Travelling man blues

Ρώμη, Via Veneto. Σχεδόν σαράντα χρόνια από τότε που ο Fellini γύριζε εκεί τη Dolce Vita. Μπορείς να αναπνεύσεις την παρακμή και την ανάμνηση περασμένων στιγμών ηδονής, κραιπάλης και ματαιοδοξίας. Κάτι σαν τον σημερινό David Bowie. Φτηνά μαγαζιά με γραβάτες, πολυτελή ξενοδοχεία και μπαρ για εξηντάρηδες αμερικάνους τουρίστες, η αμερικάνικη πρεσβεία και ένα Hard Rock Cafe. Η ανάγκη για μια παγωμένη μπύρα και η περιέργεια με έκαναν να περάσω την πόρτα του. Η εμπειρία φαινότανε από την αρχή ότι θα είναι οδυνηρή. Το ξέρουμε ότι το ροκ είναι νεκρό, αλλά εκεί μέσα σου το σερβίρουν τόσο ωμά που ανατρίχιασα. Οι κιθάρες, τα ρούχα και οι φωτογραφίες των σταρ στους τοίχους μοιάζουν με κτερίσματα ενός πανάρχαιου μισοξεχασμένου πολιτισμού.

Η μαζοχιστική μου φύση με έσπρωξε να καθήσω κάτω από την κρεμασμένη Ovation του David Byrne, απέναντι από την τηλεόραση που έπαιζε βίντεο κλιπ. Εκεί που κατέβαζα αμίλητος και μελαγχολικός τη μπύρα μου και σκεφτόμουν ότι δεν θα μπορούσε να γίνει πιο χάλια η κατάσταση, άκουσα μια πολύ γνώριμη φράση. Ναι, ήταν η εισαγωγή του 'Blister in the Sun'. Tα επόμενα τρία λεπτά ήταν ένα άσχημο ταξίδι. Οι Femmes σε ένα απερίγραπτο χώρο, κάτι ανάμεσα σε ντίσκο και θέατρο, ο ένας δίπλα στον άλλο αλλά σε απόσταση επάνω στην τεράστια σκηνή, εκτελούσαν το κομμάτι που στοίχειωσε την εφηβεία μου με τρόπο και ταχύτητα που θύμιζε Elvis στο Las Vegas. Κάπου στη μέση σταμάτησαν να παίζουν και χτυπούσαν παλαμάκια τραγουδώντας και προτρέποντας το ακροατήριο (προσπάθησε να το φανταστείς...) να κάνει το ίδιο. Και το κερασάκι; Καθ' όλη τη διάρκεια του κλιπ, περίπου ένας αιώνας ήτανε, κάτω αριστερά έγραφε "Presented by American Express". Fuck you Gordon Gano, Brian Ritchie and Guy Hoffman για την περίπτωση που θα το διαβάσουν.

Ρώμη, γύρω από την εκκλησία Santa Maria in Trastevere, μετά τα μεσάνυχτα. Κόσμος στους δρόμους, καθισμένοι στα πεζούλια δίπλα στους μικροπωλητές φτηνών κοσμημάτων και πειρατικών cd, στα μαγαζιά. Όλες οι φυλές της πόλης μαζεμένες, χωρίς να δίνουν σημασία ο ένας στον άλλο. Ένα αίσθημα χαλαρής συντροφικότητας και ασφάλειας (όχι με το νόημα που της δίνουν οι τρομολάγνοι δημοσιογράφοι και μικροαστοί) που έχω καιρό να νιώσω στην Ελλάδα της σφιγμένης πόζας. Και ένα δισκάδικο ανοιχτό μέχρι τις δύο.

Ρώμη, Piazza di Spania, scalinata dei Trinita Dei Monti. Τα διάσημα από τις καρτ-ποστάλ σκαλάκια είναι πραγματικά πανέμορφα. Το βράδυ κατά τις δύο ήτανε γεμάτα Ιταλούς μαθητές σε εκδρομή. Είχαν δυο ακουστικές κιθάρες και έπαιζαν και τραγουδούσαν όλοι μαζί. Όσο ήμουν εκεί άκουσα το 'Pride in the Name of Love' και το 'Talking 'bout the Revolution'. Tι περίμενες, το 'Bella Ciao'; Όσο παρεξηγημένη και αντικείμενο κυνικής ειρωνίας και να είναι η φάση με τις κιθάρες, είτε στα σκαλάκια, είτε στις ταβέρνες είτε οπουδήποτε, εμένα μ' αρέσει. Η αίσθηση της παρέας με συγκινεί. Σε κάτι τέτοια είμαι κολλημένος. Το καταλαβαίνω, το παραδέχομαι και ζω μ' αυτό. Κάτι είναι κι αυτό...

Φλωρεντία, Via Giuseppe Verdi. Εκεί που ήταν ένα από τα καλύτερα και πιο καλτ jazz club της Ευρώπης, το Salt Peanuts (κομμάτι του Dizzy Gillespie) τώρα μπορείς να διασκεδάσεις στο Disco Club XO. Πριν από δύο χρόνια που είχα πάει ήταν κάτι άλλο. Νομίζω μπαρ. Τότε πέτυχα και "βραδιά Salt Peanuts" με τοπικά group και διαπίστωσα με τα μικρά αλλά πεταχτά αυτιά μου ότι η περηφάνεια των ντόπιων για τη σκηνή της Τοσκάνης δεν είναι αδικαιολόγητη. Ακόμη ένας χώρος που συνέβαινε κάτι ξεχωριστό έγινε κιμάς. Τουλάχιστον το Data Records 93 στη Via Dei Neri με τα χιλιάδες βινύλια υπάρχει ακόμη και απ' ότι φαίνεται θα υπάρχει για πολύ καιρό. Ήτανε γεμάτο πιτσιρικάδες.

Φλωρεντία. Αν βρεθείς ποτέ στην πόλη και θέλεις να μάθεις τι παίζει, πέρνα μια βόλτα από το Giubbe Rosse στην Piazza de la Repubblica. Είναι ένα μεγάλο καφέ που βρίσκεται εκεί ίσως και πάνω από εκατό χρόνια, και από παλιά ήτανε στέκι των αναρχικών και των κομμουνιστών. Οι Iταλοί κομμουνιστές δεν έχουν καμία απολύτως σχέση με τους δικούς μας κολλημένους που θα ήταν γραφικοί αν δεν ήταν τόσο... τέλος πάντων. Απόδειξη είναι το ότι διέλυσαν και ξαναφτιάξανε το κόμμα τους όταν είδαν ότι δεν είχε πια λόγο ύπαρξης μ' εκείνο το όνομα. Άλλωστε, από τους Iταλούς και τους Γάλλους διανοούμενους κατέκλεβε για πολλά χρόνια ιδέες και κείμενα η ντόπια αριστερή διανόηση που τώρα τελευταία το 'ριξε στον Τσόμσκι. Αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας. Στο Giubbe Rosse λοιπόν θα βρεις τα πάντα. Fanzines, underground εφημερίδες, διάφορα έντυπα σχετικά με ό,τι μπορείς να φανταστείς και αφίσες για τα ενδιαφέροντα live. Εκτός από το Tenax, το τοπικό Ρόδο ας πούμε, υπάρχουν γύρω από την πόλη διάφοροι παλιοί βιομηχανικοί χώροι που είναι υπό κατάληψη και γίνεται χαμός. Τα τελευταία χρόνια η Ιταλία έχει πολύ ζωντανή reggae, ska και drum'n'bass σκηνή. Hot όνομα: The Bluebeaters.

Νάπολη. Τι πόλη! Μοναδική! Κάπως έτσι πρέπει να είναι οι αποικιακές μεγαλουπόλεις του τρίτου κόσμου. Η παλιά χλιδή και η σημερινή φτώχια στα χορταριασμένα μέγαρα, στις λαϊκές πολυκατοικίες με τα ρούχα απλωμένα από το μπαλκόνι στο απέναντι, στα κλεφτρόνια που είναι παντού (ξέρω, με λήστεψαν κάποτε εκεί - Μ.Α.) και στις πιτσαρίες-τρύπες με την πιο νόστιμη πίτσα που μπορείς να φανταστείς. Κάτι ανάμεσα στο Παρίσι, τη Θεσσαλονίκη και το Μεξικό. Μοναδική εμπειρία που αξίζει να ζήσεις. Πριν να μπει κι αυτή στην Ευρωπαϊκή ένωση.

Φλωρεντία. Οι αγαπημένες μου βόλτες σ' αυτή την πόλη έχουν για οδηγό τους εντιμότατους φίλους μου. Οι τρεις ταινίες της σειράς Amici Miei που γυρίστηκαν εκεί είναι καταπληκτικές κωμωδίες με χιούμορ αρκετά χοντροκομμένο αλλά απολαυστικό. Στην piazza Santo Spirito (ένα από τα αγαπημένα μου μέρη στον κόσμο) είναι το σπίτι που έμενε ο μπάρμαν και λίγο πιο δίπλα εκείνο απ' όπου ξεκίνησε η κηδεία του Φιλίπ Νουαρέ. Στην όχθη του Άρνου απέναντι από το μουσείο Ουφίτσι είναι το μπαρ που γυρίστηκαν πολλές σκηνές, και σήμερα λέγεται Cafe Amici Miei. Aπο εκεί, ίσια επάνω στο λόφο είναι το νεκροταφείο που την έστηναν για φάρσες στους χήρους («Ήταν καταπληκτική γυναίκα. Μου μιλούσε για 'σας. Αγαπούσε το πνεύμα σας και το κορμί μου...»). Στο σταθμό των τρένων περίμεναν στην πλατφόρμα και χαστούκιζαν τους επιβάτες που χαιρετούσαν από τα παράθυρα τους δικούς τους καθώς έφευγαν τα τραίνα. Τα μνημεία και τα μουσεία τα αφήνω για τους γιαπωνέζους. Η δική μου Φλωρεντία είναι οι εντιμότατοι και το φαγητό.