Spacelab #6
Karl Hector & the Malcouns - Sahara Swing (Stones Throw, 2008)
Από τον καιρό του αφιερώματος στους Poets of Rhythm είχε πέσει φαγούρα στο spacelab για παρουσίαση αυτού του δίσκου που κυκλοφόρησαν μέλη τους αλλά και καλλιτέχνες με τους οποίους έχουν συνεργαστεί. Τους καλούς μεζέδες όμως δεν τους σερβίρεις όλους στην αρχή αλλά κρατάς και κανένα για αργότερα. Και να, τώρα που σκάει όλο και πιο απροκάλυπτα η Άνοιξη, δίσκοι σαν αυτόν κρίνονται απαραίτητοι. Μουσικές άκρως ασύμβατες με τη φεγγοβολή των οθονών που προσποιούνται ότι είναι το παράθυρο στον κόσμο μας, ενώ στην ουσία είναι τα παραβάν που κρύβουν ό,τι είναι από πίσω.
Θέλω να πιστεύω ότι δεν είναι τυχαίο ότι δεν μπορείς να βρεις εύκολα φωτογραφία του Karl Hector στο διαδίκτυο. Η περσόνα με την οποία αποφεύγει να μας δείξει τη φάτσα του στο my space, ίσως νομίσετε ότι είναι αποτέλεσμα κάποιου ερασιτεχνικού image making. Πριν επιμείνετε σ' αυτήν την άποψη, ξανασκεφτείτε το. Έχω ασφαλείς πληροφορίες ότι όποια φωτογραφική μηχανή προσπάθησε να τον απαθανατίσει κάηκε το φιλμ -εεε, συγγνώμη, η μνήμη της.
Όχι, στην κριτική αυτή δε θα γραφτεί κανένας μουσικολογικός προσδιορισμός. Όμως ούτε μια λέξη απ' όσες διαβάζετε δεν είναι εκτός θέματος - όλες ταξιδεύουν μαζί με τον κουρνιαχτό της Σαχάρας που σηκώνει αυτή η παρέα με τη δύναμη των ηχοχρωμάτων της. Ο δίσκος αυτός βοηθάει για την όλο και πιο ζωτικής σημασίας απεμπλοκή από ψευτοδιλήμματα του τύπου: δηλητηριασμένος ήλιος ή θανατηφόρο αντιηλιακό; Αποκλειστικά για συνειδητά χαλαρούς και ολιγαρκείς ανθρώπους που διαισθάνονται τον ρυθμό ακόμα κι όταν αυτός δε φωνάζει την παρουσία του - ή μάλλον ακόμα πιο πολύ τότε. Ως γνωστό, όλα τα ζώα απεχθάνονται το drum machine - κι απ' όλα τους περισσότερο οι καμήλες.
Boozoo Bajou - Grains (Studio !K7, 2009)
Είναι τρελλοί αυτοί οι Καλλιτέχνες. Η Μαρινέλλα έχει παίξει στο Μέγαρο. Ο Κορκολής θυμήθηκε πίσω-πίσω την κλασική του παιδεία. Αλλά ας μην πάμε πολύ μακριά: ο Finian Greenhall δε βγάζει άραγε την folk πλευρά του εαυτού του στη Ninja Tune; Οι ηλεκτρονικοί καλλιτέχνες συχνά εκδηλώνουν το απωθημένο να μας αποδείξουν ότι ξέρουν να γρατσουνίσουν και καμιά κιθάρα - κι όχι μόνο το sample της.
Όχι ότι οι Boozoo Bajou δεν κατέβαζαν με το πέρασμα του χρόνου όλο και πιο πολύ τους ρυθμούς, πλαγιοσκοπώντας πιο folk δρόμους. Απλά εδώ ξεφεύγουν αρκετά από τον electro/downtempo χαρακτήρα των προηγούμενων (εξαιρετικών) κυκλοφοριών τους. Αποτέλεσμα: από το spacelab βάζω το δίσκο σε διαστημική κάψουλα και τον στέλνω στο pop/folk τμήμα του MiC για αξιολόγηση από τους ειδήμονες. Για πάρτη μου κρατάω μόνο ένα-δυο από τα όμορφα instrumentals.
Dusty - Keep It Raw (Jazz & Milk, 2009)
Όταν κάποιος ιδιοκτήτης label βγάλει δίσκο, ενδόμυχα περιμένουμε ότι η μπάντα του θα παίξει το ίδιο καλά όσο όλοι οι artists μαζί (αν είναι κανονικό label κι όχι απλά το one-man's-show κάποιου παραγωγού). Το Keep it raw όμως δε φτάνει ούτε στο ελάχιστο το στιβαρό Sounds from the Cave του Mr. Chop που βγήκε σ' αυτή τη δισκογραφική η οποία χρησιμοποιεί τη υπερ-μοδάτη λέξη 'jazz'. Σαν τη jazz μες το ξύγκι όπως θα έλεγε ο Πανούσης.
Πολυαναμενόμενος στα groove-dance χωράφια ο νέος δίσκος του Dusty. Κυρίως γιατί είχε προηγηθεί το remix-EP κάποιων κομματιών του. Το οποίο μάλλον το έβγαλε πρώτο, γιατί ήξερε ότι αλλιώς κανείς δε θα ξεροστάλιαζε για τον "κανονικό" δίσκο. Αν αρκεστείτε στο EP κανείς δε θα σας κατηγορήσει. Αν θέλετε ντε και καλά ν' ακούσετε το δίσκο, να πω απλά ότι ακολουθεί ένα δοκιμασμένο pattern: ξεκινάμε raw, προχωράμε με soul, πετάμε κανένα dancefloor κράχτη και καταλήγουμε στο latin-που-πάει-παντού. Μάλλον όχι και παντού εδώ που τα λέμε. Μέχρι το club και μη παρέκει.
Osaka Monaurail - Amen, Brother! (Unique Records, 2008)
Είμαι από τη χώρα του ανατέλλοντος Γιαπωνεζοκαταναλωτή και ξέρω από καλό funk. Κι αυτό που έχουμε στο σημερινό time machine δεν είναι ούτε καλό funk, ούτε καν ενδιαφέρουσες διασκευές κομματιών όπως το Get Ready και το Hey Jude. Οι Osaka Monaurail θα μπορούσαν να είναι το alter ego της τωρινής μπάντας του Marky Ramone: μαριονέτες που παίζουν απ' έξω (αλλά όχι ανακατωτά) τ' ακόρντα του original. Μόνο που στην τελευταία τουλάχιστον βλέπεις κι ένα Marky Ramone από πίσω, ενώ εδώ;
