Some cherries - Volume 13

Από τους σημαντικότερους κριτικούς τέχνης στην ΝΥ ο A.D. Coleman, στο άρθρο του "The Destruction Business" ('91) παρομοίασε την διαδικασία της κριτικής με τις καταστροφικές δοκιμασίες των μηχανικών, όπου προκειμένου να διαπιστωθεί η αντοχή κάποιου αντικειμένου θα πρέπει αυτό να καταστραφεί. Αυτή είναι η εντύπωση που αποκομίζουμε κι εμείς αρκετές φορές από κριτικές που ανατέμνουν τραγούδια και δίσκους στα εξ ών συνετέθησαν, αναζητώντας ως άλλοι Πουαρό τις "επιρροές" και τις "αναφορές". Ατόπημα στο οποίο έχει υποπέσει και ο υπογράφων, επαναλαμβάνεται συστηματικά απ' αυτούς που ο Lester Bangs είχε ονομάσει "κωδικοποιητές κρυφοακαδημαϊκούς", εκείνους δηλαδή που επιμένουν να κοιτούν το δέντρο χάνοντας το δάσος καθώς φαίνεται πως έχουν ξεχάσει την απλή χαρά της ακρόασης αλλά επίσης κι ότι η ανατομία είναι επιστήμη που ασκείται επί -άτυχων- πτωμάτων.

Με όποιο τρόπο κι αν προσπαθήσουμε να περιγράψουμε τους Les Savy Fav στην νέα κυκλοφορία τους 'Inches', μοιραία μάλλον και άθελα θα τους εντάξουμε στο επίκαιρο (για σήμερα μόνο) κύμα post-punk και funk, κάτι που θα ήταν άδικο όσο και ανακριβές καθώς η νεοϋορκέζικη τετράδα ακονίζει τις κιθάρες της απ' το '96. Στο 'Inches' συγκεντρώνονται εννέα επτάιντσα που καλύπτουν ολόκληρη την πορεία τους, τοποθετημένα σε αντίστροφη χρονολογική σειρά που προσφέρει την ευκαιρία για την συνολική αποτίμησή της, όπου τα περισσότερα όμως είναι αρκετά πρόσφατα ώστε να φαίνεται περισσότερο σαν η τελευταία -τέταρτη- δουλειά τους. Συναντάμε λοιπόν τον ήχο τους όπως τον έχουν τελειοποιήσει τα τελευταία χρόνια, επιδέξιο και συχνά χορευτικό art-punk όπου το ογκώδες rhythm section οργώνει funk αυλάκια αρκετά ευρύχωρα ώστε να χωρέσουν τα τεθλασμένα και επικίνδυνα εθιστικά riffs που ντροπιάζουν τους καινοφανείς κληρονόμους του ιδιώματος, σε θαυμάσια τραγούδια όπως τα 'We'll Make A Lover Of You', 'Hold On To Your Genre', 'Meet Me In The Dollar Bin' ή το κορυφαίο ίσως εδώ 'Hello Halo Goodbye Glands', όπου οι Fugazi αλλά κι οι Pixies συναντούν τους Gang Of Four, Shriekback και PIL. Καθώς ο δίσκος οπισθοχωρεί χρονικά ο ήχος γίνεται περισσότερο ωμός και ακατέργαστος αποκαλύπτοντας σταδιακά την αφετηρία τους, το ιδιοσυγκρασιακό emo-punk δηλαδή των μεντόρων Fugazi όπου κυριαρχούν η ορμή, ο θόρυβος και βέβαια τα riffs, με πολύ καλά δείγματα τα 'Reformat' και 'Rodeo'. Ιδιαίτερα αξιόλογη και ενδιαφέρουσα δουλειά ενός group που εξακολουθεί να παραμένει στην πρώτη γραμμή, παρότι η -συνειδητή- χαμηλότονη παρουσία τους επιτρέπει στους νεώτερους κι από τις δύο πλευρές του ωκεανού να πλασάρουν attitude χωρίς αντίκρυσμα.

"Του οφείλουμε την επιτυχία των Smiths" (Johnny Marr), "Χωρίς τον John δεν θα είχαν υπάρξει οι Joy Division, ούτε οι New Order" (Bernard Sumner), "Έδειξε στο mainstream ότι υπήρχε κοινό και για την μουσική που δεν βρισκόταν στα charts" (NME) είναι μερικές μόνο δηλώσεις για τον θάνατο του John Peel, καθώς όλοι αναγνωρίζουν το χρέος τους στον επί 40 χρόνια ραδιοφωνικό άρχοντα και προστάτη κάθε νέας μουσικής από τον Jimi Hendrix μέχρι τους White Stripes. Στο μεταξύ, αμερικανική ραδιοφωνική εταιρεία προσφέρει μυθικό ποσό για την δισκοθήκη του που περιλαμβάνει δεκάδες χιλιάδων δίσκους, μαζί φυσικά με τις προσωπικές του σημειώσεις. Στις εκδηλώσεις πένθους συμπλέουν βέβαια και "μαϊντανοί" όπως ο Toni Blair ή οι Franz Ferdinand που έσπευσαν να διασκευάσουν το 'Teenage Kicks' των Undertones, τραγούδι για το οποίο ο Michael Bradley των τελευταίων δηλώνει "τεράστια υπερηφάνεια γιατί ήταν το αγαπημένο του John Peel", καθώς συχνά έλεγε ότι όταν πρωτοάκουσε το demo του τραγουδιού στο αυτοκίνητό του αναγκάστηκε να σταματήσει στην άκρη του δρόμου για να κλάψει. Όπως σημειώνει το ΝΜΕ, χιλιάδες θα αντιδράσουν με τον ίδιο τρόπο στην είδηση του θανάτου του.

Υπάρχουν στιγμές που η πρόσφατη δουλειά των Frog Eyes, 'The Folded Palm', γίνεται σχεδόν οδυνηρά εξωπραγματική καθώς φαντάζεται κανείς το υπόλοιπο group να προσπαθεί να προλάβει τον frontman Carey Mercer στην τρελή κούρσα του με τους στίχους. Η εικόνα είναι βέβαια απατηλή όσο και ηθελημένη καθώς, στην τρίτη ολοκληρωμένη κυκλοφορία σε τέσσερα χρόνια, η τετράδα από τον Καναδά θέλει να απορροφήσει τον ακροατή στον μαγικό και ψυχωτικό κόσμο της, πράγμα που κάνει χωρίς χρονοτριβή με την υποδοχή του συναρπαστικού 'The Fence Feels Its Post'. Όπως και στην συνέχεια, η μανιακή απαγγελία του Mercer συνοδεύεται από μπαρόκ ψυχεδέλεια και πολλή ένταση, όπου η κιθάρα και το πιάνο μοιάζουν να βρίσκονται στον δικό τους κόσμο προσθέτοντας ίχνη από riffs ή θόρυβο η πρώτη και θραύσματα μελωδιών το δεύτερο ενώ τα drums προσπαθούν να δώσουν κάποια σταθερά αγκυροβόλια, τραγούδια που δείχνουν να συγκρατούνται με λεπτές κλωστές, έτοιμα να σκορπίσουν οποιαδήποτε στιγμή. Όλα συντονίζονται όμως υπέροχα και απογειώνονται σε μαγικές στιγμές όπως το ψυχεδελικό trip του 'Bells In The Crooked Port', το ατμοσφαιρικό 'New Soft Motherhood', το garage του 'Ship Destroyer', το ονειρικό 'Important Signals', το υποβλητικό πάθος του 'Ice On The Trail', την ένταση του 'Russian Berries' και βέβαια την δραματική κορύφωση με τον σκοτεινό χείμαρρο του 'The Oscillator's Hum'. Beefheart-ική ατμόσφαιρα διαταραγμένου τσίρκου που συνδέει τους Pere Ubu με την θεατρικότητα του Bowie και οδηγείται φυσικά από την παροξυσμική ιδιοσυγκρασία του Mercer που, παρά τις φωνητικές υπερβολές του, παρασύρει σε έντονο και ασυνήθιστο ταξίδι στο οποίο ο ακροατής οπωσδήποτε θα επιστρέψει καθώς έχει ήδη εθιστεί.

Επώνυμοι του underground σχολιάζουν την κατάσταση της χώρας τους στο τελευταίο τεύχος του αμερικανικού περιοδικού Magnet με αφορμή τις εκλογές εκεί, απ' όπου σταχυολογούμε μερικά αξιοσημείωτα: "Ανυπομονώ για την ημέρα που ο αντιπρόεδρός μας θα κάθεται στο διπλανό κελί απ' τον Milosevic και οι κόρες του προέδρου μας θα υπηρετούν την θητεία τους στο Ιράκ - έχουν την κατάλληλη ηλικία" (Henry Rollins). "Εθνική ασφάλεια σημαίνει να μπορείς να πιείς νερό απ' την βρύση κι όχι να το αγοράζεις εμφιαλωμένο από την Coke ή την Pepsi" (Jello Biafra). "Το Texas θα πρέπει να γίνει ανεξάρτητο κράτος και τα τηλεοπτικά δίκτυα να παρουσιάζουν τις ειδήσεις από την σκοπιά των ξένων" (Angus Andrew, Liars). "Στην δημοκρατία, όταν η χώρα μου σκοτώνει κάποιον, το ίδιο κάνω κι εγώ" (Steve Earle). "Όταν σκέπτομαι τον παλικαρά με το χαζό χαμόγελο και τους πολυεκατομμυριούχους φίλους του που θέλουν να χρεωκοπήσουν τον υπόλοιπο κόσμο... I loose my fucking mind" (Lydia Lunch). Φωνές που μοιάζουν με τον κούκο της παροιμίας καθώς είναι πολύ αμφίβολο ότι μπορούν να ξυπνήσουν τον αμερικανικό λαό που κοιμάται μακαρίως στον ρυθμό που υπαγορεύουν τα τηλεοπτικά δίκτυα (όπως έδειξε πρόσφατα πάλι κι ο Michael Moore). Τελικά βέβαια καθένας αποκτά την κυβέρνηση που του αξίζει, απομένει λοιπόν στον υπόλοιπο πλανήτη να υποστεί τις συνέπειες.

Η Absolutely Kosher με έδρα το Berkeley καταλέγεται στα πολλά ανεξάρτητα αμερικανικά labels που ακολουθώντας το ένστικτο και το αισθητήριό τους προσθέτουν το δικό τους λιθαράκι στο underground φυτώριο όπου προσβλέπουμε, σχεδόν αποκλειστικά πλέον, για οτιδήποτε ενδιαφέρον. Προσπαθώντας λοιπόν το label να κερδίσει φίλους -και πελάτες- εξέδωσε πρόσφατα sampler όπου δειγματίζει το roster του και όπου βρίσκουμε γνώριμα ονόματα (Wrens, Pinback, Hidden Cameras, Court And Spark), γνωρίζουμε άλλα αξιόλογα (Pidgeon, Dead Science, Bottom Of The Hudson, τους προαναφερόμενους Frog Eyes) καθώς και πολλά ακόμη ενδιαφέροντα. Το sampler διανέμεται δωρεάν(!) από το site του label (absolutelykosher.com), καλή ευκαιρία για μια μικρή κατάδυση χαμηλότερα κι απ' τα πιο ευαίσθητα radar για όσους έχουν την διάθεση ν' απευθύνουν φιλικό -ηλεκτρονικό- χαιρετισμό στο label.