Sputnik Sweetheart # 3

Konnichiwa. Πωπω.. ωραία που είναι η Θεσσαλονίκη... μετά από οχτώ μήνες ξενιτιάς μοιάζει με σωστή όαση πάντως. Μια ανάπαυλα τη δικαιούμαστε τώρα, σωστά; Οι εμπειρίες μου το τελευταίο διάστημα μπορεί να μην ήταν και οι καλύτερες, δε μασάμε όμως και ξανά προς τη δόξα τραβούμε. Για να μην ξεχνιόμαστε λοιπόν, περνάμε γρήγορα σε μερικές συναυλίες που παρακολούθησα στο Liverpool το τελευταίο διάστημα... παρακαλώ γερά τα νεύρα!!

Το Zanzibar είναι ένας μέτριος συναυλιακός χώρος όπου συνήθως πραγματοποιούνται φοιτητικές βραδιές, γι' αυτό και προκαλεί εντύπωση ότι οι Clor παίζουν εδώ... δεν έχω πάντως ξαναδεί τόσο κόσμο μαζεμένο (και σε τρομερά κέφια) σε τούτο το μέρος, κυριολεκτικά δεν πέφτει καρφίτσα. Μετά τα "Good Stuff" και "Making You All Mine" το πλήθος έχει ήδη πάρει τη δόση του ενώ στο "Outlines" παραληρεί τραγουδώντας τον στίχο "Each of us is special in our own unique way" με μπρίο και αστραφτερό χαμόγελο. Ο τραγουδιστής Barry Dobbin ξέρει να κινεί καλά τα νήματα από σκηνής είτε όταν ενθαρρύνει τον κόσμο να αναπαραστήσει τη χορογραφία του "Love & Pain" είτε όταν παριστάνει τον stand-up comedian προκειμένου να ξεπεραστούν κάποια μικρά τεχνικά προβλήματα. Εκκεντρικοί στίχοι σε συνδυασμό με electro-indie-funk ρυθμούς δίνουν ένα αποτέλεσμα που δύσκολα θα μπορούσα να κατατάξω σε φόρμες. Μπορεί ο ήχος των Clor να μην είναι ιδιαίτερα 'εύκολος', είναι όμως διεστραμμένα γοητευτικός και απαραίτητος σε εκείνους που αναζητούν την διαφορετική εκδοχή.

Οι ADULT. είναι από τα σχήματα που εκτιμώ, αν και ποτέ δεν υπήρξα φανατική της μουσικής τους. Με το που ανεβαίνουν πάντως στη σκηνή του Evol η ερώτηση γεννάται αυτόματα: αυτοί είναι οι άρχοντες του minimal electro/tech από το Detroit; Μπροστά μας ξεδιπλώνεται μια μεταλλαγμένη new wave/punk συναυλία. O Adam Lee Miller στην κιθάρα και η Nicola Kuperus στα φωνητικά/synths (καθώς κι ένας μπασίστας στο βάθος) δίνουν μια σχεδόν Bauhaus-ική παράσταση. Η αλλαγή στην κατεύθυνση είχε βέβαια προαναγγελθεί από την τελευταία τους δουλειά "D.U.M.E." που απομακρύνθηκε από τη ρομποτική και αναίσθητη εμμονή. Οι ADULT. εφευρίσκουν νέους τρόπους και το συναίσθημα για πρώτη φορά φανερώνεται, όχι δειλά αλλά άγρια και ανυπεράσπιστα. Υπνωτικός και παράξενα ατίθασος ήχος με έμφαση σε κιθάρα/μπάσο και φωνητικά γεμάτα αλλόκοτες και συχνά ενοχλητικές ή τρομαχτικές κραυγές (οι οποίες μεταφέρονατι με ιδιαίτερη θεατρικότητα πάνω στη σκηνή). Το σετ περιλαμβάνει κομμάτια από το τελευταίο EP (πχ. "Hold Your Breath" και "Get Me Out") και μερικά παλιότερα, στα οποία χρησιμοποιούνται περισσότερα synths και keyboards. Το νέο πρόσωπο των ADULT. είναι αναμφισβήτητα ενδιαφέρον, προσωπικά όμως θα τους προτιμούσα σε μια καθαρά αποστειρωμένη εμφάνιση.

Τους Goldfrapp πολύ ήθελα να τους δω αλλά κάτι ότι δεν προνόησα έγκαιρα, κάτι ότι η συναυλία έγινε sold out κατευθείαν, το πήρα απόφαση πως την Alison θα τη χαιρετούσα μια άλλη φορά.. μέχρις ότου αντιλήφθηκα ότι έχω καλούς και δικτυωμένους φίλους κι έτσι βρήκα δωρεάν εισιτήριο την τελευταία στιγμή.. χα! ΟΚ, το ξέραμε ότι οι Goldfrapp είναι καλό συγκρότημα, αυτό που δεν ξέραμε είναι ότι τα κομμάτια τους ακούγονται ακριβώς το ίδιο (ίσως και καλύτερα!) live σε σύγκριση με τους δίσκους τους. Συναυλία καλογυαλισμένη από πλευράς ήχου και σκηνικής παρουσίας, η Alison θεά με πολλά glitter αλλά χωρίς φτερά και πούπουλα και, αν και επρόκειτο για ένα warm up show με αφορμή το νέο δίσκο "Supernatural" και την επικείμενη βρετανική τουρνέ, έπαιξαν προς τέρψη όλων χορταστικό υλικό από όλη τη δισκογραφία.

Ο Darren Hayman υπήρξε ο τραγουδιστής των πολυαγαπημένων Hefner (ή αλλιώς 'Britain's biggest small band') που πλέον έχουν διαλυθεί και ο Darren ακολουθεί προσωπική καριέρα, συν έχει διάφορα side projects να ασχολείται κατά καιρούς (λεπτομέρειες στη συνέντευξή του που θα βγει σε λίγο στο MIC). Αποφάσισε λοιπόν να αφήσει επιτέλους το Λονδίνο και να κάνει μια μίνι βρετανική τουρνέ, στα πλαίσια της οποίας επισκέφθηκε και το Liverpool. Η συναυλία έγινε στο Magnet, ένα υπόγειο χαριτωμένο club με μεγάλη ασημένια ντισκομπάλα και αισθητική κουρδιστού πορτοκαλιού, το οποίο το συγκεκριμένο βράδυ ήταν παραδόξως κατάμεστο, φανερώνοντας πως το hype δεν έχει εξαλείψει την αυθεντική ποιοτική ματιά. Αφού λοιπόν ο Darren ήπιε την μπύρα του στα σκαλιά της σκηνής, περιμένοντας υπομονετικά τον dj να ολοκληρώσει το set του, εμφανίστηκε τελείως μόνος, με μόνη συνοδεία την κιθάρα του και τραγούδησε από Hefner, French μέχρι τα πρόσφατα δικά του κομμάτια. Ιδιοφυείς στίχοι γύρω από τις ανθρώπινες σχέσεις, σαρκαστικές δηλώσεις περί Peter Gabriel και κατάσταση πραγματικής χορωδίας στα "Hello Kitten" και "The Sad Witch". Εξαιρετικός, μου θύμισε εκείνη την εκπληκτική βραδιά των Hefner στην Αθήνα πριν καμιά πενταετία, μαγεύοντας ξανά όλους με την ευαισθησία και το τρυφερό του συναίσθημα.

Οι Test Icicles σαν τους Clor είναι ιδιαίτεροι και δύσκολα τοποθετούνται σε στεγανά. Για να καταλάβετε, η μουσική τους είναι ένα απόσταγμα των Beastie Boys, Faint, Stooges, Television και De La Soul (!). Στη σκηνή οι τρεις τυπάκοι -ένας με τεράστια φράντζα, ένας με μεγάλα μαύρα κοκάλινα γυαλιά και ένας άλλος με heavy metal μπλούζα- παίρνουν το μικρόφωνο εναλλάξ στα τραγούδια και το ίδιο συμβαίνει και με τις δύο φουξ κιθάρες που χρησιμοποιούνται. Α! Όλα κι όλα, εδώ έχουμε πλήρεις δημοκρατικές διαδικασίες. Υπάρχει επίσης ένα drum machine και ένα παλιό synth στη σκηνή, ενώ μαθαίνω ότι ο manager τους, που βρίσκεται κοντά στον ηχολήπτη, στέλνει backing tracks μέσω ενός I Pod!! Αναμφισβήτητα από τα καλύτερα φετινά live. Το ντεμπούτο τους "For Screening Purposes Only" κυκλοφορεί τώρα στη Βρετανία.

Για τους Boy Kill Boy, όταν τους είδα στο Wireless Festival το καλοκαίρι, γινόταν χαμός. Στο Liverpool πάντως όταν εμφανίστηκαν κανείς δεν σκιάχτηκε ιδιαίτερα, αντιθέτως για τους support White Rose Movement ένας ντόρος να πεις έγινε. Οι Boy Kill Boy λοιπόν παίζουν κιθαριστικό indie θυμίζοντας λίγο Razorlight, λίγο Jet και λίγο Bloc Party... μια από τα ίδια δηλαδή, θα πρέπει επίσης να βελτιώσουν τη σκηνική τους παρουσία (μόνο ο τραγουδιστής Chris Peck μοιάζει να αντιλαμβάνεται τι συμβαίνει) και αν είναι τυχεροί το "Suzie" μπορεί να γίνει τρελό ραδιοφωνικό χιτάκι. Οι White Rose Movement από την άλλη παίζουν (ναι, το βρήκατε!) Joy Division παραλλαγές και ο τραγουδιστής Finn Vine μοιάζει στον Curtis (καλέ αλήθεια), έχουμε επίσης επιρροές από Gary Numan, Depeche Mode, Ultravox και γενικά μια ακόμα new wave / synth-pop 80ς αισθητική άποψη. Η παρουσία τους πάντως ήταν ενδιαφέρουσα, με τα κομμάτια "Love Is A Number" και "Alsatian" να ανακηρύσσονται μάλλον οι καλύτερες στιγμές της βραδιάς.

Για τέλος θα αναφέρω ξανά τους πολυαγαπημένους Polysics. Δεν τους ξέρετε; Να τους μάθετε! Μιλάμε για το καλύτερο συγκρότημα στον πλανήτη γη. Δεν με πιστεύετε; Κακό του κεφαλιού σας. Αγοράστε το "Polysics or Die!!!" και ανακαλύψτε τη γιαπωνέζικη φύση σας. Liverpool τέλος για φέτος. H επόμενη στήλη μπορεί να έρθει από Τόκιο. Sayonara.

Φωτογραφίες : Hugo Maguey [1, 2], Κώστας Κασκάτης [3, 4]