Κάτι καλό να ακούσω;

Τάσος Βαφειάδης
Public Service Broadcasting - Every valley (Test Card)
Στον τρίτο τους δίσκο oι Public Service Broadcasting συνεχίζουν ουσιαστικά στο ίδιο μοτίβο. Λιγότερο ηλεκτρονικοί και περισσότερο post-rock, αυτή τη φορά καταπιάνονται με τους ανθρακωρύχους της Ουαλίας και τη μεγάλη απεργία τους το ’84, η ήττα της οποίας οδήγησε στην παρακμή της συγκεκριμένης βιομηχανίας. Στα περισσότερα τραγούδια δεν υπάρχουν στίχοι, αλλά αφηγήσεις από συνεντεύξεις ντόπιων και αποσπάσματα από παλιά –σχετικά με τη θεματολογία του άλμπουμ– ντοκιμαντέρ. Σε όσα κομμάτια αποφάσισαν να βάλουν έμμετρο λόγο, φώναξαν κυρίως άλλους για να τα τραγουδήσουν (όπως τον James Dean Bradfield των Manics και την Tracyanne Campbell των Camera Obscura). Ιδανικό για να ξεσκονίσουμε λίγο την ιστορία. Κατά προτίμηση ακούγεται οδηγώντας σε επαρχιακούς δρόμους…

Κώστας Κοντονικόλας
Public Service Broadcasting – Every Valley (Test Card)
Από την εξερεύνηση του διαστήματος στην ιστορία των ανθρακωρυχείων της Ουαλίας, 2 δίσκοι δρόμος. Οι Public Service Broadcasting χωρίς να ανακαλύπτουν κάτι νέο (καθαρά μουσικά μιλώντας), κάνουν κάτι ακόμα σπανιότερο: ανακαλύπτουν -ή καλύτερα μας υποδεικνύουν- παρθένους νοητούς χώρους οι οποίοι μπορούν να εκφραστούν μουσικά. Και το κάνουν με έναν ιδιοφυή και σχεδόν εκνευριστικά απλό τρόπο, που σε καθηλώνει εκεί που δε θα περίμενες ότι μπορείς να καθηλωθείς. Το εκπαιδευτικό σύστημα όλων των χωρών θα ήταν πολύ καλύτερο, αν όλα τα θέματα ιστορίας διδάσκονταν με έναν αντίστοιχο δίσκο...

Μαριάννα Βασιλείου
Queens of the Stone Age – Villains (Matador)
Χωρίς κανέναν από τους σπουδαίους guest στους οποίους μας έχουν συνηθίσει οι QOTSA (από τον Dave Grohl και τον Trent Reznor μέχρι τον Jack Black και τον …Elton John), ο Josh Homme βάζει στην παραγωγή τον Mark Ronson και φτιάχνει το πιο προσιτό και, ίσως-ίσως, το πιο χορευτικό άλμπουμ τους. Η αλήθεια είναι ότι οι στίχοι του άλμπουμ δεν είναι τόσο κοφτεροί όσο στο παρελθόν, αλλά και η ερμηνεία του Homme είναι πιο γκλαμουράτη και swag από όσο την έχουμε συνηθίσει – σίγουρα η αγάπη του Ronson για το funk έχει παίξει εδώ το ρόλο της. Όχι πως αυτό είναι απαραίτητα κακό, καθώς το συγκρότημα (φαίνεται να) είναι σε τρελά κέφια και ήδη μπορώ να φανταστώ τι θα γίνεται στις συναυλίες τους όταν η εισαγωγή του “Feet Don't Fail Me” θα δίνει τη θέση της σε ΑΥΤΟ το riff. Και ως τότε… χορός!

Μίλτος Τσίπτσιος
Cock Sparrer - Forever (Pirates Press)
Δεν είναι ο δίσκος που θα αλλάξει τη ζωή σου (άλλωστε κάτι τέτοιο έχει να συμβεί κοντά μια εφταετία τώρα), είναι όμως ένα άλμπουμ άκρως ικανοποιητικό, αυθεντικά διασκεδαστικό, γεμάτο ιστοριούλες και περιστατικά που στοιχειώνουν τη ζωή των μελών του γκρουπ σαράντα χρόνια τώρα στο μεταλλαγμένο, δικό τους, East End του Λονδίνου. Με το "Forever" οι Cock Sparrer πετυχαίνουν το σχεδόν ακατόρθωτο στις μέρες μας, να μην μπουν στον ντορβά των τελευταίων ως επί τω πλείστων άθλιων κυκλοφοριών των υπόλοιπων μαθουσάλων του αγγλικού punk, διατηρώντας στο ακέραιο τη σχέση εμπιστοσύνης με τους οπαδούς τους, αλλά πάνω απ’ όλα και τη δική τους αξιοπρέπεια.

Γιώργος Λεβέντης
Circle - Terminal (Southern Lord)
Κάτι πολύ περισσότερο από χαριτωμένοι Swans, κάτι λιγότερο από ένα είδος μόνοι τους. Κάπως έτσι πορεύτηκε το πειραματικό φινλανδικό σύνολο και αφού εξάντλησαν κάθε στενάκι ανάμεσα στους Faust και το βόρειο μέταλ, κατέληξαν σε έναν χωρίς πολλά λίπη ήχο. Opaque punk και διαπεραστικά avant-garage riffs δείχνουν τον δρόμο προς το μόνο είδος που δεν θα είναι ποτέ εκτός μόδας. Δημιουργικό και πολυεπίπεδο ροκ εντ ρολ από ενήλικες που κατάλαβαν ότι το 2017 το πιο γενναίο που έχουν να κάνουν είναι να παίζουν (σχετικά) απλά.

Μαρία Φλέδου
The Telescopes - As Light Return (Tapete Records)
'Η αλλιώς, όταν ο Stephen Lawrie είδε τελικά το φως και είπε 'Fuck it'. Κρατείστε το psych-, σβήστε από τη μνήμη σας κάθε ίχνος early 90s μελωδίας και αφεθείτε στην ανελέητη, σχεδόν improvised 40λεπτη ηχητική παραμόρφωση και τα πέρα από τον τάφο φωνητικά του σκοτεινότερου μέχρι στιγμής άλμπουμ των Telescopes.

Αναστάσιος Μπαμπατζιάς
John Trik - Hole in the day (Self release)
Μουσικός σε επαρχιακή πόλη, συγκεκριμένα εδώ, στο Τρίκαλο. Να ζει κανείς ή να μη ζει σε μια επαρχιακή πόλη; Mη μπορώντας να απαντήσει ο Γιάννης Τρικόπουλος, παρατά το ερώτημα και επικεντρώνεται στο να παίζει μπλουζ και κάντρι. Και το κάνει πάρα πολύ καλά, φτιάχνοντας όντως μια τρύπα μέσα στη μέρα για να αποδράσει. Αυτός ο "αμερικανός" των θεσσαλικών λόφων.

Αντώνης Κλειδουχάκης
Fletcher Tucker – Cold Spring (Gnome Life Records)
Το Cold Spring είναι ένα προϊόν ιδιαίτερης φροντίδας και επίμονης εργασίας. Είναι μια καθαρή αποτύπωση της φιλοσοφίας ζωής του καλλιτέχνη, μουσικά, τεχνικά και δημιουργικά. Δεν έχω προλάβει να κοιτάξω πίσω σε προηγούμενες δουλειές του και κρατάω την εικόνα της επιλογής του να ζει 7 χρόνια τώρα στη άγρια φύση του Big Sur, California, μακριά από τον πολιτισμό αλλά όχι από τις δυνατότητες του. Οι ηχογραφημένοι ήχοι ζωντανεύουν το τοπίο και αγκαλιάζουν σφικτά τις συνθέσεις σε μία υποδειγματική παραγωγή. Το εσωτερικό ταξίδι (δικό του και δικό μας) που επιτυγχάνεται από το έργο είναι σκοτεινό και γεμάτο ελπίδα. Ένα κλικ με το mouse απόσταση είναι και η αγορά των δίσκων που κυκλοφορεί στην εταιρεία του και εν’ τέλει δεν είναι τόσο μοναχική όσο φαίνεται η κατάσταση. Ο ίδιος σε ερώτηση για όλους εμάς, λέει τα ακόλουθα: «Όταν κάποιος ακούει έναν από τους δίσκους μου (ή ακόμα και να τον κρατάει στα χέρια του), θέλω να νοιώθει γεμάτος και ανανεωμένος. Προσπαθώ να βοηθήσω την επανασύνδεση με τα βαθύτερα μυστήρια, είτε πρόκειται για πνευματικά, συναισθηματικά, δημιουργικά ή διανοητικά. Μέσω αυτής της επανασύνδεσης ελπίζω ο ακροατής να μπορεί να νοιώσει την πραγματική πληρότητα της ύπαρξης του». Χίπικες μαλακίες θα μου πείτε τώρα. Προσπεράστε χωρίς φόβο και πάθος!

Αντώνης Ξαγάς
Cobalt Chapel - Cobalt Chapel (Κ-Love)
Στο εξώφυλλο κλασική φωτογραφία "εγώ και τα δέντρα", όπως το 'καναν οι Incredible String Band, οι Current 93, οι Espers οι οποίοι σκαρφάλωσαν κιόλας, τούτη εδώ η τραγουδίστρια η Cecile λίγο δύσκολο να το κάνει έτσι με την κοιλιά στο στόμα. Στον φάκελο "παγανιστική-ψυχεδελική φολκ" βάζουμε κάπως περιοριστικά αυτό το θαυμάσιο ντεμπούτο. Αν θέλετε, έτσι θα ακούγονταν ίσως οι Stereolab αν προτιμούσαν τις βόλτες στα δάση και όχι τις τευτονικές motorik εκδρομές.

Τάσος Πατώκος
Grace Sings Sludge - Life With Dick (Empty Cellar Records)
H Grace Cooper είναι περισσότερο γνωστή (λέμε τώρα) από το συγκρότημα των αείμνηστων The Sandwitches, το οποίο μέσα από τρεις δίσκους τελειοποίησε ένα ιδιοσυγκρασιακό ιδίωμα freak country και folk (η έμφαση στο "freak"). Εδώ και κάμποσα χρόνια η Cooper κυκλοφορεί και solo άλμπουμ με το όνομα Grace Sings Sludge΄, και μέσα στο καλοκαίρι μας παρέδωσε έναν άκρως χειμερινό δίσκο με το όνομα "Life With Dick" (ο Dick πρέπει να είναι άνθρωπος γιατί το όνομα παίζει και σε παλαιότερους τίτλους της, εκτός και αν εννοεί, εμ, κάτι άλλο). Το U.C.B. είναι η πιο απογυμνωμένη ηχητικά στιγμή του νέου δίσκου, μια ακουστική αργόσυρτη μπαλάντα με διαυγή φωνητικά και μια απειλητική ατμόσφαιρα να αιωρείται διαρκώς ("όσο πιο γρήγορα σε αφήσω να φύγεις, τόσο πιο γρήγορα θα επιστρέψεις στην παλιά σου ζωή", τραγουδάει σε κάποια στιγμή, και στο καπάκι λέει: "πάνω από το πτώμα μου"). Αν σας έχει λείψει η Cat Power της προ Greatest εποχής, εδώ θα βρείτε κάτι πολύ παραπάνω από μια άξια διάδοχο.

Μιχάλης Βαρνάς
Magnus Lindgren - Stockholm underground (ACT)
Το νέο άλμπουμ του Magnus Lindgren στην ACT είναι ένας φόρος τιμής στον μεγάλο Herbie Mann και το Memphis Underground του 1969 στην Atlantic. Ο Lindgren θεωρείται από τους σπουδαιότερους τζαζ φλαουτίστες της εποχής μας, με αρκετούς δίσκους και συμμετοχές από το 1999 και έπειτα. Πέραν της αυτονόητης σύνδεσης με το Memphis Underground, ο Lindgren με το "Stockholm Underground" δεν επιχειρεί ένα tribute αλλά μια εντελώς δική του προσωπική εργασία στην οποία αναδεικνύεται η σκανδιναβική ή ακόμη και η ευρωπαϊκή τζαζ. Είναι ένα άλμπουμ 12 κομματιών, κυρίως συνθέσεις δικές του, ανάμεσα στις οποίες συναντάμε το "Mr. Mann" γραμμένο για τον Herbie Man. Tο "Chain of Fools" είναι ο συνδετικός κρίκος ανάμεσα στον κλασσικό και τον νεότερο που σέβεται.

Άρης Μπούρας
Cornelius - Mellow Waves (Rostrum)
Το mellow του Cornelius μη το φοβάσαι. Σε ταξιδεύει γλυκά σε άλλους τόπους, μακρινούς κι εξωτικούς, ζεστούς και μελαγχολικούς συνάμα. Έντεκα χρόνια μετά την τελευταία κυκλοφορία του Ιάπωνα παραγωγού και μουσικοσυνθέτη, ο οποίος το 2002 είχε ενθουσιάσει όλα τα - τότε - indie kids με το “Point”, άλμπουμ σταθμό της indietronica, έχουμε νέο άλμπουμ για τον Keigo Oyamada, το οποίο περιλαμβάνει 10 κομμάτια. Με τις μελωδίες να στροβιλίζονται γύρω από τις λέξεις της τοπικής του διαλέκτου και τις ηλεκτρονικές - κατά βάση - συνθέσεις να συνυπάρχουν όμορφα με την ιδιάζουσα αύρα της γιαπωνέζικης ποπ (βλέπε J-Pop) και την folk, το “Mellow Waves” είναι ένα άλμπουμ που θα σου κρατήσει καλή συντροφιά τις πρώτες ημέρες του φθινοπώρου.

Μάριος Καρύδης
Frogleg - Busy Checking In (Frogleg)
Η μόδα της αναβίωσης της funk από αμιγώς λευκά συγκροτήματα δείχνει να έχει κυριευθεί  από την τάση των 70’s και τις γαστριμαργικές της ονοματοδοσίες. Εδώ το επταμελές συγκρότημα από τη Μινεάπολις (ή μήπως απ’ τα Γιάννενα; Ο ένας τραγουδιστής έχει Ελληνικό όνομα) ξεκοκαλίζει και πετά στο ίδιο καζάνι τους Paul Simon και Santana, Lee Dorsey και Zappa, προσθέτει ολίγη από bluegrass και reggae και ανακατεύει προσεκτικά. Το αποτέλεσμα δικαιώνει το παραπάνω name-dropping και ανοίγει την όρεξη για δεύτερο πιάτο «soul Βατραχοπόδαρων» (μαζί με λίγο τσίπουρο πάντα).

00:00 Public Service Broadcasting [ft. Haiku Salut] - They gave me a lamp
03:45 Queens of the Stone Age - Feet don't fail me now
08:39 Cock Sparrer - One by one
11:32 Circle - Sick child
17:17 The Telescopes - Something in my brain
24:25 John Trik - River song
26:38 Fletcher Tucker - I became smoke
29:57 Cobalt Chapel - Singing Camberwell beauty
33:56 Grace Sings Sludge - U.C.B.
39:44 Magnus Lindgren - Chain of fools
43:22 Cornelius - Sometime someplace
47:20 Frogkeg - Busy checking in