Too young to die #1
Ο κόσμος χωρίζεται σ' αυτούς που τους αρέσει η country και στους άλλους. Εγώ ανήκω στους πρώτους, αν και δεν μ' αρέσει η country συλλήβδην, παρά μόνο το rockabilly, η outlaw country, το Lubbock sound, η country rock, η bluegrass και το zydeco. Αυτό που μ' αρέσει κυρίως στην country είναι οι βραχνές, βασανισμένες φωνές, ανδρικές και γυναικείες, που κλαίνε απροκάλυπτα για χαμένες αγάπες. Μετά το θάνατο του Johnny Cash, του Waylon Jennings και του Charlie Rich, οι ανδρικές μειώθηκαν δραματικά. Αντίθετα οι γυναικείες κρατούν γερά και χτύπησαν φέτος σύμπασες.
Πρώτη, παλαιότερη και καλύτερη η Emmylou Harris, την οποία οι κριτικοί δεν ξέρουν πού να κατατάξουν: country, folk, alternative rock ή singer/songwriter; Η Harris είναι όλα αυτά συγχρόνως, και κουβαλάει μια καριέρα σαράντα χρόνων και απίστευτων συνεργασιών: από τον Gram Parsons, τον Neil Young, τη Linda Ronstadt και τον Johnny Cash, έως τους Band, τον Dylan, τον Roy Orbison, τον Beck και τους Pretenders. Η κρυστάλλινη φωνή της έχει συνοδέψει μερικά από τα ωραιότερα τραγούδια της τελευταίας τριακονταετίας, και συνεχίζει να ηχεί αψεγάδιαστη στο All I Intended to Do, το τελευταίο της άλμπουμ. Όμορφα μελαγχολικά τραγούδια (το Rolling Stone γράφει προσφυώς: Emmylou looks like a hippie, but don't be fooled: She's totally goth), τα μισά δικές της συνθέσεις... αλλά να μην το πω; Μου λείπει ο παραγωγός Daniel Lanois, με τον οποίο έκανε το καλύτερο άλμπουμ της, Wrecking Ball, το 1995. Ξεχωρίζουν το Not Enough και το Kern River (του Merle Haggard). (6.5)
Η Lucinda Williams, από την άλλη, έχει μια βραχνή σπαρακτική φωνή, ιδανική για να θρηνεί χαμένες αγάπες (ακούστε το I Still Long for your Kiss, από την ταινία Horse Whisperer, και θα με θυμηθείτε). Προέρχεται κι αυτή από το χώρο της country-rock, αλλά έχει βουτήξει βαθιά μέσα στο rock (ο πρώτος της δίσκος κυκλοφόρησε από τη Rough Trade) και τα blues. Ωστόσο, η Lucinda μας σοκάρει με τον τελευταίο της δίσκο, Little Honey, στον οποίο δηλώνει - για πρώτη φορά στην καριέρα της - ερωτευμένη κι ευτυχισμένη. Συνεργάζεται με θρύλους της παλιάς σχολής, όπως ο 81χρονος Charlie Louvin και ο Elvis Costello, αλλά και με μουσικούς της "νέας γενιάς": δύο μέλη των Eels, τον Jim Lauderdale, τον Matthew Sweet και τη Susanna Hoffs (τη μπασίστρια των Bangles). Χωρίς να του λείπει τίποτα, ο δίσκος δεν συγκρίνεται με το πικρό και μελαγχολικό West, του 2007. Δεν είναι τυχαίο που το καλύτερο τραγούδι λέγεται If wishes were horses, I'd have a ranch. Στο στυλ των δακρύβρεχτων country ντουέτων, το ειρωνικό Jailhouse Tears, με τον Elvis Costello. Εντάξει, και το Knowing είναι θαυμάσιο, αλλά... Πού θα πάει, Lucinda, θα περάσει κι αυτός ο έρωτας, θα σ' αφήσει ή θα τον αφήσεις, και θα ξαναγράψεις τραγουδάρες. (6.5)
Η Maria Muldaur είναι άλλη μια τραγουδίστρια που έχει ερμηνεύσει τα πάντα: blues, early jazz, gospel, folk, country, R&B και pop. Θα μπορούσε να την πει κανείς one-hit wonder, αφού ποτέ δεν κατάφερε να επαναλάβει την επιτυχία του Midnight at the Oasis, του 1973, ίσως όμως δεν την ενδιέφερε μια τέτοια mainstream σταδιοδρομία. Έχει τραγουδήσει καταπληκτικά τα blues, επηρεασμένη από τη Memphis Minnie και πολλές άγνωστες τραγουδίστριες των blues, των αρχών του προηγούμενου αιώνα, ενώ το 2006 τόλμησε να διασκευάσει τα ερωτικά τραγούδια του Dylan, και τα κατάφερε έξοχα. Για το τελευταίο της άλμπουμ, Yes We Can, ενταγμένο στην παράδοση των protest song της δεκαετίας του '60, συγκέντρωσε μερικές μεγάλες γυναικείες φωνές, τη Bonnie Rait, την Joan Baez, την Phoebe Snow και την Odetta, σε μια σειρά κλασικών τραγουδιών διαμαρτυρίας. Καλά τα αναμενόμενα Why Can't we Live Together του Timmy Thomas (που το μάθαμε από τη Sade) και Masters of War του Dylan, εντούτοις, αυτά που ακούγονται συναρπαστικά είναι το παραδοσιακό Down by the Riverside, το War του Edwin Starr και το ιδιαίτερα επίκαιρο Yes We Can του Alain Toussaint (με το οποίο έντυσε ένα βιντεάκι υπέρ του Ομπάμα, που μπορεί να δει κανείς στο youtube). (7)
Τέλος, η Joan Osborne από το Κεντάκι, δεν εντάσσεται στην κατηγορία των country κυριών. Παρότι είναι κατάλευκη, έχει αδυναμία στη soul και το δείχνει. Μπορεί να την ξέρουμε κυρίως από το (If God was) One of Us, αλλά εκεί που έδωσε ρέστα κυριολεκτικά ήταν στην ταινία Standing in the Shadows of Motown, όπου ερμήνευσε το Heat wave και το What have become of the brokenhearted, μαζί με τους Funk Brothers. Μετά από δυο άλμπουμ με soul standards, φέτος το καλοκαίρι κυκλοφόρησε το Little Wild One, το οποίο όπως έγραψαν πολλοί κριτικοί είναι ένα homage στην πόλη της Νέας Υόρκης. Τα τραγούδια είναι συνθέσεις δικές της και των παραγωγών της (Bazilian, Chertoff, Hyman), και εδώ η soul υποχωρεί και δίνει τη θέση της σε πιο pop/rock sophisticated ερμηνείες. Τα πιο όμορφα τραγούδια του άλμπουμ είναι τα μελαγχολικά Daddy-O, Little Wild One και κυρίως το υπέροχο Bury me on the Battery. (7.5)