Προβοκάτορας των ήχων #01

PROVOCATEUR SONORE Εp.72 14_04_24

Όταν δεν πάει ο Μωάμεθ στο βουνό, πάει το βουνό στον Μωάμεθ. Λίγα γραπτά λόγια, λίγες μέρες μετά από τις δεκαπενθήμερες εκπομπές στο ράδιο της ΣΤΕΓΗΣ. Ευχαριστώ τον Αντώνη Ξαγά για την πρόσκληση, το MiC για την φιλοξενία, καθώς και όλους τους φίλους που τέσσερα χρόνια παρακολουθούν, συμμετέχουν και συμβάλουν με τον τρόπο τους στην δημιουργία των 72 πλέον εκπομπών, με παρουσίαση αποκλειστικά νέων κυκλοφοριών και επανεκδόσεων της τρέχουσας χρονιάς (156 συνολικά, εναλλάξ εβδομαδιαία υπάρχουν θεματικές εκπομπές και αφιερώματα).

Η αρχή γίνεται με μουσικές που ακούστηκαν στο Επεισόδιο 72 της Provocateur Sonore που μεταδόθηκε στις 14 Απριλίου του 2024

Οι Phurpa από την Μόσχα ενώ από πρώτο άκουσμα οι λαρυγγισμοί που αναπτύσσουν θυμίζουν Μογγολία, στην πραγματικότητα είναι ασκήσεις επηρεασμένες από την παράδοση των θιβετιανικού μοναχισμού και όλα αυτά μέσα σε μια εκμοντερνισμένη dark ατμόσφαιρα. Η εταιρεία τους με έδρα την Ελλάδα Zazen Sounds Publishing ειδικεύεται στο black metal, ritual ambient κ.λπ και εκτός άλλων έχει κυκλοφορήσει Shibalba και Αχέροντα.

Είναι αξιοσημείωτο αυτό που συμβαίνει με τις εταιρείες όλα αυτά τα χρόνια, η έντονη δραστηριότητα στον χώρο του underground, αναπόφευκτο από την μία λόγω της υπερπληθώρας παραγωγών από μουσικούς, χρήσιμο πολλές φορές από την άλλη γιατί με λίγη επιμονή και εμπειρία βρίσκει κανείς ήχους, μουσικές τραγούδια. Το Aporia της Sissi Rada (Μαρκοπούλου) το φιλοξένησε η βέλγικη STROOM.tv και φαντάσου δηλαδή τα πέτρινα χρόνια να περίμενες την όποια δισκογραφική να σου κυκλοφορήσει τον δίσκο. Η Sissi αναζητά τον εαυτό της και την Ελλάδα, αλλά δυστυχώς ή ευτυχώς θα έλεγα Sissi, θα μας στοιχειώνει για πάντα η Αρχαία και η Πλάτωνος. Τώρα άρθρο για την αγορά δίσκων, cd, digital, μουσικής, whatever πρέπει να γίνει κάποια στιγμή. Προς το παρόν να πω μόνο ότι για μια μόνο 2ωρη μίξη, έχουν περαστεί πάνω από 150 κυκλοφορίες, οπότε μετρήστε αντίτιμο.

Ο Γάλλος Unglee Izi για παράδειγμα άφησε μόνο αποσπάσματα από την δουλειά του στο κάθε κομμάτι στο bandcamp αλλά είναι αρκετά για να τον προσέξει κανείς. Ιδιότροπη αρχιτεκτονική ήχου η οποία στεγάζεται στην μεσογειακή Nashazphone στο Κάιρο. Τι σου είναι όμως μια στάλα ελευθερίας ε (έστω και πλασματικής) και αναρωτιόμαστε αυτά έστω τα λίγα που έγιναν μουσικά τα τελευταία χρόνια στην Αίγυπτο. Παρένθεση και πάμε πίσω δύο χρόνια σε ένα από τα καλύτερα Raï που παίχτηκαν τελευταία, στον δίσκο Jrouli του Cheba Wahidi, κλείνει η παρένθεση.

Το Σαράτοφ βρίσκεται ψηλά στον Βόλγα ποταμό, ανάμεσα στην Μαύρη και Κασπία Θάλασσα και είναι η έδρα της Boiled Angel Records που με υπόδειξη ειδικού εν Ελλάδι στον χώρο του Metal Φοίβου Κρομμύδα, έχει πάρει το όνομα της από το τραγούδι των Dragged Into Sunlight. Προφανώς όλα αυτά που αναφέρω έχουν λόγo ύπαρξης και είναι άκρες νήματος. Welcome to the big data world. Στο δε site των Ρώσων γίνεται βέβαια χαμός και εδώ μπαίνει ο παράγοντας χρόνος. Πόσος χρόνος υπάρχει για όλη αυτή την μουσική; Μια καλή ερώτηση, αλλά το post post-rock, post post-punk που πέτυχα από τα παιδιά του Μπακού στο Αζερμπαϊτζάν με έβαλε σε διάφορες σκέψεις και σίγουρα μπελάδες. Η αρχική εταιρεία που έβγαζε τα demo των Urod Qiz Yasamal Records στην σελίδα της γράφει “Doesn't exist anymore. Thanks to all”, και φτιάχνω ιστορίες στο κεφάλι μου πως να είναι άραγε να φτιάχνεις μπάντες εκεί, να παίζεις συναυλίες (;), να τα ρίχνεις στο bandcamp, να σε στηρίζουν οι φίλοι από τη γείτονα Ρωσία, να σε έχουν βρει αλλού από τον πλανήτη (;), να γράφεις τραγούδια με τίτλους “Ένα αγόρι χωρίς μέλλον”, “Αυτός είναι ο νεκρός και ηλίθιος μπαμπάς σου”, “Η ζωή σου είναι χάλια, η αυτοκτονία είναι καλύτερη για σένα”.

Οπότε η μίξη με φυσικότητα πάει στον SOTE ο οποίος συνεχίζει σε υψηλά δημιουργικά επίπεδα και τείνει να συγκαταλέγεται μέσα στους 50 σπουδαιότερους μουσικούς ηλεκτρονικής μουσικής (το αφήνω κενό για εσάς τον περαιτέρω χαρακτηρισμό, ποιας ηλεκτρονικής μουσικής). Ο άνθρωπος τι έκανε; Πήγε με αγάπη και σεβασμό να ζήσει στον τόπο καταγωγής του μέσα στην καρδιά του κήτους, συνδιαλέγεται με μια όχι κοσμική κυβέρνηση (εξού και ο τίτλος της νέας του δουλειάς Ministry of Tall Tales) και εκπαιδεύει τους συντοπίτες του στην κουλτούρα της πειραματικής ηλεκτρονικής μουσικής. Προσέξτε, δεν θα μπορούσε να κάνει κάτι τέτοιο με την χορευτική ηλεκτρονική μουσική, θα είχε προκαλέσει απαγορευτικό μέσα στο Ιράν και για να προλάβω μερικές σκέψεις κάποιων, δεν τα λέω εγώ αυτά, τα λέει ο ίδιος σε συνέντευξη του. Βρίσκω ανατριχιαστικό το video clip του Lips Seeking The Forbidden, σχόλιο χωρίς λόγια στις δολοφονίες γυναικών στο Ιράν.

Μην νομίζει όμως κάποιος ότι το Σικάγο είναι μια ασφαλής περιοχή, ας μιλήσουμε για τα μουσικά μόνο. Είναι δύσκολο να αρθρώσεις λόγο με τα παλιά μηχανήματα και η Olivia Block δείχνει εμπειρία στο The Mountains Pass. Κυκλοφορούν πολλά μεγάλα ονόματα στον χώρο της ηλεκτρονικής μουσικής, αλλά δεν ακολουθούμε πάντα ότι βγάζουν. Κυκλοφορούν και πάρα, πάρα πολλά μικρότερα προφανώς, οπότε αφού θα ήταν άδικο να τα προσπεράσεις, μαθαίνεις να δίνεις μια ευκαιρία σε κάποια, όπως στην πολυεθνική κυκλοφορία (Τέξας, Παρίσι, Μιλάνο) more eaze, pardo & glass - paris paris, texas texas. Αλλά το ραντάρ έδωσε πιο ισχυρό στίγμα στην περιοχή της Γαλικίας εκεί στον όμορφο Βορρά, στην κορυφή της Ισπανίας, στην μύτη με την Πορτογαλία, με το ντεμπούτο της Carme López, Quintela όπου με λιγότερες δώσεις avant-folk και περισσότερες πειραματικού, θηλυκού μινιμαλισμού στα βήματα των Éliane Radigue και Pauline Oliveros (όπως και η ίδια αναφέρει ως επιρροές) μας συστήνεται και την καλωσορίζουμε.

Η μεγαλύτερη μου όμως απόλαυση και ευχαρίστηση στο επεισόδιο, είναι η συνάντηση με την αναρχική κολεκτίβα των Shovel Dance Collective από το Λονδίνο. Εκ των υστέρων είδα ότι η μουσική τους παρουσιάστηκε το φθινόπωρο, πιθανώς πρώτη φορά στην Ελλάδα από την ραδιοφωνική εκπομπή της Μαριλένας Μαραγκού Παράξενος Ελκυστής. Οι πεποιθήσεις τους για μια ελεύθερη ματιά και στάση, ο τρόπος ζωής τους στην πράξη για δράση χωρίς τους περιορισμούς του κανόνα, η μουσική τους ματιά με σεβασμό στο παραδοσιακό αντικείμενο που δανείζονται και χρησιμοποιούν, όλα αυτά θα τα βρει κανείς στις πρόσφατες κυκλοφορίες τους. Η ιστορία της βρετανικής και ιρλανδέζικης φολκ είναι μεγάλη και δεν θα σταματήσει ποτέ να αποκτά νέο ενδιαφέρον, όσο γεννιούνται άνθρωποι στο νησί. Στη Nashazphone ξανά, επανακυκλοφορεί μια κασέτα του 1987 με την μόνη live ηχογράφηση On The Mediterranean των Don King, ένα από τα σχήματα του Arto Lindsay, εδώ με Mark Cunningham, Lucy Hamilton κ.ά., σε ένα ταξίδι που έκαναν τότε στην Γαλλία, Ισπανία κ.ά. Η κακή ποιότητα ηχογράφησης δίνει στο όλο έργο μια έξτρα αίσθηση από field recording και απογειώνει όχι μόνο την συλλεκτική αλλά και την καλλιτεχνική της αξία.

Η Νέα Υόρκη όπως τότε στο no wave έτσι και σήμερα, συνεχίζει να βρίσκεται στην θέση της, πολιτισμικά ως η πρωτεύουσα της πρωτοποριακής μουσικής. Μπορεί άραγε να σταθεί η προηγούμενη πρόταση ως ορθή; Ας μην βιαστούμε να απαντήσουμε, μπορεί και να μπορούσε. Άλλο ένα ντεμπούτο που ξεχωρίζει οι Sinonó από το Μπρούκλυν και ο δίσκος La espalda y su punto radiante όπου εδώ η avant-folk συναντά πλέον την experimental jazz χωρίς να είναι δόκιμος ο δεύτερος όρος. Το απαραίτητο φάντασμα της Laurie Anderson (όπως εμείς είπαμε παραπάνω έχουμε την Λένα Πλάτωνος) και προχωράμε σε ένα επίσης πολύ καλό δίσκο, ίσως και καλύτερο, ίσως και τον καλύτερο, το A Body as Listening της Joana Sá στην όπως επίσης είδα εκ των υστέρων γνώριμη στο MiC Clean Feed. Να το πάρω λίγο ανάποδα. Ζηλευτός jazz κατάλογος, κυρίως εθνικός, που έχει αρχίσει να κάνει και μη εγχώριες παραγωγές και αναρωτιέμαι πως είναι δυνατόν αυτή τη στιγμή να υπάρχει τέτοιο έλλειμα στην Ελλάδα. Όσον αφορά την προηγούμενη συνάντηση με την εταιρεία εδώ στο περιοδικό, αναρωτιέμαι πως μπορεί να είναι, αλλά και το γιατί να είναι, ποια ανάγκη να υπάρχει να κάτσει κάποιος να ακούσει νέα κυκλοφορία 5 cd. Θα το ψάξω καλύτερα βέβαια. Εδώ έχουμε 17 + 9 + 8 λεπτά, υποφερτά χρονικά θα πεις, αλλά η έκπληξη είναι ότι δεν θα θέλεις να τελειώσει αυτό που ακούς. Στο τέλος μένεις με μια αίσθηση πληρότητας και μικρής κατανόησης για τους σύγχρονους δρόμους της μοντέρνας μουσικής, δομημένα όλα στην κατήχηση του δωδεκαφθογγισμού και αυτοσχεδιασμού (διαφορετική κατάθεση από την προηγούμενη συνεργασία της με την Σαββίνα Γιαννάτου, στην εταιρεία).

Γενικά την πληροφορία το που βρίσκω το τι βρίσκω δεν προλαβαίνω να την κρατάω (ξέρω απλά την δεξαμενή 7-8-10 σημείων), οπότε απλά με εμπιστεύεστε ότι τυχαία και από το αυτί μου οι επόμενοι βρέθηκαν στον φάκελο jazz και τυγχάνουν όλοι κάτοικοι Μπρούκλυν. Οι τρεις κυκλοφορίες είναι, Hery Paz, Sana Nagano, Max Johnson, Alfred Vogel - Chattering Teeth (Boomslang Records), Alphawhore - My Vagan Cabal (bandcamp) και Ava Mendoza & Dave Sewelson - Of It But Not Is It (Mahakala). Στο πρώτο πατάμε με ασφάλεια στις διδαχές μιας avant-free διαδρομής με πλοηγό όμως τη Γιαπωνέζα Sana Nagano στο βιολί και τα εφέ του, που κάνει την διαφορά. Οι Alphawhore σήμερα υπάρχουν, αύριο δεν υπάρχουν, αλλά και τα τρία μέλη είναι δεν ξέρω και εγώ πόσα χρόνια και δεν ξέρω σε πόσα σχήματα στο underground της πόλης. Εδώ σε ένα δίσκο noise jazz ιδανικό να καθαρίσεις τα αυτιά σου μετά το μπάνιο. Ο Dave Sewelson έχει στο βιογραφικό του ότι ήταν βαρύτονος στον William Parker και είμαστε στο δωμάτιο free jazz. H Ava Mendoza έβγαλε τον περσινό Echolocation hit στις ποιοτικές λίστες περιοδικών και συντακτών, δικαίως. Η πιο blues φόρμα και πιο smooth αίσθηση που βγαίνει από την συνεργασία, μαζί σε μίξη με τον γνώριμο χαρακτήρα των δύο μουσικών, έχει ενδιαφέρον.

Scouting συνέχειας, μπορεί και να έχει γίνει λάθος εδώ, μπορεί και όχι, ποτέ δεν μπορείς να ξέρεις με μια πρώτη κυκλοφορία που πιθανώς να σου αρέσει ένα μόνο κομμάτι και εκ των υστέρων στα credit να βρίσκεις τον Jeff Parker των Tortoise στην κιθάρα. Church Chords - Elvis, He Was Schlager. Η νεοσύστατη Inscrutable από το Μιζούρι επανακυκλοφορεί τον πρώτο δίσκο των Famous Mammals από Όουκλαντ φυσικά της Siltbreeze από την Φιλαδέλφεια. Όλο αυτό με τις πολιτείες τώρα το έκανα επίτηδες να θυμίσω τους παλιούς συλλέκτες με τα ψυχεδελικά συγκροτήματα των 60s και αργότερα με τα άγνωστα punk των 70s και πάει λέγοντας, γιατί κάποια στιγμή χάθηκε η μπάλα ή το ενδιαφέρον αν θες. Ο diy ήχος των Famous Mammals δεν έχει κάτι να μιμηθεί από προηγούμενες δεκαετίες γιατί ο γυμνός ήχος κατά κάποιο τρόπο ένας είναι. Περισσότερο βασίζονται στην αισθηματική τους ορμή και τόλμη παρά σε συνθετικές ιδιαιτερότητες, αλλά ελλείψει άλλων στην τελική είναι μια όαση.

Συνέχεια με τρεις επανεκδόσεις, Die Öwan - Öwannibalism (General Speech), Twelve Cubic Feet - Straight Out the Fridge EP (Sealed), The Tangerine Zoo - The Tangerine Zoo (Mainstream). Οι Die Öwan στην Osaka, από το 1979 έως το 1983 ήταν υπεύθυνοι για την XA records η οποία έβγαζε κασέτες, έπαιξαν ένα αξιομνημόνευτο art-punk τοπικού χαρακτήρα, βοήθησαν όλη την σκηνή της περιοχής του Kansai της κεντρικής Ιαπωνίας και είναι καταγεγραμμένοι ως φυσιολογικοί πρόγονοι των Boredoms (από τον γράφοντα, φαντάζομαι και από άλλους) και όλης της μετέπειτα ιαπωνικής pop noise culture. Ο δίσκος των Twelve Cubic Feet οριακά μπαίνει στην συλλογή ‘Songs We Taught The Smiths’ μιας και κυκλοφόρησε το 1982, σίγουρα στην λίστα με τους πρώιμους του βρετανικού κιθαριστικού pop. Δεν είναι τυχαίο που εμπλέκονται με Biff Bang Pow! Το ‘Tangerine Zoo’ είναι μέσα στα ψυχεδελικά που κρατάει κάποιος συλλέκτης από 1968 και εδώ, να αναφέρουμε δε ότι η Mainstream είναι ενεργή ανελλιπώς από το 1961.

Το Diamond Jubilee των Cindy Lee δεν πρόλαβα να δω αν είναι το καλύτερο άλμπουμ τους, αλλά είδα σίγουρα ότι θα είναι το πιο δημοφιλές. Δεν νομίζω να ξεπεράσει τις στιγμές που μας έδωσε το What's Tonight to Eternity πριν δύο χρόνια, αλλά είναι στα υψηλά πλέον στάνταρντ που ορίζει η μπάντα. Τώρα πως ακριβώς να διαλέξει κάτι κανείς από τον πάγκο με τους τραγουδοποιούς. Η καλή φωνή, η χροιά, η εκτέλεση, οι συνθέσεις, το εξώφυλλο, όλα αυτά καλά είναι αλλά από μόνα τους δεν φτάνουν. Ούτε το όνομα όπως είπαμε, ούτε η εταιρεία φτάνει, άλλο εάν εδώ η Warp πέτυχε διάνα. Νομίζω ένα από τα μυστικά για να μην αρχίσω για ψυχές, επικοινωνίες με το εσώτερο είναι και άλλα τέτοια, είναι η κατανόηση και το ανακάτεμα πολλών διαφορετικών τρόπων και ιδιωμάτων.

Το World of Work της Λονδρέζας Clarissa Connelly που ζει στην Κοπεγχάγη είναι σχεδόν αλάνθαστο, σε σημείο να βάλεις να το ακούσεις δεύτερη φορά μήπως έκανες κάποιο λάθος. Τη δε Myriam Gendron στο Ma Délire - Songs of Love, Lost and Found δεν μπορώ να βάλω τον δίσκο της δεύτερη φορά, γιατί μου ραγίζει την καρδιά. Μουσική από τροβαδούρους, οπαδούς του ‘All The Pretty Little Horses’ και όχι μόνο. Εντάξει να καταλάβω τα αριστουργήματα των Beatles κλπ, αλλά όλοι εσείς που δεν δίνεται μια ευκαιρία σε νέους μουσικούς, να αγοράσετε τον δίσκο τους ή ότι άλλο κάνετε, εδώ μιλάμε για μια κιθάρα και μια φωνή (αν και η γαλλόφωνη Καναδέζα, κάνει και ωραία, διακριτική δουλειά στο studio), πόσο ακόμα Joan Baez θα ακούσετε; Λίγους πόντους και στην εταιρεία που επανεξέδωσε τον δίσκο, την γαλλική Sofa, εκλεπτυσμένο, εστέτ παίχτη του digging.

Ευχαριστώ για την πρώτη παρέα και γραπτώς. Ξανά ραντεβού σε μερικές ημέρες.

Κάθε Κυριακή 20:00 – 22:00 το βράδυ, εδώ.

ΥΓ 1. Για οποιαδήποτε επικοινωνία για την εκπομπή – νέες κυκλοφορίες από καλλιτέχνες, εδώ.

PROVOCATEUR SONORE_EP 72