Some cherries - Volume 15

Και βέβαια ήταν καλή χρονιά, για το rock μόνο φυσικά καθώς από τον Bush μέχρι τα tsunami ο πλανήτης βρέθηκε σε χειρότερη μάλλον θέση απ'ότι ένα χρόνο πριν. Στα καθ' υμάς όμως είχαμε κινητικότητα και αρκετά ερεθίσματα, ενδιαφέροντες άγνωστοι εμφανίστηκαν στην πόρτα μας, παλιοί φίλοι μας θυμήθηκαν, άλλοι μας αποχαιρέτησαν κι άλλοι -το χειρότερο- μας απογοήτευσαν, οι τελευταίοι όμως ήταν ευτυχώς λίγοι. Όπως κάθε χρονιά δηλαδή, επειδή το rock είναι κάπως σαν την θάλασσα, επικίνδυνο κι όταν γαληνεύει και πάντα σε κίνηση. Υπάρχουν βέβαια κι αυτοί που τέτοιες μέρες κάθε χρόνο αναπολούν το παρελθόν, οι (ίδιοι συνήθως) μόνιμα ανικανοποίητοι αλλά κι όσοι κουράστηκαν και κατοίκησαν από καιρό στο απάνεμο λιμάνι της επιλογής τους ('60's, '70's ή '80's). Την συμπάθειά μας σε αμφότερους, προτιμούμε όμως να σαλπάρουμε και πάλι για την χαρά του ταξιδιού και μόνο. Και πράγματι η νέα χρονιά μπαίνει με πολλές υποσχέσεις, οι κυκλοφορίες που έχουν ήδη αναγγελθεί αναμένονται με ιδιαίτερο ενδιαφέρον (QOTSA, Nine Inch Nails, Trail Of Dead μεταξύ άλλων) ενώ η πόλη μας γνωρίζει όπως φαίνεται πρόωρη συναυλιακή άνοιξη (θα επανέλθουμε παρακάτω). Καλή χρονιά λοιπόν.

Λιγότερο από αγαθές οπωσδήποτε οι προθέσεις της ομάδας που απαρτίζεται από τους κυρίους Osama McDonald, John Milosevic, George W. McVeigh και Saddam Disney, τα πράγματα όμως είναι περισσότερο σοβαρά καθώς πίσω από τα ψευδώνυμα αυτά κρύβονται ο Jello Biafra με τους Melvins, σεσημασμένους ηχοτρομοκράτες, στην συνεργασία-έκπληξη του '04. Όλα αυτά τα χρόνια ο Biafra έχει προσθέσει βέβαια την δική του καυστική βαρύτητα στην γνωστή παροιμία για την δύναμη της γλώσσας κι εδώ είναι πάλι ασυγκράτητος καθώς, με το σύνθημα-υπότιτλο "in God we rust", εξαπολύει εμπρηστικές δηλώσεις ("thank you Osama, you are the savior of our economy today"), ανιχνεύει τις ρίζες των πετρελαϊκών πολέμων στην επιδειξιομανία των κακομαθημένων ιδιοκτητών SUV ή περιγράφει γλαφυρά τις αποκλίνουσες προτιμήσεις του προσωπικού ασφαλείας αεροδρομίων. Αντί όμως άλλη μία spoken word σταυροφορία, αυτή την φορά έχει το όχημα των Melvins που με εκπληκτική ευελιξία ενδύονται τα προσωπεία των Dead Kennedys, συμπληρωμένοι και με τον Adam Jones (Tool). Μπορεί λοιπόν το τελικό αποτέλεσμα να φέρει χαμόγελα στους παλαιότερους, το hardcore punk της πρωτοφανούς αυτής αρμάδας όμως ακούγεται απόλυτα σημερινό όσο και ισοπεδωτικό, καθώς πίσω από τον πυρετώδη και οξυδερκή σαρκασμό του Biafra οι κιθάρες στήνουν τραχειά γιορτή που αφήνει εγκαύματα, καταφέρνοντας όμως να κυλούν αβίαστα σαν νερό. Δυσκολευόμαστε να βρούμε αδύνατο σημείο εδώ, απ' τα κλασσικά DK ('Plethysmograph', 'Yuppie Cadillac') στα υψηλά οκτάνια του 'McGruff The Crime Dog', το πειραγμένο blues του 'Caped Crusader', ακόμη και τα συγκριτικά ελαφρότερα 'Islamic Bomb' και 'Enchanted Thoughtfist' έχουν κι αυτά δόντια ενώ υπάρχει κάτι και για τους fans των Melvins στο σαρωτικό 'Dawn Of The Locusts'. Πολύ περισσότερο από απλή -και καλοδεχούμενη- αναβίωση λοιπόν, ολοζώντανο hardcore punk βγαλμένο από το καλούπι που νομίζαμε ότι είχε σπάσει και παιγμένο από κορυφαίους, σε μια κυκλοφορία που θα είχε οπωσδήποτε μια θέση στην δική μας λίστα της χρονιάς αν είχε καταφτάσει νωρίτερα.

Την ώρα λοιπόν που όλοι σπεύδαμε να εξασκήσουμε την αυθεντία μας στις ετήσιες ανασκοπήσεις, το έγκυρο βρετανικό περιοδικό MOJO έδωσε τον λόγο στους πρωταγωνιστές της χρονιάς που πέρασε, κι είναι ενδιαφέρουσα η backstage αυτή ματιά. Ο Tom Meighan (frontman των Kasabian) έδωσε λοιπόν την προτίμησή του στους The Streets, ο Carl Barat (Libertines) στην δουλειά του Tim Burgess (Charlatans) κι ο τελευταίος του ανταπέδωσε την φιλοφρόνηση ενώ ο Brian Wilson ψήφισε τον εαυτό του. Ακόμη, ο Adam Clayton (U2) διάλεξε τους Franz Ferdinand, ο Robert Plant τους Black Keys κι ο John Frusciante την Bjork, ενώ εμείς είδαμε με ενδιαφέρον τις δικές μας επιλογές να συμφωνούν και μεταξύ τους καθώς ο Mark Lanegan ψήφισε τους Woven Hand. Όσο για τον ηγέτη της χρονιάς Tom Waits, αυτός προτίμησε την ηχογράφηση των αρχών των '60's "Shakin' The Rafters" απ' τους Alex Bradford & The Abyssinian Baptist Church Choir, δίνοντας μικρή γεύση του κλίματος που επικρατεί στο παράλληλο σύμπαν όπου κατοικεί.

This ain't masturbation ... this is penetration: προκλητικός ο Raymond Watts στον πρόλογο της νέας του δουλειάς 'Pigmartyr', ίσως θέλει απλά να δηλώσει πως εγκαταλείπει τους alt-metal πειραματισμούς των KMFDM και τις ακρότητες της προσωπικής του δισκογραφίας (με την επωνυμία Pig). Παραμένει όμως στο πεδίο όπου έχει ταχθεί απ' τα '80's κι έτσι, στην νέα του αυτή αρχή, τον συναντούμε να περιπλανιέται σε σκοτεινά βιομηχανικά τοπία χρησιμοποιώντας ισόποσες δόσεις από σκληρές κιθάρες και techno electronica, με ήχο ευθύβολο και συγκεκριμένο όμως καθώς ενημερώνεται από την μέχρι τώρα πορεία του. Συνθετικοί Ministry ή πιο γραμμικοί Nine Inch Nails, σκοτεινό industrial που ξεχύνεται ορμητικό από τα ηχεία και υπάρχουν στιγμές όπου είναι αδύνατον να ξεχωρίσουν οι κιθάρες από τα synths στα riffs που σαρώνουν τραγούδια όπως τα 'Suck Shit Spit', 'Situation', 'Here To Stay' ή το επιβλητικό industrial του 'Take'. Αξεδιάλυτα επίσης τα πραγματικά από τα συνθετικά drums στον ογκόλιθο του rhythm section ενώ η συνήθως παραμορφωμένη φωνή του Watts στολίζει με έντονο σκοτεινό αισθησιασμό (και μερικές ΣΜ νύξεις) εκεί όπου λιγότερο έμπειροι καταφεύγουν συνήθως σε ανούσιο θεατρινισμό ή προσποιητή οργή. Το 'Pigmartyr' ισορροπεί επιτυχημένα (όπως στα 'Junky' και 'Vitriol, Vice And Virtue') ανάμεσα στα electro-παιχνίδια και το σκληρό industrial, στις λίγες αδύνατες στιγμές υπερισχύουν τα πρώτα ('Reject', 'Kundalini'), συνολικά όμως βρίσκει άμεσα τον στόχο του με γνώριμα ακούσματα που όμως είχαμε σχεδόν ξεχάσει προσφέροντας πολύ καλή συντροφιά μέχρι την επόμενη κυκλοφορία των ΝΙΝ.

Οι Mclusky κι οι Ikara Colt, group που ανήκουν στις ιδιαίτερες συμπάθειές μας, ανακοίνωσαν σχεδόν ταυτόχρονα την διάλυσή τους. Ο Andy Falkus, (πρώην) frontman των πρώτων περιορίστηκε μόνο να δηλώσει ότι οι λόγοι "είναι ελάχιστα διασκεδαστικοί", ενώ ο Paul Resende των δεύτερων, ομιλητικότερος αλλά ελάχιστα διαφωτιστικός επίσης είπε πως "συμπλήρωσαν το όριο των πέντε χρόνων που είχαν βάλει απ' την αρχή". Προσθέτοντας και το επ' αόριστον διάλειμμα των Les Savy Fav μετράμε συνολικά τρείς απουσίες και, παρότι ο παράδοξος κατάλογος των group που διέκοψαν την πορεία τους λίγο καιρό αφότου φιλοξενήθηκαν εδώ μακραίνει, εξακολουθούμε ν' αρνούμαστε τις μεταφυσικές προεκτάσεις, ίσως όμως πρέπει να αναθεωρήσουμε την αισιοδοξία του προλόγου μας.

Boy, Girl αποκαλούνται απλά τα δύο μέλη των Tokyo Explode και, ενώ το ντεμπούτο τους διευρευνάται ήδη από το αεικίνητο βρετανικό hype, στο single-πρόγευση 'Rocker Boyfriend' συναντήσαμε την -μάλλον- ιαπωνικής προέλευσης κυρία να μονοπωλεί το μικρόφωνο αφήνοντας τα υπόλοιπα στον συνοδό της, τα '80's electro-pop παιχνίδια δηλαδή, την blues και garage κιθάρα και τα uptempo drums. Συνδυασμός παράταιρος και ασυνήθιστος (όσο ισχύει αυτό πλέον) που ακούγεται αφελής στο a-side, τα b-sides όμως έχουν μεγαλύτερο ενδιαφέρον κι έτσι στο 'Devil In My Heart' όπου τα ηλεκτρονικά περιορίζονται οι ΤΕ ακούγονται σαν την ανέμελη pop εκδοχή των White Stripes ενώ πιο κάτω αντικαταθιστούν την παρουσία του Bowie με το χαλαρό attitude της κυρίας στο αγνώριστο είναι αλήθεια 'Suffragette City'. Ευχάριστοι λοιπόν οι ΤΕ αλλά περιορισμένου ενδιαφέροντος, μάλλον όμως τα βρετανικά λαγωνικά θα φροντίσουν να τους θυμηθούμε και πάλι.

Όπως αναφέραμε και στην αρχή, ανοιξιάτικος συναυλιακός άνεμος φυσά στην χειμωνιάτικη Θεσσαλονίκη και κύριος υπεύθυνος είναι η Encore Greek Booking, νέα στον χώρο εταιρεία παραγωγής συναυλιών και άλλων εκδηλώσεων που πρωτοεμφανίστηκε το περασμένο καλοκαίρι κι έχει κάνει ήδη αισθητή την παρουσία της με έδρα το Vilka Live Stage. Στο επιτυχημένο party-συνάντηση γνωριμίας που διοργάνωσε πρόσφατα είχαμε την ευκαιρία να διαπιστώσουμε από κοντά τους στόχους αλλά και τον επαγγελματισμό της EGB, δυσανάλογα μεγάλους για την σύντομη μέχρι τώρα ζωή της. Μια εταιρεία λοιπόν που στοιχηματίζει με τον εαυτό της ν' αλλάξει τον συναυλιακό χάρτη της πόλης και ήδη τα πρώτα δείγματα είναι ενθαρρυντικά καθώς το κοινό φαίνεται ν' ανταποκρίνεται ενώ κι οι υπόλοιποι διοργανωτές δείχνουν από την πλευρά τους να δέχονται πρόθυμα την πρόκληση, κάτι που επιθυμούμε φυσικά όλοι εμείς καθώς ουδέποτε μας άξιζε ο ρόλος του "φτωχού συγγενή".