Kokolo special

While He Got Him Microphone

Οι εκ Νέας Υόρκης ορμώμενοι Kokolo οργώνουν διαρκώς τον πλανήτη διαδίδοντας το μοναδικό τους Αφρολατινοχόπ ιδίωμα από τον Καναδά μέχρι τη Λιθουανία κι ακόμα παραπέρα. Αν δεν τους γνωρίζετε, μην κάνετε το λάθος να προσπεράσετε το σημερινό αφιέρωμα σαν κάτι το εγκυκλοπαιδικό και αποκλειστικά 'afrobeat'.

Οι φήμες λένε ότι δίνουν τρίωρα ξεσηκωτικά live στα οποία γίνεται ο χαμός. Τώρα που οι περισσότερο ή λιγότερο προβλέψιμοι Tinariwen, Dub Inc, Downs, Burke κλπ. μας έχουν επισκεφτεί τουλάχιστον από μια φορά έκαστος, μήπως ήρθε η ώρα να δούμε και στην Ελλάδα ονόματα σαν τους Kokolo; Λιγότερο ραδιοφωνικά* αλλά περισσότερο καταλυτικά από εύληπτες αυτεεπιβεβαιώσεις ενός αναμασημένου παρελθόντος;

*σύμφωνα με τους όρους του mainstream "world" ραδιοφώνου, μια και οι Kokolo ουκ ολίγα ραδιο-φονικά τραγούδια έχουν να επιδείξουν, παρόντα σε όλες τις ψαγμένες playlist

Fuss and Fight (Afrokings, 2002)

Στην πρώτη τους κυκλοφορία συστήνονται με το "ολόκληρο" όνομά τους (Kokolo Afrobeat Orchestra). Το Fuss and Fight είναι μια ειλικρινής δήλωση afrobeat φρονήματος. Μια κυανοτυπία -αλλά σε καμία περίπτωση κοινοτυπία- του είδους. Γίνεται αμέσως σαφές ότι οι Kokolo έχουν καλή αίσθηση της ρυθμικής επανάληψης. Επίσης αποφεύγουν τα πολλά φρου-φρου, πράγμα που -ελλείψει άλλων διακριτών στοιχείων- κάνει το δίσκο σε κάποιες στιγμές να κυλάει αδιάφορα. Το τραγούδι που κέρδισε το test του χρόνου είναι το talk-action = zero. Πιασάρικος τίτλος - μην ξεχνάτε όμως ότι η δράση ορίζεται από το περιεχόμενό της και σ' αυτό το τελευταίο οι Kokolo έμελε να μην μας απογοητεύσουν.

More Consideration (Freestyle, 2005)

Μέσα σε τέσσερα μόλις χρόνια, το More Consideration έχει γίνει πια ...κατεστημένο και δίνεται μαζί με το προσφάτως εκδοθέν Rough Guide to afrobeat. Άντε κι ένθετο στο αναγνωστικό της πρώτης δημοτικού να ευχηθούμε.

Σ' αυτόν το δίσκο κάνουν τη διαφορά και μας γεμίζουν ελπίδα για το μέλλον (τους). Διότι στα πλαίσια της πρόσφατης afrobeat αναβίωσης, αρκετοί έβγαλαν μια και δυο ξεκάρφωτες κυκλοφορίες χωρίς συνέχεια. Σ' αυτό το δίσκο όμως οι Kokolo δείχνουν ότι ο χαρακτήρας τους δεν ορίζεται αποκλειστικά και μόνο από αναφορές σε τρίτους αλλά κι ότι έχουν κάτι δικό τους να πουν.

Δεν πέφτουν στην παγίδα της θρησκευτικού λιβανίσματος του βωμού του Kuti όπως π.χ. ο ex-Africa 70 Oghene Kologbo. Αλλά και είναι αρκετά hip και latin για να μας ψαρώσουν με θωρηκτή σοβαρότητα a la Antibalas. Πράγμα που αυτομάτως τους κάνει πιο "βατούς" και συμπαθητικούς (εκτός αν είστε από εκείνους τους ακροατές όπου "βατό" σημαίνει αυτόματα και αντιπαθές).

Η φωνή του Lugo που σε κάποια σημεία του δίσκου φαίνεται περιοριστική σε σχέση με τα instrumental, δικαιώθηκε με τα χρόνια. Όχι γιατί τραγουδάει "καλά". Οι φήμες λένε ότι πριν καταλήξει στα χρυσωρυχεία της Μαύρης Μουσικής, ο Lugo είχε κάνει το πέρασμά του από ένα πανκ παρελθόν. Ίσως γι' αυτό δεν του βγαίνει ούτε σαν σωτήρας του είδους, ούτε σαν preacher. Αλλά πιο πολύ σαν "ένας από μας", ένας λευκός σ' ένα "μαύρο" είδος. Και γι' αυτό, τα τραγούδια των Kokolo είναι ό,τι πρέπει για sing-along χωρίς περιστροφές και ενοχές. Συνοψίζοντας να πω ότι ο δίσκος στέκεται ακόμα με αξιοπρέπεια - ως σύνολο καλύτερα κι απ' τον επόμενο.

Love International (Freestyle, 2007)

Αλλά όχι και ως συλλογή τραγουδιών (συνεχίζω τον συλλογισμό μου από το προηγούμενο album). Το afrobeat και οι προσμίξεις του έχουν πολλά καλά αλλά δεν σίγουρα δεν πρόκειται για βιομηχανίες παραγωγής singles, όπως π.χ. στην pop και τη soul. Εξαιρέσεις υπάρχουν: τραγούδια που χωρίς να κάνουν συμβιβασμούς "κολλάνε" κι επανέρχονται. Όπως το Kindness του Tony Allen ή το Indictment των Antibalas.

Στο Love International έχουμε ένα δίσκο με τραγούδια -με όλη τη σημασία της λέξης. Από αυτόν και μετά, τους αποκαλούμε απλά Kokolo - και τις πιο πολλές φορές λέμε "ο" αντί για "οι". Και πλέον δεν είναι μόνο afro. Το hip και το latin παίρνουν το πάνω χέρι όχι σαν διακριτά μουσικά επίπεδα, αλλά σαν συστατικά μιας συνταγής που πλέον έδεσε για τα καλά.

Ένας δίσκος απ' αυτούς που γίνονται τμήμα της καθημερινότητάς μας, που κουβαλιούνται, ανταλλάσσονται κλπ. Εκρηκτική η διασκευή στο The Magnificent Seven και απόλυτο trademark το While I Got Me Microphone.

Heavy Hustling (Record Kicks, 2009)

Όπως είπαμε, η συνταγή έχει πλέον δέσει. Και σ' αυτόν τον δίσκο -αποκλειστικά με διασκευές James Brown- πατάει από την αρχή μέχρι το τέλος στην άψογη τραγουδοποιΐα των πρωτότυπων. Οι Kokolo περνάνε από το επιτυχημένο φίλτρο τους κομματάρες όπως το Please, please, please, Mind Power και Soul Power με αποτέλεσμα ο δίσκος από τις πρώτες ακροάσεις να μπαίνει δίπλα-δίπλα στον προηγούμενο.

Κάποιος κακεντρεχής θα διάβαζε την προηγούμενη παράγραφο "'ντάξει μωρέ οι Kokolo αλλά έναν ολόκληρο δίσκο με καλές δικές τους συνθέσεις απ' την αρχή μέχρι το τέλος δεν μπορούν να φτιάξουν". Αλλά κάποιος κακεντρεχής θα είχε ήδη βρει ένα σωρό δικαιολογίες για να μην ασχοληθεί με τη συγκεκριμένη μουσική οπότε πάμε παρακάτω.

Ας ξέρει πάντως ο Lugo ότι περιμένουμε τα επόμενα βήματα της μπάντας του με τις καλύτερες των προθέσεων, αλλά ελπίζουμε να μην επαναπαυτεί στην επιτυχημένη συνταγή των δύο τελευταίων γυρνώντας τελείως την πλάτη του στην φρεσκάδα των δύο πρώτων (με τις όποιες αδεξιότητες και τα όποια πλατιάσματα). Ο Manu Chao είναι το παράδειγμα του πόσο εύκολα ένας καινούριος ήχος γίνεται με τα χρόνια ανακυκλούμενη μανιέρα. Οι Kokolo όμως έχουν στο μεταξύ φροντίσει να φιλήσουν το χέρι του Brown στην εκκλησία των επιρροών τους, χωρίς ούτε ο αρχιερέας ούτε το ποίμνιο να τους πετάξουν έξω με τις κλωτσιές - το αντίθετο. Οπότε, to be continued...

www.kokoloonline.com
www.myspace.com/kokoloafrobeat
_____

Spacelab #9