In Stereo #15

Σάββατο μεσημέρι, το Hotbar Weather Tool στα τελειώματα της μπάρας 1 των Windows γράφει (όπως λέμε "το θερμόμετρο δείχνει...") 33 βαθμούς. Μέσα στην παραζάλη του μίνι-καύσωνα, βλέπω τον Elvis και ακούω το θεό στο τηλέφωνο, που λένε και οι Υποκοσμιακοί που κατέλαβαν για το καθιερωμένο καθημερινό τους δεκάλεπτο την playlist μου. Σηκώνω, το τηλέφωνο, δεν παίρνω τον Κύριο, αλλά τον Κώστα. "Άστο φίλε, πάμε για μπάνιο το απόγευμα, αργούτσικα, θα κάνουμε 3 μπάνια μες το λεωφορείο, κι αν μας τύχει και αυτό χωρίς τον κλιματισμό... γάμα τα". Αυτή η πόλη είναι απάνθρωπη για όσους δεν έχουν αυτοκίνητο (και για όσους έχουν).

Έτσι λοιπόν έπρεπε να βρω έναν τρόπο να περάσω το μεσημέρι. Ανοίγω τηλεόραση και για κάποιο λόγο τσιρίζουν τα φαντάσματα της Ράντου και του Ρώμα. Αλλάζω αμέσως. Δεν τους μπορώ καθόλου ρε γαμώτο. Τους βλέπει η μάνα μου μονίμως, κάθε φορά που την επισκέπτομαι. Και να φανταστείς ότι δεν είναι τέτοιος τύπος. Να σου δώσω να καταλάβεις, συνήθως διαβάζει βιβλία με βιογραφίες ζωγράφων, πηγαίνει σε εκθέσεις, τέτοια. Δεν ξέρω πώς της έχουν κάτσει αυτοί οι δύο. Τελικά ο Ρώμας είναι χαρισματικός σεναριογράφος. Αναμφισβήτητα.

Αφού δε βρίσκω λοιπόν τι να κάνω μεσημεριάτικα, ας γράψω ένα in stereo. Τώρα που το σκέφτομαι αυτή η στήλη είναι τελείως σχιζοφρενική. Από το πρώτο τεύχος μέχρι τώρα δεν έχει καμία απολύτως δομή, καμία συγκεκριμένη θεματολογία, ούτε καν σταθερά διαστήματα που βγαίνει. Είναι σαν editorial ενός ανύπαρκτου περιοδικού, αν έπρεπε να την περιορίσω σε ένα μόνο concept. Εννοώ ότι, ρε παιδί μου, οι υπόλοιπες στήλες έχουν μια κεντρική ιδέα, ο άλλος γράφει για τις μουσικές που γουστάρει, η άλλη για τις περιπέτειές της στο Παρίσι, ο άλλος για τα αγαπημένα του τραγούδια, ο άλλος για τις απόψεις του για την πολιτική και την τέχνη κοκ. Εγώ για ποιό πράγμα γράφω; Και σκέφτομαι, "κοίτα να δεις πως πέρασαν δεκαπέντε τεύχη".

Προσπαθώ πολύ δειλά να βγάλω ένα best of της στήλης, ξέρεις με τα καλύτερα κομμάτια, αφιερώματα κτλ. Μου είναι αδύνατο (η κλισέ συνέχεια θα ήταν "τα νιώθω όλα σαν παιδιά μου"). Βρίσκονται όλα μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, νιώθω πάρα πολύ περίεργα όταν τα ξαναδιαβάζω. Σα να βλέπω σε επανάληψη τον Al Bundy του βρόμικου ογδονταεννιά στο Τιβί Μακεδονία. Τέλος πάντων, αρκετά περιαυτολόγησα (όχι βέβαια όσο ο αρχισυντάκτης της γνωστής "εναλλακτικής εφημερίδας"). Ας συνεχίσουμε...

Στην playlist μου τώρα μπαίνει το Discover του Tim Booth από τον τελευταίο του δίσκο. Μπράβο. Κι ήθελα να γράψω κάτι γι'αυτόν. Νομίζω ότι είναι λίγο άδικο το κράξιμο που τρώει. Ξέρεις όλες αυτές οι τυπικές ιστορίες που λίγο πολύ περνάμε καθημερινά από μέσα τους, ίσως να έχουν πολύ μεγαλύτερη αξία από τα σημαντικά. Και ο Booth τις βγάζει πολύ ανάγλυφα μέσα από τους στίχους του. Είναι και ωραίος τύπος, άκου με που σου λέω. Τον πάω πάρα πολύ. Είναι και απίστευτη φυσιογνωμία (βέβαια στις τελευταίες φωτογραφίες με την καράφλα και το μουστάκι είναι σαν ξεπεσμένος γκέι του Βερολίνου). Εμένα μου άρεσε ο δίσκος, κοινώς. Βέβαια, όπως θα ξέρετε, εγώ δεν είμαι αντικειμενικός. Τρώω κολλήματα (τι έκφραση κι αυτή) και μετράω και την εικόνα (σαν το Μουρατίδη). Σε αυτό το θέμα είμαι κατάπτυστος, τώρα που το σκέφτομαι.

Τι άλλο; Α, ναι να γράψω κάτι για τους Ολυμπιακούς. Όλοι γι'αυτούς δε γράφουν; Όχι για τους Ολυμπιακούς που πήραν το Ριβάλντο, βλάκα. Για τους Ολυμπιακούς που ρίχνω σπόντες στην εικόνα πάνω πάνω. Την έχω έτοιμη από πολύ καιρό, ξέρεις, έχω αρχίσει να κουτσοπαίζω το Photoshop (ένας φίλος γραφίστας με κόλλησε) και μου αρέσει, δεν μπορώ να πω, σιγά-σιγά γίνομαι και καλύτερος. Τέλος πάντων, για τους Ολυμπιακούς είπαμε ότι θα πούμε. Φαντάζομαι, ότι κι εσύ σαν κι εμένα θα δηλώνεις απογοητευμένος από την όλη κατάσταση.

Και δε μιλάω για τα άδεια δωμάτια, τα άδεια γήπεδα του baseball (έλεος) ή τις ανεκδιήγητες απούλητες ολυμπιακές καρφίτσες (pins όπως λέτε κι εσείς εδώ στην Ελλάδα). Χέστηκα κι αν πέσουν έξω οι ξενοδόχοι, οι Yankees ή τα ΜακΝτόναλντς. Επίσης δεν έχω καμία όρεξη να λέω για το πόσο καταχρεωμένους θα μας αφήσουν, τι προβλήματα, θα υπάρξουν μετά, αν τα έργα θα τελειώσουν εγκαίρως, πόσο πάνω πήγαν οι προϋπολογισμοί. Όχι γιατί όλα αυτά είναι ασήμαντα αλλά γιατί έχεις εκατό μεριές να τα μάθεις.

Μιλάω για τη σχεδόν δικτατορική επιβολή τους.
ΠΡΕΠΕΙ να γίνεις εθελοντής.
ΠΡΕΠΕΙ να πάρεις εισιτήρια για το χόκεϋ επί χόρτου κοψοχρονιά για να συμμετέχεις στη γιορτή.
ΠΡΕΠΕΙ να σ'αρέσει που χτίζουμε πεντακόσια γήπεδα και ούτε μια λυρική σκηνή της προκοπής φερ'ειπείν.
ΠΡΕΠΕΙ να κυκλοφορείς με τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς.
ΠΡΕΠΕΙ να αγοράζεις προϊόντα των χορηγών επειδή αυτοί στηρίζουν το όνειρο.
ΠΡΕΠΕΙ ο Φοίβος και η Αθηνά να σου φαίνονται γλυκούληδες.
ΠΡΕΠΕΙ να σου φαίνεται εξαιρετική ιδέα η Mariah Carey να τραγουδήσει τον Ολυμπιακό Ύμνο.
ΠΡΕΠΕΙ να πάρεις τα επίσημα σιντί και την επίσημη βούρτσα λεκάνης των Αγώνων.
Αν δεν τα κάνεις όλα τα παραπάνω, είσαι τουλάχιστον προδότης, κατάλαβες;

Βέβαια η κυρία Γιάννα έκανε δύο κινήσεις ματ, πρέπει να παραδεχτώ. Η επιλογή του Δημήτρη Παπαϊωάννου για τις τελετές και του Καλατράβα για το ρετούς στο Ολυμπιακό Στάδιο (με όλα τα παρατράγουδα βέβαια). Αλλά δεν ήταν αρκετοί αυτοί οι δύο. Ο πρώτος έπρεπε να συνεργαστεί με όλους τους κατεστημένους "έντεχνα" πολιτισμένους ηλίθιους και να φυλακιστεί στα γούστα της Μέσης Ελληνίδας Νοικοκυράς. Ο δεύτερος έπρεπε να τα βρει με τα γνωστά ελληνικά λαμόγια, να ανεχτεί καθυστερήσεις και τελικά να καταλήξει σε λυόμενα.

Και για να μη γελιόμαστε, κι εγώ κι εσύ και ο παραδίπλα δύσπιστος θα περάσουμε μια βόλτα από τους Ολυμπιακούς. Οχι γιατί θα γουστάρουμε και τέτοια, όχι. Απλά, πώς να σ'το πω, πάντα θες να μη μείνεις στην απ'έξω. Και είναι λογικό, άνθρωπος είσαι, κοινωνικό όν, δεν θες να περιθωριοποιηθείς, θες να βρεις κώδικες με τους υπόλοιπους, έστω κι αν χρειαστεί να κάνεις μεγάλες υποχωρήσεις, οι άνθρωποι είναι πιο πάνω από τις ιδέες (νομίζω). Οπότε θα τα πούμε κάπου στις κερκίδες όπου θα φωνάζουμε για το Ωραίο, το Μεγάλο, το Αληθινό (και θα αναφερόμαστε σε στήθη, οπίσθια και πέη)...

Quiz (Γιατί όλοι κρύβουμε μια Κατίνα μέσα μας)
Ποια παραλίγο βουλευτής αλλάζει καριέρα και κατεβαίνει (γιατί ήταν στο Βορρά) στα τηλεοπτικά πλατώ;
Ποιος αγαπημένος Βρετανός τραγουδιστής, μουσικός, performer μιλάει εκνευριστικά αργά οπότε το 15λεπτο που δίνει η εταιρία του για συνεντεύξεις δε φτάνει καλά καλά για να σου συστηθεί;

In Stereo #15 CD
Σκόρπια κομμάτια που ερωτεύτηκε το Winamp αυτή την περίοδο

Leftfield - Melt
RJD2 - Iced Lightning
Beastie Boys - Ch-Ch-Check It Out
Franz Ferdinand - Take Me Out (Daft Punk Mix)
The Veils - Lions After Slumber (Scritti Politti Cover)
Tim Booth - Love Hard
The Killers - Andy, You're A Star
Τα Ξύλινα Σπαθιά - Πάρε Με Μαζί Σου
Pixies - Gouge Away
Fischerspooner - Tone Poem
Depeche Mode - World In My Eyes
Peaches - Operate

Ιδέες για πρωτότυπα Ολυμπιακά προϊόντα, πειραγμένα σκίτσα του Φοίβου και της Αθηνάς, προγράμματα παράδοσης των ολυμπιακών έργων του '98, συνθήματα κερκίδας, αδιευκρίνιστους κανόνες του τραμπολίνο, το 15ο δορυφορικό κανάλι της ΕΡΤ, το 2004ο (Ολυμπιακό) ένθετο του Φρί(κη). Στείλ'τα όλα στο celluloid_hypnotic@yahoo.gr

Cheerz...

υ.γ. καλό καλοκαίρι και καλές διακοπές (αν πας)