Too young to die #2
Συνήθης παραίνεση είναι να ασχοληθούμε και με μουσικούς που έδρασαν σε προηγούμενες δεκαετίες. Eδώ η στήλη ασχολείται μόνο με τους αειθαλείς. Της Χίλντας Παπαδημητρίου
Taj Mahal - Maestro
Ο Henry Saint Clair Fredericks ή Taj Mahal, είναι ο μπλουζίστας που πάει κόντρα σ' όλα τα κλισέ. Γεννήθηκε στο Χάρλεμ κι όχι στο Νότο, από γονείς καλλιεργημένους και άρχισε μαθήματα κλασικού πιάνου σε νηπιακή ηλικία. Η οικογένειά του αγαπούσε τις "μουσικές του κόσμου", παρότι ο πατέρας ήταν ενορχηστρωτής της jazz. Διδάχτηκε την τεχνική της blues κιθάρας από έναν ανεψιό του Arthur Crudup, αλλά για μεγάλο διάστημα έκανε τον αγρότη στη Μασαχουσέτη. Συμμετείχε σ' ένα συγκρότημα doo-wop στα 50s, έφτιαξε μια rock μπάντα με τον Ry Cooder στα 60s και συνεργάστηκε για πολλά χρόνια με τους Rolling Stones (π.χ. στο ντοκιμαντέρ Rock'n'Roll Circus). Στις αρχές της δεκαετίας του '70, δημιούργησε έναν καθαρά δικό του ήχο, ανακατεύοντας στοιχεία reggae, calypso, zydeco, r'n'b, jazz και country blues, όταν όμως τον παραγκώνισε η τρέλα της disco, δεν δίστασε να εγκατασταθεί στη Χαβάη και να το ρίξει στο ψάρεμα, μαζί με τα μέλη του συγκροτήματός του, τους Hula Blues Band. Στα τέλη των 90s ξεκίνησε νέα σταδιοδρομία χάρη στις συνεργασίες του με τον Clapton και την Etta James, ενώ ο ίδιος θεωρεί κορυφαία στιγμή του το άλμπουμ Kulanjan (1999) με τον μαλινέζο Toumani Diabate. Και μετά απ' όλα αυτά, θα πρέπει να ομολογήσω ότι το τελευταίο του άλμπουμ με τίτλο Maestro (2008) δεν μ' ενθουσίασε. Παρά τις τρανταχτές συμμετοχές (Ben Harper, Ziggy Marley, Los Lobos), είναι ένας δίσκος ρουτίνας για τα μέτρα του maestro. Ιδανικά άλμπουμ για μια γνωριμία με τον Taj Mahal είναι τα Recycling the blues & other related stuff, Mo' Roots και Kulanjan. (7)
Willy DeVille - Pistola
O Willy είναι σαν τον Woody Allen: τον έχουν φτυσμένο στις ΗΠΑ, το λατρεύουν στην Ευρώπη. Αρχηγός των Mink de Ville ως το '85 (μιας από τις μπάντες του CBGB), εγκαταστάθηκε στη Νέα Ορλεάνη το 1988, όπου συνεισέφερε στην αναγέννηση του New Orleans R'n'B. Συνεργάτης των Jack Nitzsche, Doc Pomus, Dr John, Mark Knopfler, Allen Toussaint και David Hidalgo, δημιουργεί το δικό του είδος rock'n'roll, αφού χωρίς να ξεχνάει τις punk ρίζες του, τις πασπαλίζει με r'n'b, latin και cajun ηχοχρώματα. Οι κριτικοί αναρωτιούνται γιατί δεν έχει την απήχηση του Bruce, και η απάντηση ίσως βρίσκεται στην αδιάκοπη μάχη του με τα ναρκωτικά. Το άλμπουμ Pistola, παρότι ηχογραφήθηκε στο Λος Άντζελες, "μυρίζει" Νέα Ορλεάνη. Ο Willy αποδίδει έναν ακόμα φόρο τιμής στην τραγική πόλη, με κομμάτια όπως το The band played on και το So, so real, ενώ στο Been there, Done that κοιτάζει κατάματα τους δαίμονές του. Χωρίς να φοβάται μήπως θεωρηθεί παλιομοδίτης και ξεπερασμένος, καλύπτει μια μουσική γκάμα που ξεκινάει από τα blues και τα gospel, για να φτάσει ως την country/folk (διασκευάζοντας την περίφημη Louise του παραγνωρισμένου Paul Sneibel), και τη μουσική των αυτοχθόνων Αμερικανών. Κορυφαίο κομμάτι το Stars that Speak, το οποίο διαλέγει να απαγγείλει τους στίχους. (9)
Willie Nelson & Wynton Marsalis - Two Men with the Blues
Ο κοκκινομάλλης 75άρης Willie είναι συνθέτης αριστουργημάτων, όπως το Crazy (που ξέρουμε από την Patsy Cline), και δημιουργός του country outlaw (μαζί με τον Waylon Jennings). Εντούτοις, πάντοτε πειραματιζόταν και με άλλα μουσικά είδη: την παραδοσιακή pop (θέλουμε να ξεχάσουμε το ντουέτο του με τον Julio Inglesias!), το western swing και το honky tonk, το rock'n'roll και τη folk, τα blues και την jazz. Βαριέμαι να παραθέσω με ποιους έχει συνεργαστεί - ενδεχομένως με τους πάντες, και κυρίως με τον Johnny Cash. Ίσως επειδή δεν ευτύχησε να ασχοληθεί μαζί του ο Rick Rubin (παρά μόνο ο Daniel Lanois), δεν έχει κερδίσει την εκτίμηση που απολάμβανε ο Cash. Κατ' εξοχήν "κακό παιδί" από τα νιάτα του, πίνει, καπνίζει μαριχουάνα και αγωνίζεται για τη νομιμοποίησή της, τα βάζει με την IRS (την αμερικάνικη εφορία) και δεν παύει να μας εκπλήσσει. Όπως με το τελευταίο του άλμπουμ, το οποίο ηχογράφησε live το 2007 στο Lincoln Center, μαζί με τον πασίγνωστο "πουρίστα" τρομπετίστα της jazz, Wynton Marsalis. Με τη συνοδεία της μπάντας του Marsalis και τoν Mickey Raphael στη φυσαρμόνικα, ο Willie τραγουδάει δέκα jazz και blues standards, όπως το All of me, Ain't Nobody's Business, Caldonia, Georgia on my Mind, κλπ. Το αποτέλεσμα είναι ένας δίσκος όπου η jazz χάνεται μέσα στην country, και η blues κιθάρα δένει αρμονικά με την τρομπέτα. (9)
Irma Thomas - Simply Grand
Η Irma Thomas δεν έγινε ποτέ γνωστή όσο η Aretha ή η Etta James, παρότι οι αρχές της Νέας Ορλεάνης την έχουν ονομάσει επίσημα Soul Queen of New Orleans. Ηχογραφώντας από τις αρχές της δεκαετίας του '60, με παραγωγούς όπως ο Alain Toussaint, έχει κάνει δίσκους με όλους τους "μεγάλους" της soul. Δικό της είναι το Time is on my side (που αντέγραψαν μέχρι κεραίας οι Rolling Stones), και το It's raining (που ακούγεται στο Down by Law του Jim Jarmusch). Το τελευταίο της άλμπουμ, όπως γράφει το all music guide, είναι old and new, borrowed and blue, και λέγεται Simply Grand επειδή τη συνοδεύουν 13 πιανίστες που παίζουν στα γνωστά grand pianos (με ουρά). Μερικά ονόματα: Dr John, Henry Butler, Randy Newman, Marcia Bell, Norah Jones. Κορυφαίες στιγμές: το River is Waiting, του (σκατόψυχου και απέθαντου) John Fogerty, και το Cold Rain. (8)