O Bill Laswell φτιάχνει το Αστέρι του Θανάτου

Το ότι κάποια στιγμή χάθηκε η ευκαιρία να δημιουργηθεί η μπάντα που θα αποτελείτο από τους John Lydon, Bill Laswell, Steve Vai και Ginger Baker (κάτω από το όνομα PIL) είναι τόσο αληθές όσο και τραγικό.

Οι παραπάνω είχαν συνασπιστεί για τις ανάγκες του δίσκου ‘Album’ (1986) των PIL υπό τη μπαγκέτα του Bill Laswell και με επιπλέον παρουσίες (στο στούντιο) τους Ryuichi Sakamoto, Nicky Skopelitis, Bernie Worrell και Tony Williams, μεταξύ άλλων. Ο δίσκος θα βγάλει μόνο ένα τραγούδι που το κοινό μπορεί σχετικά εύκολα να ανακαλέσει, το ‘Rise’. Ο δίσκος δίχασε και τότε και συνεχίζει να διχάζει. Ο λόγος είναι ότι πια για τα καλά, στα μέσα της δεκαετίας του ’80, ο προβοκάτορας των Pistols και ηγήτωρ των Public Image Limited είχε μετατρέψει σε απόλυτα δική του πλατφόρμα σκέψης τους PIL (σε αντίθεση με τους πρώτους δίσκους της μπάντας που ήταν λιγότερο ηλιοκεντρικοί) και απόδειξη αυτού είναι ότι (μετά από συμβουλή του Laswell) για τις ανάγκες του δίσκου ο Lydon απολύει (...) όλη τη μπάντα που υπήρχε μέχρι εκείνη τη στιγμή και δημιουργεί το παραπάνω υπεργκρούπ από φημισμένους session ηχοπλάστες. Το ‘Album’ στέκει ως παράταιρο κτίσμα ακόμα και σήμερα. Οδηγεί με την παραμόρφωση του Vai σε μονοπάτια απότομα για τους λάτρεις προηγούμενης λογικής του Lydon ενώ ουσιαστικά καλουπώνει την πορεία της μπάντας για τα επόμενα χρόνια ύπαρξης της, με φωνητικά που αγγίζουν μία σαρδόνια pop χροιά, ενώ το sing along δεν θεωρείται πια κάτι απαγορευμένο όπως θα περίμενε κάποιος από τις πρώτες θυμικές και κυνικές (αν όχι και μισανθρωπικές) εκφάνσεις των PIL στους χώρους ηχογράφησης. Η σούπερ μπάντα δεν έκανε μήτε μισό βήμα εκτός του στούντιο. Ο σκεπτικισμός του Lydon ως προς το αποτέλεσμα στις αρένες εντός και εκτός Ευρώπης (αν και η Αμερική τον απασχολούσε περισσότερο εκείνη την περίοδο) έθεσε ένα χαλαρό περιθώριο για τους μουσικούς ώστε είτε να προφασιστούν άλλες δουλειές (Ginger Baker) είτε να προτιμήσουν να επιστρέψουν στο δικό τους σκληρό πρόγραμμα (Steve Vai) μιας και ο Άγγλος Σαρδανάπαλος δεν έπαιρνε τελικές αποφάσεις.

Το ‘Album’ είναι ένας δίσκος με φανερές laswell-ικές εμμονές (ανατολίτικες φόρμες, κιθάρα σε Marshall μπουκωμένη και υπερκομπρεσσαρισμένη, ταμπούρο που ακούγεται μέχρι το Άλφα του Κενταύρου και μίξη με τη φωνή πάνω απ’ όλα) και κατάφερε να δώσει μία ακόμα σαΐτα επταφλόγιστη στη φαρέτρα του Lydon, ο παραγιός του Σιοράν ακόμα σε συνεντεύξεις του στέκεται, αν όχι εχθρικά, στα σίγουρα όμως με σκεπτικισμό απέναντι στον ίδιο του το πόνημα. Ο κόσμος ακόμα λοιδορεί αυτό τον δίσκο, ο ίδιος ο Lydon τον έχει απαξιώσει, καθώς αν και ήταν τόσο εμπορικός όσο ακριβώς επιθυμούσε εντούτοις δεν έδρεψε δάφνες (αν και κατάφερε να αναρριχηθεί στο νούμερο 34 των βρετανικών καταλόγων αλλά μόλις στο 115 των αντίστοιχων αμερικάνικων) και ο Ginger Baker όπως εξομολογήθηκε αργότερα δεν μπορούσε να αντέξει την παρουσία του Σαρδανάπαλου μήτε στιγμή, οπότε ο Laswell κανόνισε να στηθούν τα τύμπανα του Γαμόσταυρου Τυμπανιστή αλλού για να αποφύγει κάποια από αυτές τις δηλώσεις του Baker που έχουν την ικανότητα να γονατίσουν ακόμα και τυραννόσαυρο.

Τελικώς μόνο ο Steve Vai πρέπει να πέρασε καλά σε αυτή την ηχογράφηση διότι πήγε για δύο ημέρες στη Νέα Υόρκη και στα περίφημα Electric Lady Studios όπου ήταν η ηχογράφηση, και όπου φύγει φύγει. Η ατμόσφαιρα, λογικό με τόσες έντονες προσωπικότητες και με τον Lydon στην κορυφή, μύριζε μπαρούτι. Στη live εκδοχή λοιπόν του δίσκου μπορεί να ακούγαμε από αριστουργήματα και αραβουργήματα μέχρι τον ήχο αντικειμένων που θραύονται μετά την πτήση τους πάνω από κεφάλια και σώματα.