Το MiCρόβιο: Χριστούγεννα το ...Νοέμβρη

- Καλέ, τι έγινε; Είναι δυνατόν,! Τέτοια ώρα κίνηση;

- Η ώρα είναι περασμένη μεταμεσονύχτια, κάπου σε έναν ημι-κεντρικό δρόμο ημι-κεντρικής αθηναϊκής συνοικίας. Υπό άλλες συνθήκες ημι-έρημου τέτοια ώρα, κι ας είναι (late) Saturday night fever. Εντάξει, στην πραγματικότητα ούτε πέντε λεπτά δεν διήρκεσε η αναμονή του βιαστικού να τρυπώσει σπίτι νυχτοπερπατητή, ο δε υπαίτιος του απρόοπτου μποτιλιαρίσματος αποδείχθηκε ότι ο επιμελής Δήμος, ο οποίος κρέμαγε τον χριστουγεννιάτικο στολισμό του.

- Ρε συ, αύριο δεν είναι η παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου; Ακόμη δεν έχει βρέξει καλά-καλά στην πόλη και βάζουνε στολίδια και λαμπιόνια; Την ομπρέλα της θάλασσας ακόμη στο πορτ-μπαγκάζ την έχουμε...

- Στο μεταξύ και βροχές ήρθανε (και μάλιστα με όνομα) και κόσμος πνίγηκε και στα κανάλια ψάχνουνε τους υπεύθυνους και στις βιτρίνες εμφανίστηκαν άη-i-Βασίληδες. Και που το περίεργο θα μου πείτε; Είναι γνωστό εδώ και χρόνια ότι τα σαΐνια του μάρκετινγκ έχουν πειστεί ότι η εμφάνιση του "χοχοχο" μπορεί να "τονώσει την κίνηση στην χειμαζόμενη αγορά" και "να αυξήσει τον τζίρο", οπότε όλο και την μεταθέτουν όλο και νωρίτερα.

- Σε μια όχι κι εντελώς άσχετη συγκυρία, σχεδόν ταυτόχρονα αρχίζουν να διακινούνται και οι πρώτες μουσικές λίστες με τα "καλύτερα της χρονιάς" (και διόλου, τυχαία από μαγαζιά). Και κάπως έτσι ξεκινάει η εποχή των λιστών (πως λέμε των μουσώνων;).

- Υπομονή θα περάσει... Ο παλιός ο χρόνος δεν έχει περάσει ακόμη, αλλά αυτό δεν έχει καμία σημασία.

- Σκέφτομαι καμιά φορά ότι παλιά, τα "καλά" χρόνια, τότε που υποτίθεται ότι ακούγαμε μουσική και οι κυκλοφορίες ήταν μετρημένα κουκιά, τα αποκλειστικά έντυπα τότε περιοδικά -δεν είχε βλέπετε εμφανιστεί ακόμη το κενό/καινό δαιμόνιο του ιντερνέτ- έβγαζαν τις λίστες τους κατά Γενάρη ή ακόμη και Φλεβάρη μήνα. Και δεν γνωρίζω αν οι τότε συνάδελφοι ήταν πιο ...βραδείς στην αντιληπτική ικανότητα ή αν αγνοούσαν το μότο της μοντέρνας εποχής, ότι δηλαδή δεν έχει σημασία το τι θα πεις αλλά να είσαι ο πρώτος που θα το πει, πριν κορεστεί η αγορά και πάθουν ...denial of service οι εγκέφαλοι των αναγνωστών.

- Πέρασαν όμως εκείνα τα χρόνια, μπήκαν στον χορό και τα ψηφιακά περιοδικά και τα blogs, απελευθερώθηκε και το επάγγελμα του μουσικοκριτικού (ποιος γέλασε εκεί πίσω;;), οι λίστες έβγαιναν όλο και νωρίτερα, όλο και νωρίτερα, μέχρι που πιάσαμε ...Νοέμβρη

- Η κατάσταση μου θυμίζει το τι γινόταν κάποτε με τα δελτία ειδήσεων τα βραδινά, όταν τα κανάλια ήταν ακόμη στα φόρτε τους και ήταν εκεί το πεδίο όπου σφάζονταν. Κάποτε ξεκινούσαν παραδοσιακά στις 20:30, το απέναντι κανάλι για να κερδίσει κα'ναν τηλεθεατή ξεκινούσε 20:29, το άλλο ανταπέδιδε καλησπερίζοντας στις 20:28, κάποια στιγμή έφτασαν οι δείκτες να δείχνουν οχτώ ακριβώς, μετά παρά πέντε. Μετά ... σταμάτησα να παρακολουθώ).

- Κι αν μπορώ εν μέρει να κατανοήσω (πως θα γινόταν και αλλιώς;) τα ψηφιακά περιοδικά που μπήκαν σε αυτό τον χορό της ταχύτητας (είναι κι αυτά τα άτιμα τα κλικ και η πίτα όλο και πιο μικρή), δυσκολεύομαι να κατανοήσω τον λόγο που ακολούθησαν και τα κλασικά έντυπα. Κατ' αναλογία, ούτε κατανοώ ούτε μπορώ να παρακολουθήσω όλη αυτή την πρεμούρα για τα "καλύτερα" του μήνα, της βδομάδας, της μέρας. Να αρκεί ότι θα τσιμπήσουμε κα'νά λάικ, κανά ...θεά-κουκλάρα εεε δισκάρα ήθελα να πω; Σε καμιά άλλη μορφή τέχνης δεν παρατηρείται το φαινόμενο αυτό με τέτοια ένταση. Μήπως επειδή καμία άλλη μορφή τέχνης δεν είναι τόσο εύκολη και λαϊκή; Και κυρίως, καμία άλλη μορφή τέχνης δεν έχει τέτοιο ειδικό ταυτοτικό βάρος για την δημόσια εικόνα και (αυτο)ολοκλήρωση του σύγχρονου Υπερεγώ όσο η μουσική;

- Μεταξύ μας, είναι δύσκολο να φανταστούμε πόση σπιτική παντόφλα, ανία βαρεμάρα και ευνουχισμένος συμβιβασμός βρίσκει νόημα και διέξοδο και πεδίο δόξης λαμπρό στη μουσική. Επίσης μεταξύ μας: τούτος ο ρόλος της μουσικής ως ψυχοθεραπευτικής εκτόνωσης έχει και αυτός την αξία του.

- Ακόμη κι αν τσακώνεσαι κάτω από μια λίστα. Όπου πλέον ο νέος ορισμός του απειροστικού ελάχιστου χρόνου dt, είναι το διάστημα που μεσολαβεί ανάμεσα στην δημοσίευση μιας λίστας μέχρι τη στιγμή που θα εμφανιστεί ο πρώτος σχολιαστής "αν είναι δυνατόν, ήμαρτον, έλεος δεν έχει (ή έχει) τους Τάδε" (προσθέστε και πολλά θαυμαστικά αν θέλετε). Ορίστε: !!!!!

- Σάμπως μου φαίνεται ότι οι λίστες στη μουσική είναι κάτι σαν τη διαιτησία στο ποδόσφαιρο. Αν βρεθεί κάποια στιγμή τρόπος να κοπεί η παρέμβαση της στα ματς, είτε με τα βίντεο είτε με κανένα άλλο μοντέρνο τεχνολογικό μαραφέτι, θα χαθεί το μισό φαν από το παιχνίδι.

- Το παιχνίδι... Άντε λοιπόν να βγουν οι γκράδες και τα δίκανα από το μπαούλο, κι ετοιμαστείτε για κόντρες λαϊκιστών έναντι ελιτιστών, υποκειμενικών έναντι αντικειμενικών, όλοι εναντίον όλων, έτσι θα' ναι πάντα και παντού, στο παιχνίδι της ζωής, τραγουδάμε τώρα αθάνατα Μωρά στη Φωτιά.

- Σκέφτομαι έτσι καμιά φορά ότι σε ένα τέτοιο πληθωριστικό περιβάλλον ίσως είχε πιο μεγάλη αξιοπιστία να γίνονται λίστες με τα "καλύτερα" του ...2007 ή του 1997, να κατακάτσει η σκόνη και τα πάθη και τα ..λάθη με τα χρόνια που πέρασαν.

- Άλλη φορά αναρωτιέμαι τι νόημα έχει άραγε να μπαίνει η μουσική σε λίστες με νούμερα, νούμερο 1, νούμερο 2, κοκ, κάπου κάποτε είχα διαβάσει (δυστυχώς δεν θυμάμαι πια την πηγή) ότι όλο αυτό έχει και μια συνάφεια με την εμμονή των αγγλοσαξόνων με τις ποδοσφαιρικές βαθμολογίες της Premier League ή του NBA (που εδώ σε ταιριαστή υπεροψία το θεωρούν "παγκόσμιο πρωτάθλημα"). Δεν έχει και άδικο ο τύπος... Ειδικά αν θυμηθούμε τη μανία των Εγγλέζων με την αγωνιστική της Boxing Day, το ποιος θα είναι πρωτοπόρος στην βαθμολογία χριστουγεννιάτικα και ποιος θα είναι στο νούμερο Ένα του τσαρτ.

- Μάντσεστερ Σίτυ ή Τότεναμ λοιπόν;

- Για τα μουσικά πάντως τα πρακτορεία στοιχημάτων δίνουν φαβορί τους ....Wham! και το "Last Christmas". Really!...

Το MiC-ρόβιο
Υπεύθυνος για την καλλιέργεια και την επώαση: Αντώνης Ξαγάς