Κάτι καλό να ακούσω;

Μαρία Φλέδου
Echo Ladies - Pink Noise (Sonic Cathedral)
Οι Echo Ladies είναι ένα αρκετά νεαρό τρίο από το Μάλμε της Σουηδίας και με ένα μόλις EP στο back catalogue τους, όταν τους άρπαξε η Sonic Cathedral πριν περίπου ένα χρόνο. Το πρώτο τους άλμπουμ "Pink Noise" είναι εν συντομία μία synth-gaze όαση μέσα στο χάος ανάλογων κυκλοφοριών. Οι ίδιοι δηλώνουν ως μεγάλες τους αγάπες τους Echo and the Bunnymen (εξού το όνομα) και τους Slowdive, σε συναυλία των οποίων έκλεισαν και το δισκογραφικό τους deal. Δεν θα ακούσετε τίποτα από τα δύο όμως εδώ, γιατί αυτό που καταφέρνει το "Pink Noise" σε 8 κομμάτια είναι μία αυθόρμητη εναλλαγή από noisy σε dreamy με ευπρόσδεκτες ατέλειες και subtle αναφορές. Αν υπάρχει ακόμη σκηνή η οποία 'celebrates itself', οι Echo Ladies είναι το μέλλον της.

Αντώνης Ξαγάς
La Luz - Floating Features (Hardly Art)
Surf-noir; Πως συμβιβάζονται αυτά τα δύο προσδιοριστικά; Η χαρά της θάλασσας, η ζέστη του ήλιου, με το νουάρ, με τις σκιές και τα μελό συναισθήματα; Η Καλιφόρνια από την εποχή που οι αποικιοκράτες πάτησαν το αναθεματισμένο τους ποδάρι στην Αμερική, υπήρξε μια φαντασιακή Γη της Επαγγελίας, "Go west" ήταν το σύνθημα, για χρυσοθήρες και τυχοδιώκτες στην αρχή, για καλλιτέχνες και wannabe σταρζ αργότερα. "California Dreamin'" τραγούδησαν κάποτε μεγαλειωδώς οι Μαμάδες και οι Μπαμπάδες, τούτες εδώ οι τέσσερις τσούπρες μας λένε "California Finally". Και τι συμβαίνει αν τελικά τα όνειρα δεν ευοδωθούν; Αν μαζί με την ιστιοσανίδα σε περιμένουν και τα ...σαγόνια του καρχαρία; Ίσως τότε να θυμηθείς την καβαφική "Πόλις", "έτσι που τη ζωή σου ρήμαξες εδώ στην κώχη τούτη την μικρή, σ’ όλην την γη την χάλασες". Ίσως και να γράψεις έναν μελαγχολικό δίσκο με μελοποιημένα όνειρα σαν κι αυτόν. Μήπως λοιπόν εκεί που υπάρχει ήλιος, υπάρχουν και οι σκιές αναπόφευκτα;

Μαριάννα Βασιλείου
Interpol – Marauder (Matador)
Ξέρεις εκείνες τις στιγμές που ξαφνικά θυμάσαι κάποιο σκηνικό του παρελθόντος σου από το πουθενά; Και που σου έρχεται να χτυπήσεις το κεφάλι σου στον τοίχο γιατί δεν είπες αυτό που ήθελες ή γιατί φοβήθηκες αυτό που ένιωθες; Κι ενώ προσπαθείς να είσαι παγερά αποστασιοποιημένος ή αποστασιοποιημένη τώρα που το κοιτάς από απόσταση, δεν καταφέρνεις να το πετύχεις με τίποτα; Κάτι αντίστοιχο είναι και το “Marauder”. Έχει μια έντονη αμεσότητα που λείπει από τις προηγούμενες δουλειές τους, τόσο στη μουσική, όσο και στους στίχους τους. Κανένας και καμιά δεν ξεφεύγει από το παρελθόν του/της. Και ίσως η μόνη λύση για να ησυχάσεις από αυτό είναι να το κάνεις κτήμα σου, όπως λένε οι Interpol στο “Flight of Fancy”: “the pink house returns to gloom and becomes the fundamental”.

Τάσος Βαφειάδης
Murder by Death - The other shore (Bloodshot Records)
Υπάρχουν κάποιες μπάντες που δεν σε απογοητεύουν ποτέ. Ακόμα και όταν κυκλοφορούν έναν δίσκο που οι ίδιοι χαρακτηρίζουν ως «Διαστημικό Γουέστερν»! Στον όγδοη κατά σειρά ολοκληρωμένη τους δουλειά οι Murder by Death φτιάχνουν ένα concept άλμπουμ για δύο εραστές που οι δρόμοι τους χωρίζουν και οι οποίοι αναρωτιούνται αν θα πρέπει να μείνουν σε μια Γη η οποία αργοπεθάνει ή να επιλέξουν την αβέβαιη ζωή σ’ έναν άλλο πλανήτη. Και αν η θεματολογία σας αφήνει αδιάφορους, το τσέλο, το μαντολίνο, η φωνή του Adam Turla και κυρίως οι πολύ καλές μελωδίες σίγουρα θα σας κάνουν να αναθεωρήσετε και κυρίως να προβληματιστείτε πως θα είναι η τελευταία νύχτα στη Γη.

Mιχάλης Βαρνάς
Sannie Fox - My Soul Got Stranger (Just Music)
Ο τίτλος του άλμπουμ είναι στίχος του τραγουδιού "Vibra Snake", το οποίο θα χωρούσε εντελώς αρμονικά και στα πρόσφατα άλμπουμ του Robert Plant. Η ζωή της στη Νότιο Αφρική, οι συνεργασίες της και οι ηχογραφήσεις της εκεί πέρα έχουν χρωματίσει τον ήχο της και προσδίδουν στα blues που κυρίως τραγουδάει έναν διαφορετικό αέρα. Εκεί που όλα φαντάζουν πολύπλοκα και δυσοίωνα και ακόμη και τα τραγούδια στην εποχή μας μοιάζουν μπερδεμένα και άνευρα, η Sannie Fox μας προσφέρει κυρίως αισιοδοξία και φως.

Γιώργος Παπαδόπουλος
Khôrada – Salt (Prophecy)
Οι Khorada προέκυψαν από τις στάχτες των υπέροχων Agalloch. Ο πρώτος τους αυτός δίσκος δεν έχει μεγάλες μουσικές αλλαγές από τους Agalloch και κινείται σε παρόμοιας αισθητικής ηχοτοπία, αλλά σε καμία περίπτωση δεν τους φτάνει κιόλας σε ποιότητα. Και πως θα μπορούσε άλλωστε, αφού το “Salt” διακατέχεται από την αγαρμποσύνη του ντεμπούτου και ισορροπεί οριακά μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας. Σώζεται παρόλα αυτά σαν μια συμπαθητική προσπάθεια με όμορφες στιγμές που μπορούν να ξεχωρίσουν ένα-δυο κομμάτια άνετα. Και αφού γίνει το σχετικό αστειάκι με το όνομα τους (γιατί θα γίνει σίγουρα...) και το πως αυτό διαβάζεται στα ελληνικά και το ξεπεράσουμε και αυτό, τότε βάζουμε κάβα τούτο τον πρώτο δίσκο σαν ένα ελπιδοφόρο δείγμα μουσικής για το μέλλον και ξαναβουτάμε στο σύμπαν των Agalloch με μια γερή δόση νοσταλγίας.

Ελένη Φουντή
Djrum - Portrait With Firewood (R & S Records)
8 χρόνια δραστηριοποιείται ο Felix Manuel στην bass σκηνή του Λονδίνου και τον UK garage, drum 'n' bass, techno χώρο, κάτι για το οποίο δεν είχα ιδέα μέχρι τώρα. Όμως τη θρυλική R & S Records την πιστεύω σταθερά, κι ας έχει παρακμάσει, με την έννοια πως πάντα περιμένω να χτυπήσει με έναν μεγάλο δίσκο και καμιά φορά με δικαιώνει. Όπως εδώ. Ο Djrum εκτός από παραγωγός είναι και τζαζ πιανίστας, κι αυτό ακριβώς το γεγονός, που είναι η αιχμή του "Portrait With Firewood", μου τράβηξε την προσοχή. Αυτός είναι ο δεύτερος δίσκος του, αντλεί έμπνευση από τη Marina Abramovic και τον Francis Bacon και ενσωματώνει στοιχεία αυτοσχεδιασμού στο δημιουργικό μέρος αλλά και την παραγωγή. Από μουσικής άποψης, έχει broken beat, jungle, techno βάση, αλλά εδώ επιπλέον ο Manuel παίζει πιάνο και συνεργάζεται με την τσελίστρια Zosia Jagodzinska και τη βοκαλίστα Lola Empire, με αποτέλεσμα έναν τρομερά ενδιαφέροντα συνδυασμό χρήσης ακουστικών οργάνων και programming, όπου ο vintage breakcore χαρακτήρας εξισορροπείται υπέροχα από το modern classical στοιχείο. Μια πραγματικά αναπάντεχη προσέγγιση της electronica, μια δουλειά που ξεχωρίζει στο είδος της σαν τη μύγα μες στο γάλα και αξίζει να ακουστεί με τα χίλια.

Θανάσης Παπαδόπουλος
LUMP - LUMP (Dead Oceans)
Η Laura Marling και ο Mike Lindsay (των Tunng), που ξεκινούν από διαφορετικές αφετηρίες μουσικά, έχουν διαφορετικό κοινό, και πιθανώς διαφορετικές φιλοδοξίες, συναντήθηκαν σε μια συναυλία του Neil Young, αντάλλαξαν τηλέφωνα κλπ. και κάπως έτσι δημιουργήθηκαν οι LUMP. Μουσικά τους συνδέει το folk (indie folk η Marling - folktronica οι Tunng του Lindsay), περισσότερο ως χαρακτηρισμός παρά ως ουσία. Και πάντως το αποτέλεσμα της συνάντησής τους απέχει και από τη folk αλλά και από τις αντίστοιχες δισκογραφίες των Tunng και Marling: η μουσική του Lindsay στο LUMP έχει ambient και drone στοιχεία, που δεν συναντάμε στους σαφώς πιο μελωδικούς Tunng, και η ερμηνεία της Marling είναι πιο ελεύθερη και με μεγαλύτερο εύρος (από αισθησιακή μέχρι ρομποτική) από όπως την είχαμε ως τώρα ακούσει. Το πειραματικό LUMP είναι άμεσο, ευφάνταστο και με αξιοθαύμαστη ροή και συνοχή για πρώτη συνεργασία.

Αντώνης Κλειδουχάκης
Red Brut – s/t (KRAAK)
Το κυριότερο χαρακτηριστικό που θα μας αφήσει πίσω η δεκαετία του δέκα στην μουσική είναι η αποδόμηση και οι νέες ιδέες στην συναρμολόγηση των διαθέσιμων στοιχείων. Καθώς ο λόγος χρόνου προς προσβάσιμη πληροφορία τείνει σε μη συνήθεις αριθμούς, η όλη παραγωγή και κατανάλωση μουσικής περνάει συνήθως από παραμορφωτικά φίλτρα και εδώ γεννιέται ένα ερώτημα. Εάν ο πειραματισμός και το underground είναι πλέον φόρμες του νέου mainstream, τι μπορεί να γίνει ώστε να μην αφοπλίσουμε και τα τελευταία όπλα πολιτιστικής αντίδρασης που απομένουν; Αυτά και άλλα σύγχρονα ερωτήματα δημιουργούνται ακούγοντας την δουλειά της Marijn Verbiesen (από το Ρότερνταμ), καθώς διατηρώντας έναν απομονωτισμό, με καθαρή ματιά ισοζυγίζει τους αποκλίνοντες, διαθέσιμους ήχους του περιβάλλοντος χρόνου, και δεν φοβάται να αντιμετωπίσει τις ενοχές που δημιουργεί η μνήμη. Με τον τρόπο της δηλαδή, δημιουργεί ένα ενδιαφέρον τοπίο αποστασιοποίησης από τέρατα του σύγχρονου κόσμου, όπως τα παιδιά της τεχνολογίας υπερπληροφόρησης και τους οπαδούς του νέου γνωσιακού ολοκληρωτισμού. Θέλει μελέτη και τόλμη ο δρόμος της νέας αντίστασης.

Άρης Μπούρας
Khalab - Black Noise 2084 (On The Corner)
Το "Black Noise 2084" τραβάει εξ αρχής την προσοχή σου. Έχει κάτι θελκτικό, εξωτικό και περιπετειώδες συνάμα, με ποικίλες επιρροές που στα χέρια ενός άλλου παραγωγού/dj είναι πολύ πιθανό να καταλήγανε σ’ ένα άχρωμο και βαρετό αποτέλεσμα, ή στην καλύτερη υπερβολικά φλύαρο. Ετούτος εδώ όμως ο Ιταλός μαζεύει ένα τσουβάλι αφρικάνικες λούπες, ήχους και σαμανικές ψαλμωδίες και στη συνέχεια τις παντρεύει εξαίσια με ηλεκτρονικούς ήχους, εξοντωτικούς ρυθμούς και jazz πνευστά που εκτινάσσουν σε άλλη διάσταση το τελικό δημιούργημα. Συμμετέχουν - μεταξύ άλλων - οι Tenesha The Wordsmith, Shabaka Hutchings, Tamar Osborn και Clap! Clap! Ανεβάστε λίγο περισσότερο την ένταση κι αφεθείτε, η έκσταση δε θ’ αργήσει να εμφανιστεί.

Τάσος Πατώκος
Speshill – 38 (Blocklife Recordings)
Οι καλλιτέχνες του grime – ένα ιδίωμα αστικού hip hop με r’n’b και αργά breakbeats – προτιμούν να αποκαλούν τα albums τους “mixtapes”, και αντί για “hit singles” έχουν “bangers”. Για να πουν ότι ένα τραγούδι είναι καλό, λένε ότι είναι “wavey” (όσο πιο wavey τόσο το καλύτερο). Χωρίς να είναι από τους αντιπροσωπευτικούς του είδους, ο Speshill έχει κυκλοφορήσει φέτος δύο mixtapes (εγώ θα τα ονόμαζα mini albums αλλά τέλος πάντων) που τονίζουν περισσότερο τα soul στοιχεία του grime. Το ένα mini album λέγεται “38” και το άλλο “13” (ναι, δεν έχω ιδέα) και προτείνουμε το “38” ως έναν εξαιρετικό τρόπο για να περάσει κανείς ένα cool μισάωρο. To κομμάτι που ξεχωρίσαμε είναι το “Blocklife”, έστω και μόνο για την αναφορά στον Peter του Homeland.

Μάριος Καρύδης
The Magnificent Tape Band - The Subtle Art Of Distraction (ATA)
Ερχόμενο από τα υπόγεια γκαράζ του Leeds και ηχογραφημένο με αναλογικό εξοπλισμό (σιγά την πρωτοτυπία θα πεις), το ντεμπούτο αυτής της υπέροχης μπάντας συνδυάζει τη λιτή «μουσική βιβλιοθήκης» με την deep soul της Hi και τον ψυχεδελικό και βελούδινο «Ήχο της Φιλαδέλφειας» που αναβίωσε πρόσφατα ο Adrian Younge με τα γκόσπελ του Νότου. Κι αν αυτή η μίξη σου ακούγεται πολύπλοκη ή αδιάφορη, η απλότητα και η αμεσότητα της μουσικής που αναβιώνεται εδώ (της soul ντε) θα σε κάνει να αλλάξεις γνώμη...

Θανάσης Φωτιάδης
Jonathan Bree - Sleepwalking (Lil' Chief)
Κάτι τέτοιοι δίσκοι κάνουν τη ζημιά στα καλοκαίρια μου, που πάντα μου υπόσχονται ατέλειωτες ώρες ανεμελιάς, αλλά κουβαλάνε μέσα τους όλες τις ιστορίες του χειμώνα και περιμένουν από μένα να τις επαναπροσδιορίσω ως προς το νόημά τους και να βγάλω τα συμπεράσματά μου για τον επόμενο χειμώνα. Και κάπως έτσι περνάει και το καλοκαίρι, ύποπτα νωχελικό και επιφανειακά λαμπερό, αλλά με τις σκιές μέσα του να δημιουργούν πραγματικό τρόμο. (...)

Αναστάσιος Μπαμπατζιάς
Lingua Ignota - All bitches die (Profound Lore)
Το τραγούδι με αυτό τον υπέροχο τίτλο είναι συναρπαστικό. Μια τραγωδία. Το ότι θυμίζει την Αnna Von Hausswolff ή την Gitane Demone είναι τελείως δευτερεύον. Το σημαντικό είναι να παρατηρήσετε περίπου στο 8ο λεπτό πως ο πόνος, ο θυμός, η λύπη, μπορούν να γίνουν μέσω της φωνής πραγματική ποιητική εκφραστικότητα. Αυτή η κοπέλα θα μας απασχολήσει στο μέλλον. Τραύμα...

00:00 Echo Ladies - Bedroom
02:57 La Luz - Loose teeth
05:46 Interpol - Mountain child
09:03 Murder by Death - Last night on Earth
14:10 Sannie Fox - Vibra snake
18:02 Khôrada - Glacial gold
26:00 Djrum - Blue violet
34:43 LUMP - Hand hold hero
40:00 Red Brut - Senpai
45:15 Khalab - Black noise
48:41 Speshill - Blocklife
52:20 The Magnificent Tape Band (feat. Rachel Modest) - Requiem
56:35 Jonathan Bree - Valentine
1:00:30 Lingua Ignota - All bitches die (Bitches all die here)