Some cherries - Volume 5
Αφήνουμε στον ιστορικό του μέλλοντος την αποτίμηση του πλήθους των κερασιών για την περίπτωση των Franz Ferdinand, θα παρατηρήσουμε όμως ότι πρόκειται για προϊόν άκρως εθιστικό και επομένως επικίνδυνο, ενώ εφεξής οι Strokes θα πρέπει να ιδρώνουν για να βγάζουν το ψωμί τους. Φαίνεται όμως ότι οι FF αψηφούν μία ακόμη παροιμία (δεν θα τους βγεί σε καλό αυτή η συνήθεια), καθώς επιθυμούν το χρήμα μαζί με την δόξα. Πρόσφατα λοιπόν υπέγραψαν στις ΗΠΑ με την Epic για το -ανεπιβεβαίωτο- ποσό ρεκόρ του 1.5 εκατομμυρίου λιρών, ενώ ο frontman Alex Kapranos διαρρηγνύει τα ιμάτιά του: "δεν ξεπουληθήκαμε, ήταν καλύτερα όταν οι Sex Pistols ανέβηκαν στο Νο.1 αλλά το όνομά τους δεν φαινόταν πουθενά;" (δεν θέλει να μάθει την απάντησή μας.) Αυτό που δείχνει όμως αναπόφευκτο είναι ότι την ίδια ώρα συμπατριώτες όπως οι Seachange ή οι Eastern Lane περνούν απαρατήρητοι καθώς, όπως είναι γνωστό, τα φώτα του hype είναι έντονα μόνο σ' ένα σημείο ενώ τριγύρω σκορπούν εξίσου έντονες σκιές.
Εύκολα καταλαβαίνει κανείς γιατί την περασμένη χρονιά η μόνη θέση που βρέθηκε για το 'The Angel Of The Squared Circle', τρίτη δουλειά των Pedal Steel Transmission από το Chicago ήταν στις λίστες με τα αδικημένα της χρονιάς. Ούτε εικοσάλεπτα instrumental ατμοσφαιρικά χασίματα για τους post-rockers αλλά και μάλλον προχωρημένο για τους fans της americana και, εδώ βρίσκεται ο ένας λόγος που εμείς σταθήκαμε: ο οξυδερκής συνδυασμός των δύο παραπάνω, μαζί με την αίσθηση του μέτρου που λείπει από αμφότερους, κυρίως βέβαια τους πρώτους. Ο δεύτερος λόγος λέγεται 'Waiting' και είναι η δεκάλεπτη υποδοχή του δίσκου (σπάνια εκθειάζουμε τραγούδια άνω των 5 λεπτών), όπου οι Godspeed κιθάρες μετατρέπονται σε ανάλαφρο βαλς επάνω από το ψυχεδελικό country-blues background με την μελαγχολική φωνή να αιχμαλωτίζει, προτού το σύνολο διογκωθεί σε κιθαριστικό post έπος κάνοντας τις παρεμφερείς απόπειρες επιφανών του είδους να μοιάζουν με παιδικά γυμνάσματα. Τα υπόλοιπα τραγούδια μοιράζονται ανάμεσα στους δύο πόλους των PST και λειτουργούν σαν υποσύνολα των ιδεών που συνοψίζονται στην αρχή: αλλού περισσότερη americana με αρκετά δημιουργική χρήση και της αυτεπώνυμης κιθάρας, αλλού περισσότερο αλλά πάντα μετρημένο post-rock και αλλού λίγος γερμανικής προέλευσης πειραματισμός. Ξεχωρίζουν τα 'Breakin Windows Everywhere' όπου οι Built To Spill συναντούν τους Buffalo Springfield και η ψυχεδελική Yo La Tengo ατμόσφαιρα του 'Maritime Glare' ενώ στο επίσης εννιάλεπτο Baionette οι PST τζαμάρουν εις μνήμην των -ομολογημένα προσφιλών τους- Grateful Dead. Φαίνεται ότι οι PST ανήκουν, προς το παρόν τουλάχιστον, σε μια δική τους κατηγορία και ίσως να βρισκόμαστε ήδη στην δεύτερη, ωριμότερη και οπωσδήποτε περισσότερο ενδιαφέρουσα post-rock γενιά.
Δηλώσεις και αντιδηλώσεις στον απόηχο της διάσπασης των Queens Of The Stone Age, όπου ο Josh Homme παρουσιάζεται απηυδισμένος από την συμπεριφορά του Nick Oliveri, που τον παρομοιάζει με λαίλαπα: "έρχεται ένα σημείο όπου απλά λες fuck this!" και αποκαλύπτει ότι επισκέφτηκε τον Oliveri στο σπίτι του και του ανακοίνωσε ότι δεν ανήκε πλέον στο group. "Ηταν εμβρόντητος, η μοναδική φορά που ένας παράλογος άνθρωπος μίλησε λογικά: δεν θέλω να συμβεί αυτό." Εκείνος με την σειρά του, απογοητευμένος και οργισμένος κατηγορεί τον Homme ότι προσπάθησε να ανακτήσει τον έλεγχο που αισθανόταν ότι έχανε και αναρωτιέται τι απέγινε η αληθινή φιλία, ερώτημα στο οποίο ο εγκαλούμενος απαντά ότι μεγαλύτερη σημασία από την μουσική έχει γι' αυτόν να είναι σαν αδέλφια με τον Nick. Οργή, δράμα και πόνος λοιπόν και reality show στα κεράσια (τα χαρτομάντηλα δωρεάν), πόσω μάλλον που η ζωή συνεχίζεται παρά την βαρύγδουπη δήλωση του Oliveri ("η αγαπημένη μου μπάντα πέθανε".) Ο Homme ετοιμάζει λοιπόν τον επόμενο δίσκο των QOTSA ("δεν βιάζομαι, είμαι εργασιομανής") με τους Troy Van Leeuwen και Joey Castillo, ενώ ο ίδιος θα παίζει και μπάσο, όπως και στον πρώτο δίσκο: "τα πράγματα έκαναν τον κύκλο τους". Ο δίσκος θα είναι έτοιμος στο τέλος της χρονιάς και είμαστε περίεργοι ποιος από τους δύο θα δικαιωθεί τελικά. Στο μεταξύ ο Oliveri ετοιμάζει live δίσκο με τους Mondo Generator, ενώ ο Homme δηλώνει ανακουφισμένος καθώς, για μια φορά, επιφορτίζεται μ' ένα μόνο ρόλο στο side project των Eagles Of Death Metal (το group του παιδικού του φίλου Jesse Hughes), όπου παίζει drums με το ψευδώνυμο Carlo Von Sexron. Μέσα σ' όλα αυτά φαντάζει περίεργη η σιγή που περιβάλλει την αποχώρηση του Mark Lanegan (και, υποψιαζόμαστε, ικανοποιητική για τον ίδιο), που θα παρουσιάσει σύντομα τον καινούργιο του δίσκο 'Bubblegum' στον οποίο συμμετέχει και ο Oliveri.
Η σιγουριά και η ωριμότητα της τραγουδοποιϊας και του ήχου στο 'Out Of The Sky Into The Sea' μπορεί εύκολα να παραπλανήσει, το EP όμως αυτό αντιπροσωπεύει τα πρώτα βήματα των The Lilas, παρότι το group από την Virginia δεν είναι ακριβώς νεοφώτιστοι. Η frontwoman Lauren Hoffman έχει ήδη δύο προσωπικές δουλειές στο ενεργητικό της με καλή κριτική αποδοχή ενώ και η συμπρωταγωνίστριά της και συγκάτοικος στην Free Union Karmen Buttler έχει και αυτή ένα solo LP. Εδώ οι Throwing Muses και οι Belly συναντούν την Ani Difranco στην φωνή της Lauren, αιχμηρή, αισθησιακή και ευαίσθητη ταυτόχρονα, ενώ η ένταση απαλύνεται από την πανταχού παρούσα επένδυση της ακουστικής κιθάρας της Karmen. Τέσσερα ισάξια τραγούδια καθαρού alternative rock που μαγνητίζουν και όπου εκτός από την Kristin Hersh εμφανίζονται φευγαλέα η -λιγότερο κλειστοφοβική- Cat Power στο 'Solipsist' αλλά και η PJ Harvey στην δεύτερη, ακουστική εκτέλεση του ομώνυμου τραγουδιού (δεν μπορούμε να διαλέξουμε μεταξύ των δύο) και ήχος τελικά ιδιοσυγκρασιακός και ιδιαίτερος παρά παράγωγος, εξαιρετικό νέο ξεκίνημα για τις δύο κυρίες. Η Lauren ήταν πρόθυμη για μια καλύτερη γνωριμία με το group:
Με το δικό σου solo παρελθόν και της Karmen, οι Lilas είναι περιστασιακό project ή υπάρχουν σχέδια για την συνέχεια; Δεν το αντιμετωπίζουμε έτσι. Ελπίζουμε ότι, ενώνοντας τις δυνάμεις μας και υποστηρίζοντας η μία την άλλη, μπορούμε να είμαστε δυνατότερες και να προχωρήσουε περισσότερο απ' ότι καθεμιά από εμάς χωριστά. Το project αυτό στηρίζεται περισσότερο στα δικά μου τραγούδια, επομένως είναι μάλλον συνέχεια της solo πορείας μου παρά κάποιο είδος 'super group'. Τα σχέδια μας για το μέλλον είναι απλά να κάνουμε την καλύτερη μουσική που μπορούμε και ν' ακολουθούμε την καρδιά μας όπου μας βγάλει ο δρόμος.
Ποιες όψεις από τις solo δουλειές σας έφερε καθεμιά στο group; Είχα συμβόλαιο με μεγάλη εταιρεία τελειώνοντας το σχολείο. Πήγε άσχημα στο τέλος και ήταν αρκετά έντονη εμπειρία για μένα. Αποφάσισα λοιπόν ν' αφήσω για λίγο την μουσική για ν' αποκτήσω εμπειρίες, τα γνωστά. Όταν ήμουν έτοιμη να επιστρέψω στην μουσική, ήξερα ότι ήθελα να είμαι σε μπάντα. Ζήτησα από την Karmen να συμμετάσχει, γιατί είμαστε πολύ συμβατές μουσικά. Δουλεύουμε πολύ καλά μαζί, συμπληρώνουμε η μία την άλλη και το αποτέλεσμα της συνεργασίας μας συνήθως είναι μεγαλύτερο από το άθροισμα των μερών. Η Karmen είχε σταματήσει για λίγα χρόνια μετά το album της 'Good Alien' και είναι πολύ ευχαριστημένη με τον δεύτερο ρόλο στο group.
Υπάρχουν σχέδια για ολοκληρωμένο LP και εμφανίσεις στην Ευρώπη; Ελπίζουμε ότι θα κάνουμε ολοκληρωμένο LP και ότι θα παίξουμε στην Ευρώπη, και όσο συντομότερα τόσο το καλύτερο! Για να γίνουν όλα αυτά χρειαζόμαστε μάλλον πραγματική εταιρεία και manager και όλα τα σχετικά, ελπίζουμε όμως ότι αν κάνουμε καλή μουσική και αρέσει στον κόσμο, όλα αυτά θα ακολουθήσουν.
Μεταξύ των ανθρώπων που θαυμάζεις αναφέρεις τον Conor Oberst και τον Marilyn Manson. Πως συνδυάζονται λοιπόν αυτοί οι δύο; Λοιπόν, πάντα ήμουν εκλεκτική και πλατειά στις μουσικές μου προτιμήσεις. Αντί να αναζητώ ένα συγκεκριμένο ήχο, ζητώ ένα είδος συναισθηματικής και καλλιτεχνικής γνησιότητας, μια συγκεκριμένη επείγουσα αίσθηση... Νομίζω ότι ο Conor Oberst και ο Marilyn Manson είναι παρόμοιοι, καθώς και οι δύο βρίσκονται στα άκρα -καθένας τα ΔΙΚΑ του- και αυτό με προσελκύει. Νομίζω ότι ο Manson άρχισε να κάνει πίσω μετά τα γεγονότα του Colombine, πριν απ' αυτό όμως έβαζε ολοκληρωτικά τον εαυτό του στην δουλειά του, όπως και ο Oberst. Αισθάνεσαι την καρδιά και την γεύση του αίματος στις δουλειές και των δύο. Όπως ακριβώς και με τον Mozart, την Billy Holiday, τον Jeff Buckley και τους πρώτους δίσκους των Metallica.
Το 2004 φαίνεται ότι θα είναι η χρονιά όπου ξαναβρίσκουμε καλούς φίλους που μέχρι τώρα έχουν τιμήσει την εμπιστοσύνη μας. Εκτός από τις μέχρι τώρα κυκλοφορίες, περιμένουμε (6 Απριλίου) την επανεμφάνιση από το 2000 των Modest Mouse με το 'Good News For People Who Love Bad News'. Με μικρότερη απουσία (2002) επιστρέφουν και οι Sonic Youth με το 'Nurse' (7 Ιουνίου), οι οποίοι είναι επίσης οι φετινοί οικοδεσπότες και επιμελητές του festival 'All Tomorrow's Parties'. Το καλοκαίρι αναμένεται και η νέα δουλειά της PJ Harvey, ατιτλοφόρητη ακόμη.