Κάτι καλό να ακούσω;

Αναστάσιος Μπαμπατζιάς
Zeitkratzer & Mariam Wallentin - The Shape Of Jazz To Come (Zeitkratzer Records, 2020)
Πρέπει να είσαι πολύ σίγουρος για τον εαυτό σου για να τολμήσεις να βγάλεις σήμερα άλμπουμ με αυτόν τον τίτλο. Τον ίδιο είχε χρησιμοποιήσει κάποτε ένας τιτάνας. Μιλάμε όμως για τους Zeitkratzer και έτσι η κουβέντα του κατά πόσο μπορούν να ανταποκριθούν σταματά εδώ. Προφανώς το μέλλον της jazz για τους Zeitkratzer εδώ είναι ένα μέλλον διασκευών. Διασκευές όμως από μια ensemble «εκτελεστών» που τις κάνουν πολύ... δικές τους. Τους δίνουν υπερτραφή όγκο, σκληρότητα-στιλπνότητα και δυναμική. Κάπως όπως όταν μεταμορφώνεται ο Μπρους Μπάνερ σε Χαλκ. Απίστευτο. Οι Zeitkratzer είναι οι ακτίνες γάμμα της μουσικής!

Mιχάλης Βαρνάς
Ajate - Alo (180g, 2020)
Καθώς κοιτάζεις την ταμπελίτσα και διαπιστώνεις πως γράφει Made In Japan κύματα περηφάνιας σε τυλίγουν γιατί ξέρεις να ψωνίζεις αυθεντικά. Δευτερευόντως θα αναρωτηθείς για την τιμούλα.
Οι Γιαπωνέζοι afrogroovers Ajate και με το προ τριετίας ‘Abrada’ είχαν φροντίσει να τους προσέξουμε και να αναρωτηθούμε για τα μουσικά είδη, την πατρίδα τους και για το αν αξίζει το Nόμπελ λογοτεχνίας ο Μουρακάμι.
Τα χρόνια περνούν, οι προβληματισμοί παραμένουν ίδιοι κι αυτό είναι άδικο ίσως για τον Μουρακάμι, όχι όμως για τους Ajate οι οποίοι συνεχίζουν να γράφουν αυθεντική καλή μουσική.

Χίλντα Παπαδημητρίου
James Dean Bradfield - Even in Exile (Monty Ray, 2020)
Όταν ακούς ότι ένας αγαπημένος σου μουσικός έβγαλε δίσκο αφιερωμένο σ’ ένα νεανικό ίνδαλμά σου (που δεν ήταν rock), παίρνεις ένα τόσο δα καλαθάκι που να χωράει δια βίας τρία κουλουράκια. Πόσο μεγάλη η χαρά όταν αποδεικνύεσαι μίζερη και άδικα καχύποπτη. Ζήτω η Ουαλία, λοιπόν, που τιμάει τη Χιλή και τον σπουδαίο Victor Jara, τραγουδοποιό και μάρτυρα της δικτατορίας Πινοσέτ. Οι περισσότεροι στίχοι του δίσκου ανήκουν στον Patrick Johnson, τον ποιητή και θεατρικό συγγραφέα που είναι αδελφό του στιχουργού και μπασίστα των Manics.
Α ναι, μέσα στον ενθουσιασμό μου ξέχασα να πω, αν και μάλλον δεν χρειάζεται, ότι o James Dean Bradfield είναι ο τραγουδιστής και κιθαρίστας των αγαπημένων μας (το μας αναφέρεται στο MiC - δεν νομίζω να έχουν γραφτεί περισσότερες κριτικές δίσκων και λάιβ για άλλη μπάντα. Ο αρχισυντάκτης μου ας με διαψεύσει, αν πέφτω έξω), των αγαπημένων μας, λέγω, Ουαλών Manic Street Preachers. Χωρίς να καταφεύγει σε νοτιαμερικάνικες μουσικές συνταγές και με σφιχτή rock ενορχήστρωση, ο Ουαλός James Dean μάς σακατεύει συναισθηματικά, χωρίς να γίνεται μελό. Άλλος ένας δίσκος concept, όπως συνηθίζουν οι Manics, για να μιλήσει για μια μεγάλη στιγμή της ιστορίας και της Ιστορίας.
Ακούστε το ‘La Partida’, μια διασκευή του ομώνυμου τραγουδιού του Victor Jara – έχει κάτι μελαγχολικά θριαμβικό που θα ταίριαζε σε ταινία του Σέρτζιο Λεόνε με unhappy end.
ΥΓ. Να παρακαλέσω αφού ο Καραμπεάζης δεν γράφει στο Κάτι Καλό (αυτός είναι ο άλλος μεγάλος φαν τους) να βάλω κι ένα δεύτερο κομμάτι; Το ‘Thirty Thousand Milk Bottles’; Ευχαριστώ!

Tάσος Βαφειάδης
Bright Eyes - Down in the weeds, where the world once was (Dead Oceans, 2020)
“Ένας φίλος ήρθε απόψε απ’ τα παλιά φορτωμένος με χιλιάδες αναμνήσεις”
Ήταν εκείνο το αλησμόνητο “A perfect sonnet”, με το οποίο ανακάλυψα το 1999 το δημιούργημα του Conor Oberst που λέγονται Bright Eyes, σχεδόν από την αρχή της καριέρας τους. Ένα μικρό ανεξάρτητο σχήμα από τη Νεμπράσκα, που σε λίγα χρόνια κατάφερε να φτιάξει ένα άλμπουμ που πούλησε μισό εκατομμύριο αντίτυπα και να βρεθεί στην ίδια σκηνή με τον Bruce Springsteen και τους REM. Λίγο αργότερα έχασα το ενδιαφέρον μου γι’ αυτούς και οι ίδιοι μπήκαν σε λήθαργο για σχεδόν μια δεκαετία. Όταν πριν λίγο καιρό έμαθα ότι θα έβγαζαν νέο δίσκο και άκουσα ξανά τη φωνή του Oberst ν’ ακροβατεί στις νότες, μπορώ να πω πως χάρηκα ιδιαίτερα. Μέσα στον ορυμαγδό και τις δυσκολίες του 2020, είναι μια σταγόνα χαράς και μια νότα αισιοδοξίας να έρχονται στο προσκήνιο μακρινοί φίλοι και να μας τραγουδάνε πάλι.

Αντώνης Ξαγάς
Στρύχνο - Στρύχνο (Bandcamp, 2020)
Καλά όλα αυτά, συμφωνώ κι εγώ, αλλά τι μπορούμε να κάνουμε; Έχεις να προτείνεις κάτι; Ή να πηγαίνεις μόνο κόντρα ξέρεις και να μένεις σε έναν στείρο μηδενισμό, σε ένα αντι-; Αφού έτσι είναι η πραγματικότητα, θα το καταλάβεις κι εσύ όταν ‘ρθεις στην ηλικία μου…
Αντιφασιστικά, αντιρατσιστικά, αντισεξιστικά, αντιομοφοβικά, αντιεμπορικά, αυτό τον τρόπο έκφρασης διαλέγει η diy μπάντα από την Πάτρα, πανκ μυρίζει η φάση, το όνομα μας περνάει συνειρμικά από… hey hey στρυχνίνη, ωστόσο τον ήχο του σκοτεινό αστέρι των ποστ 80s τον οδηγεί, όλο το μαύρο κακό συναπάντημα της τότε εποχής με το βαρύ μπάσο και τις κοφτερές αιμάσσουσες κιθάρες, νέο με παλιά υλικά (και πώς να γίνει αλλιώς;) χωρίς όμως την χυδαιότητα του επιβεβλημένου «νέου». Και μαυρίλα και απελπισία και ανυπάκουη οργή. Γιατί πάντα χρειαζόμαστε ένα αντι-… Έτσι σκέτο…

Μαρία Φλέδου
Tricky - Fall to Pieces (False Idols, 2020)
Το δεύτερο συνεχόμενο καλοκαίρι μου μακριά από ελληνικό ήλιο και φεστιβάλ το πέρασα ακούγοντας όσες περισσότερες καινούριες κυκλοφορίες μπόρεσα. Μεταξύ δύο mixtapes βρέθηκαν πολλές υποψηφιότητες χωρίς καμία να υπερισχύει ιδιαίτερα. Σκέφτηκα να προτείνω κάτι αυτοβιογραφικό μεταξύ Becca Mancari και Phoebe Bridgers, ή το κατόπιν 25ετίας comeback των Even As We Speak, μετά όμως έβγαλαν καινούριο δίσκο και οι Bright Eyes που μου θύμισε λίγο (αλλά όχι εντελώς ) το αγαπημένο 'Fevers and Mirrors'... Μέχρι που κάθισα και με τη νεολαία και άκουσα με (ευχάριστη) έκπληξη το δεύτερο άλμπουμ των Fontaines DC. Τελικά ένοιωσα χρέος μου να προτείνω το νέο shoegaze αριστούργημα (χμ...) ντεμπούτο των Bdrmm. Είχα έτοιμο και κομμάτι.
Αλλά χθες άκουσα το 14ο τέταρτο άλμπουμ του Tricky.
Έγραφα πρόσφατα ότι μάλλον στην δισκογραφία είσαι ό,τι σε δηλώσουν. Το 'Fall to Pieces' μου θύμισε ότι υπάρχουν και περιπτώσεις 'είσαι ό,τι είσαι', πέρα από κριτικές Pitchfork (7,6) και back catalogue απολογισμών. Είτε γνωρίζετε το background του είτε όχι, ακούστε το πρώτα και διαβάστε μετά.

Μαριάννα Βασιλείου
Bright Eyes - Down in the weeds, where the world once was (Dead Oceans, 2020)
Δέκα σχεδόν χρόνια πριν, ο Conor Oberst και η παρέα του έβγαλαν το “The People’s Key”, που υποτίθεται ότι θα ήταν το τελευταίο άλμπουμ τους. Για καλή μας τύχη, αθέτησαν το λόγο τους και επέστρεψαν το περασμένο Αύγουστο, παρέα με τον Flea και τον Jon Theodore των Queens of the Stone Age. Δίσκος αφιερωμένος στην απώλεια, καθώς ο Conor έχασε τον αδερφό του το 2016 και πήρε διαζύγιο το 2017. Τους Bright Eyes τους αγαπάμε γιατί δημιουργούν μουσική μεγαλώνοντας παράλληλα με εμάς. Ενηλικιώνονται, αγαπούν, δημιουργούν, χάνουν, πονάνε. Και μετά σηκώνονται και συνεχίζουν. Ό, τι κάνουμε όλοι και όλες μας δηλαδή.

Νάνσυ Σταυρίδου
Maya Hawke - Blush (Mom + Pop, 2020)
Ένα πράγμα που με δυσκολεύει στη μηνιαία αυτή η στήλη, είναι ότι δε βρίσκω εύκολα άλμπουμ που να θεωρώ καλά στο σύνολό τους, καθώς συνήθως ξεχωρίζω μεμονωμένα κομμάτια. Στην περίπτωση όμως του «Blush», συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Ο δίσκος ρέει τόσο όμορφα και φυσικά μέχρι το τελευταίο λεπτό που αν δεν μπεις στον κόπο να τον ακούσεις ολόκληρο αλλά βάλεις να παίξουν αποσπασματικά τα κομμάτια, μπορεί και να μη δώσεις ιδιαίτερη σημασία στο γεμάτο τρυφερότητα ντεμπούτο της Maya Hawke.
Να πούμε όμως και τα κουτσομπολιά! Κόρη celebrities η 22άχρονη καλλονή (όπως χαρακτηριστικά θα ανέφερε το δελτίο ειδήσεων του Star), του Ethan Hawke και της Uma Thurman συγκεκριμένα, αποδεικνύει πόσο πολυτάλαντη είναι έχοντας υπάρξει μοντέλο και ηθοποιός (έγινε γνωστή με την εμφάνισή της στην 3η σεζόν του ‘Stranger Things’).
Και τώρα γράφει τα δικά της τραγούδια με απλότητα, ειλικρίνεια και συναίσθημα χωρίς έπαρση ή μιζέρια. Και όλα δένουν τόσο αρμονικά, η φωνή της, οι στίχοι και οι γλυκές φολκ ροκ μελωδίες των 12 κομματιών που πραγματικά με εξέπληξε η δουλειά αυτή και με κέρδισε μετά από ένα περίεργο καλοκαίρι.

Άρης Μπούρας
Duval Timothy - Help (Carrying Colour, 2020)
Το 4ο άλμπουμ του Duval Timothy, ο οποίος κινείται μεταξύ του Λονδίνου και της Φρίταουν, πρωτεύουσας της Σιέρα Λεόνε, είναι από αυτούς τους δίσκους που μέσα σε 18 κομμάτια περνάει από τόσα διαφορετικά μουσικά είδη, που στο τέλος αδυνατείς να τον κατατάξεις - ελαφρά τη καρδία - σε ένα από αυτά. Έχοντας μαζί του στην παραγωγή τους Rodaidh McDonald (King Krule, The XX) και Marta Salogni (Bjork), αλλά και αρκετά σημαντικούς καλλιτέχνες, όπως οι Lil Silva, Melanie Faye, Vegyn, Mr Mitch και Twin Shadow, για να αναφέρουμε μερικούς, αναδιπλώνει συνθέσεις που δε σε αφήνουν λεπτό να αφαιρεθείς. Η downtempo electronica συνυπάρχει αρμονικά με την αισθαντική jazz, τα samples σουλατσάρουν ευφάνταστα δίπλα σε πειραγμένες hip-hop ρυθμολογίες και τη φρεσκάδα της σύγχρονης R&B. Κι όλα αυτά με κύριο άξονα τις συνθέσεις που καθοδηγούνται από το πιάνο και φλερτάρουν έντονα με τη μοντέρνα κλασική μουσική. Από τους πιο ενδιαφέροντες δίσκους που είχαμε μες στο καλοκαίρι.

Ελένη Φουντή
Vladislav Delay, Sly Dunbar, Robbie Shakespeare ‎- 500-Push-Up (Sub Rosa, 2020)
Ρέγκε ξερέγκε, Vladislav Delay και μάλιστα στη Sub Rosa ντούκου δεν τον περνάω. Οκ δεν θα μπει και στο Κάτι Καλό, άλλωστε έχω προτείνει ξανά Delay φέτος και σιγά να μην είναι στο επίπεδο του "Rakka", μιλάμε για τοπ 3 δίσκο της χρονιάς, για τη δε σχέση μου με τη ρέγκε γελάει και ο πυροβολημένος σερίφης του Bob Marley, αλλά πάντως να τον ακούσω". Αυτά μου έλεγε η λογική, αλλά ο κύριος Sasu Ripatti έστειλε το σκεπτικό μου στα σκουπίδια μουσικώ τω τρόπω και τη μουσική πρέπει να την αντιμετωπίζουμε μουσικά και όχι λογικά. Ρέγκε ξερέγκε λοιπόν (που τελικά προσεγγίζει περισσότερο το dub - άγιο είχα), πάλι Vadislav Delay από μένα, ο οποίος εκτός από τον αρκτικό κύκλο επισκέπτεται και τη Τζαμάικα άμα γουστάρει και συνεργάζεται με τους Sly and Robbie, ηχογραφεί ντραμς, μπάσα, field recordings και μετά πίσω στη Φινλανδία για το απαραίτητο κόψε - ράψε. Το αποτέλεσμα είναι συναρπαστικά υπνωτικό, άλλοτε γκρουβαριστό κι άλλοτε abstract, σταθερά εστιασμένο στην post-industrial λογική που διατρέχει τουλάχιστον την experimental δισκογραφία του Ripatti. Μια αστική προσέγγιση του τζαμαϊκανού dub, ένα γερό τρολάρισμα για όποιον φαντάστηκε ότι θα μπορούσε ποτέ αυτός ο δίσκος να παιχτεί σε μπιτς μπαρ και να μην φύγουν όλοι τρέχοντας.

Χρυσόστομος Τσαπραΐλης
Slutet - Love & Beauty (Behest, 2020)
Το σουηδικό πειραματικό συγκρότημα με την τρομερή αυτοσχεδιαστική ομώνυμη συλλογή του 2015 και το ψυχοτροπικό “Jihad” EP του ‘17 επιστρέφει με το πρώτο του full-length. Υστερικό και υψίσυχνο εκκεντρικό black metal με σκουξίματα που φέρνουν στο νου τα πρώιμα αλυχτίσματα του Varg και των Forgotten Wolves, καθώς και μια διάχυτη punk αιθάλη. Συνθέσεις που διογκώνονται σε διψήφιες διάρκειες, riffs που ξύνουν επαναληπτικά, ενίοτε μάλιστα με νεοκλασική αίσθηση μελωδίας, καθώς και κάποιες post-punk πινελιές. Ένας ήχος που ενίοτε γίνεται καυστικός, ομιχλώδης συνθετική νοοτροπία και μια εκρηξιγενής εικονογραφία με θετικό, σχεδόν ανοιξιάτικο πρόσημο. Εδώ υπάρχει κάτι από την άγρια ομορφιά του ιλιγγιώδους καλπασμού μιας Σκυθικής ορδής στις απέραντες ευρασιατικές στέπες.

Δημήτρης Τσιρώνης
Pedro Rebelo - Listen to me/Auditório (Crónica, 2020)
Ο Πέτρος ο Ρέμπελος είναι ένας Πορτογάλος ακαδημαϊκός καλλιτέχνης. Δημιουργεί κι εκθέτει τα ηχητικά του έργα σε διάφορα σύγχρονα μέρη ολόκληρου του κόσμου. Στη δεκαετία του 2000 είχαν εμφανιστεί και κάποιες πιανιστικές συνθέσεις κι ερμηνείες του σε λιγότερο πειραματικές jazz φόρμες.
Τον Σεπτέμβριο του 2020 μέσω της Crónica κυκλοφορούν δύο νέα έργα του. Το πρώτο απευθύνεται στην ελίτ των συλλεκτών φυσικής μορφής μουσικής με τίτλο «Auditório» σε μία εξεζητημένη βινυλιακή έκδοση σε κουτί συνοδευόμενη από μεταξοτυπία και βιβλιαράκι (όχι καταθέσεων!). Η πρώτη πλευρά περιλαμβάνει την επανασύνθεση μέρους περσινού installation στη Λισσαβώνα με χρήση νέου ηχητικού υλικού της αρχικής που μέρος της παρουσιάζεται στη δεύτερη πλευρά.
Η επόμενη κυκλοφορία παρουσιάζεται με τον τίτλο «Listen to me» κι έρχεται σε απλή κασετούλα για θνητούς. Περίεργοι ήχοι από μηχανήματα, επιπλέον εφέ, εναλλαγή ταχυτήτων και ηχητικές καταστάσεις που επιμηκύνονται σε καθεστώς drone και ιδιαίτερου lo-fi industrial beat. Μουσική για αναπαραγωγή σε κασέτα που όλο θα σε κάνει να κοιτάς το μηχανηματάκι σου ότι γυρνάει σωστά και καμιά ταινία δεν έχει δραπετεύσει από ‘κει μέσα! Ένα πιθανόν τυχαίο πείραμα μουσικής νανοτεχνολογίας γεμάτο από πρώτη ύλη ηχογραφήσεων εργαστηριακού - βιομηχανικού περιβάλλοντος και φανταστική αστικοποίηση.

00:00 Zeitkratzer & Mariam Wallentin - Struttin' with some barbecue
02:48 Ajate - Sowah
10:15 James Dean Bradfield - La partida
14:15 James Dean Bradfield - Thirty thousand milk bottles
18:41 Bright Eyes - Persona non grata
22:04 Στρύχνο - Κόσμημα
25:23 Tricky (feat. Marta) - Thinking of
27:29 Bright Eyes - To death's heart (In three parts)
32:54 Maya Hawke - Coverage
36:12 Duval Timothy (feat. Lil Silva & Melanie Faye)- Fall again
39:58 Vladislav Delay meets Sly and Robbie feat. Sly Dunbar and Robbie Shakespeare- 516
44:56 Slutet – Indo-European Storm
59:24 Pedro Rebelo - Listen to me #