Προβοκάτορας των ήχων #04

PROVOCATEUR SONORE

Εp.75 02-06-24

Αν θέλουμε να πάρουμε μια ιδέα για το τι συμβαίνει στον πυρήνα γύρω από την ανεξάρτητη δισκογραφική εταιρεία και διοργανώτρια event Industrial Coast με έδρα το Middlesbrough της Μεγάλης Βρετανίας, αρχικά επισκεπτόμαστε την τετράωρη συλλογή This is Industrial Coast IV για να πιάσουμε την αρχή του μίτου. Το γενικότερο πνεύμα και δικαίωμα του ο καθένας να πιστεύει ότι θέλει, είναι ότι η μουσική άρχισε ή τέλος πάντων άρχισε να έχει ενδιαφέρον από την έλευση των Throbbing Gristle και έπειτα, κάτι που δεν νομίζω να είναι οι μόνοι που το πιστεύουν σήμερα σε αισθητικό τουλάχιστον επίπεδο. Εδώ κυκλοφόρησε την τελευταία της δουλειά η Αρμένια Karina Kazaryan σε μορφή κασέτας, δύο ομολογουμένως τέταρτα βαθιάς εσωτερικής, μυσταγωγικής στα όρια της μυστικιστικής ηχητικής κατάθεσης. Σαν μουσική αναζήτηση θα έλεγα μίας αρχαίας τελετής, μίας αρχαίας γνώσης, το Talaiporia Pneumatos με τις 14 ελληνικές φραστικές μετεξηγήσεις της, προσπαθεί να συνομιλήσει με την ευρύτερη Ανατολία, παλαιότερη και νεότερη.

Ακολουθεί το αφοπλιστικό Where Did All the Sailors Go, τελευταίο κομμάτι από το ψηφιακό EP στο Bandcamp, των Cocorosie μαζί με τον πιανίστα Gael Rakotondrabe. Η επιλογή έγινε από τις λίστες που μου έστειλε ο συνμουσικοδοιπόρος και φίλος Βασίλης Παυλίδης για τις εκπομπές που έγιναν στο αφιέρωμα Selectors & Collectors feat. Vassilis Pavlidis με μίξεις δικές μου, επιλογές του Βασίλη για το πρώτο μισό του έτους.

Στο "Si()six" έχουμε την σύμπραξη τεσσάρων μορφών της ηλεκτροακουστικής και ευρύτερης πειραματικής μουσικής. Βρέθηκαν μαζί η πλέον θρυλική Γαλλίδα avant-garde καλλιτέχνης, μουσικός και performer Anne Gillis, o ενεργός από τα 70s συνθέτης, τραγουδιστής, τρομπετίστας Jac Berrocal, o visual and sound artist Vincent Epplay και ο λίγο νεότερος αυτοδίδακτος sound artist Timo van Luijk. Καθαρός ατμοσφαιρικός αυτοσχεδιασμός, που οριοθετείται και κατευθύνεται με τα λόγια των Anne/Jac και την ευρύτερη παραγωγή των Vincent/Timo, φαντάζει σαν θάλασσα λίγο μετά την τρικυμία, σαν ambient musique concrète, αν μπορεί να υπάρξει κάτι τέτοιο. Λύτρωση μετά της ταραχής.

Η Γαλλία έχει καταντήσει πρωτοπορία στα μουσικά ή ας πούμε καλύτερα έχει ανεβάσει τις μηχανές με πολλές δεκάδες καλούς underground καλλιτέχνες και δεκάδες bandcamp δισκογραφικές που κρατιούνται σε καλό επίπεδο να τους φιλοξενούν. Για του λόγου το αληθές βουαλά μία, η Unjenesaisquoi, πάντα για όποιον έχει χρόνο να διαθέσει. Το Curiositi του Nicolas Cueille είναι κάπως φιλόδοξο μέσα στην απλότητα του χώρου που διαμορφώνει, αλλά δικαίως γιατί οι επιλογές του δείχνουν αν μη τι άλλο συνέπεια στην γραφή και στην υπό διαμόρφωση εικόνα. Επιλογή για γερό, ριψοκίνδυνο scouting, το πρέπον δηλαδή.

Με τον James Vella aka A Lily, τον Βρετανό Μαλτέζο κάτοικο του Brighton, τα πράγματα είναι πιο δρομολογημένα μιας και υπάρχει εμπειρία χρόνων. Το concept στο Saru l-Qamar είναι η δουλειά που έκανε πάνω σε υλικό που έλαβε με οικογενειακές ηχογραφήσεις από την πατρίδα (συνήθιζαν αντί για γράμματα να στέλνουν ηχητικά μηνύματα), δημιουργώντας ένα μοναδικό έργο ανθρωπιστικής, ατμοσφαιρικής μουσικής. Συνδυάζει τα λόγια της εθνικής μνήμης που είναι όμως κοινά για όλους, με την αστική νέα τεχνολογία και αν λάβουμε υπόψη μας ότι αυτοί που ακούγονται στις ηχογραφήσεις είναι πιθανώς νεκροί, αισθητικά ζωντανεύουν μπροστά μας σαν φαντάσματα οι πρόγονοι, όλων μας. Εξαιρετικό τελικό αποτέλεσμα μείξης field recording με ηλεκτρονική μουσική.

Τους archivist της Shukai από την Ουκρανία τους έχω βέβαια παρουσιάσει ξανά δύο ή τρεις φορές, αφού σκοπός τους είναι να μας φέρουν στην επικαιρότητα χαμένες δουλειές από την δεκαετία του ‘60 έως και του ‘90 από την χώρα με το τελικό προϊόν να παρουσιάζει ενδιαφέρον. Αυτή τη φορά έχουμε την υπέροχη μπάντα Цукор Біла Смерть, Cukor Bila Smert', Sugar White Death με τους Svitlana Nianio, Oleksandr Kohanovs’kyi, Tamila Mazur και Eugene Taran η οποία δραστηριοποιήθηκε στο Κίεβο και λίγο στην Πολωνία. Εντάξει, πόσο δύσκολο θα ήταν να σταθεί μια μπάντα που δεν έπαιζε ούτε ακριβώς ροκ, ούτε τζαζ πέρα από το σιδηρούν παραπέτασμα, δεν έχω άποψη ακόμα. Ομοιότητες στο Argolida και σε άλλα τραγούδια με το εν Ελλάδι Σαμποτάζ είναι μάλλον τυχαίες.

Ο Jack Name για να αλλάζει εταιρείες σε κάθε κυκλοφορία του εδώ και 10 χρόνια μάλλον δεν πουλάει αρκετά, πράγμα που δεν αποθαρρύνει τον Δανό να εγκαταλείψει την σκηνή της Δυτικής Ακτής αφού λογικά τους έχει γνωρίσει όλους εκεί στο γενικότερο ψυχεδελικό, ανεξάρτητο χώρο. Βέβαια το να φεύγει κάποιος από την Mexican Summer και να πηγαίνει στην Maple Death στις μέρες μας δεν το λες κακό και από κανονικά τραγούδια να λοξοδρομείς κάπως στο hypnagogic και αυτό για καλό δείχνει. Εγώ εν τάχει του έδωσα ένα ναι, όχι τίποτα άλλο να κρατάμε και το L.A. στον χάρτη. Επαναλαμβάνω, οι νεότεροι εδώ και χρόνια μάλλον είχαν την ανάγκη να οριοθετήσουν το 1977 αντί το 1957 ως την απαρχή της μουσική – πολλές φορές το οιδιπόδειο λειτουργεί παράξενα μέσω μιας δήθεν απόρριψης, δηλαδή την πλήρωσαν οι Beatles – εξού και μια στροφή στο κλασικό minimal synth/wave το οποίο ανθεί κανονικά παγκόσμια. Τώρα πόσο ενδιαφέρον μπορεί να έχει ως νέα μουσική φόρμουλα αυτό, είναι λίγο ερώτηση παγίδα και έχει να κάνει πάντα η απάντηση με το πόσο σέβεται ο καθένας τον εαυτό του, που βάζει τα όριά του και που θέτει τα στάνταρ του. Ο Βρετανός από το Manchester Giulio Erasmus που δραστηριοποιείται στις Βρυξέλλες κυκλοφόρησε στην γνωστή antifa από το Βερολίνο Mangel τον δίσκο Second Attempt. Προφανώς για να το παίξω στην εκπομπή το ξεχώρισα από διάφορες γεμάτες κλισέ του είδους κυκλοφορίες.

Το hip hop πιστεύω ότι είναι καταρχάς υπόθεση των μαύρων μουσικών και του μαύρου ακροατηρίου, όπως ακριβώς ήταν το blues στη γέννηση τους αλλά και η jazz. Όσο το blues και η jazz σήμερα είναι ευρέως διαδεδομένα, όσο είναι, έχοντας κατακτήσει την συνείδηση όλης της ανθρωπότητας ανεξαρτήτου φυλής αλλά και πολιτισμού θα έλεγα, άλλο τόσο τείνει να κάνει και το hip hop, με μια μικρή διαφορά. Δεν ξέρω για το εάν έχει καταφέρει ακόμα να εκφράσει, εκπροσωπήσει και να μιλήσει ως μουσική στην καρδιά όλων, ή όσο το κάνει στην κουλτούρα των μαύρων, ή έστω μη λευκών συνανθρώπων μας. Προσωπικά με αγγίζουν οι πιο πειραματικοί ήχοι του είδους, πράγμα που έχει να κάνει με τις καταβολές μου, μουσικές, πολιτιστικές, και όχι με την απευθείας μαύρη r‘n’b προσέγγιση του είδους και τους Model Home από την Washington, D.C. τους παρουσιάζω ανελλιπώς όλα αυτά τα 4 χρόνια στις μίξεις μου. Μπορεί να μην είναι τυχαίο βέβαια ότι υπάρχει η σύμπραξη του λευκού p cain στις παραγωγές με τον μαύρο NAPPYNAPPA στα φωνητικά και όλα αυτά τα χρόνια έχουν συνεργαστεί και με τους Warren Defever aka His Name Is Alive, τον Saint Abdullah και τους Wolf Eyes. Κυκλοφορούν πολύ υλικό, είναι στις αγαπημένες μου μπάντες των 20s, δεν υπάρχει πια η κουλτούρα του καλύτερου ως έργο ή ως σύνθεση, αλλά η διαρκής αναζήτηση και δημιουργία αυτόνομου χώρου, οπότε απλά ψάξτε και ακούστε ότι βρεθεί μπροστά σας με ότι σειρά επιθυμείτε και ότι φιλοδοξία.

O Beans που ακολουθεί επ’ ουδενί δεν πιάνει πλέον τα υψηλά στάνταρτ που είχαν πιάσει οι Antipop Consortium, αλλά δεν παύει να βγαίνει από τον ίδιο σωλήνα και στο ZWAARD με παραγωγή Vladislav Delay η διάθεση είναι όντως πιο χορευτική. Όποτε ανακατεύονται είδη, ήχοι και διαθέσεις έχεις ατού από την αρχή εάν ξέρεις να το διαχειριστείς.

Τέτοια ανάμιξη ειδών υπόσχονται στο hip hop τους και οι δύο νεαροί από την Florida, οι They Hate Change στο Wish You Were Here... EP τους και όπως δύο χρόνια πριν βλέπω είχα πάλι από το αυτί διαλέξει και παρουσιάσει το LP Finally, New, ίσως επαναλαμβάνομαι και απευθύνομαι σε Έλληνες παραγωγούς που τυχόν διαβάσουν αλλά κυρίως σε όσους ακούνε μουσική, το hip hop λοιπόν είναι μουσική, την μουσική ακούμε, θέλουμε να υπάρχει μουσική και όχι ένα αδιάφορο νταπ, ντουπ, ντιπ μα ντιπ τίποτα. Εντάξει, δεν το συζητάω, προφανώς είναι και λόγια. Σιγά τα λόγια που ακούω. Αλλά εντάξει ακόμα και να έχεις τα λόγια, δεν μου λέει τίποτα εάν δεν έχει την μουσική, εάν δεν το έχεις με την μουσική, εάν βαριέσαι να το αποκτήσεις κλπ.

Στη μουσική που πραγματικά δεχόμαστε ότι άρχισε από τους μαύρους κατά μία έννοια, το techno, το electro, το acid και το house αλλά η σύμπλευση πλέον ηχητικά με τους λευκούς έχει ολοκληρωθεί και είναι ένα γεγονός, δεν υπάρχουν διαφωνίες περί τούτου. Για το ambient και την γενικότερη ηλεκτρονική μουσική έχουμε μια ξεχωριστή κουβέντα. Στο χορευτικό σκέλος της χορευτικής μουσικής, κάπου εκεί έξω στο οργανωμένο χάος υπάρχει μια παρέα Βρετανών που τρέχουν την Yellow Machines, label που ειδικεύεται στην κυκλοφορία και επανακυκλοφορία του πρώιμου, old-school, χορευτικού ήχου. Meat Beat Manifesto, Autechre, Two Lone Swordmen έχουν καλεστεί και το YM022_BLE-EP3 είναι EP that matters. Ας θυμίσουμε ότι στο label ήταν και η έναρξη του Πέρα στα Όρη με το Iskios EP το 2019.

Η dj Γαλλίδα Talita Otović μπερδεύει hardcore techno με trance στο ALTÆR {FÆ004}. Έχω πετύχει κάτι τέτοιο σε dj set και μου άρεσε γιατί είπαμε όποτε μπερδεύονται είδη, διαθέσεις και προθέσεις και αυτό γίνεται καλά, συνήθως το αποτέλεσμα αποδίδει. Ζητάει νομίζω και το νεότερο κοινό κάτι τέτοιο και όχι περιχαράκωση σε συγκεκριμένα κουτιά και χαρακτηρισμούς, οπότε σε ένα σημερινό rave, πέρα από την γενικότερη συμπερίληψη ως κατεύθυνση, μπορείς να δεις και μια μίξη σε στυλ, για παράδειγμα gothic, punk, metal, techno κλπ. Άλλωστε silence is violence…

Ακολουθήστε και το concept του Fleuron de l'Industrie Française των BSL στο Bandcamp τους, μην αντιγράφω τώρα, και ακούστε αυτό το υπέροχο industrial techno. Είναι για επίσκεψη οι τύποι. Αρχίζω και ψάχνω, nostalgie de la boue με έδρα Abidjan, που είναι αυτό; Ακτή Ελεφαντοστού, οπότε συνεχίζω να ψάχνω. Εταιρία ενεργή από το 2011, που την τρέχει ο Tristan Koreya και έχει κυκλοφορήσει εκτός άλλων, αναγνωρίσιμα σε εμένα, :zoviet*france:, VOX Populi!, Controlled Bleeding, German Army κ.ά.

Στην Clan Destine Records τώρα από την Γλασκώβη γίνεται πραγματικά χαμός. Την είχα κάνει και εξώφυλλο φέτος σε εκπομπή αλλά δεν είχε αρχίσει ακόμα η στήλη. Όλα τα είδη που υπάρχουν, στη μορφή που αυτά πλέον σήμερα αποδομούνται, συλλέγονται στην εταιρεία και κυκλοφορούν εδώ και πολλά χρόνια ψηφιακά και σε κασέτα. Τα group άγνωστα και με καμία φιλοδοξία για το χτίσιμο ενός αναγνωρίσιμου ήχου, αντίθετα από όλα τα μέρη της γης βλέπουμε την προσπάθεια καλλιτεχνών να ενοχλήσουν κατεστημένα και κατεκτημένα όρια και να απελευθερώσουν νόρμες και συμπεριφορές στην σύνθεση και στην συνήθεια της μουσικής ανταλλαγής και συνύπαρξης με το κοινό. Εδώ οι Art Attakk Headcore στο Live From The Seventh Cirkel Ov Hell σε ένα δείγμα από το χώρο του rave, που πιάνοντας το από το speedcore ουσιαστικά προσπαθούν να παρουσιάσουν έναν νέο όρο του undergound (και εγώ μαζί τους), το free tekno.

Όσον αφορά τους συνεργάτες από την Καλκούτα Bios Contrast & Nilotpal Das μας προσφέρουν ένα ξεχωριστό δώρο αρχίζοντας με το Black Box EP τον περασμένο Νοέμβριο και συνεχίζοντας μέχρι σήμερα. Αναζητούν και σχηματοποιούν με την νέα μουσική τους, την γέφυρα της ανεξάντλητης μουσικής παράδοσης της πατρίδας τους με την ανεξάντλητη μουσική της νέας τεχνολογίας και της μοντέρνας ζωής που τους καλεί. Στο εν λόγω έργο παίζουν παίζουν τάμπλα με pad και προχωράνε στην επεξεργασία της πληροφορίας, αφήνοντας ένα ηχογράφημα από το μέλλον.

Για τον Ελληνοαρμένιο από τα Εξάρχεια Arlen Dilsizian συνιδρυτή της Nyege Nyege Tapes στην Kampala στην Ουγκάντα και το sublabel Hakuna Kulala διαβάστε εδώ. Το ότι στις μέρες μας Αφροαμερικανοί, Αφρικανοί αλλά και μαύροι από όλες τις χώρες, καταφέρνουν να παράγουν τους πιο ενδιαφέροντες ήχους σε ομαδικό σύνολο στην ηλεκτρονική μουσική έτσι ώστε να παράγεται μια σχετική ομοιογένεια που να μπορεί να χαρακτηρίζει σκηνή το λες και ανεξήγητο πια. Ας μην πλατειάσω, μια σκέψη κάνω που δεν είναι ακόμα διαμορφωμένη και εδώ συνεχίζω με τρεις κυκλοφορίες της εταιρίας, από Τανζανία το Singeli Singeli Ya Maajabu από Sisso & Maiko, street μουσική της χώρας στην μοντέρνα ηλεκτρονική εκδοχή της, εδώ χωρίς MC, το πορτογαλικό Batida στο Tubo de ensaio από τον Normal Nada the Krakmaxter, επίσης μοντέρνα techno εκδοχή, ήχος πολύ κοντά σε αυτό που γνωρίζουμε ως γενικότερο samba, αλλά αν επεκταθώ θα μπερδευτούμε. Τέλος ενδιαφέρον έχει η σύμπραξη δύο διαφορετικών group, των post industrial από Ουγκάντα Metal Preyers και των Phelimuncasi από την Νότια Αφρική που παίζουν ένα τοπικό ιδίωμα disco hip hop και house που λέγεται Gqom στον δίσκο Phelimuncasi.

Εμφανίστηκε δεύτερη εταιρεία στην χώρα, η Haekalu Records με τον Lord Spikeheart και το The Adept που ίσως βιάστηκα να την παρουσιάσω, ενώ παύει να είναι ερωτηματικό η κυκλοφορία από την Κουριτίμπα της Βραζιλίας του Crizin da Z.O., Acelero αφού με κέρδισε τελικά αυτό το funk brasileiro που δεν είναι μόνο τέτοιο βέβαια, αλλά μια ηχητική εναλλαγή και συνονθύλευμα μοντέρνου, εντόπιου hip hop. Για να επαναπατριστώ τώρα θα καλέσω λίγο τον ήχο της ηλεκτρικής κιθάρας, καλύτερα τραχιάς και πειραματικής έτσι όπως μου μάθανε οι Ex ας πούμε, και για δες σύμπτωση εμπεριέχει τη μαύρη ήπειρο. Η μπάντα ψάχνει παράλληλα με τα δικά της έναν ήχο από την Δυτική Αφρική που λέγεται λέει Griot, ας είναι λοιπόν οι Avalanche Kaito από τις Βρυξέλες που θα μας τον συστήσουν πρώτοι στο Talitakum. Είπαμε μίξεις, αφίξεις εδώ.

Δύο λόγια για την κυκλοφορία της ιρλανδικής Nyahh Records το I Am Kurdish του μπουζουκτσή Mohammad Syfkhan ο οποίος ζει στην Κουρδική Συρία. Εφόσον πέρασε αρκετός χρόνος για την μεταφορά στην στήλη στο MiC, και από την δημοσίευση του άρθρου του The Quietus με τα καλύτερα του έτους κατά το ήμισυ του, δεν μπορώ να καταλάβω οι σοφοί χίπστερ του περιοδικού για ποιό λόγο το έχουν τόσο ψηλά (δεν δίνουν ικανοποιητική ανάλυση). Εγώ σαν μεγαλωμένος Έλληνας ας πούμε, κατανοώ στον δίσκο original ήχο σκυλάδικου (πήγαινε πανηγύρι στη Θράκη π.χ. ή όπως λένε, άπαντα πανηγύρια στον ελλαδικό χώρο πλην Ηπείρου και νήσων), τουτέστιν μουσική της Ανατολίας σε σύμπραξη με σύγχρονα συνθεσάιζερ δίπλα στο μπουζούκι (κλαρίνο, βιολί κ.α.) ντραμς και ότι original με κερδίζει, ειδικά όταν με έχει κουράσει το ντεμέκ. Τα πάντα είναι ζήτημα παραγωγής και καθοδήγησης, ακόμα και στα πιο ταπεινά.

Μεταφορά στην έρημο της Σαχάρας σε ένα 4εθνές, στο Τιντούφ στην Αλγερία δίπλα στο Μαρόκο, Δυτική Σαχάρα και Μαυριτανία από Βορρά προς Νότο, Δυτικά της Αλγερίας προς τον Ατλαντικό. Η μουσική λέγεται sahrawi και είναι η μίξη όλων αυτών των περιοχών τόσο πολιτισμικά όσο και πολιτικά με την έννοια ότι κουβαλάει την κουλτούρα των προσφύγων που εγκλωβίζονται από τα σύνορα. Ο γνώριμος σε εμάς ήχος της περιοχής είναι η Tuareg από την γενικότερη Amazigh music, ορολογίες που έχουν να κάνουν και με τους λαούς, με group όπως οι Mdou Moctar, οι Les Filles de Illighadad, οι Tinariwen κ.ά. Την τραγουδίστρια φιλοξενεί και αφομοιώνει η Ισπανία.

Μετά την ορθή εθνική μουσική που αποφεύγει να γίνεται έντεχνη με την απλοϊκή χροιά της λέξης, περνάμε στην avant εκδοχή της που είναι πολύ διαδεδομένη στις μέρες μας. Από τον όρο καταλαβαίνουμε ότι εμπεριέχει μια ανατρεπτικότητα, κάποιο πειραματισμό, μονερνισμό αλλά και εξερεύνηση δουλεύοντας την παραδοσιακή φόρμα και σε κάθε ευκαιρία παίζω στις εκπομπές μου avant-folk. Με το SIHR στην Sub Rosa όμως και με όχημα την αραβική μουσική ίσως έχουμε το καλύτερο δείγμα να εισχωρήσουμε στην φιλοσοφία του είδους, αν και συνήθως έχουμε συνηθίσει σε δύσκολες θορυβοποιήσεις. Οι Frédéric D. Oberland, Grégory Dargent, Tony Elieh, Wassim Halal πάνε ένα βήμα πέρα την σύμπραξη μουσικών σε ένα μουσικό αυτοσχεδιασμό, ακροβατούν ανάμεσα στην jazz και στο ethnic χωρίς να χαρακτηρίζουν και να χαρακτηρίζονται δομώντας ένα ταξίδι ελευθερίας. Σπάνιο άγγιγμα και χρήση παραδοσιακής μουσικής.

Σκέφτομαι μετά πόσο έχουν δεινοπαθήσει τα ρεμπέτικα που τα έχουμε ξεχειλίσει, πετσοκόψει, οικειοποιηθεί ο καθένας όπως του καπνίσει και ότι θέλει ας γίνει, σε μια άλλη εκδοχή της ελευθερίας, οπότε έρχεται ο δίσκος του Κύπριου Κυριακίδη από τα παλιά μαζί με τον Andy Moore ως μια δεύτερη αναφορά στους The Ex σήμερα. Έχω ακούσει ολλανδική κομπανία να παίζει ρεμπέτικα σε σπαστά Ελληνικά και το αποτέλεσμα ήταν πάνω από την βάση και για ενθάρρυνση. Είναι πολλές οι εκπλήξεις που βρίσκεις όταν κάποιος μουσικός καταπιάνεται με μια μουσική που δεν είναι γραμμένη στις μνήμες του και καλείτε να την  ακολουθήσει ορθόδοξα. Η συνομιλία που χτίζει ο Andy Moor & Yannis Kyriakides στο Rebetika με τα ρεμπέτικα εμπεριέχει τις γνώσεις των δύο και τον όγκο του ιδιώματος αυτούσιο, οπότε το ντουέτο μεταμορφώνεται σε τρίο και με μαέστρο τον Κυριακίδη, που σβήνοντας όποια ίχνη παρελθοντοκαπηλίας ξετυλίγει μια ιστορία χρήσιμη για το σήμερα. Στην τελευταία του δουλειά ο Κυριακίδης, πέρα από τον κιθαρίστα, έχει καλέσει βιολιά και τσέλα για να μας παρουσιάσει το Hypnokaséta και να τολμήσει μια εισβολή στον προσωπικό χώρο. Είτε σε κοινή θέα, είτε σε ένα κλειστό δωμάτιο, το έργο ορίζει γυμνά κορμιά να μην μπορούν να κρύψουν πια την ψυχή τους. Αυτό δημιουργεί μια κατάσταση ισότητας στο έξω και ισορροπίας στο μέσα, γιατί πλέον ο ακροατής μπορεί να αντιμετωπίσει χωρίς περισπασμούς, καταστάσεις που ίσως αρνιόταν να αναμετρηθεί όπως για παράδειγμα η αλήθεια ενός εφιάλτη, η τρυφερότητα της μοναξιάς, ο καρκίνος της απώλειας και πολλά άλλα κρυμμένα καθημερινά.

Αυτά τα λίγα και πάλι. Χάρηκα που τα είπαμε.

Επιστρέφω σύντομα.

Για οποιαδήποτε επικοινωνία για την εκπομπή/στήλη – νέες κυκλοφορίες από καλλιτέχνες, εδώ.

Με την νέα σεζόν, κάθε Κυριακή 20:00 – 22:00 το βράδυ, εδώ.

PROVOCATEUR SONORE_EP 75