In Stereo #11


Heaven knows I m miserable nowHeaven Knows I’m Miserable Now
(Γενικά δε μ’ αρέσουν οι παροιμίες, τις βρίσκω πολύ γενικές. Πάντα πίστευα ότι το "μια εικόνα ίσον χίλιες λέξεις" είναι μια μεγάλη παπαριά. Να που η ζωή με βγάζει απίστευτα ψεύτη. Ή μήπως είναι η εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα; Πέμπτη 11 Μαρτίου γίνεται η τρομοκρατική επίθεση στην Ισπανία. Παρασκευή 12 Μαρτίου βρίσκομαι με έναν Αυστραλό διευθυντή περιοδικού κάπου στην Αθήνα να συζητάμε γι ’αυτό με αφορμή κάτι παράξενους ήχους που έμοιαζαν με πυροβολισμούς -καταλήγουμε ότι είναι τραγικό. Σάββατο 13 Μαρτίου αργά το βράδυ μαθαίνω ότι ένας Ισπανός που γνώρισα μερικά καλοκαίρια πριν είναι νεκρός.)

Voodoo Child - Baby Monkey

Baby monkeyΟ Moby μας ξαναχτύπησε την πόρτα και αυτή τη φορά ευτυχώς είχε και κάτι να μας πει. Μετά το τελευταίο του αριστούργημα μουσικής για ασανσέρ η αλήθεια είναι ότι εγώ προσωπικά τον θεωρούσα τελείως ξεγραμμένο. Και ήρθε με ένα άλμπουμ πολύ αυθεντικό, ηχογραφημένο κάτω από το ψευδώνυμο Voodoo Child, λίγο νοσταλγικό για τα club των '90s (όταν αυτά ήταν πιο underground και πιο ουσιαστικά), χωρίς το άγχος των πωλήσεων απλά για τον εαυτό του. Για τον παλιό καλό εαυτό του. Αυτόν που έγραψε το 'Go', το 'Hymn', αυτόν που μαζί με τους Leftfield, τους Underworld, τους Orbital, τους Chemical Brothers και μερικούς ακόμα κουνούσε τα πόδια μας και ταξίδευε το μυαλό μας. Ένα cd γεμάτο με αυτή τη γαμάτη nineties electronica. Εγώ έχω ενθουσιαστεί. Προς το παρόν δεύτερο καλύτερό μου για το 2004 μετά τους Franz Ferdinand. (Ακολουθούν οι Air με διαφορά στήθους.)

Το ποτάμι της βλακείας
Είδα προχτές το 'Mystic river' του Κλιντ Ήστγουντ και μπορώ να πω ότι μου άρεσε. Ήταν έξυπνο, "γεμάτο", καλογυρισμένο και -το κυριότερο- είχε κάτι να πει. Και όπως μου συμβαίνει συχνά όταν βλέπω, ακούω, επισκέπτομαι κάτι ενδιαφέρον μετά ανοίγω το πισί μου και το ψάχνω. Διαβάζοντας διάφορα πέφτω και πάνω στην άποψη κάτι γελοίων αντιαμερικανών "ευαίσθητων" τσολιάδων -ένα είδος που ευδοκιμεί επικίνδυνα τα τελευταία τεσσερα πέντε χρόνια- που λέγανε ότι αν βάλουμε στη θέση των ηρώων Αμερική, Ιράκ, Παλαιστήνιους, πετρέλαια (!) και διάφορους άλλους εμπλεκόμενους και το ερμηνεύσουμε, έχουμε την παγκόσμια κατάσταση σήμερα και "περνάει μηνύματα υπέρ των ΗΠΑ" (τι γελοία έκφραση -λες και οι άλλες ταινίες δεν περνάνε μυνήματα υπέρ κάποιου). Η αποθέωση της θεωρίας συνομωσίας, μιας θεωρίας συνομωσίας τόσο γελοίας όσο οι κοτσάνες που πετάει ο Μπους. Πόσο μάλλον όταν μιλάμε για μια ταινία άκρως ειρωνική στη βάση της, μια ταινία που βάζει στο τραπέζι χαρακτήρες, ψυχολογίες, νοοτροπίες και κλείνει με μια τραγικά ειρωνική παρέλαση των χαμογελαστών δολοφόνων και των χαρούμενων συνεργών.
(Επίσης να πω στο μαλάκα που καθόταν μπροστά μου -που σιγά μη με διαβάζει- ότι έκανε πολλή περισσότερη φασαρία "διαμαρτυρόμενος" επειδή για δύο δευτερόλεπτα χτύπησε το κινητό μου μέσα στην αίθουσα παρά όση θα έκανα εγώ αν με είχε αφήσει να πω ένα "ναι πάρε αργότερα". Τι άτομα κυκλοφορούν ρε γαμώτο...)


Reykjavic 101101 Reykjavik
Δε θα αρχίσω να σας λέω για την πατρίδα της Bjork, των Sigur Ros, των Gus Gus, κλπ -αυτά είναι τουριστικά τρικ. Ξαναείδα πριν λίγο καιρό σε dvd, τo '101 Reykjavik' (η επίσημη ονομασία της πρωτεύουσας). Μου άρεσε πάρα πολύ η νοοτροπία τους. Μου άρεσε πολύ που η κλειστή κοινωνία δεν ενοχλεί ούτε καταπιέζει υπερβολικά κανένα. Μου άρεσε η κυνική απάθεια. Μου άρεσε το "nothing kind of nothing" του ήρωα. Μου άρεσε ο τρόπος ζωής. Μου άρεσαν οι φωτογραφίες από σουπερ εξωκοσμικά τοπία, θερμές πηγές, λουόμενους σε κρατήρες ηφαιστείων, χιονισμένους πλανήτες και παγωμένες πόλεις που έφεραν φίλοι που μόλις γύρισαν από εκεί. Αυτό που δε μου άρεσε ήταν οι αδικαιολόγητα υψηλές τιμές των αεροπορικών εισητηρίων (και μάλιστα με 2 ή 3 connecting flights). Οπότε μέχρι να φτηνήνουν θα τη βγάλω ακούγοντας, εκτός από τους ντόπιους, και τις μουσικές που έγραψε ο Damon Albarn και διάλεξε ο Nick Warren εμπνευσμένοι από το χαοτικό τοπίο του Ρέυκγιαβικ.

Είσαι μόλις δεκάξι (δεκαεφτά) κι όμως νοιώθεις στρες (Xaxakes)
Γυρνούσα σπίτι με το λεωφορείο σήμερα. Απέναντί μου καθόντουσαν δύο μικρούλες κοπελίτσες. Μιλούσαν ασταμάτητα. Η μία μάλιστα ανέφερε ότι είναι δεκαεφτά. Δεκαεφτά (δε θα έπρεπε να πηγαίνει σχολείο;) με άψογα βαμμένα-κουρεμένα cyber-punk μαλλιά, μοδάτα γυαλιά ηλίου, χρωματιστές τσάντες, κινητό σε μέγεθος αναπτήρα. Έτρωγε συνέχεια τα νύχια της. Αηδίασα. Fashion-freak κομμώτρια, το ανέφερε, όχι το fashion freak, αυτό το λέω εγώ. Μαζί με την αντίστοιχη φίλη της. Στήνω αυτί (και να μην ήθελα...). "Ρε μαλάκα, ο Σ. τα φτιαξε με αθλήτρια στίβου, θα πάθω εγκεφαλικό". "Ναι ρε μαλάκα, τη γνώρισα το Σαββατοκύριακο". "Αχ, αυτός ο πούστης ο κόσμος είναι πολύ μικρός, θα πάθω εγκεφαλικό" (δεύτερη φορά). (Φτύνει τα πετσάκια) "ναι και αυτή ασχημομούρα που λες". "Ρε μαλάκα θα πάθω εγκεφαλικό" (τρίτη φορά). "Δηλαδή έχει μοιράσει τις μέρες; Μαλάκα μου θα πρέπει να έχει και τρίτη γκόμενα τότε". (χτυπάει το κινητό της) "Έλα μαμά... τι;" (φτύνει τα πετσάκια) "Η μάνα μου ήταν. Είχα ξεχάσει ανοιχτό το κινητό." "Μαλάκα μου τα άκουσε όλα, θα πάθω εγκεφαλικό (σ.σ. πάλι), μου τέλειωσε όλη την κάρτα."

(Κι άλλα) Δείγματα Παράνοιας
1. Στη διάρκεια μιας εκδρομής Σουηδικού σχολείου στην Κένυα, οι μαθητές τράβηξαν σε βίντεο τους συνοδούς καθηγητές τους να πηγαίνουν με πόρνες.
2. Στην Αυστραλία ένας τύπος πέθανε προσπαθώντας να κλέψει ένα ποδήλατο. Η αστυνομία βρήκε σπίτι του άλλα χίλια ποδήλατα.

Pissoir3. Το 2000 ο Αμερικάνος Mitch Maddox άλλαξε το όνομά του σε DotComGuy (επίσημα) για να κάνει webcast τη ζωή του σε real time. Τελικά βαρέθηκε και ψάχνει άτομο να πουλήσει το (domain) name του.
4. Στην τουαλέτα της νέας VIP αίθουσας αναμονής που άνοιξε η Virgin στο αεροδρόμιο JFK της Νέας Υόρκης, τα pissoir είναι αυτά της εικόνας -σχεδιασμένα από την Bathroom Mania.
5. Η φλόγα-που-δε-σβήνει-ποτέ, σύμβολο της παγκόσμια ειρήνης, σε μια πλατεία του Birmingham που την έκανε δώρο στο δήμο η τοπική εκκλησία τελικά θα σβήσει γιατί εκκλησία και δήμος μαλώνουν για το ποιος θα πληρώσει τα έξοδά της.
6. Ένας εξηντάχρονος Γερμανός πήγε να βουρτσίσει τα δόνια του Ροτβάιλερ του. Τελικά κατέληξε στο νοσοκομείο.

Το καλύτερο δελτίο τύπου ever

WISP"WORDIMAGESOUNDPLAY (WISP)
WISP is a collection of experiences for the PS2 console. Human and strange. Animal and familiar. Happy and sad. Music made from people. Stories crossing each other. Japanese and English. Language and translation. Sound and shapes. Seeing stories and hearing tales. Films and pictures. Music and sound.
There is gameplay on WISP, but there are no games. There is no story that holds the whole thing together, but there are stories. WISP isn't a music title but it's filled with music.
Use PS2 to discover a different place.
Tomato with audio and music composed by Underworld and Johnny Conquest commissioned by Sony Entertainment Japan.
Release date (March 17th 04)"
(από την Tomato για το νέο πρότζεκτ τους, έναν τίτλο για το Playstation2. Προς το παρόν κυκλοφορεί μόνο στην Ιαπωνία - www.tomato-ps2.com)

Οι 10 Δουλειές Των Ονείρων Μου

Elvis impersonatorΔημοσιογράφος σε ταξιδιωτικό περιοδικό
Υπάλληλος σε τσοντάδικο
Φαρμακοποιός στην Ολλανδία
Ταξιτζής
Αρχισυντάκτης μεσημεριανής εκπομπής
Elvis Impersonator
Σχεδιαστής Comics
Νορβηγός άνεργος
Επικοινωνιολόγος-σύμβουλος πρωθυπουργού
Σχεδιαστής προϊόντων telemarketing

Πάρε κι ένα ακόμα cd (σκόρπια κομμάτια που έχω αφήσει να στριφογυρνάνε στο Winamp)
Bjork - I Miss You (Photek Mix)
Franz Ferdinand - Auf Achse
Inspiral Carpets - This Is How It Feels
Tears For Fears - Pale Shelter
Α.R.E - Hey World
Royksopp - So Easy
Junkie XL - Breezer
Stellastarr* - Somewhere Across Forever
Voodoo Child - The Light Is In Your Eyes
Basement Jaxx - Living Room
Outkast - Good Day Good Sir
FC Kahuna - Hayling
Fog - The Girl From The Gum Commercial
HELL - Control
I Monster - Heaven
Ξύλινα Σπαθιά - Πάρε Με Μαζί Σου
Kirsty McColl - Days
Air - Mike Mills
Psychonauts - Magnetic

Για σχόλια, παρατηρήσεις, junk mail, συνταγές μαγειρικής, φήμες, ατυχείς συμβουλές, ερωτικές εξομολογήσεις, αστρολογικές προβλέψεις ή ανώνυμες πληροφορίες σε τσαλαπατημένα greeklish χρησιμοποιείτε άφοβα το celluloid_hypnotic@yahoo.gr . Μόνο ιούς μη στείλετε, το καλό που σας θέλω.

Cheerz...