Some cherries - Volume 18

"Και Ξανά Προς Την Δόξα Τραβά": Γευόμαστε και πάλι λαμπρές στιγμές δόξας σαν έθνος καθώς οι απόγονοι του Αλέξανδρου και του Κολοκοτρώνη αποδεικνύονται απόλυτα ικανοί να δημιουργήσουν τις δικές τους εποποιϊες, αντίστοιχες μ' αυτές του 1821 ή του '40. Απροσδόκητα βέβαια, καθώς ελάχιστοι αλήθεια πίστευαν ότι οι λαμπροί ενθουσιαστές των reality και των ελληνάδικων θα είχαν τελικά το ενδιαφέρον ν' αποκαταστήσουν το μεγαλείο της πατρίδας επιδεικτικά μπροστά στους κουτόφραγκους και να τους κερδίσουν στο δικό τους παιχνίδι της σκουπιδο-ποπ (eurotrash), επιτυγχάνοντας την πανηγυρική δικαίωσή τους αλλά και την δικαιωματική πλέον εδραίωση της θέσης μας στο ευρωπαϊκό καλάθι μουσικών απορριμάτων.

Και ενώ η γηραιά ήπειρος συγκλονίζεται από την (εκ)τόνωση του αθάνατου ελληνικού πνεύματος, τα πράγματα παραμένουν ακόμη ήσυχα στην απέναντι πλευρά κι έτσι ο κος Jon Spencer κλέβει λίγο χρόνο από τους Blues Explosion για το project των Heavy Trash όπου επισημοποιεί την περιστασιακή μέχρι τώρα συνεργασία με τον φίλο του -και ομοϊδεάτη- Matt Verta-Ray (frontman των εξαιρετικών Speedball Baby). Χωρίς άλλους συν-αυτουργούς, οι δύο blues-punk αποδομητές μοιράζονται μεταξύ τους την αποκλειστική ευθύνη για όλα σχεδόν στην ομότιτλη αυτή δουλειά όπου αφήνουν τις πλαγιοκοπήσεις των blues και της soul προτιμώντας την πιο άμεση επαφή με τις ρίζες του rock n' roll και του rockabilly καθώς ταξιδεύουν μέχρι τα '50's με ήχο λιτό, σχεδόν ακουστικό μερικές φορές και -ασυνήθιστα γι' αυτούς- καθαρό. H ένταση και ο αισθησιασμός που χαρακτηρίζουν αμφότερους είναι εδώ μερικά βήματα πίσω από το μικρόφωνο του Jon, συνδετικός ιστός στο ευρύχωρο αλλά καθόλου χαλαρό r'n'r fun που προσφέρουν τραγούδια όπως τα 'Dark Hair'd Baby', 'Loveless', το εξαιρετικό 'Justine Alright' ή το απολαυστικό rockabilly του 'Yeah Baby', οι καλύτερες στιγμές όμως έρχονται όταν οι τόνοι κατεβαίνουν κάπως στην σκοτεινή blues μπαλάντα του 'Under The Waves' ή το country-blues 'Take My Hand', την πλησιέστερη μάλλον προσέγγιση του Spencer στον Elvis. Φρέσκος λοιπόν και ευδιάθετος ήχος στα παλιά ακούσματα και μια μικρή απόδραση για τον Jon και τον Matt που προσφέρουν ανεπιτήδευτο fun με φαινομενικά απλά τραγούδια όπως μόνο δύο βετεράνοι θα μπορούσαν.

Οι Slipknot βρίσκονται βέβαια έξω από τις προτιμήσεις μας, οπωσδήποτε όμως κέρδισαν την συμπάθειά μας μετά την μεσαιωνικής έμπνευσης επίθεση που δέχτηκαν από την αξιοσέβαστη κατά τα άλλα εκκλησία μας, που μάλλον βρήκε εύκολο στόχο προκειμένου ν' αποσπάσει την προσοχή από τα άλλα προβλήματά της. Και ενώ βέβαια οι αποτρόπαιες μάσκες ουδόλως συμβάλλουν στην γενικότερη χριστιανική εικόνα του group, οφείλουμε να εκδηλώσουμε την ικανοποίησή μας καθώς φαίνεται ότι οι μακαριστοί ιεράρχες ασπάζονται τις απόψεις των "κερασιών" που από καιρό υποστηρίζουν ότι "το rock είναι εγκληματικά επικίνδυνο".

Μερικοί ίσως κατηγορήσουν -άδικα- τον Trent Reznor ότι "μαλάκωσε" στην εξαιρετική τελευταία του δουλειά, ο κος ΝΙΝ όμως παραμένει πάντα οδυνηρά αιχμηρός σαν σπασμένο γυαλί όπως έδειξε πρόσφατα στην απονομή των βραβείων του MTV, όπου ματαιώθηκε την τελευταία στιγμή η εμφάνισή του όταν του απαγόρευσαν να χρησιμοποιήσει σαν backdrop την φωτογραφία του Bush. "Όπως φαίνεται, η εικόνα του προέδρου είναι προσβλητική για το MTV όπως και για εμάς" σχολίασε σαρκαστικά ο Reznor, ενώ την θέση των ΝΙΝ αναπλήρωσαν βιαστικά οι Foo Fighters που, σύμφωνα με φήμες, σκόπευαν να εμφανιστούν με την φωτογραφία του Kerry.

Περισσότερο από απλό side project είναι όπως φαίνεται οι Evens για τον Ian MacKaye που, εκμεταλλευόμενος την μακρόχρονη -κι επ' αόριστον- ανάπαυλα των Fugazi, αφιερώνει τον χρόνο του στην συνεργασία αυτή με την Amy Farina παρουσιάζοντας πρόσφατα την ομότιτλη πρώτη δουλειά τους, μετά τα συνεχή live των τελευταίων χρόνων. Το πρώτο άκουσμα μοιραία θα ξενίσει τους φίλους των θρυλικών post-punk πρωτοπόρων καθώς τα μοναδικά συστατικά του ήχου εδώ είναι η κιθάρα του Ian και τα κρουστά της Amy που ανταγωνίζονται μεταξύ τους σε διακριτικότητα, με τα φωνητικά να μοιράζονται ισότιμα σε τραγούδια ευρύχωρα, άμεσα και απολύτως λιτά, μεστά όμως από τα χαμηλότονα αλλά αιχμηρά riffs και τα εύστοχα γεμίσματα των drums της Farina, που με τις αρμονίες της συμπληρώνει και μαλακώνει την ήρεμη ένταση του MacKaye. Indie pop και folk στην επιφάνεια, η προσέγγιση όμως είναι ιδιοσυγκρασιακή όπως και στο punk των Fugazi τις δομές των οποίων αναπόδραστα διατηρεί στο μεγαλύτερο μέρος ο MacKaye, ώστε τραγούδια όπως τα (πιο αντιπροσωπευτικά) 'Sara Lee', 'Mt. Pleasant Isn't', 'All These Governors', 'Shelter Two' ν' ακούγονται τελικά σαν την απο-ηλεκτρισμένη εκδοχή των τελευταίων και να μετατρέπονται σε δραστικά οχήματα της οργής και της δυσαρέσκειας του MacKaye για όσα συμβαίνουν στην χώρα του που επίσης εκφράζεται αποτελεσματικά σε χαμηλούς τόνους, όπως στην υποβλητική μυσταγωγία του 'Minding One's Business', το πιο uptempo 'You Won't Feel A Thing' ή το εξαιρετικό 'If It's Water' σε μια δουλειά που προσφέρει ουσιαστικό punk χωρίς attitude ή θόρυβο, επαληθεύοντας (όπως γράφτηκε αλλού) ότι "quiet is the new loud".

Περιμέναμε το "Artists Cannibals Poets Thieves", νέα δουλειά των Six By Seven (τρίτη κυκλοφορία τους σε λιγότερους από δώδεκα μήνες), την είχε προαναγγείλει άλλωστε ο Chris Olley στην συνάντησή μας πριν λίγους μήνες, αιφνιδιαστήκαμε όμως από την ανακοίνωση της διάλυσής τους ελάχιστες ημέρες μετά, με την λιτή δήλωση "το ταξίδι ήταν δύσκολο, συνειδητοποιούμε όμως ότι επιτύχαμε τους αρχικούς μας στόχους". Ταιριαστή λοιπόν με την αθόρυβη (σε αντίθεση με την μουσική τους) πορεία των οκτώ αυτών χρόνων κι η αποχώρησή τους, θα δώσει τον χρόνο στον Olley ν' ασχοληθεί με το μέχρι τώρα side project των Twelve επαληθεύοντας ότι κάθε τέλος είναι και μια αρχή, για την οποία όμως φαίνεται ότι χρειάζεται και κάποιο αρχικό κεφάλαιο κι έτσι πολύ σύντομα θα δουν το φως δύο κυκλοφορίες (best of και live) που θα συμπέσουν με κάποιες αποχαιρετιστήριες εμφανίσεις.

Με εικοσαετή ευδόκιμη προϋπηρεσία στο αμερικανικό underground σαν art-punk θορυβοποιός ο καλιφορνέζος Ralph Spight, μόλις πρόσφατα επιχείρησε την πρώτη ατομική του προσπάθεια με την επωνυμία Freak Accident όπου αφήνει το ένστικτο και τις παρορμήσεις του να διατρέξουν κατά μήκος και πλάτος τον rock χάρτη, παρά τον αυτοσαρκασμό του τίτλου όμως (που είναι έντονος και στους στίχους), κάθε άλλο παρά συμπτωματικό είναι το αποτέλεσμα καθώς η εμπειρία και το ταμπεραμέντο του δένουν όλα τα διαφορετικά στοιχεία με τρόπο που φαίνεται αυτονόητος. Έτσι λοιπόν η indie pop των Guided By Voices γαρνίρεται με τον κιθαριστικό θόρυβο του Neil Young στην ευδιάθετη και άμεσα κολλητική υποδοχή του 'Ex-Wife', παραμερίζεται όμως γρήγορα απ' το απολαυστικό 'Chinese Phrasebook' όπου συγχωνεύονται οι garage κιθάρες με τον σαρκασμό του Zappa, τις pop αρμονίες και τα latin bongos, ενώ τα τελευταία οδηγούν μαζί με την τρομπέτα και την οργασμική έκρηξη που ακολουθεί στο 'Free To Be Freaks', αποτρέποντας οποιαδήποτε απόπειρα ταξινόμησης. Κι αν η πρώτη κορυφή στο περιπετειώδες αυτό σλάλομ έρχεται νωρίς με τo σκοτεινό 'Anthem For The Depressed' που κοιτά προς τον Steve Wynn, η ορμή παραμένει αμείωτη καθώς ο Spight μεταπηδά απ' το hard rock στον Jonathan Richman κι από εκεί στην σκληρή πιανιστική μπαλάντα του 'You're The Reason' (οι GBV επιστρέφουν για την ορμητική ηλεκτρική εκδοχή στο κλείσιμο) ενώ ο Tom Waits συναντά τους Firewater στο κορυφαίο 'Never Going Back To Petaluma' και, αν η πρώτη ακρόαση εξάπτει την περιέργεια, οι επόμενες δημιουργούν τον εθισμό στο περίεργα ομοιογενές αυτό σύνολο όπου κυριαρχεί φυσικά η ιδιοσυγκρασία του Spight που βρίσκεται μάλλον εκεί ακριβώς που ήθελε καθώς δηλώνει "finally free to be freak".

Αργά αλλά σταθερά τείνει προς το μηδέν η αντίστροφη μέτρηση που τρέχει όλο τον χρόνο στο επίσημο site του Roskilde Festival (Δανία) καθώς ετοιμάζεται ν' ανοίξει και πάλι σε λίγες ημέρες (30/6) τις πύλες του με το εντυπωσιακότερο ίσως line-up των τελευταίων χρόνων, που αδυνατούμε βέβαια να παραθέσουμε εδώ. Η απλή όμως περιήγηση των περισσότερων από 150 ονομάτων που πρόκειται να παρελάσουν από τις έξι σκηνές στις τέσσερις ημέρες που διαρκεί (www.roskilde-festival.dk) είναι αρκετή για να δικαιολογήσει την φήμη του σαν το πλέον πολυσυλλεκτικό ανάμεσα στα μεγάλα καλοκαιρινά festival της Ευρώπης, μεγάλη γιορτή που εκτός από τις χιλιάδες επισκεπτών συγκεντρώνει επίσης και την προτίμηση των καιρικών στοιχείων που στις βόρειες εκείνες χώρες έχουν αποδειχτεί ιδιαίτερα φιλόμουσα.