In Stereo #8

Jackass: Let's Get Controversial

Ένα βράδυ εκεί γύρω στο Πάσχα νομίζω, άνοιξα την τηλεόραση, σε μια προσπάθεια ν' αποκοιμηθώ με εικόνες στο μυαλό. Καλές, κακές δεν έχει σημασία. Εικόνες. Πέφτω πάνω στους Πρωταγωνιστές στη ΝΕΤ. Καλεσμένοι ο Μανίκας και ο Κωνσταντόπουλος. Χαμηλώνω τον ήχο της μουσικής - η τηλεόραση ίσως να βλέπεται κάποιες φορές αλλά η αλήθεια είναι ότι δεν πολυακούγεται - και πατάω το κουμπάκι με το Χ πάνω στο μεγαφωνάκι για να ξεκλειδώσει ο ήχος του κουτιού.


IggyΟ Μανίκας είχε υψώσει την ένταση της φωνής του και απ' ό,τι κατάλαβα η κουβέντα αφορούσε το τι είναι ροκ. Και κατέληξε δίνοντας τον ορισμό του, όπως του τον είχε «ψιθυρίσει ο Iggy Pop ένα πρωινό στο Μαϊάμι» - άλλη μια σουρεαλιστική παραδρομή της γλώσσας; Για να τελειώνω με τα ζουμιά ο ορισμός που έδωσε ήταν: «Ροκ είναι οτιδήποτε δεν αρέσει στους γονείς σου, στους δασκάλους σου, στους γείτονες, αρέσει σε σένα και μ' αυτό μπορείς να βγάλεις γκόμενα» ...και έχει πλάκα θα συμπλήρωνα εγώ. Αυτή η σκηνή είναι από αυτές που μου έχουν μείνει ανάγλυφες στο μυαλό. Ίσως η μόνη τηλεοπτική.

Ο ορισμός αυτός τελικά όχι μόνο δεν κατάφερε να με κοιμήσει αλλά με κράτησε ξύπνιο για αρκετή ώρα ακόμα. Εδώ και μερικούς μήνες ο ορισμός αυτός κάνει γκελ στα τοιχώματα του μυαλού μου. Eίναι ό,τι πιο εύστοχο έχω ακούσει τελευταία. Ταιριάζει σε οτιδήποτε θεωρώ εγώ ροκ, τοποθετημένο στο κατάλληλο χρονικό πλαίσιο βέβαια. Και δε μιλάμε βεβαίως μόνο για μουσική αλλά για γενικότερο attitude.

Και σ'αυτό τον ορισμό ταιριάζει απόλυτα και το Jackass - γι' αυτό δεν είπαμε ότι θα γράψω; Ξέρω, ξέρω... τώρα έχεις ξινίσει τη μούρη σου. Μετά από λίγα δευτερόλεπτα... δηλαδή τώρα... έχεις ένα ειρωνικό τι-βλακείες-γράφει-πάλι-αυτός χαμόγελο. Όμως αν θέλεις να λέγεσαι ανοιχτόμυαλος μην πατήσεις το κουμπάκι που γράφει back και θα καταλάβεις τι εννοώ.


Jackass poster 1Αρχικά να σου περιγράψω το Jackass απαλαγμένος από κάθε είδους σχόλιο. Μια σταθερή ομάδα νεαρών Αμερικανών - επαγγεματίες όπως ισχυρίζονται οι warning κάρτες που μας προειδοποιούν να μην τους μιμηθούμε και πέφτουν πολλές φορές στη διάρκεια του show στο αμερικάνικο MTV και την πρόσφατη κινηματογραφική μεταφορά του - κάνουν διάφορα παρακινδυνευμένα stunts. Παραδείγματα δε δίνω λόγω αυτολογοκρισίας.

Για μια περίοδο - όταν δεν είμασταν τόσο τριτοκοσμικοί και βλέπαμε και MTV free από την ανανεωμένη - ενισχυμένη ΕΡΤ- το τηλεοπτικό Jackass το βλέπαμε και από το ευρωπαϊκό MTV τις Παρασκευές τα βράδυα. Η αλήθεια είναι ότι, κάτι το ότι ήταν λογοκριμένο, κάτι το ότι εκείνη την ώρα ή ετοιμάζεσαι για βόλτες ή ετοιμάζεσαι για ύπνους, δεν είχα δώσει μεγάλη προσοχή. Αλλά η σίγουρη εντύπωση που είχα ήταν ότι σίγουρα δεν είναι συνηθισμένο.

Μετά από αρκετό καιρό και αφού είχα ενημερωθεί για την κυκλοφορία του, πέτυχα το dvd του 'Jackass' στο video club. Παίρνω το καρτελάκι και κατευθύνομαι στον πάγκο.

Βάζω το dvd στη dvd-ιέρα. Μιάμιση περίπου ώρα πέρασε γρήγορα.

Μόλις τέλειωσε τα αγγελάκια και τα διαβολάκια άρχισαν να τσακώνονται μέσα στον εγκέφαλό μου προσπαθώντας να με κάνουν να ξεπεράσω το σοκ. Δεν είμαι ακριβώς σίγουρος ποιός υποστήριζε τι. Πάντως υπήρχε αναβρασμός εκεί μέσα. Όποιος λέει ότι δεν είχε τα ίδια συμπτώματα παρακολουθώντας την ταινία μάλλον λέει ψέματα. Και ξέρεις τι λένε, ε; Ότι οι καλές ταινίες συνεχίζονται και μετά το τέλος τους.
Αλλά το Jackass δεν είναι ακριβώς ταινία οπότε δεν πιάνεται. Το Jackass αξίζει μόνο και μόνο επειδή κάνει τα συντηρητικά μυαλά αυτού του πλανήτη να αηδιάσουν, κάνει τα κοινωνικά στερεότυπα να μοιάζουν με άνοστο χυλό, είναι η πρώτη φορά που κάτι τόσο καθαρόαιμα αμερικάνικο κάνει την «ιερή» αμερικάνικη οικογένεια να σφίγγει τα φρύδια της, κάνει όλη τη δήθεν κουλτούρα-να-φύγουμε μανιέρα να ξεμπροστιαστεί και να παραδεχτεί ότι το ροκ είναι καλό μόνο όταν είναι Eagles - ή U2 αν προτιμάς, ευρωπαίε φίλε μου. Όλες σχεδόν οι κριτικές το έθαβαν χωρίς συγκεκριμένο λόγο. Μάλλον κρύβονταν πίσω από το ότι «δεν ωφελεί». Κι όμως, αποδεικνύει τόσα πράγματα, τόσο περίτρανα και ακόμα πιο αληθινά και προκλητικά.


JackassΚαι να στο θέσω αλλιώς. Στην πιο ανασφαλή και συντηρητική Αμερική που έχουμε γνωρίσει, την ώρα που η βιομηχανία του θεάματος επικροτεί την επεξεργασμένη, αφ' υψηλού βία και λογοκρίνει το ανθρώπινο σώμα, το να κάνει κάποιος παρακινδυνευμένα πράγματα και να φωνάζει «έι, είμαι ζωντανός, κοίτα με, πονάω, κάνω πλάκα και δεν το 'χω σε πολύ να ξεράσω μπροστά στην κωλοκάμερά σου» και προκαλούν τη δημοκρατία μόνο ανωφελές δεν μπορεί να χαρακτηριστεί. Αν δούμε την κατάσταση κατάματα και ξεγυμνώσουμε τους τύπους του Jackass από τους yuppies που έχουν βαλθεί να τους κάνουν must τότε ανακαλύπτουμε την ουσία του 'Fight Club' στην πράξη αυτή τη φορά και όχι στο μυαλό του Fincher. Ή ακόμα ακόμα και του 'American Beauty'. Άνθρωποι που θέλουν να νιώσουν άνθρωποι.

Και γιατί αφού σοκάρουν τόσο έχουν τέτοια επιτυχία;

Κάποιοι υποστηρίζουν ότι η επιτυχία του Jackass είναι προϊόν καλοστημένων στρατηγικών marketing. Μιλάνε για στημένες φάσεις και επαγγελματικά οργανωμένη πρόκληση. Δε νομίζω όμως ότι την τρέλα και τον αέρα που χρειάζεται για να φύγουν από τη σφαίρα της φαντασίας αυτά τα stunts μπορεί κανείς επαγγελματίας να τα οργανώσει. Ναι, προώθηση υπάρχει. Αλλά δεν είναι αυτή που δημιουργεί το προϊόν - αν μπορεί το Jackass να χαρακτηριστεί προϊόν. Ούτε είναι οι ίδιοι αυτοί που στήνουν την προώθηση.

Οικονομική κρίση, οργισμένοι έφηβοι που κουράστηκαν να αυνανίζονται κάτω από τα σκεπάσματά τους, συγγραφείς που κατέληξαν διαφημιστές τσιπς, υπάλληλοι γραφείου που βαριούνται τη ζωή τους, bimbos που κουράστηκαν στα ναρκωτικά, γιάπις που η κόκα δεν τους κάνει τίποτα πια, πόλεμοι και μιζέρια τριγύρω, νευριασμένες έφηβες των προαστίων που ονειρεύονται να γίνουν ευτυχισμένες και λιγότερο ανασφαλείς, μπαμπάδες που αναπολούν frat-parties, παχουλά αγοράκια με ροδοκόκκινα μάγουλα και chocolate bars στα καφέ χεράκια που ονειρεύονται ν'αδυνατίσουν και να γίνουν σαν το Johnny Knoxville, American dream κενοί χαζογκόμενοι που δε θέλουν να τσαλακώσουν το προφίλ τους και να γεράσουν. Όλοι αυτοί καταφεύγουν στο Jackass, όλοι αυτοί είναι η εικόνα της Δύσης. To Jackass είναι ο καθρέφτης της σκληρότητας που μας πνίγει και αν συνεχίσουμε έτσι μάλλον θα γίνει πιο σκληρό, περιθώρια υπάρχουν.


Johnny KnoxvilleΤο Jackass τελικά είναι αυτό που θέλουμε να κατακτήσουμε ενδόμυχα. Όλοι θέλουμε να ζήσουμε τον κίνδυνο, να κάνουμε καφρίλες από το πρωί μεχρι το βράδυ, να πληρωνόμαστε γι' αυτό, να κάνουμε ό,τι θέλουμε, να πίνουμε πολύ, να είμαστε αγενείς, είρωνες αλλά όχι κακοί, να έχουμε πολλούς φίλους... Το Jackass τελικά είναι το αμερικάνικο όνειρο αφού έχει βγάλει τη μάσκα του χρήματος, του μεγάλου σπιτιού και των ακριβών gadgets ή καλύτερα το αμερικάνικο όνειρο του επόμενου αιώνα.

Κι αν ακόμα αναρωτιέστε για τη χρησιμότητα και την ηδονή του πόνου διαβάστε το 'De Profundis' του Oscar Wilde.

(Αυτή τη φορά δεν έχει playlist γιατί βαριέμαι)

Κίτρινα χαρτάκια

Ακούστε το 'Ain't Got No/I Got Life' από τη Nina Simone. Για να σας πείσω: «Δεν επινοούμε - θυμόμαστε» Haydn...

Καλά που χειμώνιασε λίγο τώρα τελευταία και κατάφερα και άνοιξα το PC να γράψω τίποτα γιατί αν συνέχιζε τις λιακάδες και τις ζέστες...

Κάτι μου λέει ότι αυτό το I.St. θα έχει feedback

Οι Άγγλοι φύγανε τελικά από το Φαληράκι ή ακόμα τους διώχνουμε τους ξετσίπωτους;

Summer Love Festival. 27 Σεπτεμβρίου. Στο παλιό αεροδρόμιο. Θα επανέλθω με περισσότερα...

Hood. Το πρώτο ελληνικό hiphop περιοδικό. Δωρεάν.

Cheerz...