Please, smile Mr. Dark!! #98

Τον 25-χρονο Ben Wynn από το Los Angeles τον είχα γνωρίσει στο παρελθόν με αφορμή το ενθουσιώδες 'Pushing Air' ντεμπούτο των Deru, τότε στη Neo Ouija. Το # 57 τεύχος βρίσκεται ακόμη εκεί για όλα τα του θέματος. Υπάρχουν, όμως, και κάποιοι άγραφοι κανόνες στη μουσική, ένας εκ των οποίων είναι αυτός που χαρακτηρίζει το δεύτερο album ως "δύσκολο", και όχι αδίκως. Και έγινε ξανά επίκαιρος διαπιστώνοντας ότι η πολυαναμενόμενη συνέχεια με το 'Trying To Remember', πρωτιά για το label της Merck από τον περασμένο Δεκέμβρη, δεν εμπνέει τόσο ενδιαφέρον, όσο τουλάχιστον περίμενα. Κατά ένα τρόπο προσγειώνει την κατάσταση, τη συντηρεί και την κάνει γενικώς πιο ασφαλή. Στα credits του ένθετου του cd αναφέρεται πως αν εκείνος ο πρώτος δίσκος ήταν οτιδήποτε για τον ίδιο τον Ben Wynn, τότε αυτός εδώ ο δεύτερος είναι τα πάντα για όλους γύρω απ' αυτόν. Το καταλαβαίνω και ως μια έμμεση απολογία, τελικά.
Από ένα ταλέντο, βεβαίως, του διαμετρήματος του Wynn (γιατί αυτός ο Αμερικάνος είναι σίγουρα ταλέντο) δεν περίμενα ποτέ μια ολόπλευρη αστοχία, ούτε και μιλάω για κάτι τέτοιο εδώ. Το 'Trying To Remember' είναι ένα
ατμοσφαιρικό ηλεκτρονικό album, σε στιγμές πολύ σαγηνευτικό. Αν ανακαλύψει κανείς τους Deru με αυτό, θα βυθιστεί στον κόσμο τους. Αν πάλι το ακούσει κανείς συγκριτικά με το προ διετίας προκάτοχό του, θα του ακουστεί φορτωμένο από επαναλήψεις, ενίοτε άσκοπες. Υπάρχουν τα στοιχεία που πάντα αγαπάμε σε ένα μοντέρνο, ηλεκτρονικό album, όταν συνδυάζονται όπως στις instrumental συνθέσεις του Wynn (beats, ηχητικά στρώματα, υπόβαθρο με βρώμικα κύματα, παραστατικότητα, κλιμακωτές αλλαγές τοπίων), αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι το παρόν αποτέλεσμα συνολικά δεν βαλτώνει στο αδιέξοδο του λίγο ή πολύ συνηθισμένου και του ήδη ιδωμένου. Ένας ακροατής με οξυδέρκεια και νοημοσύνη άνω του μέσου όρου νιώθει λίγο ότι υποτιμάται, ότι η πρόταση των Deru παραμένει βολική, αλλά έχει χάσει πια σε επικινδυνότητα. Πληροφοριακά, κυκλοφορεί και ένα vinyl sampler με πέντε tracks από το cd, συν ένα αποκλειστικό remix στο 'Next Door'. Κλείνω το θέμα με έναν άλλο άγραφο κανόνα: το παγερό χειροκρότημα είναι σαν ένα γεμάτο περίστροφο, μπορεί οποτεδήποτε να σε σκοτώσει.

Οι Josh Lambert και Yvonne Lambert (ναι, είναι συζυγικό ζευγάρι) δημιούργησαν τους The Octopus Project το 1998, όταν μετακινήθηκαν από το Houston στο Austin του Texas για σπουδές, ως τρίο μαζί με τον Toto Miranda. Ηχογραφούν για το μικρό, τοπικό label της Peek-A-Boo Industries και το φετινό 'One Ten Hundred Thousand Million' είναι το δεύτερό τους album, αλλά και αυτό που θα τους βάλει, εκτός απρόοπτου, στην κατηγορία των υπολογίσιμων μικρομεσαίων που μπορούν να κάνουν την έκπληξη. Στάθηκε, δε, η αφορμή για να γίνουν support στα live των Trail Of Dead και αυτό είναι ενδεικτικό της δυναμικής των πραγμάτων. Σήμερα έχουν ως τέταρτο, επίσημο μέλος τον Erik Bogle.
Οι The Octopus Project έχουν βαλθεί σώνει και καλά να γεμίσουν το κενό ανάμεσα στο rock (ή post-rock, αν προτιμάτε) και στα electronics, χωρίς να γίνουν ούτε γραφικοί, ούτε φλύαροι. Όπως και στον πρώτο τους δίσκο,
έτσι και στο καινούργιο τους γράφουν instrumental συνθέσεις που μοιάζουν με αντιπαλότητες του στιλ: κιθάρες εναντίον samples, κανονικά drums εναντίον drum machines, οι The Residents εναντίον των Sonic Youth. Το αποτέλεσμα, παρότι θρέφει κατιτί το επίφοβο και πιθανόν φευγαλέο, ακούγεται από κάθε πλευρά τουλάχιστον ενδιαφέρον. Και όταν αγγίζει την πολυπόθητη αυτάρκεια, ως καρπό παντρειάς με την έμπνευση, αφήνει φωτεινά χαμόγελα. Στις ζωντανές τους εμφανίσεις διάβασα ότι στη σκηνή επικρατεί πανικός (με μπαλόνια, μάσκες και άλλα τέτοια). Οι στουντιακές τους ηχογραφήσεις, πάντως, ποτέ δεν δημιούργησαν εντόνως τέτοιες υποψίες, τις ξέρετε τώρα τις διαφημιστικές μεγαλοστομίες. Ωστόσο, αν κάποιος βρίσκει θελκτική μια ορχηστρική, rock, εκδοχή των The Notwist από Αμερική μεριά ας ξέρει πως τα 500 πρώτα αντίτυπα του 'One Ten Hundred Thousand Million' περιέχουν ως bonus και ένα special 28-σέλιδο οδηγό για το 'All Of The Champs That Ever Lived', τρίτο track του cd και από τα πιο εμπνευσμένα του σε τίτλο. Εγώ βιάζομαι να ξανακούσω το 'Hold The Ladder' ένα από τα instrumental της χρονιάς μέχρι τώρα, που βρήκα πως πάει πολύ ταίρι με την παγωμένη Guinness μου! Και πριν ...

... την κάνω για το Παρίσι για μια ιδεατή συνάντηση με τον Raoul Sinier, έναν Γάλλο καλλιτέχνη που υπογράφει με το moniker Ra. Στο κοντινό παρελθόν έγινε γνωστός από το εντυπωσιακό έργο του ως illustrator/ animator (έχει επιμεληθεί και το artwork μερικών εξώφυλλων για την Planet Mu, ανάμεσα σε άλλα). Μια επίσκεψη στη σελίδα του raspage.com θα σας δώσει μια πλήρη εικόνα περί τίνος μιλάμε. Πρόσφατα ο Sinier εισήλθε και επισήμως στην αμιγώς μουσική δημιουργία γράφοντας το ντεμπούτο album 'Raoul Loves You' που κυκλοφόρησε πέρυσι τον Οκτώβρη από την Coredump Records. Και με αυτό προσπάθησε να αποδώσει με ήχους εκείνο το εξωπραγματικό πνεύμα που εύκολα βγάζει με την πένα του. Στο cd παίζει σχεδόν τα πάντα μόνος του, δημιουργώντας ένα θορυβώδες περιβάλλον από αιχμηρά, πειραματικά grooves. Οι φίλοι των Venetian Snares, ας πούμε, θα κάνουν πάρτι. Δημιούργησε, επίσης, και το video για το track 'Ev.Panic' το οποίο η εταιρία του αναμένεται προσεχώς να βγάλει ως remix picture 12''.

Το 'Raoul Loves You', τώρα, είναι συνολικά ένα τραχύ album το οποίο δεν ακούγεται εύκολα και έχει γραφτεί ακριβώς για να μην ακουστεί ποτέ του έτσι. Είναι ένας επιτηδευμένα πολυσύνθετος κόσμος από ακρωτηριασμένα κολάζ, ένα ηχητικό δημιούργημα σαν το επίτευγμα του δόκτορα Frankenstein. Ο Raoul Sinier είναι καθ' όλη τη διάρκεια των 70 λεπτών και των 16 instrumentals αυτάρεσκος και επιδεικτικός. Δεν τον ενδιαφέρει τι γίνεται έξω από το δικό του μυαλό, δεν τον αφήνουν οι εφιάλτες του για κάτι τέτοιο, και γι' αυτό ενίοτε καταλήγει άθελά του ακόμη και στην υπεροψία. Ως πρόσωπο και ως συνθέτης είναι ο ίδιος ο τελευταίος γνωστός κρίκος στη μακρά αλυσίδα όλων όσων κατά καιρούς δείχνονται για να τεκμηριωθεί ότι μπορεί να υπάρχει ανάμεσα στην "τρέλα", στη "ψύχωση" και στην "ιδιοφυΐα" κάποιου είδους συνδετικό υλικό, και τελικώς χάνονται στο μύθο. Και από εκεί πηγάζει και η τραγικότητα της αβάσταχτης μοναξιάς του. Ανατρεπτικό άκουσμα που συστήνεται με προσοχή, αλλά πρέπει να ακούσετε οπωσδήποτε κάποτε. Εδώ αγάπη και μίσος πάνε μαζί. Τα υπόλοιπα είναι απλά θέμα αντοχής.

Κλείνω με έναν παλιό γνώριμο που ομολογώ ότι εκτιμώ, τον Mark Van Hoen. Γεννήθηκε στο Λονδίνο το 1966, μεγάλωσε στο βιομηχανικό Birmingham, επέστρεψε στην πρωτεύουσα στα τέλη των eighties και σύμφωνα με τον ίδιο μουσική γράφει από το 1981. Δίσκο, πάντως, μέχρι το 1993 δεν είχε βγάλει. Κάποιοι πιθανώς να τον ξέρουν ως τον κύριο άνθρωπο πίσω από τους Locust, κάποιοι άλλοι από τη δουλειά του ως παραγωγού (Mojave 3, Scala, Sing-Sing, Seefeel, Seafood - μανία με το "s" έχει;) και, χωρίς να αποκλείεται οι πρώτοι και οι δεύτεροι να συγκοινωνούν, όλοι θα συμφωνούν ότι σε αυτή τη δωδεκαετία παραγωγής ηλεκτρονικής - πειραματικής μουσικής όποτε ένιωσε την ανάγκη για μια αποτίμηση της θεματολογίας του, αυτό το έκανε υπογράφοντας με το πραγματικό του όνομα.

Η πρώτη φορά ήταν το 1997 για την Touch. Το περσινό 'The Warmth Inside You', έκδοση της Locust Sound είναι το δεύτερο προσωπικό του album, περίπου τρία χρόνια μετά το τελευταίο των Locust. Ο σημερινός Van Hoen ακούγεται πιο ώριμος και περιεκτικός, αλλά αμετάβλητα ειλικρινής στην απόδοση των λεπτομερειών της μελαγχολίας του που παραμένει βαθιά λυρική. Ειλικρινής, όπως όταν δηλώνει πράγματα που μπορεί κανείς να μην θέλει να διαβάζει, πως τα ναρκωτικά βοηθούν τη δημιουργικότητα και ο ίδιος είναι part-time χρήστης δηλαδή. Στα μουσικά, ο Mark Van Hoen νιώθει μια ρομαντική αγάπη για τον ήχο των αναλογικών, αλλά και την πολυμέρεια των ψηφιακών. Τα οκτώ instrumental tracks του παρόντος cd ηχογραφήθηκαν στο SkySplit Studio του Λονδίνου το 2003, κουβαλούν το δυσοίωνο μήνυμα των σκοτεινόχρωμων τίτλων τους, έχουν, ωστόσο, και το επιπρόσθετο ευτύχημα να ντύνονται από τη σπουδαία ζωγραφική της Caroline Banks στο artwork του εξώφυλλου (ξεδιπλώνει σαν μικρή αφίσα). Το 'The Warmth Inside You' με βάζει να διασχίσω λαβύρινθους και να κινδυνεύω ανά πάσα στιγμή να χαθώ στο ψάξιμο για την έξοδο. Τώρα που το σκέφτομαι ακόμα δεν έχω βγει από τους αντίστοιχους του 'The Last Flowers From The Darkness' και ας πέρασαν σχεδόν οκτώ χρόνια από την πρώτη περιπλάνησή μου. Ένας εξαιρετικός ηλεκτρονικός δίσκος, τον οποίον και συστήνω ανεπιφύλακτα βεβαίως.

PLAY-LIST στήλης (το βαρόμετρο της έσω εντροπίας μου) :

1. A HAWK AND A HACKSAW - Darkness At Noon
2. KAMMERFLIMMER KOLLEKTIEF - Absencen
3. ANGELS OF LIGHT - The Angels Of Light Sing "Other People"
4. CURRITUCK CO. - Ghost Man On Second 2cd
5. BILL FAY GROUP - Tomorrow Tomorrow And Tomorrow