In Stereo #13

Το καλό με το να έχεις μια δικιά σου στήλη κάπου είναι ότι ξέρεις ότι έχεις κάτι στάνταρ. Μια δική σου γωνία στο δίκτυο όπου μπορείς να το παίξεις όσο εξυπνάκιας θες και να γράψεις για ότιδήποτε σου διεγείρει τον εγκέφαλο (όχι τους ίδιους νευρώνες κάθε φορά) όσο χιλιοειπωμένο κι αν είναι αυτό.

Πάρε για παράδειγμα τον καινούριο Morrissey. Το ότι πάρα πολλοί συντάκτες του Mic (και ενδεχομένως πιο ειδήμονες από μένα) θα ήθελαν να γράψουν για τον καινούριο Morrissey ήταν κάτι απόλυτα προβλέψιμο και λογικό. Όμως ένα άλμπουμ σαν κι αυτό, μια Επιστροφή Της Δεκαετίας δεν μπορώ να την αφήσω έτσι και να μην την τραβήξω στα όριά της. Γι'αυτό και θα το κάνω...

Κατ'αρχήν ακούγοντας το δισκάκι (μόλις σήμερα έμαθα ότι κυκλοφορεί συλλεκτικό βινύλιο) πέρασαν διάφορες αηδίες από το μυαλό μου. Ξέρεις... ότι τα χώνει σε Αγγλία, Αμερική, Ιησού και μπάτσους για να εξασφαλίσει τους "αγανακτισμένους" γυαλάκηδες (αλα Michael Moore), ότι καμιά φορά οι στίχοι του πετάνε υπερβολικά πάνω από τον ουρανό, ότι τώρα που γέρασε θα έχει καταντήσει ένας παράξενος γεροξούρας, ότι όλο αυτό το "κανείς-δε-μ'αγαπάει, είμαι-τόσο-άσχημος" κλίμα έχει αρχίσει να κουράζει, ότι έρχεται καλοκαίρι και μπορούσε να περιμένει το φθινόπωρο να το κυκλοφορήσει και διάφορα άλλα τέτοια διαστροφικά, μουσικά και μη.

Όμως κατέληξα ότι όλα αυτά είναι ηλίθιες παπαριές (μάλλον ήταν πλεονασμός αυτό τώρα). Όταν κανείς γράφει "forces of containment / they shove their fat faces into mine / but you and I just smile / because we're thinking the same lines" στα 43 του, όταν οι συνομήλικοί του κάνουν αρπαχτές στις Αμερικάνικες επαρχίες και τις Ευρωπαϊκές Ψαροκώσταινες, είσαι καταδικασμένος από το Ένστικτό σου να τον τοποθετήσεις στο απυρόβλητο ακόμα και αν από το στόμα του βγαίνουν οι μαλακίες του 'Maladjusted' ή του 'Kill Uncle'. Πόσο μάλλον τώρα που μιλάμε για τον απόλυτο Τυπικό Καλό Morrissey Δίσκο που στέκεται ανετότατα και δίπλα στο 'Viva Hate' (λίγο χειρότερο), το 'Vauxhall & I' (λίγο καλύτερο) ή το 'Your Arsenal' (λίγο χειρότερο). Ένα δίσκο με κομμάτια βουτηγμένα στην καταθλιπτική δάνδικη γοητεία της φωνής του που στέκονται δίπλα στο 'Ouija Board, Ouija Board' ή το 'November Spawned A Monster' ή ακόμα και το ανυπέρβλητο 'We'll Let You Know'.

Κοινώς, ο Morrissey είναι αυθεντικός καλλιτέχνης με τα πάνω και τα κάτω του και η δισκογραφία τα τελευταία εφτά χρόνια απέδειξε με τον πιο σιχαμερό τρόπο (τον έπαιρναν μόνο αν δεχόταν ντουέτο με τους Radiohead) ότι δεν μπορεί να ανεχτεί τέτοιους στους κύκλους της. Ένα απόλυτα αναλογικό ον που απεχθάνεται τη μετριότητα (πόσο μάλλον όταν αυτή είναι κατασκευασμένη) και διαθέτει τέτοια αποθέματα wit που ακόμα και ο αγαπημένος του, ο Oscar Wilde θα τον ζήλευε. Και όταν τα στριμώχνει στο μπλοκάκι του κάνει εμπορικά θαύματα.

Πολλοί (άσχετοι) βλέπουν το Morrissey σαν τον Καζαντζίδη της Αγγλίας. Ξέρεις, ο τραγουδιστής που τραγουδάει για τον πόνο, την μοναξιά... οκ ας το δεχτώ, με ένα πιο intellectual τρόπο από αυτόν του Καζαντζίδη. Η πραγματικότητα είναι πολύ μακρυά. Ο Morrissey είναι μια άλλη φιγούρα, είρων, με χιούμορ, επιθετικός και πνευματώδης και καθόλου κλαψιάρης. Είναι ένα αυθεντικό ίνδαλμα και μια συνεχής αντίφαση, όπως είχε γράψει ο John Robertson.

Και ακούω κάποιους να λένε "ναι οκ αλλά οι συνθέσεις και η παραγωγή δεν αγγίζουν ούτε στο ελάχιστο τους στίχους του Moz στο επίπεδο". Μα πότε στη σόλο καριέρα του (εκτός του 'Your Arsenal' με το μακαρίτη το Mick Ronson) συνέβαινε αυτό; Η μπάντα του τα πάει μια χαρά live αλλά συνθετικά χάνει. Και ίσως χάνει επίτηδες. Ίσως το μόνο που χρειάζεται να είναι ένα μουσικό χαλί να συνοδεύει την ποίησή του. Δεν ξέρω τι φταίει αλλά δε μ'ενοχλεί. Δε μ'ενοχλεί καν που συνεργάζεται με το βασιλιά της εφηβικής πανκοσάχλας Jerry Finn ο οποίος νομίζει ότι είναι πολύ προχωρημένος και πειραματικός βάζοντας μερικά τζιζ ανάμεσα στις κιθάρες. Ας το κάνει με τις ευχές μας. Μπορεί και κανένα 15χρονο να ξεκολλήσει από τα fake μάτια της Avril Lavigne και να παραδοθεί στην όψη του οπλοπολυβόλου (δηλαδή της πέννας) του Moz.

Όπως καταλαβαίνεις ο Morrissey είναι ένα πολύ σπάνιο φαινόμενο και αυτή εδώ η στήλη πού και πού ανάμεσα στις ηλίθιες νοσηρές αναζητήσεις της κάνει και κανα διάλειμμα να σας πει και καμιά άποψη της προκοπής.

Quiz (Γιατί όλοι κρύβουμε μια Κατίνα μέσα μας)

Τι σχέση έχουν οι Franz Ferdinand με τους Fiery Furnaces;

Ποιος τραγουδιστής γνωστού συγκροτήματος, πολύ αγαπητού στην Ελλάδα, έχει καταλήξει ο φόβος και ο τρόμος των έντυπων δημοσιογράφων γιατί πριν τις συνεντεύξεις τρώει γλυστρίδα και μιλάει ένα τέταρτο για να απαντήσει μια ερώτηση;
(βοήθεια: στη διάρκεια κάποιας συνέντευξή του σε έντυπο έριξε ένα μεγαλοπρεπέστατο ρέψιμο)

Κίτρινα Χαρτάκια

Flashmob: Μακράν το πιο ηλίθιο πράγμα της Δεκαετίας - flashmob.gr (ok, έχει πλάκα όμως)
The Killers - Hot Fuss (θα επανέλθουμε με αυτούς σύντομα μια και αποτελούν την τελευταία τρέλα μου)
Scissor Sisters - live και τζάμπα (εννο+είται ότι θα πάμε μόνο και μόνο για να ακούσουμε τη διασκευή τους στο 'Take Me Out' των FF -σιγά μην την παίξουν)
Πέρδικα Θεσπρωτίας - Τώρα στέλνει και δελτία τύπου (έλεος!)
Chumbawamba - On Ebay (δεν έχω χειρότερο - όταν παίζει στο ράδιο βάζω ωτοασπίδες)
Skg Reports - Χάρης Σταυρίδης ("ξέρω τι σκέφτεσαι για τη Θεσσαλονίκη αν είσαι Αθηναίος")
"Μια Ελλάδα Φως" (σύντομα στις πιο cult σελίδες του κόσμου)
Ολυμπιακοί (γιατί δε μας λένε επιτέλους ότι είναι μια μεγάλη μπίζνα και μας πρήζουν καθημερινά με τα ηλίθια σποτάκια για το "Ωραίο, το Μεγάλο, το Αληθινό" που ο μόνος που μπορούν να πείσουν είναι η Μάγια η Μέλισσα;)

In Stereo #13 cd
Συνεχίζουμε με σκόρπια κομμάτια που μας παίρνουν τ'αυτιά

Morrissey - The World Is Full Of Crashing Bores
I Monster - Hey Mrs.
Matmos - Last Delicious Cigarette
Pixies - Debaser
Gomez - Silence
RJD2 - Holy Toledo
Dizzee Rascal - Sittin Here
Richard X (In Collaboration with Deborah Evans-Stickland) - Walk On By
Archive - Get Out
The Killers - On Top
The Streets - such a twat
Magnetic Fields - I Thought You Were My Boyfriend
Faithless - Mass Destruction
Tori Amos - After All (David Bowie cover)

(άργησε λίγο το συγκεκριμένο τεύχος της στήλης γιατί το μηχάνημα του Βελζεβούλη που χρησιμοποιώ επέμενε επί δύο βδομάδες να χαλάει. Τα παράπονά σας -όσοι και όποιοι- στον κύριο Πουλιάδη -κάνω αγώνα να αποφύγω το φτηνό χιούμορ- και το ανεκδιήγητο service του)

Cheerz...