Το MiCρόβιο

Μια πανκ βραδιά στη Στέγη...

Χειμωνιάζει σιγά-σιγά, αρχίζουν οι ιώσεις, οι λοιμώξεις και τα κάθε λογής μικρόβια πολλαπλασιάζονται. Και το MiC ακόμη δεν έμεινε απρόσβλητο...

Μια πανκ βραδιά στη Στέγη...- Που μεταξύ μας, δεν είναι και η πιο αγαπημένη μου έξοδος. Είναι που μέσα σε όλη αυτή την πολιτιστική κλινικότητα, την ακατάσχετη προβολή (το χτίσιμο του άλλου πολιτιστικού κέντρου εδώ λίγο παρακάτω το παρακολουθήσαμε κυριολεκτικά τούβλο το τούβλο) και την αποστειρωμένη ευγενική πολυτέλεια κάτι δεν μου κάθεται καλά, σαν να νιώθω λίγο άβολα (και ως ...micρόβιο ακόμη χειρότερα). Κι ας μην μπορώ να αντισταθώ στον πειρασμό ορισμένες φορές. Και μπορεί ήδη να προβλέπω φωνές κατηγόριας "μιζέεεερια", προς το παρόν ακούω την ανακοίνωση από τα μεγάφωνα "η προβολή της ταινίας "Punk: Attitude" ξεκινάει σε δέκα λεπτά στην Μικρή Σκηνή", βγάζω το τυπωμένο εισιτήριο, προς στιγμή αγχώνομαι "αμάν το διαβατήριο", αλλά όχι δεν είμαστε σε αεροδρόμιο...

- Και μπορεί το "Punk: Attitude" να το έχουμε ξαναδεί στα μέρη μας πριν από καμιά δεκαριά χρόνια σε κάποιες Νύχτες Πρεμιέρας (υπάρχει ακόμη και στο You Tube), το τυράκι για την αποψινή επίσκεψη είναι η παρουσία του δημιουργού, του Don Letts, ενός τύπου ο οποίος είχε ανακατευτεί (και ανακατέψει) για τα καλά στον μύλο της εποχής, είναι μάλιστα ένας από τους ηθικούς αυτουργούς της μοιραίας συνάντησης του punk με την ρέγκε (την απόφαση, απαλλαχτική ή καταδικαστική, την αφήνω στο δικό σας αισθητικό κριτήριο).

- Με την ευκαιρία, για να μην ξεχαστούμε... Η ταινία είναι καλή (ακόμη και για κάποιον που μπορεί να ενοχληθεί από φάλτσα της μετάφρασης που μπλέκουν το no με το new wave), αν θέλετε να δείτε ένα ντοκυμαντέρ για τα βασικά του πανκ αυτή συστήνεται, μιας που επιπλέον δεν περιορίζεται στα γνωστά πεπραγμένα του '77, αλλά ανοίγεται και στη δεκαετία του '80 και ειδικά στο αμερικάνινο hardcore. ... Εντάξει, αναπόφευκτα πάντα θα λείπει κάτι. Αυτός που σίγουρα δεν έλειψε από το κοινό ήταν ο τύπος (αυτή η πληγή) που θα κάνει την ερώτηση του ενός εκατομμυρίου: "γιατί στην ταινία δεν ανέφερες τους The Tade ή τους The Deina;"

- Και αν σας ρωτούσα: έχουμε το δίπολο Henry Rollins και του Τζιμ Τζάρμους, ποιος από τους δύο περιμένετε να είναι η ψυχή της ταινίας, να την κουβαλάει ουσιαστικά στις στιβαρές (κυριολεκτικά εν προκειμένω) πλάτες του; Ποιος είναι αυτό που συνδυάζει στις ατάκες του ως "ομιλούσα κεφαλή" χιούμορ και ευστοχία και ποιος θα μιλάει και θα μιλάει λέγοντας ανούσιες κοινοτοπίες κοπιαρισμένες λες από έκθεση σπασίκλα μαθητή στο φροντιστήριο με θέμα "Γιατί ήταν σημαντικό το πανκ;" Προσέξτε τι θα απαντήσετε.

- Ο ίδιος πάντως ο Letts είναι πολύ περήφανος για την όποια συμβολή του και δεν το κρύβει καθόλου. Ωραίος τύπος, ζωντανός και επικοινωνιακός, με ένα κάρο ιστορίες, τότε που λέτε με τον Μπομπ, την άλλη φορά που ήμουνα με τον Τζο, και με μια λίαν ρομαντική άποψη για την μουσική, η οποία λέει μπορεί να αλλάξει τον κόσμο, αφού άλλαξε εμένα. Και κάπου εκεί στη ρομαντική ενατένηση, έθεσε και τον προβληματισμό για το που είναι το πανκ σήμερα, σε εποχές μάλιστα τέτοιες βαθιάς κρίσης... Ε; Που;

- "Εδώ μέσα πάντως όχι", ακούστηκε μια υπόκωφη αλλά αρκετά καθαρή για να ακουστεί φωνή...

- Όχι δεν θα το πιάσουμε εδώ το θέμα αυτό το φλέγον, που κατά καιρούς έχει διχάσει σε βαθμού ...ξύλου ολόκληρους χώρους. Αυτό το έρμο το πανκ... Που δεν είχε προλάβει να μπουσουλήσει καν στον κόσμο της μουσικής και ήδη από 1978 οι Crass διακήρυσσαν «Punk is dead», τα δε τα επόμενα χρόνια μία πέθαινε, μία ανασταινόταν. Φέτος έχει και επέτειο, αν (αν λέω) θεωρήσουμε ως ληξιαρχική χρονολογία γέννησης του 1977. Και μπορεί, χωρίς κανείς να παραξενεύεται ή να ξιπάζεται, να μπαίνει στα μέγαρα του πολιτισμού. Καλώς ή κακώς...

- Βγαίνουμε έξω στην νυχτερινή Συγγρού... Σκέφτομαι ότι είναι μια συμβολική συγκυρία ότι εδώ, ανάμεσα σε ξενοίκιαστα κτίρια φαντάσματα φαλιρισμένων εταιριών, ναών του "μην αγγίζετε" σεξ και φτηνών λαϊκών κέντρων, βρίσκονται τα δύο εχμμ εμβληματικά κέντρα πολιτισμού της σημερινής Αθήνας (ειδικά τώρα που το Μέγαρο έχει ξεπέσει, και μια σύγχρονη Ρίτα θα δυσκολευόταν να κάνει ρίμα με τον παίδαρο). Στον δρόμο εκείνου του μεγαλοτραπεζίτη του 19ου αιώνα, ενός από τους πρώτους διδάξαντες τη μέθοδο της μεταθανάτιας μπουγάδας της υστεροφημίας. Με αποτέλεσμα το λευκό που ξεχωρίζει, ρούχα ξέξασπρα και ξεξασπρότερα και μια θέση στα λεξικά ως "εθνικός ευεργέτης".

- Κουλτουρέξ σε κάθε χρήση λοιπόν... Που έλεγε και μια παλιά διαφήμιση του Πλυντηρέξ (σημείωση: να τσεκάρω αν υπάρχει ακόμη, μην μας την πουν και για γκρίζα ...δυσφήμηση).

- Υπάρχουν όμως και... έμμεσες θετικές ακούσιες συνέπειες. Με τα λεφτά των ιδρυμάτων (ξεροκόμματα ή... φρέσκιες γαλλικές μπαγκέτες, ανάλογα την περίπτωση) σίγησε (μπουκώθηκε ίσως καλύτερα) και η στρεβλωμένη ψευδο-αναρχική τοξικότητα επικάλυψης (κακο)χωνεμένου Ντεμπόρ από ένα μέρος του αυτο-αποκαλούμενου εγχώριου 'underground', που είχε πάντοτε το όπλο παρά πόδας, έτοιμο να καταδικάσει κάθε τι που διέφευγε των στενών περιχαρακωμένων ορίων του, ως 'εμπορικό' και 'ξεπουλημένο στον καπιταλισμό και στο σύστημα".

- Είναι και που την εβδομάδα που μας πέρασε τελεσιδίκησε δικαστικά η ιστορία με τις εξοπλιστικές μίζες. Κι αν από όλα τα μέσα έχουμε μάθει κάθε λεπτομέρεια για την οικογένεια Τσοχατζόπουλου, τη γυναίκα, την κόρη, τον μπατζανάκη, τον ξάδερφο κλπ κλπ, για τους υπόλοιπους καταδικασθέντες, μέσα στους οποίους είναι και ο ιδιοκτήτης γνωστότατης αλυσίδας βιβλιοπωλείων, εκκωφαντική σιωπή. Ακόμη και από τους λαλίστατους έλληνες διανοούμενους των μέσων και των κοινωνικών μυδίων, εκείνους που είναι πάντα έτοιμοι, με το δάχτυλο στο πληκτρολόγιο, να κατακεραυνώσουν κάθε "παθογένεια" και "αγκύλωση" και αδιαφώτιστη "υστέρηση" της ελληνικής κοινωνίας.

- Πολιτισμικό ...κόμμα (αντιγράφω το lapsus από το βιβλιαράκι του In-Edit φεστιβάλ).

- Και είναι τούτες τις μέρες που σε όλο τον κόσμο έχουμε συνεχείς πτώσεις από τα σύννεφα με τις αποκαλύψεις των Paradise Papers. Δεν ξέρω τι θα μείνει από την όλη ιστορία. Ίσως η απορία τι στο καλό την ήθελε διάολε κοτζάμ βασίλισσα της Αγγλίας την offshore. Και κάμποσο μελάνι, πραγματικό ή virtual, χυμένο για την σχέση του νομικού και του ηθικού. Από κει και πέρα και κατά βάση υπεράνω, το πολύ μεγάλο  το κεφάλαιο τον δρόμο τονε ξέρει. Φοροδιαφυγή; Φοροαποφυγή; Λαθρεμπόριο; Τς τς τς τς. Εδώ μιλάμε για επενδύσεις... Ευεργεσίες. Πολιτισμό. Ιδρύματα. Ακόμη και μεταγραφές. Αεροδρομίου εννοείται...

- Άραγε θα ζήσουμε να προλάβουμε και Ίδρυμα Ευάγγελου Μαρινάκη;

- Καλά να 'μαστε και γιατί όχι;

Το MiC-ρόβιο
Υπεύθυνος για την καλλιέργεια και την επώαση: Αντώνης Ξαγάς