At the Movies

Οι Απέναντι (Γιώργος Πανουσόπουλος, 1981)

Λοιπόν, χωρίς υπερβολή, Η ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΤΑΙΝΙΑ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΕΠΟΧΩΝ!!!!! (εντάξει, μαζί με άπαντα ΘΒ, Μια Ζωή Την Έχουμε και Της Κακομοίρας). Ο Ρέτσος ο τρελός παίζει λες και δεν υπάρχει κάμερα, λες και δεν έχει συναίσθηση ότι παίζει, λες και ο «Χάρης» ήταν ο Άρης απ’ την αρχή. Με τον Πανουσόπουλο θα συνεργάζονταν ακόμα μία φορά, προφανώς υπήρξε χημεία, όμως αυτό το κάτι το άπιαστο που μεταμορφώνει ένα έργο τέχνης σε αριστούργημα δε θα το ξαναβρίσκαν. Τρυφερότητα δίχως άγγιγμα, μονάχα βλέμμα κι επιθυμία. (Μα... είναι μια γιορτή του σινεμά ρε παιδιά... Τι, υπερβάλλω πάλι; Καλά, δε θα το ξανακάνω. Λέμε τώρα)

https://www.youtube.com/watch?v=_Bhr9XlKIVU

Νοκ Άουτ (Παύλος Τάσιος, 1986)

Άλλη περίπτωση κι ο Κιμούλης, να με συγκινεί ως ‘μουρλός’, να με συγκινεί κι ως ‘γνωστικός’ (και ως ήρωας, δώσε βάση, να παραμένει συνεκτικός μέσα απ’ όλες του τις μεταπτώσεις και τις αντιφάσεις). Χαρακτηριστική στιγμή σ’ αυτό το ανεπανάληπτο σόλο η σκηνή όπου πετάει ένα «Άντε γεια!», είκοσι χρόνια προτού καθιερωθεί στο καθημερινό μας λεξιλόγιο. Εξίσου εμπνευσμένες οι μουσικές επιλογές του Τάσιου καθώς και η χρήση τους, οργανικό κομμάτι των σκηνών και όχι απλή επένδυση. Μέχρι κι ο Μηλιώκας ακούγεται, χμ, ναι, συγκινητικός κι αυτός.

https://www.dailymotion.com/video/xtuwg3

Ευδοκία (Αλέξης Δαμιανός, 1971)

Τελικά την έχει δει κανείς την Ευδοκία ή μόνο τον Τσοχατζόπουλο να χορεύει το περιβόητο ζεϊμπέκικο; (άμοιρε Δαμιανέ, που νά ’ξερες) Το 2006 η Πανελλήνια Ένωση Κριτικών Κινηματογράφου την κατέταξε δεύτερη στη δεκάδα με τις...έντεκα καλύτερες ελληνικές ταινίες (τι διάλο, MiC διαβάζανε;), λίστα με την οποία κατ’ αρχήν συμφωνώ – ως προς τις επιλογές εννοείται, τι πάει να πει «καλύτερη» στο κάτω κάτω; Αν και στις δικές μου αγαπημένες δε θά ’βαζα τη Στέλλα, ενώ δεν έχω γνώμη για το Δράκο του Κούνδουρου, δεν την έχω δει (Ο-Μι-Τζι!).

https://www.youtube.com/watch?v=GYijy56D05g

Κωνσταντινουπόλεως 280, Θεσσαλονίκη (Γιάννης Μισουρίδης, 2011)

Για όσους έχουν μείνει στο Αυτή η Νύχτα Μένει. (βλ. πιο κάτω)

https://www.youtube.com/watch?v=gbZPF1-xOOM

Tungsten (Γιώργος Γεωργόπουλος, 2011)

Στο Tungsten περισσεύει το στοιχείο που συνήθως λείπει από το σύγχρονο ελληνικό κινηματογράφο: οι γεροί διάλογοι. Διάλογοι που ν’ αποδίδουν την ουσία της γλώσσας, δηλαδή την καθομιλουμένη, το ύφος, το ρυθμό, την περίφημη «φυσικότητά» της. Ο Γεωργόπουλος έχει βρει τις ισορροπίες που χρειάζονται για κάτι τέτοιο. Ξέρει ότι δεν αρκεί να βάλεις τους ήρωές σου να βρίζονται για μιάμιση ώρα, προκειμένου να πείσεις το θεατή πως «έτσι είναι». Πολύ εύστοχη απ’ αυτή την άποψη και η διανομή των ρόλων, ιδίως το δίδυμο Πουλάκη-Αλειφερόπουλου. Γενικά, πρόκειται για ένα αξιοζήλευτο σκηνοθετικό ντεμπούτο.

https://www.youtube.com/watch?v=J5WUvui8HbM

Ο Ασυμβίβαστος (Ανδρέας Θωμόπουλος, 1979)

Και στον Ασυμβίβαστο οι διάλογοι είναι το πιο γερό χαρτί, το μόνο εδώ που τα λέμε, αφού πλοκή δεν υπάρχει, ούτε καν στόρι. Έχει όμως πρωταγωνιστή, τον Παυλάρα στα ντουζένια του, προτού μπλέξει με μύθους, παραμύθες και παρόμοιες μαλακίες. Πραγματικά, αξίζει να δείτε την ταινία και μόνο για το απόσπασμα με το «ψαλίδι», αριστοτεχνικά στημένο απ’ το σκηνοθέτη και τόσο αυθόρμητα δοσμένο απ’ το Σιδηρόπουλο. Αν μάλιστα δεν είστε φαν, όπως εγώ, θα καταλάβετε πολλά σχετικά με το χάρισμά του. (Εδώ παρεμπιπτόντως ακούστηκε για πρώτη φορά το ‘Να Μ’ Αγαπάς’ του Στέλιου Ρόκκου :-)

https://www.youtube.com/watch?v=OUX-JBn5Bw8

Θανάση Πάρε Τ’ Όπλο Σου (Ντίνος Κατσουρίδης, 1972)

Τούτες τις δύσκολες, άχαρες μέρες, μέρες περίεργες και άδειες – χα! κουφάλες, σας την έσκασα, νομίζατε ότι θα το σοβάρευα, αλλά σοβαρά τώρα, αναρωτιέμαι αν η συγκεκριμένη ταινία είναι καλή ιδέα μες στο γενικότερο κλίμα που επικρατεί. Μα μήπως είναι safe η Ευδοκία ας πούμε; Ή το Tungsten; Τέλος πάντων, δεν ξέρω αν θα καταφέρω να σας ψυχαγωγήσω, πάντως προσπάθησα να μην το πάω όπως διάφοροι διαδικτυακοί μύστες, που βρήκαν την ώρα να σερβίρουν Bergman, Von Trier, Fassbinder και Haneke (ζαζιτράβιε, αφεντικό). Τώρα θα μου πεις, γιατί τόσος πρόλογος; Γιατί εδώ πέρα πρόκειται για έναν ‘άλλο’ Βέγγο. «Δραματική κωμωδία» χαρακτήρισε την ταινία ο ίδιος ο Κατσουρίδης, μα το εφιαλτικό σύμπαν που δημιούργησε, γεμάτο παραλογισμούς, αγωνία, και καταιγιστικές σκηνές όπου μεταφορικά και κυριολεκτικά όλοι επιτίθενται εναντίον όλων, μάλλον δικαιολογεί το επίθετο και όχι το ουσιαστικό. Ούτε το καραγκιόζ μπερντέ καμιόνι του Θανάση μπορεί να σπάσει λίγο την ατμόσφαιρα, ούτε η επιγραφή «Έχει ο Θεός» στο καπό του. Μόνη παρηγοριά ο καλός μας άνθρωπος, ακόμα κι αν δε βρίσκει τη δικαίωση που περιμένουμε: ο Βέγγος για άλλη μια φορά αποδεικνύει ότι μπορούσε να παίξει τα πάντα και –όπως πάντα– να μεγαλουργήσει.

https://www.youtube.com/watch?v=U6vRPIQ187M

T4Trouble and the Self-Admiration Society (Δημήτρης Αθυρίδης, 2009)

Ε, γι’ αυτό τα έχουμε πει διεξοδικά εδώ.

https://www.youtube.com/watch?v=I7qKXg9ZQAI

The Road to God Knows Where (Uli M. Schuppel, 1990)

Ο Cave σηκώνει να συμπεριληφθεί σε μια παρόμοια λίστα, θ’κό μας παιδί είναι, μέχρι και διηγήματα βασισμένα σε τραγούδια του έχουν γραφτεί στα ελληνικά (παγκόσμια πατέντα;). Το The Road to God Knows Where καταγράφει μια περιοδεία των Bad Seeds στην καλύτερη εποχή τους (Tender Prey), με μία ωστόσο ιδιομορφία: η κάμερα βρίσκεται διαρκώς offstage, συλλαμβάνει μόνο το καθημερινό, το τετριμμένο, το πεζό. Οπότε, ναι, δεν ξέρω τι άκρη θα βγάλετε αν δεν είστε (σκληροπυρηνικοί) φαν. Εγώ πάντως το πρωτοείδα πριν από καμιά δεκαπενταριά χρόνια σ’ ένα ψιλοσάπιο σινεμά στη Μονμάρτρη, είχα κι ένα φλασκί κονιάκ μαζί, το... ρούφηξα. Και πέρα απ’ την πλάκα, τις επόμενες δυο βδομάδες άκουγα μόνο Bad Seeds και Birthday Party.

https://www.youtube.com/watch?v=D7YeCwaWNSA

Rude Boy (Jack Hazan & David Mingay, 1980)

Ε, αφού ξεκίνησα να το χαλάω. Κι ο Strummer δικός μας είναι στο κάτω κάτω. Εξάλλου στην ίδια σειρά προβολών είχα δει και το Rude Boy (ναι, με κονιακάκι κι αυτή τη φορά). Ελπίχω... ε, όχι, χε-χε, «ελπίζω» πήγα να γράψω αλλά με τέτοιους συνειρμούς τι περιμένεις, ελπίζω λοιπόν να μας διαβάζουν και τίποτα (νέοι;) ακροατές των Clash, που δεν έτυχε ως τώρα να τρακάρουν αυτό το ανεκτίμητο ντοκουμέντο. Ναι, ανεκτίμητο, ούτε κι εδώ υπερβάλλω, για ρίξτε μια ματιά στο υλικό από λάιβ. Έχω παρακολουθήσει αμέτρητα γκιγκ, πλέον ούτε που θυμάμαι πόσα μα, πραγματικά, τέτοιο στήσιμο στη σκηνή, τέτοιο γκάζι, τέτοια ψυχή, δε νομίζω ότι έχω συναντήσει πουθενά αλλού (κι ας ξεχνούσαν τα λόγια όλη την ώρα, π’ ανάθεμά τους). Απορώ πώς κρατήθηκα κείνο το βράδυ, και δε σηκώθηκα για πόγκο.

https://www.youtube.com/watch?v=CmlJDJAaLRc

The Charles Bukowski Tapes (Barbet Schroeder, 1985)

Τρίτο ντοκιμαντέρ απ’ το συγκεκριμένο αφιέρωμα (σ’ αυτό είχα πάει με μπουκάλι), μια συλλογή από συνεντεύξεις που γύρισε ο Barbet Schroeder όταν ετοίμαζε το Barfly. Προτίμησα αυτό γιατί φαντάζομαι πως το Born Into This όλο και κάπου θα το έχετε πετύχει (αν όχι, ορίστε ένα λινκ, και με ελληνικούς υπότιτλους).

https://www.youtube.com/watch?v=9n7Ncj2VHrA

Wild Style (Charlie Ahearn, 1983)

“A thing of beauty is a joy forever. My man John Keats said that.”
(Kadeem Hardison, White Men Can’t Jump)

https://www.youtube.com/watch?v=GaXMfw0IJOo

Performance (Donald Cammell & Nicolas Roeg, 1970)

Κάπου εδώ οι Stones είχαν αρχίσει να χάνουν (τελείως) την μπάλα. Και προφανώς θεώρησαν καλή ιδέα να κινηματογραφήσουν μέρος της... φάσης. Props to ya αν μπορείτε να δείτε το Performance με προτζέκτορα στον τοίχο, πίνοντας ζεστή γκαζόζα (για φουλ ψυχεδελική εμπειρία). Props και στον Keith Richards κατά τ’ άλλα, mad props δηλαδή, ο τύπος ήξερε ακόμα περισσότερα απ’ όσα του αναγνωρίζονται.

https://www.youtube.com/watch?v=ZUm8Il-pFCE

Sweet Movie (Dusan Makavejev, 1974)

Και μια γλυκιά καληνύχτα από το Makavejev – προσοχή όμως, γιατί η επικάλυψη δεν είναι (μόνο) σοκολάτα. Λοιπόν πέρα από την πλάκα, επειδή το Sweet Movie δεν είναι για όλα τα στομάχια (χο-χο-χο) υπενθυμίζω τη συντόμευση του «L», που τρέχει το βίντεο δέκα δευτερόλεπτα. Κι επειδή «πάσα έργο να πούμε δε σιάχνεται για χαβαλέ, είναι να διδάχνει κιόλας», πάρτε κι ένα λινκ για το σάουντρακ του Χατζιδάκι, να εντρυφήσετε περαιτέρω.

https://www.youtube.com/watch?v=oItVx3uol9I

Ε, πού πάτε, έχει ένα ακόμα:

Lost Bodies (Γιάννης Μισουρίδης, 2010)

Ο Γιάννης Μισουρίδης, σκηνοθέτης του Κωνσταντινουπόλεως 280, υπογράφει κι αυτό το μίνι (σε διάρκεια) αριστούργημα. Αλήθεια, δεν ξέρω τι να πρωτοπαινέψω εδώ πέρα, τύφλα νά ’χει ο Jem Cohen! Ακόμα κι ο υποτιτλισμός έχει γίνει με μεράκι, δίνοντας μάλιστα μια έξτρα σπιρτάδα στο σουρεάλ, γλυκόπικρο χιούμορ των Lost Bodies. Προτείνω back-to-back παρακολούθηση και των δύο, μέχρι τελικής καύσης, έτσι, να θυμηθείτε κάνα βράδυ που βγήκατε έξω και ξεχάσατε να γυρίστε σπίτι.

https://www.youtube.com/watch?v=Sy_ZI2lkN3Q