Κάτι καλό να ακούσω;

Χίλντα Παπαδημητρίου
Foy Vance - From Muscle Shoals (Gingerbread Man, 2019)
Αφού τα μαύρα αγόρια έχουν στραφεί στο απεχθές r’n’b και πουλάνε μαγκιές ραπάροντας με ροζ κοστούμια, ημείς οι λάτρεις της μαύρης, πολύ μαύρης όμως soul, ακούμε τα λευκά αγόρια που μεγάλωσαν κι αυτά με τους ήχους του Ντιτρόιτ, του Μέμφις και της Φιλαδέλφειας. Ο Ιρλανδός Foy Vance άκουγε παιδιόθεν τη μαύρη-κατράμι-πίσσα soul, καθώς ο πατέρας του ήταν περιπλανώμενος ιερέας στον Αμερικάνικο Νότο. Η επιστροφή του στο Μπέλφαστ των Ταραχών ενέτεινε την εμμονή του για τη μαύρη μουσική – αφού όπως έχει γράψει ο Roddy Doyle, οι Ιρλανδοί είναι οι μαύροι της Ευρώπης. Φέτος ο Vance ηχογράφησε μια σειρά από δικές του συνθέσεις εκεί όπου τους ταίριαζε: στα FAME στούντιο, στο Muscle Shoals της Αλαμπάμας. Εντάξει, δεν είναι ο Otis, αλλά ένα εξαιρετικό λευκό υποκατάστατό του. Και βοήθησε πολύ το γεγονός ότι συμμετέχουν δύο από τους αρχικούς “Swampers”, ο Spooner Oldham και ο David Hood.

Τάσος Βαφειάδης
The Soft Cavalry - The Soft Cavalry (Bella Union, 2019)
Την Rachel Goswell την γνωρίζουμε από παλιά. Βασικό μέλος των Slowdive και στη συνέχεια σε σόλο πορεία, όλο επανερχόταν στ’ αυτιά μας. Το 2017 επέστρεψε με το συγκρότημα που την γνωρίσαμε, αλλά φέτος μας επανασυστήνεται με τους Soft Cavalry. Και επειδή είναι δύσκολες εποχές για να φτιάχνεις συγκροτήματα, συμφώνησαν με τον άντρα της Steve Clarke, να πορευτούν, εκτός από τη ζωή, και μουσικά μαζί. Η (πικρή) αλήθεια είναι πως ο δίσκος είναι σχετικά μέτριος, αλλά μόνο και μόνο για το –θα μπορούσε να γίνει επιτυχία, αλλά πόσα ραδιόφωνα να το μεταδώσουν;– “Bulletproof” και το καταπληκτικό “Spiders”, αξίζει μια συνολική ακρόαση.

Δημήτρης Δραγούμης
Possible Humans - Everybody Split (Hobbies Galore/Trouble in Mind Records, 2019)
Η νοσταλγία είναι δηλητήριο, ένα διαρκώς ολόιδιο επαναλαμβανόμενο μοτίβο τραγουδούσαν οι Deep Freeze Mice. To ερώτημα είναι, αν το δηλητήριο είναι γλυκό... μπορείς να αντισταθείς; Οι Possible Humans, μια ροκ πεντάδα από την ακμαία σκηνή της Μελβούρνης, βρίσκονται μαζί από το 2012, αλλά μόλις πριν λίγους μήνες παρουσίασαν τον παρθενικό δίσκο τους στην Hobbies Galore (του ex-Twerps Alex McFarlane) και πρόσφατα με ευρύτερη διανομή στην πολύ καλή Trouble in Mind. Νοσταλγικό, συγκινησιακό κιθαριστικό ροκ με ισόποσες δόσεις αυστραλιανού πάθους και αμερικάνικου κολεγιακού (...δε μιλάμε για μπάσκετ!). Θα αναγνωρίσετε να σας κλείνουν το μάτι οι Feelies, REM, Midnight Oil, Greg Sage, Neil Young, Celibate Rifles, Blank Realm, Clean, Guided by Voices, Rolling Blackouts Coastal Fever κ.ά. Δίσκος που θα θυμίσει στους παλιούς δισκάρες των 80s από Αυστραλία και Αμερική μεριά. Πως είπατε; Αν μπορεί να σταθεί επάξια ανάμεσά τους...;

Αντώνης Ξαγάς
Gauche - A People’s History of Gauche (Merge Records, 2019)
Τι μοιάζει να υπονοεί ο τίτλος του παρθενικού (ξεχνάμε μια κασέτα πριν μερικά χρόνια) δίσκος των Gauche; Το γνωστό ότι πέρα από την κύρια ιστορία υπάρχει και η «λαϊκή» ιστορία, η ιστορία από τα κάτω και των από κάτω, των ξεχασμένων, των άσημων, μπορεί και των ηττημένων, it's not made by great men που λέγανε και οι Gang of Four. Και κάπως έτσι και η ιστορία της πόλης τους της Ουάσινγκτον της D.C. μπορεί να γράφεται συνήθως από τους πάνω, στην σειρά που οδηγεί από τους … Βόδες και τους Κλίντονες στους Ο-Μπάμιες και τους Τράμπηδες, υπάρχει όμως και μια άλλη γενεαλογική σειρά, μια ιστορία που γράφεται από τους Minor Threat, τους Fugazi, τους Rites of Spring και φτάνει μέχρι την εν λόγω κολλεκτίβα (που μέλη της συναντάμε και στους Priests). Αγχωμένο μετα-πανκ με χορευτική διάθεση και πολιτική συνειδητοποίηση, τραγούδι-τσιρίδα και στίχοι καταγγελίας, πολλές μνήμες από Slits και Bikini Kill (από την άλλη Ουάσινγκτον). Το μόνο ανησυχητικό είναι ότι ακούγονται και μοιάζει να είναι …μπαχαλοσατανίστριες.

Μαρία Φλέδου
Ride - This is Not a Safe Place (Wichita Recordings, 2019)
Έκτο άλμπουμ, Andy, Loz, Mark, Steve, Erol Alkan και Alan Moulder και ναι οι Ride βρίσκονται στο τοπ 10 των official charts. 'This is not a safe place to be in, you didn't think it was when you lined up to sign your name' και όπως έχουμε ξαναπεί κι εγώ και οι ίδιοι τους φυσικά, οι Ride ποτέ δεν έκαναν τίποτα εκ του ασφαλούς. Έτσι λίγο μετά την 30η τους επέτειο κυκλοφορούν ένα άλμπουμ που θα έλεγα πως πραγματικά είναι το καλύτερό τους αν δεν υπήρχε το, απ' ό,τι έχει αποδειχθεί, απόλυτο σημείο αναφοράς τους 'Going Blank Again'. Ο δίσκος της χρονιάς και αυτή τη φορά όχι μόνο για μένα.

Μάνος Μπούρας
School Of Language - 45 (Memphis Industris, 2019)
Τρέφω μια μεγάλη εκτίμηση, για να μην πω αγάπη, για τους αδερφούς Brewis που απαρτίζουν τους Field Music, ένα από τα πιο εμπνευσμένα και μελωδικά οχήματα που λειτουργούν αυτή τη στιγμή (κι εδώ και μια δεκαπενταετία περίπου) στη Μ. Βρετανία. Τα τραγούδια τους θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν έως και πανέξυπνα, μιας που δεν διατηρούν τις καθιερωμένες δομικές φόρμες αλλά είναι γεμάτα στροφές και γυρίσματα που τουμπάρουν τις κλασικές συνθετικές μεθόδους. Οι School Of Language είναι το προσωπικό όχημα του ενός εκ των δύο, του David Brewis, και σε αυτό το τρίτο του(ς) άλμπουμ ακολουθεί πιο συντηρητικούς δρόμους, δεν το παλεύει το θέμα με εναλλακτικές πρακτικές στην ολοκλήρωση του οράματός του, χωρίς να σημαίνει αυτό ότι το ενδιαφέρον παρουσιάζεται μειωμένο. Ειδικά μάλιστα όταν μιλάμε για ένα μουσικό είδος, αυτό της κλασικής ποπ τραγουδοποιίας, που κι αν έχει εξερευνηθεί πολλάκις, άνω κάτω και πλαγίως...

Νάνσυ Σταυρίδου
Hot Chip - A Bath Full of Ecstasy (Domino, 2019)
Δύσκολο ομολογουμένως task το «Κάτι καλό» του Σεπτεμβρίου καθώς έχουν περάσει λίγες μόνο μέρες από την επιστροφή μου από ένα γεμάτο 15νθήμερο ταξίδι στην Ινδοκίνα και πραγματικά δεν έχω όρεξη να ακούσω το οτιδήποτε, πόσο μάλλον να γράψω για αυτό. Τις προάλλες, λοιπόν, που έκανα δουλειές στο σπίτι, μου ήρθε στο μυαλό ένα πολύ ανεβαστικό κομμάτι που άκουγα πριν φύγω, από το νέο άλμπουμ των Hot Chip. Και δεν βάζω να το ακούσω σκέφτηκα; Ψυχοθεραπεία σας λέω! Ενδείκνυται για μετα-διακοπών κατάθλιψη! “A bath full of summer memories” αν μπορούσα να αλλάξω τον τίτλο του από “A bath full of ecstasy”.
Το υπέροχο με αυτό το άλμπουμ είναι ότι ενώ με μια πρώτη ακρόαση θα μπορούσε κάποιος απλά να πει ότι πρόκειται για έναν κλασικό χορευτικό synth pop δίσκο με προσεγμένη παραγωγή, ακούγοντάς τον πιο προσεχτικά, έχει βάθος και συναίσθημα. Ακόμα και οι εναλλαγές στο ρυθμό, στον τόνο και στο μουσικό ύφος του κάθε κομματιού ξεχωριστά, έχουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον όσο και η χρήση των ρομποτικών φωνητικών από τον Alexis Taylor. Αισιόδοξο αλλά και μελαγχολικό μαζί, σέξι, ανέμελο αλλά και γλυκόπικρο.
Μια όμορφη μουσική γέφυρα για μια πιο βατή επιστροφή στην καθημερινότητα.

Αρης Μπούρας
Special Request - Bedroom Tapes (Houndstooth, 2019)
Περισσότερο από περιέργεια, και όχι τόσο από πραγματικό ενδιαφέρον, βρέθηκα να πατάω το play στο “Bedroom Tapes” ένα ζεστό απόβραδο, και ωπ, ξαφνικά, άρχισε να ξετυλίγεται ένα απολαυστικό πακέτο ηλεκτρονικών κομματιών. ‘Special Request’ τιτλοφορείται το project του Βρετανού DJ/παραγωγού Paul Woolford από το Leeds, ο οποίος προσφάτως ανακάλυψε κάποιες παλιές ηχογραφήσεις του από την ευαίσθητη ηλικία της πρώιμης μουσικής του σταδιοδρομίας. Το παρόν άλμπουμ που περιλαμβάνει 8 κομμάτια είναι το 2ο που κυκλοφορεί μες στο 2019, ενώ έως το τέλος του έτους θα ακολουθήσουν άλλα δυο. Όσο για το περιεχόμενο του “Bedroom Tapes”, βρίθει από όμορφες μελωδίες, νοσταλγικούς ήχους που φέρνουν στο νου την πρώιμη Detroit techno, τις ασύλληπτες ηχογραφήσεις του Aphex Twin στο ‘Ambient Works’, καθώς και άλλα παρεμφερή καλούδια των ‘90s. Ταξιδιάρικο, είτε βρίσκεσαι στον προσωπικό σου χώρο, είτε στο dancefloor.

Mιχάλης Βαρνάς
Ariwo - Quasi (Manana, 2019)
Θα πρέπει να μας γίνει συνήθεια πλέον πως η συνύπαρξη σε ένα μουσικό γκρουπ ανθρώπων διαφορετικής καταγωγής –στην περίπτωση των Ariwo, από τη Κούβα, το Ιράν, τον Καναδά και την Αγγλία– δε συνεπάγεται οπωσδήποτε και μια πανδαισία διαφορετικών ηχοχρωμάτων, ένα ανακάτεμα μουσικών καταβολών. Οι άνθρωποι οι οποίοι ζουν εκτός της πατρίδας τους δεν είναι τα εξωτικά στοιχεία που χρειάζονται οι ντόπιοι για να μη βαριούνται αλλά συνηθισμένοι πολίτες σε μια συνηθισμένη χώρα. Ή τουλάχιστον έτσι θα έπρεπε να είναι.
Το ‘Quasi’ λοιπόν είναι ένα πανέμορφο ambient άλμπουμ, στο οποίο θα αναγνωρίσεις διαφορετικές πηγές και κουλτούρες με έναν τρόπο υποδόριο που θα σε υπνωτίσει τόσο όσο χρειάζεσαι για να δεις τον κόσμο με θετικότερη ματιά.

Γιώργος Παπαδόπουλος
Sarathy Korwar - More Arriving (Leaf, 2019)
To ταλέντο του Korwar ξεχώρισε νωρίς, από τον πρώτο κιόλας δίσκο που κυκλοφόρησε το 2016 “Day to Day”. Ο Αμερικανο-Ινδός Korwar με έδρα του πλέον το Ηνωμένο Βασίλειο ανήκει στην νέα γενιά τζαζ μουσικών που δίνουν άλλη πνοή στην σκηνή και τον ήχο γενικότερα παγκοσμίως. Καταφέρνει και εισάγει όλα εκείνα τα ιδιαίτερα μουσικά στοιχεία της καταγωγής του στην κλασσική jazz αμερικάνικη μουσική με την οποία μεγάλωσε. Στον νέο του δίσκο ξεφεύγει από τον ήχο του ντεμπούτου και συνδυάζει την δική του πλέον μίξη jazz με χιπ-χοπ και rappers από την ιδιαίτερη πατρίδα του, Ινδία, δημιουργώντας έτσι έναν από τους πιο αυθεντικούς, έντονα εθιστικούς, nu-jazz/hip hop δίσκους φέτος. Χωρίς όρια, χωρίς περιορισμούς και στεγανά, αφεθείτε στην μαγεία του “More Arriving”, έναν από τους πιο αγαπημένους δίσκους για φέτος.

Ελένη Φουντή
Ifriqiyya Electrique - Laylet El Booree (Glitterbeat, 2019)
Ούτε world, ούτε ethnic, ούτε fusion (θεέ και κύριε) και κυρίως μην ακούσουμε τίποτα περί αφροφουτουρισμού παρακαλώ, αυτής της - θα το πω - ενοχλητικής πασπαρτού ταμπέλας που πάει και κοτσάρει παντού η Δύση για να εξωραΐσει την αδηφάγο αποικιοκρατική ματιά της πάνω στους συμπαθείς "άλλους", με το φαντεζί περιτύλιγμα της τεχνολογίας μη μας περάσουν και για τίποτα βαρβάρους. Ας τα αφήσουμε λοιπόν αυτά για όσους θεωρούν τη Nicki Minaj φυσική συνέχεια του Sun Ra, παρότι εκπροσωπούν δύο τελείως διαφορετικά δημιουργικά ρεύματα, το καθένα στην εποχή του. Στη "Νύχτα Της Τρέλας" (όπως διαβάζω ότι μεταφράζεται ο τίτλος του δίσκου), η αρχαία παράδοση των τελετουργικών της Σαχάρας αναμετράται με το industrial έρεβος, επιστρατεύει βαρύ μπάσο, ψαλμούς, τύμπανα, τον χορό των σούφι, καίει ενισχυτές, εξορκίζει τα πνεύματα και θα σας βάλει σε ακραίο trance σε δευτερόλεπτα. Οπωσδήποτε, με τόσα γυμνά καλώδια σε κάθε νότα, διατρέχετε κίνδυνο ηλεκτροπληξίας, αλλά από την άλλη θα δείτε τους στροβιλιζόμενους δερβίσηδες από την Τυνησία με το χέρι στην πρίζα. Εγώ τουλάχιστον αυτό βλέπω. Οι ίδιοι το ονομάζουν post-industrial ritual, γιατί βλέπουν καλύτερα στο σκοτάδι.

Αναστάσιος Μπαμπατζιάς
Siavash Amini - Serus (Room 40, 2019)
Κάπου ανάμεσα στα σκονισμένα υποστρώματα του θαμπού ορίζοντα γεγονότων, ακονίζονται κάποιες μνήμες υφιστάμενων φωσφοροατμίδων εξαφανισμένων από παλιά όταν η γη ήταν χυλός. Τα άσπρα φτερά τους σκόρπιζαν το γκρι-μπλε νεφέλωμα του προγόνου του Άλφα του Κενταύρου αργά τις καλοκαιρινές νύχτες με φωταψίες ροζ πίσω από τερατογενή ανεμοπρίονα που ολιγωρούν κόβοντας απανωτά τις δέσμες των άστρων. Ξεχασμένες πια οι συνεσταλμένες κόρες των ματιών τους φαίνονται όταν κοιτάς τον ουρανό τα βράδια μια υποψία υγρής θλίψης ανάμεσα στα φώτα…

Μαριάννα Βασιλείου
Tool - Fear Inoculum (Tool Dissectional, 2019)
Είναι 30 Αυγούστου και 10 το βράδυ τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές κι εγώ από το πρωί ως τώρα δεν έχω σταματήσει να ακούω τους καινούριους Tool που κυκλοφόρησαν μόλις σήμερα. Δέκα τραγούδια, τόσο γκαζαρισμένα και τόσο φουλαρισμένα με ιδέες, που το καθένα τους θα μπορούσε να βγάλει άλλα δέκα κομμάτια με τη σειρά του. Σαν μια άλλη Λερναία Ύδρα: τρομακτικό, επικό, άγριο, επιβλητικό, παθιασμένο, απειλητικό, ερεβώδες. Αν είναι να μας ξαναδώσουν οι Tool στο μέλλον κάτι αντίστοιχο, θα περιμένω άλλα δεκατρία χρόνια για την καινούρια τους δουλειά χωρίς να γκρινιάξω ούτε στιγμή, το υπόσχομαι.

00:00 Foy Vance - Moving on
03:03 Soft Cavalry - Spiders
08:15 Possible Humans - Lung of the city
12:06 Gauche - History
15:11 Ride - In this room
23:03 School of Language - Nobody knows
26:49 Hot Chip - Positive
31:55 Special Request - Panaflex sunrise
37:22 Ariwo - Dasht
42:36 Sarathy Korwar feat. Ζia Αhmed & Αditya Prakash - Βol
51:40 Ifriqiyya Electrique - Habeebee Hooa Jooani
56:20 Siavash Amini - A recollection of the disappeared
1:05:10 Tool - 7empest