό δόγμα των Jaga

YellotoneJazzist και των Skalpel χωρίς τα πνευστά, των Four Tet, ακόμη και των Wechsel Garland, αλλά και επιπροσθέτως μπορούν και να τους φανταστούν και μαζί προς το πιο ηλεκτρονικό, θα βρουν οικεία τη μουσική των Yellotone. Ωστόσο, θα χρειαστεί να μειώσουν λίγο τα ποιοτικά στάνταρτ: περισσότερη ενέργεια ξόδεψα για να περιγράψω τι παίζει η όλη φάση, παρά για να την αφομοιώσω. Η πλάστιγγα παρουσιάζει μια μικρή αστάθεια, άλλοτε γέρνοντας περισσότερο προς την ακουστική και άλλοτε προς την ηλεκτρονική πλευρά. Η πρώτη χρεώνεται το αδιαμφισβήτητο highlight του cd με το 'To Term A Coin' και το εξαιρετικό πιάνο του, η δεύτερη το άσφαιρο scratching του Peace σε δύο συνθέσεις (για τα αρνητικά κατάστιχα της μουσικής ιστορίας), αλλά και φλυαρίες τύπου 'Grenade Hams'. Τα υπόλοιπα ακούγονται αρκετά ευχάριστα και κινούνται κάπου στο ενδιάμεσο, δεν ήθελε διευκρίνιση αυτό. Με τέτοιο πλάτος και επιφάνεια ταλάντευσης, όμως, πώς να πάρει μετά αδρά την εύνοια, και ειδικά από εδώ; Έλα, ντε;



PulkaΣυνέχεια με την one-man band νούμερο τρία για σήμερα, τους Pulka του βερολινέζου Frank Szardenings. Το album με το σπαρτιάτικο, αποπροσανατολιστικό τίτλο 'Da' ηχογραφήθηκε μεταξύ 2003-4 ανάμεσα στο Βερολίνο και το Αμβούργο, το τελευταίο έδρα της εκδότριας εταιρείας Sunday Service, και κυκλοφόρησε φέτος το Γενάρη με ένα αρκετά συμπαθητικό εξώφυλλο από την Petra Ehlers. Τα πάντα, μέχρι και την παραγωγή, είναι επιμέλεια του ίδιου του Szardenings. Θεωρώ, ωστόσο, ουσιαστική τη συμβολή του drummer Jan Thoben σε τέσσερα tracks, μερικά από τα οποία πλασάρονται και στα καλύτερα του δίσκου.


DaΣυνολικά, το 'Da' περιέχει έντεκα instrumentals με μονολεκτικούς (πλην ενός) τίτλους και αμφιλεγόμενη έμπνευση. Μπορώ να πω ότι σ' αυτό δίνεται μια ίσως επαναληπτική εκδοχή της ημιτελούς γεύσης κάποιων πραγμάτων από όσα έχει βγάλει κατ' ομοίωση ένας άλλος Γερμανός, ο Frank Schultge Blumm, τον οποίον ο Frank Szardenings θυμίζει αρκετά στο συνθετικό του στιλ. Ομοιάζει ακόμη και σε εκείνη την, ενοχλητική σε στιγμές, έλλειψη αυθεντικότητας. Διότι περιπλανώμενος ο Szardenings, και δη με αμετακίνητη σιγουριά, κάπου ανάμεσα σε F. S. Blumm, Kinn και Sack Und Blumm δείχνει να μην την διεκδικεί καν. Όταν αποφασίζει να το κάνει, όπως στο 'Plim' για παράδειγμα, τα αποτελέσματα είναι πολύ ενθαρρυντικά. Εντούτοις, ποτέ ένας δίσκος δεν κρίθηκε επειδή ήταν μόνον ενθαρρυντικός. Συμφωνείτε; Δεν με εμπνέει για περισσότερα, πάμε παρακάτω ...



The earth is blue... και δεν χρειάζεται να αναφέρω, βεβαίως, ότι οι Damon Krukowski και Naomi Yang υπήρξαν η rhythm section των Galaxie 500, υποθέτω πως έχω να κάνω με κάποιους που έχουν δώσει εξετάσεις στα βασικά. Παρόλα αυτά θα γράψω ότι οι δυο τους άρχισαν να δουλεύουν ως ντουέτο κυκλοφορώντας ένα ep με το όνομα Pierre Etoile, πριν ο (Mark) Kramer, αφεντικό της πρώτης τους εταιρείας, της Shimmy Disc, και τότε παραγωγός τους τούς σπρώξει να το αλλάξουν σε Damon & Naomi, πράγμα που έπραξαν. Το φετινό 'The Earth Is Blue' είναι ο πέμπτος στούντιο δίσκος τους από το 1992 και ο πρώτος στο δικό τους δισκογραφικό label, την 20/20/20, μετά από κάμποσα επιτυχημένα χρόνια στη Sub Pop. Το album ηχογραφήθηκε σε παραγωγή των ίδιων μαζί με τον κιθαρίστα των γιαπωνέζων Ghost, τον Michio Kurihara, ο οποίος είναι πλέον αναπόσπαστος συνεργάτης τους, και δύο πνευστούς στο home studio του ντουέτο στο Cambridge της Μασαχουσέτης.


Damon & NaomiΑσφαλώς, το προ πενταετίας 'Damon & Naomi With Ghost' πρέπει να θεωρείται ως μια κατάθεση-μαρτυρία που έβαλε το μοντέρνο πλάι στο γνωστό, παλιό, ψυχεδελικό folk spectrum με υψηλές φιλοδοξίες. Σήμερα το εκτιμάω ακόμα πιο πολύ από τότε. Το 'The Earth Is Blue' το πλησιάζει όσο κανένα άλλο album των Damon & Naomi από το παρελθόν. Και δεν είναι, φυσικά, μονάχα οι κιθάρες του Kurihara που βάζουν εκείνες τις πινελιές και καθιστούν το ψυχεδελικό ταξίδι σκέτο χάσιμο. Αυτό το ξέραμε ήδη. Είναι που οι δυο τους έχουν δουλέψει και βελτιώσει πάρα πολύ τα φωνητικά τους. Είναι που η Naomi Yang γίνεται όλο και ομορφότερη με τα χρόνια. Είναι, πάλι, που της αφήνεται επιτέλους περισσότερος χώρος να ερμηνεύσει, αισθαντικά και αποπλανητικά, σαν μια νέα καλειδοσκοπική νεράιδα. Είναι, επίσης, που εδώ περιέχονται μερικά από τα πληρέστερα και ουσιωδέστερα τραγούδια (ναι, τραγούδια!) - δικά τους, αλλά και συνολικά από όσα ακούσαμε φέτος μέχρι της παρούσης (τα 'Ueno Station' και 'The Robot Speaks' είναι τουλάχιστον μεθυστικά, χωρίς να είναι και τα μόνα). Τέλος, είναι που προτιμούν όταν διασκευάζουν The Beatles να επιλέγουν τραγούδια του George Harrison: στον ένα χρόνο που είχαν το δίσκο στο φτιάξιμο έστρωσαν μια άψογη εκτέλεση στο 'While My Guitar Gently Weeps'. Να αναφέρω ότι το εξώφυλλο είναι από φωτογραφία τραβηγμένη στην Tangier του Μαρόκου και πως περιέχεται στο cd και άλλη μια διασκευή, στο 'Araca Azul' του Caetano Veloso. Εξαιρετική επιστροφή με ένα πραγματικά γεμάτο, συναισθηματικό και σπουδαίο δίσκο. Συστήνεται ανεπιφύλακτα, αν και οι fans του σύγχρονου ψυχεδελικού ήχου δεν θα χρειάζονται τέτοιες προτροπές. Εγώ, όμως, απευθύνομαι περισσότερο στους υπόλοιπους, μπας και τους κουνήσω κινδυνεύοντας να χάσω το δικό μου όνειρο.

PLAY-LIST στήλης (το βαρόμετρο της έσω εντροπίας μου) :

1. LEGER DES HEILS - Himmlische Feuer
2. HESIUS DOME - Farwell Waltz
3. AGLAIA - Sacred Water
4. FOR A SPACE - Civilian On Battlefield
5. L' ALTRA - Different Ways