Sputnik Sweetheart # 2
Konnichiwa. Η Βρετανία ζει πλέον υπό το φόβο της τρομοκρατίας και μια αναταραχή επικρατεί παντού αυτή τη στιγμή. Βρε τι το ήθελα και μετανάστευσα... Ήμουν με ένα φίλο πριν δυο μέρες, πήγαμε πρώτα για ένα full αγγλικό πρωΐνό, μετά επιχειρήσαμε ηλιοθεραπεία στα γρασίδια μιας από τις θεόρατες εκκλησίες που στολίζουν την πόλη, στη συνέχεια κατηφορίσαμε ως το Albert Dock όπου βρίσκεται η Tate Modern -η δεύτερη μεγαλύτερη βρετανική γκαλερί σύγχρονης τέχνης- και είδαμε την έκθεση με τίτλο "Summer of Love" (πρόκειται για ένα 
καταπληκτικό αφιέρωμα στην τέχνη της ψυχεδελικής περιόδου τέλη του '60 με αρχές του '70 και στην άνθισή της σε σχέση με το πολιτικοκοινωνικό περιεχόμενο της εποχής με posters, περιοδικά, φωτογραφίες, γλυπτά, video, εξώφυλλα δίσκων των Fugs, H.P. Lovecraft, Tonto's Expanding Head Band και με αναφορές στο ηδονιστικό project του Warhol "Exploding Plastic Inevitable Show" και στην avant-garde τέχνη του Yayoi Kusama) και αφού είχε πάει ήδη απόγευμα αποφασίσαμε να πάμε για μπύρες. Καθώς φεύγαμε λοιπόν από την pub και έχοντας περάσει μια καθ'όλα πανέμορφη μέρα το μάτι έπεσε σε μια εφημερίδα με τις φωτογραφίες όλων των αγνοουμένων από τις εκρήξεις... δέχθηκα στιγμιαία το βάρος της πραγματικότητας αλλά απέφυγα να νιώσω ενοχές. Ενοχές και αμαρτίες και το Sin City είναι ένα οπτικό αριστούργημα. Τα comics του Frank Miller ζωντανεύουν στην οθόνη, ο Mickey Rourke βρίσκει επιτέλους τον ιδανικό του χαρακτήρα και η βία δεν υπήρξε ποτέ περισσότερο εθιστική. Κάτι έχω πάθει πάντως τελευταία με τα comics, μου άρεσε ακόμα και ο Batman που υπό άλλες συνθήκες ούτε να το έφτυνα.. γιατρέ μου τι έχω; Περιμένω με αγωνία το Dig! που χτυπάει το δίπολο τέχνη/εμπόριο της μουσικής βιομηχανίας και ξεσκεπάζει τη σχέση των Dandy Warhols και Brian Jonestown Massacre ενώ ανυπομονώ να γεμίσω παντού σοκολάτα μέσα στο εργοστάσιο του Charlie.
Κι ενώ το Λονδίνο καιγόταν επί ένα μήνα (από τον ήλιο εννοώ.. χμμ), τη μέρα του Wireless Festival ΕΠΡΕΠΕ να βρέχει, εντάξει δεν ήταν και Glastonbury αλλά αναγκάστηκα να αγοράσω μια τεράστια ομπρέλα ηλίου για να σκεπαστώ. Συνοπτικά σχόλια για όσους εμφανίστηκαν: οι Boy Kill Boy προωθούνται ως το επόμενο next big thing, παίζουν indie και τα τραγούδια τους είναι extra πιασάρικα οπότε περιμένετε να τους ακούτε ολοένα και περισσότερο, οι Performance ήταν απαράδεκτοι και αυτό το Joy Division-ικό φέρος με τον κάθε τραγουδιστή να προσπαθεί να μιμηθεί τον Curtis έχει αρχίσει να μου σπάει τα νεύρα (οι Komakino είχαν επιχειρήσει πέρυσι το ίδιο και ο τραγουδιστής τους μόνο που δεν κρεμάστηκε επί σκηνής με το μικρόφωνο), οι Rilo Kiley ήταν βαρετοί με την folk/pop τους, οι Dears εξαιρετικοί για ακόμα μια φορά, οι Dresden Dolls λίγο αστείοι με το επιτηδευμένο goth τους, ο Graham Coxon πολύ δυνατός (σε μια από τις καλύτερες εμφανίσεις του φεστιβάλ), οι Bravery για γέλια (ειδικά όταν ο.. Dirt γλύστρισε ενώ προσπαθούσε να σολάρει με cool attitude μπροστά στο πλήθος... κορυφή!), τον Moby τον απέφυγα επίτηδες, οι Battle αρκετά ενδιαφέροντες στο indie ύφος τους και για να ολοκληρώσω... ο πραγματικός λόγος που βρέθηκα στο φεστιβάλ δεν ήταν άλλος από τους New Order. Έπαιξαν ένα απίστευτο σετ από όλη τη δισκογραφία τους συν τρία Joy Division κομμάτια και έκλεισαν με το 'Blue Monday' ενώ εγώ βρισκόμουν σε κατάσταση σεληνίασης.
Συναυλίες συνέχεια και το live των Hard-Fi ήταν πολύ ενδιαφέρον με το ska-baggie ρυθμό του - με βάση τις εξαιρετικές ικανότητες που κατέχω να προβλέπω το μέλλον δηλώνω πως οι Ηard-Fi θα πάνε ψηλά πολύ σύντομα, ο δίσκος τους "Stars of CCTV" κυκλοφορεί τώρα και το "Hard to Beat" είναι κομματάρα (στο Wireless που τους ξαναείδα γινόταν πανικός στην σκηνή τους). Οι Pink Grease αποτελούν ντροπή με την ψευτοelectro/punk ύπαρξή τους... αναλώθηκαν σε απίστευτα καραγκιοζιλίκια χειρότερα και από τα περσινά των Darkness σε σημείο τέτοιο που υπέθεσα ότι μας κάνουν πλάκα... έπεσα έξω όμως. Οι The Soundtrack of Οur Lives ήταν όπως πάντα συμπαθέστατοι - τη μέρα της συναυλίας έτυχε μάλιστα να είναι τα γενέθλια του τραγουδιστή, οπότε καθίσαμε όλοι κάτω και του ευχηθήκαμε χρόνια πολλά και ναι, είναι τόοοοοσσσοοο πελώριος όσο στις φωτογραφίες (τον Κουικάρα τον θυμάστε;)! Οι Dead Fly Bukowski από τη Γλασκώβη έπαιξαν για οχτώ μόλις άτομα που υποχρεώθηκαν να συστηθούν μπροστά σε όλους προκειμένου να σπάσει η παγωμένη ατμόσφαιρα, παρ'όλα αυτά όμως κατέβαλαν φιλότιμη προσπάθεια να μεταδώσουν το emo-ειδές δημιούργημά τους... μαθαίνω βέβαια ότι όπου παίζουν τόσο κόσμο τραβούν και η Beggars Banquet πρέπει να κάνει κάτι σύντομα, αλλιώς να τους αποδεσμεύσει. Οι Departure βρίσκονται σε καλό δρόμο, έχουν τη σωστή new wave κόμμωση και το κατάλληλο ύφος, δηλώνουν πως είναι η κιθαριστική εκδοχή των Depeche Mode και το "Dirty Words" περιμένει ήδη να το αρπάξετε από τα ράφια, ενώ πάλι οι We Are Scientists, που ακούγονται αρκετά τελευταία, δεν με εντυπωσίασαν καθόλου... πολύ αμερικάνικη βαβούρα για το τίποτα.
Οι πρώην El Guapo και νυν Supersystem έβγαλαν φέτος νέο άλμπουμ, οπότε με το "Always Never Again" στις βαλίτσες χτύπησαν δυνατά την πόρτα και έφεραν από την Αμερική το ξεσηκωτικό funk/disco beat τους - ειδική μνεία στον κιθαρίστα Rafael Cohen για τις χορευτικές του ικανότητες..! Στους Leaves κόντεψα να κοιμηθώ, από την Ισλανδία είναι τα παιδιά και με τους Sigur Ros αδελφική σχέση πρέπει να έχουν.. πωπω πως τα βαριέμαι αυτά (yawnnnnn), ενώ τους Pro-Forma από Σκωτία τους ευχαριστήθηκα, αν και για να είμαι ελικρινής μέσα στην επόμενη ώρα είχα ξεχάσει τον ήχο τους.. πιθανώς λόγω του αλτσχάιμερ που έχω αναπτύξει την τελευταία διετία.
Τους Weird War τέλος τους είχα δει πέρυσι για πρώτη φορά σε ένα πολύ μικρό υπόγειο club και δεν θα τους έχανα με τίποτα - η μπάντα του Ian Svenonius που υπήρξε μέλος των εξαιρετικών Make-Up, Cupid Car Club και Nation of Ulysses ήταν για ακόμα μια φορά άψογη... χώρια που ο Ian δήλωσε ο μεγαλύτερος θαυμαστής των κόκκινων γυαλιών μου. Παρεμπιπτόντως.. οι Weird War, όπως και πολλά άλλα συγκροτήματα, έχουν εμφανιστεί κατά καιρούς στα πλαίσια μιας ιδιαίτερα επιτυχημένης βραδιάς που έχουν οργανώσει οι Danny και Reuben από Ladytron, οι οποίοι είναι μόνιμοι κάτοικοι Liverpool εξ' ού και έχω βαρεθεί να τους βλέπω (πέρυσι τέτοιο καιρό μάλιστα ήμασταν σπίτι του Reuben και ακούγαμε το ημιτελές ακόμα "Sugar" στον υπολογιστή).. πλέον βέβαια έχουν καινούριο δίσκο να προμοτάρουν και έχουν εξαφανιστεί.
Είχα πει την άλλη φορά μερικές αοριστολογίες για τη μουσική σκηνή του Liverpool, αποφάσισα λοιπόν αυτή τη φορά να αναφέρω κάποια τοπικά συγκροτήματα που δουλεύουν σκληρά, τα περισσότερα από αυτά δεν έχουν υπογράψει (ακόμα) σε εταιρίες αλλά όλα τους είναι αρκετά αξιόλογα: σημειώστε λοιπόν τα ονόματα των Wombats, Hot Club De Paris, Dirtblonde, Pale Faced Princess, 28 Costumes, Automation, A Cult Called Karrianna, Alterkicks, Delta Fiasco και Stagger Lee. Τα περισσότερα από αυτά επίσης έχουν sites οπότε μπορείτε να κάνετε μια βόλτα και να ακούσετε μερικά κομμάτια και.. γιατί όχι.. στείλτε μου mail να μου πείτε πώς σας φάνηκαν. Τικ τακ.. τικ τακ.. ποιός θα καθίσει στο θρόνο; Sayonara.
