Supermarket #1
Η σχέση μου με τα οικονομικά ή τη λογιστική είναι περίπου όση και αυτή των Radiohead με τους καλούς δίσκους. Δηλαδή, πέρασε και άγγιξε, αλλά ξυστά. Στην αριθμητική, ωστόσο, του δημοτικού, ήμουν καλός: είχα "Α" σε όλα τα τρίμηνα. Με τις βασικές γνώσεις που μου έμαθε η κυρία Ανθούλα στην Τρίτη, μπορώ να καταλάβω τα εξής: αν οι Radiohead έβγαζαν το νέο δίσκο στην EMI, τότε θα τον αγόραζαν όσοι τον αγόραζαν και από τις πωλήσεις το συγκρότημα θα εισέπραττε ένα ποσοστό α από κάθε cd, ενώ κάποιοι άλλοι θα τον κατέβαζαν τσάμπα και το συγκρότημα δε θα έπαιρνε λίρα τσακιστή. Τώρα που τον έβαλαν ως downloaded αφήνοντας την τιμή στη διακριτική ευχέρεια του ακροατή (σου λέει, πόσο καρμίρης μπορεί να είναι ο άλλος;), εκτιμάται ότι ο μέσος ακροατής δίνει 4 λίρες για να τον αποκτήσει, ένα ποσό που πηγαίνει εξ'ολοκλήρου στους Radiohead. Ας υποθέσουμε τώρα, για απλότητα, ότι το ποσοστό α αντιστοιχεί κι αυτό σε 4 λίρες, δηλαδή, ότι από κάθε cd που πωλείται, ας πούμε, 12 λίρες, το 1/3 πάει στο συγκρότημα (και πολύ βάζω). Τότε, για να συμφέρει περισσότερο το ελεύθερο κατέβασμα, αρκεί το πλήθος όσων κατεβάσουν το άλμπουμ δίνοντας 4 λίρες κατά μέσο όρο να είναι μεγαλύτερο από το πλήθος εκείνων που θα το αγόραζαν από το δισκάδικο (σας είπα ότι έπαιρνα "Α" μικρός). Έχει κανένας αμφιβολία ότι αυτό ισχύει; Τότε, ας μου εξηγήσει κάποιος γιατί αυτή η κίνηση θεωρήθηκε τόσο μεγάλη μαγκιά και ως η νέα επανάσταση στη μουσική βιομηχανία, όταν, στην πραγματικότητα πρόκειται για μια συντηρητική τακτική μεγιστοποίησης εσόδων που πάει να πλασαριστεί ως γενναιόδωρη ή ανατρεπτική κίνηση.
Καινοτομία, λένε κάποιοι. Ναι, αν δεν το είχαν κάνει πριν δεκάδες άλλοι, όπως, για παράδειγμα, οι Nine Inch Nails. Μόνο που οι Nine Inch Nails δεν είχαν βάλει κουτάκι "ό,τι έχετε ευχαρίστηση". Ή το δίνεις δωρεάν, ή όχι. Και εντάξει, να είσαι ο μέσος τραγουδοποιός που ψωμολυσσάει, δικαιολογείται να ρίξεις τον ακροατή σου στο φιλότιμο. Εσύ όμως ρε Thom, είχες πραγματικά ανάγκη να "βγάλεις δίσκο", σαν τις εκκλησίες; (Για το αν υπήρχε ανάγκη να βγάλεις τον άλλο δίσκο, τον κανονικό, θα τα πούμε παρακάτω). Τι θα τα κάνεις πια τόσα λεφτά; Δε σου έχει πετάξει ακόμα το μάτι από τον πολύ πλούτο; Α, σου έχει. Ε, καλά τότε.
Πάντως, σε ό,τι έχει να κάνει με το management, υποκλίνομαι. Όλοι μιλάνε για το συγκρότημα που αψήφησε τους κανόνες των εταιριών, για νέο κοινωνικό και πολιτισμικό φαινόμενο, για καινούρια ψηφιακά δεδομένα και άλλα τέτοια ψαρωτικά, αλλά όλα αυτά δεν είναι παρά αντιπερισπασμός για να καλυφθεί το γεγονός ότι ο δίσκος καθαυτός είναι άχρωμος, άγευστος και άοσμος. Ο λόγος ύπαρξής του είναι ανύπαρκτος. Τέτοια φλυαρία για το τίποτα βλέπεις μόνο σε κάτι πρωινάδικα όπου μιλάνε, μιλάνε, μιλάνε, και στο τέλος καταλήγουν να έχουν μιλήσει για τρία τέταρτα με θέμα το αν το σησαμέλαιο κάνει καλό στη δίαιτα. Κάπου τρία τέταρτα κρατάει και ο δίσκος των Radiohead. Το πρώτο κομμάτι ψιλοσώζεται. Κανονικά, θα έπρεπε να κρατήσουν μόνο αυτό από τη δεκάδα και να το χώσουν σε κάποιο επόμενο άλμπουμ, σε μια θέση από αυτές που δεν τις πολυπροσέχεις (προ-προτελευταίο, ας πούμε). Στα 10 πρώτα λεπτά, έχεις αρχίσει να βαριέσαι, στα 20 σηκώνεσαι να φτιάξεις καφέ, στα 30 έχεις στείλει sms σε όλους τους γνωστούς σου, στα 40 έχεις κόψει τα νύχια χεριών και ποδιών (αν είσαι κοπέλα ή γκοθάς τα έχεις βάψει κιόλας), και στα 42 και κάτι που σφυράει και η λήξη αισθάνεσαι σαν να έχεις αυνανιστεί για 42 λεπτά χωρίς να μπορέσεις να φτάσεις σε οργασμό (τσάμπα κόπος δηλαδή). Αντί να ακούσεις το δίσκο, είναι πιο ενδιαφέρον να πας στην Εθνική τράπεζα και να πάρεις χαρτάκι με τον αριθμό 187 ενώ η ουρά βρίσκεται ακόμα στον αριθμό 93, η χοντρή με τον αριθμό 140 έχει σκοπό να κάνει καβγά, η μία ταμίας μιλάει με τη μάνα της στο τηλέφωνο και η άλλη σκοπεύει να κάνει όπου να'ναι μισάωρο διάλειμμα για κολατσιό.
Ηail to the management, είναι το συμπέρασμα: με ένα δίσκο-σούπα, οι Radiohead όχι μόνο δεν εισπράττουν τις μούντζες που θα έπαιρναν αν είχαν βγάλει το δίσκο κανονικά, αλλά μας τη βγαίνουν κι από πάνω ως πρωτοπόροι και επαναστάτες. Το μόνο ηθικό δίδαγμα που μπορεί να βγει από όλη αυτή την ιστορία ενδιαφέρει μονάχα τους Coldplay: επειδή ο επόμενος δίσκος τους θα είναι δίχως άλλο μια φόλα και μισή, η μόνη τους ελπίδα θα είναι να φροντίσουν να κάνουν κάτι και καλά εξίσου μαγκιόρικο για να μας ρίξουν στάχτη στα μάτια. Μια ωραία ιδέα, για παράδειγμα, θα είναι να μπούμε μια μέρα στην ιστοσελίδα τους και να μας πουν, βγάλαμε νέο δίσκο, συμπληρώστε στα κουτάκια αυτά το ποσό που θέλετε να σας στείλουμε για να υποστείτε το μαρτύριο της ακρόασής του. Λίγη φαντασία να υπάρχει, και όλοι θα είναι ευχαριστημένοι, εκτός από αυτούς που ψάχνουν για ωραία τραγούδια.
ΥΓ: Όσο για την ΕΜΙ, μη τη λυπάστε και πολύ. Όλοι μιλάνε για τους Radiohead με μηδενική διαφήμιση και προώθηση. Σε λίγο θα αρχίσουν να βγαίνουν ξεγυρισμένα best-of, rarities, b-sides, outtakes, special editions, extended remastered versions, και το άρμεγμα της radioαγελάδας θα γίνει η μεγαλύτερη μπίζνα της επόμενης δεκαετίας.
