Please, smile Mr. Dark!! #99

Αν ο Gino Fioravanti καθόταν στα αβγά του, του θεραπευτή, του συγγραφέα και του ζωγράφου, που έτσι και αλλιώς από μόνα τους ήταν ήδη αρκετά, και ο Gianluigi Toso στην ιδιότητα του δάσκαλου, ίσως σήμερα να μην είχα μαζί τους κανένα θέμα για κουβέντα. Αυτούς τους Ιταλούς, ωστόσο, τους ενώνει η νοσταλγία για την παλιά ηλεκτρονική μουσική και τα ενδοσκοπικά sci-fi soundtracks. Οι δύο τους αποτελούν το ambient ντουέτο-project των Aglaia. Το 'Sacred Waters' ηχογραφήθηκε τον Σεπτέμβριο του 2003, είναι το δεύτερό τους album και κυκλοφόρησε φέτος τον Μάρτιο από την Hic Sunt Leones, τη δισκογραφική εταιρία των Alio Die. Ο δίσκος περιέχει τρία μακροσκελή tracks με κορμό τους ήχους από τα αναλογικά ηλεκτρονικά και κάποια samples φωνών. Ο ρυθμός λείπει παντελώς, περιττεύει έστω και σαν υποψία. Πρόκειται για ένα cd με κοσμικό χαρακτήρα, λες και μόλις βγήκε από τη μηχανή του χρόνου, ξέρετε τώρα, από κείνα που έχουν μια σαφή αρχή, μια δυσδιάκριτη μέση, μονίμως αμφίσημη και ένα ομιχλώδες, σχεδόν άφταστο τέλος κάπου στη συμπαντική απεραντοσύνη. Ένα ατμοσφαιρικό υφαντό, συχνά καθηλωτικό από την κατανυκτική του εκπνοή, το οποίο ακούγεται με ενδιαφέρον, αλλά που δεν μπορεί να συγκριθεί με κάποια ανάλογα από το παρελθόν, μην ανοίξουμε τέτοια συζήτηση τώρα. Άσε, δε, το δυσοίωνο της ομορφιάς του νοήματός του. Φοβάμαι ότι λίαν συντόμως θα ξεχαστεί, όπως τα κουφάρια από χαμένα διαστημόπλοια στις μαύρες τρύπες που βλέπαμε στις ταινίες. Τι χρονιά έχουμε βρε παιδιά; Είναι και αυτό το σαράβαλο ρολόι που φοράω, συνεχώς σταματάει. Καθότι είμαι απ' αυτούς που θέλουν να νιώθουν το χρόνο, λέω να πάμε παρακάτω και γρήγορα.

Δεύτερη στάση στο label της The Music Fellowship από το New Haven του Connecticut. Το 'Conduction. Convection. Radiation.' βγήκε στα τέλη του Δεκέμβρη και είναι η τρίτη έκδοση της εταιρείας σε μια triptych series που φέρνει μαζί σ' ένα album τρεις ηχογραφήσεις διάρκειας ενός ep η καθεμιά από ισάριθμα "συγγενικά" σχήματα. Είκοσι και κάτι λεπτά στη διάθεσή τους έχουν εδώ οι 1 Mile North, Colophon και The Wind-Up Bird, κατά σειρά. Ο τίτλος παραπέμπει στις βασικές μεθόδους μετάδοσης της θερμότητας. Θέλει λίγη σκέψη για να ειδωθεί και ως ταιριαστός, βέβαια. Με τους 1 Mile North είχα ασχοληθεί στο # 64 τεύχος. Τα τρία tracks τους είναι το πιο σαγηνευτικό μέρος του cd, αλλά κανένα τους δεν φτάνει ούτε στο μικρό δάκτυλο εκείνο το σπουδαίο 'In 1983 He Loved To Fly' και αυτό τα λέει όλα. Έτσι είναι, όταν έχεις ακούσει κάποιους σε υπερβατικές στιγμές, το ωραιοποιημένα τυπικό δύσκολα αποκτά περαιτέρω νόημα, εδώ πέφτει ξύλο. Οι Colophon είναι το one-man project του Jefre Cantu-Ledesma των Tarentel, ο οποίος άφησε κατά μέρος τις κιθάρες του για, επίσης, τρεις συνθέσεις με βάση το πιάνο. Η γραφή του δείχνει αρκετές δυνατότητες, είναι πειστική, δεν διεκδικεί, ωστόσο, πολλές περγαμηνές και μάλλον περνάει ανώδυνα. Οι The Wind-Up Bird, τέλος, είναι ντουέτο με μέλη τους πολυοργανίστες Joe Grimm και Jeff Smith. Καθένα από τα δικά τους κομμάτια ονοματίζεται από τα όργανα που χρησιμοποιούν σ' αυτό, με καλύτερο το 'Violin & Trumpet', στιγμή από τις κορυφαίες συνολικά, εδώ που φτάσαμε. Παρόλο το εμφανές ενδιαφέρον του, λοιπόν, αυτός ο δίσκος κολλάει σε μια αξία περιορισμένη που χαρακτηρίζεται κάλλιστα εγκυκλοπαιδική, όπως και κάμποσοι ανάλογοι που καλέσαμε κάποτε "χρυσές μετριότητες". Οδηγέ, κόψε αριστερά για προσπέραση παρακαλώ. Thanks!

Τα πράγματα δεν είναι έτσι, όμως, στην περίπτωση του Bryan Hollan, όπου παίρνουμε πλέον ύψος προς μια ανώτερη σφαίρα. Παραγωγός από το Cincinnati του Ohio, ο Hollan είναι γνωστός με το όνομα-project Boom Bip. Έχοντας ήδη ένα ντεμπούτο album το 2001 από κοινού με τον πολύ DoseOne, κατά κόσμο Adam Drucker (Subtle, Themselves, 13 & God), αλλά και ένα ακόλουθο προσωπικό, επανήλθε φέτος με το δεύτερο αμιγώς solo του 'Blue Eyed In The Red Room' για την Lex Records, sub-label της Warp. Είναι ένας δίσκος επί της ουσίας διαφορετικός από τους προηγούμενούς του. Και αξιώνοντας πανταχού πως σ' αυτόν δεν χρησιμοποιήθηκαν samples, αλλά στη συντριπτική πλειονότητά τους live όργανα, ο Bryan Hollan κόβει τον λώρο με τις hip-hop ρίζες του και επανέρχεται στο πρώτο του όργανο, τα drums, αλλά και τις κιθάρες που τον έλκουν ως συνθέτη. Το αποτέλεσμα είναι πολύ περισσότερο pop από όσο μπορούσε να φανταστεί κανείς, βαθιά εγκεφαλικό, εγωπαθές με την καλή πλευρά του επιθέτου, περίτεχνο, κινηματογραφικό, αλλά και ενίοτε σκοτεινό. Το μεταμοντέρνο στον 21ο αιώνα κάτι τέτοια albums έχει στη βιτρίνα του.

Για τα παρόντα sessions ο Hollan μετακόμισε στους λόφους του Silverlake, κοντά στο Los Angeles. Στις δέκα συνθέσεις που έγραψε έπαιξε τα πάντα μόνος του, ξεδιπλώνοντας ένα μεγάλο ταλέντο στις περίπλοκες ενορχηστρώσεις και στην ταχύτατη σε εναλλαγές και ηχητικά τοπία πλοκή. Η instrumental ανάπτυξη σπάει δύο φορές με τις φωνητικές συμμετοχές του Gruff Rhys και της Nina Nastasia. Η πρώτη πρέπει να θεωρηθεί ως η ευτυχέστερη κατάληξη του supporting που πρόσφερε στην αμερικανική περιοδεία των Super Furry Animals το 2003. To εξάλεπτο 'Do's & Don'ts' ξεχωρίζει με την αλά mantra τελετουργική του ανάπτυξη που περιλαμβάνει ένα έξυπνο, καρναβαλίστικο break στα κρουστά και ρυθμική κορύφωση με το τελείωμα. Τόσο η βασική ερμηνεία, όσο και τα δεύτερα, χορωδιακά φωνητικά (πάλι του ίδιου του Rhys, τα τελευταία στα ουαλικά) επιτείνουν την τελετουργική του ατμόσφαιρα. Η στιγμή του cd που έχει τα φόντα να γίνει hype. Η Nastasia, τώρα, στο 'The Matter (Of Our Discussion)' στρέφει τα πάντα σε κάτι που θυμίζει τους This Mortal Coil εποχής 'Blood'. Έπρεπε να το περιμένω, είναι αρκετά νέα για να γνωρίζει πως εκείνος ο άκαμπτος, ψυχρός ογκόλιθος στουντιακού περφεξιονισμού ήταν ο ορισμός της παρακμής του Ivo-Watts Russell. Στάθηκα πολύ στα τραγούδια και κινδυνεύω να μου ξεφύγει η πρωταίτια θέση: κάποια εξαιρετικά ορχηστρικά όπως το 'Aplomb' που ακούω τώρα μόλις, όλως τυχαία. Ελπίζω να επανήλθα εγκαίρως. Η special edition του cd περιλαμβάνει και ένα bonus 3'' με ένα 13-λεπτο track με τίτλο 'Red Room' όπου ο Hollan συρράπτει διάφορες demo ιδέες που χρησιμοποίησε στο κανονικό album. Το τελευταίο σχόλιο αφορά στο εξαιρετικό, συνολικά, artwork. Ψάξτε αυτό το album του Boom Bip, αφεθείτε του και αυτό αρκεί για να αποζημιωθείτε.

Αφού οι Lindsay Anderson και Joseph Costa βάζουν στο βιογραφικό των L' Altra τόσες πολλές λεπτομέρειες των προσωπικών τους, μάλλον εγώ δεν θα τους κάνω μεγάλο κακό. Οι δυο τους, λοιπόν, γνωρίστηκαν το 1992 στο John Carroll University του Cleveland. Για τα επτά επόμενα χρόνια υπήρξαν ζευγάρι και όταν μετακόμισαν μαζί στο Chicago το 1997 σχημάτισαν τους L' Altra (ως κουαρτέτο), πραγματοποιώντας το πρώτο τους live το καλοκαίρι του επόμενου χρόνου. Η σχέση τους έλαβε τέλος την εποχή του ντεμπούτο album τους για την Aesthetics, γεγονός που αρχικά απέκρυψαν απ' τους υπόλοιπους. Παρόλα αυτά το δεύτερό τους 'In The Afternoon' του 2002 υπήρξε μια εύθραυστη, συναισθηματική δουλειά (βλ. και τεύχος # 36). Η συνέχειά της, εντούτοις, ήταν η σιωπή, αναπόφευκτη πιθανόν από τον χωρισμό του ζεύγους. Η Anderson περιόδευσε με τον Will Oldham, ο Costa την έκανε για το Santiago της Χιλής και αμφότεροι μιλούσαν για προσωπικές δουλειές. Μολοντούτο, οι L' Altra δεν πέρασαν στην ιστορία, όπως έδειχναν τα πράγματα. Μετά από τρία χρόνια απουσίας, φέτος επανεμφανίστηκαν με ένα καινούργιο album, το 'Different Ways', με τίτλο δεικτικό της κυοφορίας του, το οποίο είναι και το πρώτο τους για την Hefty Records.

Το 'Different Ways' είναι ένας δίσκος που ως αποτέλεσμα μεταμορφώνει εκ πρώτης όψεως το άλλοτε συγκρότημα σε απλό πια σχήμα τύπου "δύο βασικοί μαζί με κάποιους φίλους". Του λείπει, δηλαδή, εκείνη η απορρέουσα, στιβαρή, αν και lo-fi, ομαδικότητα του 'In The Afternoon' που τόσο φαινόταν στα τραγούδια του. Οι "φίλοι", βεβαίως, δεν είναι τυχαίοι, και σ' αυτό τουλάχιστον οι δύο του πυρήνα αξιοποιούν στο έπακρο τα τωρινά δεδομένα που θέτει κύρια το roster του νέου τους label: η πολύπλευρη συμμετοχή του Joshua Eustis των Telefon Tel Aviv δίνει μια πεντακάθαρη παραγωγή, αλλά και εκσυγχρονίζει τις slow-core μπαλάντες των L' Altra ενορχηστρώνοντας ηλεκτρονικά στοιχεία που δεν είχαν ποτέ πριν. Συμμετέχουν, πάντως, και κάποιοι από τα παλιά, οι Marc Hellner (pulseprogramming), Nate Walcott (Bright Eyes) και Eben English, πρώην μέλος, ανάμεσα σε άλλους. Το 'Different Ways' είναι ένα αρκετά καλό album, έχει μερικές στιγμές αφοπλιστικής μοντέρνας γραφής που δεν περνούν στο ντούκου (tracks 6-8) και όντως δείχνει μια θέληση να πάει το στίγμα των L' Altra σε μια άλλη θέση στο μουσικό χάρτη, αυτήν της dream-pop. Ωστόσο, μετεμψυχώσεις των Courage Of Lassie το 2005 είναι ένα ερώτημα αν και κατά πόσο τις θέλουμε.

PLAY-LIST στήλης (το βαρόμετρο της έσω εντροπίας μου) :

1. MARCIA SLOANE - Skyward
2. KROU - Krou cd-r
3. BEYOND SENSORY EXPERIENCE - Pursuit Of Pleasure
4. CARIBOU - The Milk Of Human Kindness
5. HARRIS NEWMAN - Accidents With Nature And Each Other