Supermarket #3

10 performances πολιτικών που θα θέλαμε πολύ να δούμε

Οι ενημερωμένοι αναγνώστες μας θα έχουν μάθει ήδη για το live της απερχόμενης υπουργού εξωτερικών της Αμερικής Condoleezza Rice προς τιμήν της βασίλισσας του Ηνωμένου Βασιλείου. Περισσότερες λεπτομέρειες και το σχετικό βίντεο είναι εδώ.

Το γεγονός μας εξέπληξε ποικιλοτρόπως και μας έκανε να συνειδητοποιήσουμε γι' άλλη μια φορά τα αυτονόητα: πρώτον ότι ακόμα και οι πιο στυγνοί συμφεροντολόγοι μπορεί ν' αγαπάνε τις τέχνες, τη μουσική κλπ. κλπ. Δεύτερον μας έβαλε σε σκέψεις για τα "δικά μας". Πόσοι άραγε από τους εγχώριους πολιτικούς κατέχουν κάποιο όργανο (πέρα από το μικρόφωνο της Βουλής;). Και τρίτον και φαρμακερό: πόσο ακόμα η εγχώρια δημοφιλής μουσική σκηνή θα μένει εκτός κοινοβουλίου, όπως στην περίπτωση της Έφης Σαρρή; Η Μπεζεντάκου δείχνει το δρόμο των παρεμβάσεων, ο καιρός είναι εγγύς.

Στο μεταξύ, αν οι πολιτικοί μας δεν ήταν τόσο μα τόσο απασχολημένοι με το να μας κάνουν τη ζωή ακόμα πιο εύκολη, θα μπορούσαν να επιδοθούν κι αυτοί στο ευγενές σπορ της μουσικής, όπως η κυρία Ράις. Ιδού κάποια ενδεικτικά performances αρχηγών, υπουργών και άλλων πολιτικών παραγόντων που δε θα χάναμε με τίποτα:

1. Γιώργος Αλογοσκούφης - I'm an Englishman in New York (Sting): όπως και να το κάνουμε, ο κόσμος είναι σκληρός έξω από το campus.

2. Βουλή των εφήβων - We Are The World (Jackson/ Richie): τα παιδιά που μιλάνε σαν μεγάλοι τραγουδάνε το τραγούδι των μεγάλων που θα ήθελαν να γίνουν παιδιά.

3. Κώστας Καραμανλής - Wahre Arbeit, Wahrer Lohn (Die Krupps): η πολλή δουλειά τρώει τον αφέντη (αλλά δίνει το παράδειγμα στους ανεπρόκοπους πολίτες που όλο θέλουν και τίποτα δε δίνουν οι κακομαθημένοι).

4. Ντόρα Μπακογιάννη - Que Sera Sera (Doris Day): γιατί λίγες οικογένειες μπορούν να δουν πραγματικά στο μέλλον τους κι ακόμα λιγότερα κοριτσάκια τι θα γίνουν όταν μεγαλώσουν.

5. Φάνη Πάλλη-Πετραλιά - No Work All Play (Hillary Duff): όνειρο θερινής νυκτός, μια και η Φάνη Πάλλη είναι η μόνη πολιτικός που δεν σκοπεύει να βγει ποτέ στη σύνταξη (για να δώσει το παράδειγμα στους διά της βίας μεταρρυθμισθέντες ασφαλισμένους).

6. Παπακωνσταντίνου - Αντώναρος: κοινή διεύθυνση ορχήστρας που παίζει το Flight of the bumblebee του Korsakov: γιατί δεν έχει τραγούδι, μπας και σωπάσουν για λίγο.

7. Γιώργος Παπανδρέου - The Final Countdown (Europe): γιατί το 1986 είναι σαν χτες, σαν σήμερα, σαν αύριο.

8. Γεώργιος Σουφλιάς - Let's build a home (White Stripes): χτίσε, χτίσε, κάτι θα μείνει.

9. Ευριπίδης Στυλιανίδης - We don't need no education (Pink Floyd): γιατί η επανάσταση των σαραντάρηδων κάποτε γίνεται τόσο προβλέψιμη και πληκτική όσο και το παιγμένο μέχρι αηδίας κομμάτι των Floyd.

10. Αλέξης Τσίπρας - Too Young (Nat King Cole): δηλαδή αν είχε πρόγραμμα θα σταματούσαν να τον φτύνουν;