Fun-Da-Mental + Jah Wobble
Asia γράφει το σημερινό μενού. Δεν αφορά όμως τη φοβερή μπάντα του "ιδιοκτήτη της μοναχικής καρδιάς" αλλά κάποιους λιγότερο γνωστούς που μαγειρεύουν σε ευρωπαϊκή κατσαρόλα με απωανατολίτικα υλικά. Το πιάτο μερικές φορές είναι και νόστιμο. Της Νάντιας Πούλου
Γενικά μιλώντας, η μουσική της μακρινής Ασίας ποτέ δε διείσδυσε στην καθημερινή ζωή των χλωμών προσώπων όπως οι μουσικές της Αφρικής, ούτε άσκησε πάνω τους τη σαγήνη των μουσικών της Μέσης Ανατολής. Προσωπικά μιλώντας, είμαι η ζωντανή απόδειξη των παραπάνω. Αδυνατώ να κατανοήσω την ενασχόληση με τις μουσικές του bollywood από μη ινδουϊστές και θεωρώ το Asian underground υπερεκτιμημένο. Γι' αυτό και οι τέσσερεις δίσκοι που παρουσιάζονται εδώ, έλκουν μεν από Ασία (όπως ο Nitin Sawhney και οι Dengue Fever) αλλά οι μίξεις με άλλα είδη είναι δεδομένες.
Chris Joss - Sticks (Eighteenth Street Lounge Music, 2009)
Στα δέκα χρόνια της δισκογραφικής του παρουσίας, ο Γάλλος Chris Joss έχει βγάλει πέντε long plays με το φοβερό χαρακτηριστικό να μπορείς να τα καλύψεις όλα με την παράγραφο που ακολουθεί: "Ο δίσκος αυτός, με το καλοσχεδιασμένο εξώφυλλο, είναι σαν τα φοβερά κοκτέιλ του κομψοντυμένου γνωστού, ο οποίος δεν είναι ακριβώς κολλητός σου, αλλά μία στο τόσο δε σε χαλάει να περνάς από το σπίτι του. Προσέχοντας όμως να φύγεις ακριβώς στη στιγμή όπου όλα γίνονται λίγο πιο ανάλαφρα απ' όσο αντέχουν τα γούστα σου. Το μεγαλύτερο ποσοστό τού δίσκου είναι γραφτό να εξαντληθεί σε μια-δυο συνειδητές ακροάσεις και σε κάμποσες ασυνείδητες σε κανένα καφέ/μπαράκι. Αν είσαι οπαδός της θεωρίας που απαγορεύει να μπαίνουν μόνο κομματάρες σε συλλογές για προσωπική ή φιλική χρήση, θα κρατήσεις σοφά ένα-δυο τραγούδια του για "γεμίσματα". Όταν ο Chris Joss αφήνεται σε πιο funk δρόμους μας γεμίζει ελπίδα ότι κάποια στιγμή μπορεί να βγει και κάτι πιο εκρηκτικό από τα χεράκια του. Πράγμα βέβαια που [τωρινή χρονολογία - 1999] χρόνια μετά, μάλλον είναι γραπτό να παραμείνει μια φρούδα ελπίδα." Στο Sticks εμπνέεται (και) από Ασία, γι' αυτό και ο συγκεκριμένος δίσκος επιλέχθηκε για το παρόν spacelab. Αν τύχει κι αλλάξει η παράγραφος σε κάποια επόμενη κυκλοφορία του, θα σας ενημερώσουμε.
Κομψό site με κομψευόμενες μουσικές
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Jah Wobble and the Chinese Dub Orchestra - Chinese Dub (Hertz Records, 2008)
Προσπερνάμε τα πολιτικά θέματα που ανακύπτουν από τη μίξη Θιβετιανών στοιχείων αλλά και session μουσικών σ' ένα δίσκο με αυτόν τον τίτλο. Κι ούτε μπορούμε να κατηγορήσουμε τον Jah Wobble για καιροσκοπισμό, όπως π.χ. τους πολιτικούς και λοιπούς παράγοντες οι οποίοι στην προηγούμενη Ολυμπιάδα έσπευσαν στην Κίνα για τζάμπα διακοπές και αγορά σουβενίρ - συγγνώμη, για την εξαγωγή της Μεγάλης Ελληνικής Ιδέας ήθελα να πω. Ο Wobble πάντως έχει ανοίξει κυριολεκτικά την πόρτα του σπιτιού του την Κίνα, νυμφευόμενος την Κινέζα μουσικό Zi Lan Liao, η οποία και καλή φωνή έχει και ταλέντο στο Guzheng - κάτι σαν το γνωστό μας σαντούρι.
Εκτός της γυναίκας του, στο συγκεκριμένο εγχείρημα συνδράμει Ασιατική ορχήστρα με 22 μουσικούς, οι οποίοι πετυχαίνουν μια πιστή αναπαράσταση αυτού που στο Δυτικό αυτί έχει περάσει σαν παραδοσιακή Ασιατική μουσική. Για το καλό του Wobble ελπίζουμε ο έγγαμος βίος του να είναι τόσο αρμονικά παντρεμένος, όσο οι Ασιατικές μελωδίες κι ενορχηστρώσεις με τις χαρακτηριστικές dub εμμονές του. Τα γυναικεία φωνητικά (της Liao και όχι μόνο) σε τραγούδια όπως το Horse Mountain Song και το Happy Tibetan Girl είναι αξιαγάπητα και το απλό στη σύλληψη κι επικό στην εκτέλεση L1 Dub αφήνει το στίγμα του και σε κάνει να προσπερνάς τις όποιες "κοιλιές" του δίσκου.
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
AMAYO's FU-ARKIST-RA - First Kung Fu Lessons of Life (Amenawon Music, 2002)
Ο (Duke) Amayo είναι ο τραγουδιστής (και όχι μόνο) των Antibalas, για τους οποίους δεν θα κουραστούμε ποτέ να αναφέρουμε ότι είναι μια από τις καλύτερες ενεργές μπάντες του πλανήτη. Στο δίσκο που παρουσιάζουμε εδώ, ο Amayo υλοποιεί ένα μουσικό έργο που δε χωρούσε κάτω από την ταμπέλα των Antibalas. Τον βοηθούν μέλη της "κανονικής" μπάντας του, ο γιος του King Sunny Ade καθώς και μουσικοί που έχουν παίξει με τον Fela Kuti και τον Sun Ra.
Ο δίσκος αποτελείται από τέσσερα τραγούδια, αλλά πριν βιαστείτε να τον κατηγορήσετε για αρπαχτή να αναφέρω ότι έχει συνολική διάρκεια 50 λεπτών. Τα δύο πρώτα τραγούδια (Fist of Flowers, Mother Talker Tic Toc) αποτελούν υποδειγματικό afrobeat καθάριας σύλληψης και εκτέλεσης στο πνεύμα των Antibalas - αλλά χωρίς να "ξεφεύγουν" όπως στα καλύτερά τους. Στο 18λεπτο (SIC) Lion Awakes αλλά και το Happy Lion που ακολουθούν, είναι που ξεδιπλώνεται πλέον η αρχική σύλληψη του Amayo.
Ο οποίος, εκτός των άλλων φοβερών επιτευγμάτων του, είναι και kung-fu master. Μ' αυτή του την ιδιότητα θέλησε στο συγκεκριμένο δίσκο και με τη βοήθεια θεμάτων από την Ασιατική μουσική να εκθέσει τη δικιά του άποψη για τη συγκεκριμένη φιλοσοφία. Το εγχείρημα είναι άκρως ενδιαφέρον και αποζημιώνει τον ακροατή. Από την άλλη προϋποθέτει κάποια προεργασία από τη μεριά του, πράγμα που αυτομάτως σημαίνει ότι υπολείπεται σε αυθορμητισμό και μη-εγκεφαλική δυναμικότητα. Ευτυχώς αυτές οι ελλείψεις σε σχετικά λίγα σημεία καλύπτονται με μια τάση για φλυαρία και αίσθηση "κηρύγματος", στα σημεία δηλ. που ο Amayo βάζει το μέσο (τη μουσική) κάτω από το μήνυμα (kung fu φιλοσοφία).
Παρόλα αυτά σ' έναν kung fu master δεν μπορείς παρά να δείχνεις σεβασμό, ειδικά αν είναι ο αρχηγός μιας από τις καλύτερες ενεργές μπάντες του πλανήτη (είπαμε, δεν θα κουραστούμε ποτέ να το αναφέρουμε). Ειδικά όταν καταλαβαίνεις ότι κι αυτό το εγχείρημα το κάνει τόσο τίμια όσο και τα υπόλοιπα. Τελικά, μετά από πολλαπλές ακροάσεις καταλήγω ότι η αρχική μου δυσαρέσκεια για την αναίτια χαλαρότητα με την οποία νόμισα ότι ήρθα αντιμέτωπη, ήταν απλά τα χνάρια της προκατάληψης μιας φανατικής οπαδού του ήχου των Antibalas που αντέδρασε στο "νέρωμα" της δόσης της. Μετά τα πρώτα ακούσματα όμως, ο ήχος και το concept "δένει" όλο και περισσότερο, αλλά όχι τόσο ώστε να χάσει την ευελιξία του. Ακριβώς όπως και οι μύες κάθε kung-fu master.
Και όπως έχει πει και ο Σιόντορος: Ας φέρει όμως κάποιος και τους Antibalas για να μην ξενιτευόμαστε ρε παιδιά!
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Fun-Da-Mental - Erotic Terrorism (Beggars Banquet, 1998)
Όχι, δεν είναι επανέκδοση, αλλά σ' αυτόν τον δίσκο της περασμένης δεκαετίας βρίσκουμε αρκετές επιρροές και samples από την Ασία. Το Erotic Terrorism είναι το αντίθετο με το περπάτημα της τίγρης στην κόψη του ξυραφιού κι άλλες kung-fu σοφίες ανθρώπων που μπορούν να σκοτώσουν αλλά αντ' αυτού αποφασίζουν να κερδίσουν τον εχθρό με το χαμόγελό τους. Οι Fun-Da-Mental πάντως θα δεχτούν την ειρήνη μόνο όταν σπάσουν τα μούτρα όλων των εχθρών -γι' αυτό και κάτι μου λέει ότι δεν πρόκειται να τη βρουν ποτέ. Στον συγκεκριμένο δίσκο τα βάζουν με τον ρατσισμό και την καταπίεση κάθε είδους, μ' έναν τρόπο που δε σηκώνει χαμόγελα.
Μουσικά μιλώντας, ο δίσκος ως σύνολο αλλά και συγκεκριμένα κομμάτια όπως το δαιμονικό πανκο-χιπ-χοπ Demonised Soul και το μινιστρο-μπρέηκ Furious δίνουν το στίγμα της εποχής τους αλλά χωρίς να έχουν μπαγιατέψει ανεπίστρεπτα. Όμως αυτός δεν είναι ένας δίσκος που ξυπνάς μια ωραία πρωία και τον βάζεις για να ικανοποιήσεις την μια ή άλλη συναισθηματική ή ψυχολογική ανάγκη. Επανέρχεσαι για να θυμηθείς ότι οι αιτίες που τον δημιούργησαν δεν έχουν εκλείψει - και παράλληλα με τη βοήθεια της μουσικής να εκτονωθείς γι' αυτή τη συνειδητοποίηση, αντί να βαρέσεις π.χ. το κεφάλι σου στον τοίχο.
Κι ότι οι αιτίες δεν έχουν εκλείψει μπόρεσα να διαπιστώσω πρόσφατα σε ταξίδι μου στην Νοτιοανατολική Ασία, όπου ήρθα γι' άλλη μια φορά αντιμέτωπη με την εμετική πραγματικότητα λευκών ανδρών που ενώ στη χώρα τους δεν πιάνουν μία από κανέναν, βγάζουν εκεί τ' απωθημένα τους σε άβγαλτα κοριτσάκια παίζοντάς το κι από πάνω λεφτάδες εκμεταλλευόμενοι τη διαφορά συναλλάγματος. Κάτι σαν τους άντρακλες εγχώριας κατανάλωσης που ονειρεύονται το ethnic cleansing του "ιστορικού κέντρου" από τους κακομούτσουνους, το ίδιο κέντρο στο οποίο πάνε και ψωνίζουν τις εισαγόμενες γυναίκες του ερωτικού δουλεμπορίου για να αποδείξουν τον "ανδρισμό" τους. Θυμηθείτε τους για να μην εκπλαγείτε αν σε λίγα χρόνια μας κουνάνε το δάχτυλο από τα έδρανα του ΛΑΟΣ για να μας κάνουν να εμπεδώσουμε την άμεμπτον ηθική του πατριωτικού βλαχοκαπιταλισμού.
Το happy end αναβάλλεται για την επόμενη φορά.