Lisa Gerrard
Διαβάζω ότι η συναυλία της Lisa Gerrard έγινε sold out και σκέφτομαι ότι η Gerrard δε θα μας αφήσει έτσι εύκολα. Θα βγάλει πολλούς δίσκους και θα τελέσει και μπόλικα ευχέλαια ακόμα (ή συναυλίες, όπως αλλιώς τα αποκαλεί). Και γιατί όχι; Όσο βλέπει ότι υπάρχουν θύματα που σκάνε πενηντάρες και κατοστάρες ευρώ για να ακούνε μια γριά φοράδα να στενάζει, να σκούζει και να ρίχνει τρισάγια, καλά κάνει. Η φωνή της είναι εξαιρετική, λένε. Αν πάτε στην εκκλησία και πιάσετε τους ψάλτες, κι αυτοί εξαιρετική φωνή έχουν. Δε βγάζουνε όμως άλμπουμ, ούτε κάνουν λάιβ. Άλλο να έχεις τεχνικά καλή φωνή, κι άλλο να τραγουδάς και ωραία. Όσο κι αν θα θέλαμε να γεμίσουμε μια μπανιέρα με χλωρίνη κλινέξ και να πιέσουμε μέσα το κεφάλι της Mariah Carey μέχρι να σταματήσει να βγάζει μπουρμπουλήθρες, δε μπορούμε παρά να αναγνωρίσουμε ότι από τεχνικής άποψης η φωνή της περνάει όλα τα τεστ. Όταν όμως την ακούς να τραγουδάει θέλεις να πάρεις τα βουνά. Το ίδιο και με τη Lisa Gerrard. Ως καθηγητής ωδείου, 'νταξ, θα της έβαζα 10. Ως ακροατής όμως θέλω να τη γιαουρτώσω και μετά να της φορέσω και τον πήλινο κεσέ καπέλο, να κρύψει και τον ηλίθιο κότσο της. (Στην αφίσα ο κότσος δεν υπάρχει. Όπως στην αφίσα δεν υπάρχει και μύτη. Αυτός που έκανε το photoshop βαρέθηκε να ρετουσάρει τη μύτη της Gerrard και έκανε κάτι δραστικότερο: την αφαίρεσε τελείως).
Υποτίθεται ότι η Lisa Gerrard έχει γράψει ιστορία. Δεν έχω καταλάβει το γιατί. Οι Dead Can Dance έβγαλαν τον ίδιο δίσκο κάμποσες φορές, και μετά, έτσι για να γίνουν διαφορετικοί, έβγαλαν και ένα δίσκο και καλά έθνικ που τον ακούς για 5 λεπτά και μετά νοσείς με βλεφαρόπτωση και μυϊκή αδυναμία. Η διάλυσή τους θα ήταν ωραία νέα αν δεν υπήρχαν οι σόλο δίσκοι της Gerrard. Όσο για τον άλλον τον ταλαίπωρο που ήταν στο συγκρότημα μαζί της, δεν μπορώ παρά να τρέφω για αυτόν συναισθήματα οίκτου και στοργής. Τόσα χρόνια ντουέτο, τον ευνούχισε ολοκληρωτικά. Έχουν περάσει δέκα και βάλε χρόνια από τη διάλυση των Dead Can Dance και ο τύπος ίσα που τόλμησε να βγάλει 1 (ολογράφως: ένα) δίσκο, τόσο αδιάφορο που ντρέπεσαι και να τον θάψεις. Άντε παιδιά, να ζήσουμε να τον θυμόμαστε.
Αντίθετα, η Lisa Gerrard του έδωσε και κατάλαβε. Πήρε τα κομμάτια των Dead Can Dance, έκανε κάτι ψιλοδιορθώσεις για ξεκάρφωμα και από αυτά τροφοδότησε κάμποσα σόλο άλμπουμ. Οι δίσκοι της έχουν φτιαχτεί με την ίδια νοοτροπία που γράφουν τις εργασίες τους οι περισσότεροι φοιτητές σήμερα: γκουγκλάρουν το κεντρικό τους θέμα, ανοίγουν τις 10 πρώτες ιστοσελίδες, αντιγράφουν μια παράγραφο από κάθε site, αλλάζουν και καμιά λέξη (προαιρετικό) και την παραδίδουν. Η Lisa Gerrard βάζει και ψαρωτικούς τίτλους για να μας στείλει. Φάτε τίτλους από το πρώτο σόλο της: Ajhon. Nilleshna. Majhnavea's Music Box. Ε, α παράτα μας μωρή. Μαχναβέα και στο δικό σου.
Πέρα από τις ασυναρτησίες που κόβουν βόλτα στην εγκεφαλοχώρα της Lisa Gerrard, το μεγάλο πρόβλημα είναι ότι τραγουδάει σαν κουρδισμένη παγοκολώνα. Και σα να μην έφτανε αυτό, την έχει δει και μέγιστη συνθέτρια, κυρίως soundtracks για ταινίες ιστορικού χαρακτήρα (από αυτές που όλοι οι ηθοποιοί φοράνε ενδυμασίες εποχής και έχουν ταυτόχρονα υπερσύγχρονες κομμώσεις και μακιγιάζ Max Factor). Στα soundtracks, ευτυχώς, σπάνια τραγουδάει. Όταν η Gerrard συνθέτει για ταινίες μεταφέρεται σε άλλες εποχές. Προσπαθεί να μας ταξιδέψει μαζί της, αλλά μπα. Πάντως αν η Lisa Gerrard ζούσε σε άλλες ιστορικές περιόδους δε θα ξέρανε τι να την πρωτοκάνουνε: να την αποκεφαλίσουνε ή να την κάψουνε;
Για κάποιο λόγο κάτι τέτοιες κουλτουρέ μορφές έχουν μεγάλη πέραση στην Ελλάδα. Ειδικά στο κοινό του Μελωδία FM, για το οποίο, όποιο αλλοδαπό κομμάτι τύχει να παίξει μεταξύ Σωκράτη Μάλαμα και Θανάση Παπακωνσταντίνου θεωρείται τρελά ψαγμένο και πρέπει να υποστηριχτεί με αγορά του σχετικού cd από το Virgin Megastore (και μόνο από εκεί. Αν αγοραστεί από αλλού είναι σα να πας στη λαϊκή να πάρεις ντομάτες επειδή είναι φτηνότερες από αυτές του μανάβικου. Kαθόλου sic. Εξαιρείται το Fnac). Ακόμα κι αν το cd δεν τους αρέσει, τουλάχιστον θα κάνει φιγούρα πάνω στο ράφι όταν σκάσουν επισκέψεις. Αυτοί οι άφθονοι κουλτουροεπιδειξίες είναι και ο λόγος του sold-out. Πριν το λάιβ ψάχνουν να βρουν τι θα φορέσουν και κατά τη διάρκεια σκέφτονται τι δώρο να πάρουν στα βαφτίσια της Ελενίτσας το επόμενο Σάββατο, ποια μέρα να πάνε να πληρώσουν τη ΔΕΗ, τι θα φάνε αύριο, τι έφαγαν χτες και τι θα φάνε στο διάλειμμα (που προσεύχονται να υπάρχει και να μην πάει όλο το πρόγραμμα μονοκοπανιά).
Η αλήθεια είναι ότι ζηλεύω που δε θα είμαι κι εγώ, και δε θα έχω την ευκαιρία να σκάω χαρτοσακούλες κάθε τρεις και λίγο πάνω στον εξώστη.
