Vinyl Lust #5
Περί μικρομεσαίων και ανεξάρτητων το ανάγνωσμα. Μέρος 1o.
Όσο οι δεινόσαυροι της δισκογραφίας σκάβουν με μανία το back-catalogue τους για να βρουν μνημειώδεις δίσκους του χθες, να τους επανεκδώσουν για πολλοστή φορά σε γυαλιστερά χαρτιά με ένα κάρο άχρηστα ψευτό-εξτραδάκια (ποιον άραγε ενδιαφέρει και πόσο, το πως ακουγόταν ένα αρχικό demo του αυθεντικού τραγουδιού;), με σκοπό να προσελκύσουν ακόμα και τον πιο καχύποπτο αγοραστή, οι λεγόμενες μικρές-ανεξάρτητες εταιρείες σκάβουν σε γόνιμο έδαφος και βρίσκουν διαμάντια. Χωρίς φιοριτούρες και προπάντων χωρίς να περιμένουν κάτι σε αντάλλαγμα. Λειτουργούν με ένα τρόπο ιεραποστολικό σαν το μόνο που τους ενδιαφέρει να είναι το σπρώξιμο της μουσικής που αγαπούν σε όσον το δυνατόν περισσότερα αυτιά!
Χωρίς να θέλω να φανώ ασεβής προς τους μεγαλύτερους, τους αγνοώ ευγενικά με ένα μειδίαμα και συντάσσομαι μαζί με τους ανεξάρτητους, τους μερακλήδες, εκείνους που ξέρουν να πηγαίνουν τα πράγματα ένα βήμα μπροστά κάθε φορά, εκείνους τους ρομαντικά κουτούς που το κάνουν για το χόμπι της υπόθεσης και την ψυχική ευημερία που αυτή τους η ενασχόληση, προσφέρει απλόχερα. Τους κατανοώ απόλυτα και τους αγαπώ (πλατωνικά) για αυτή τους την συνεισφορά. Στην μουσική αλλά και στην πορεία του βινυλίου σαν φορμά.
Οι ψευδαισθήσεις μεγαλείου δεν χωράνε και δεν αρμόζουν στην από 'δώθε πλευρά της μουσικής και ευτυχώς τα τελευταία χρόνια αρχίζουν και το αποδέχονται και οι μουσικοί αυτό και απελευθερώνονται, δίνοντας μας έτσι θαυμάσια δείγματα δουλειάς απαλλαγμένα από κάθε είδους περιορισμούς. Το κυνήγι του χρήματος και της κούφιας δόξας έχει τελειώσει (δυστυχώς για αυτούς) προ πολλού, ζήτω λοιπόν το κυνήγι της καλλιτεχνικής καταξίωσης και του περιπετειώδους και ανήσυχου τραγουδιού (ευτυχώς για εμάς). Και ξανά ζήτω.
Δυστυχώς τα τελευταία χρόνια το θέμα του βιοπορισμού για την πλειοψηφία των μουσικών δεν συνάδει με τις πωλήσεις (τις ποιες;;) των δίσκων. Μοναδική τους ελπίδα για το χαρτζιλίκι που θα τους δώσει λίγο κουράγιο να συνεχίσουν να κάνουν ότι κάνουν, είναι να ζαλωθούν τα όργανα στην πλάτη και να γυρίσουν τον κόσμο, παντού, πραγματοποιώντας ζωντανές εμφανίσεις (με όχημα πάντα ένα στουντιακό δίσκο). Μόνο έτσι. Για αυτό και ξαφνικά η Ελλάδα έγινε Λονδίνο με πληθώρα επιλογών.
Και για να μην μπερδευόμαστε, δεν είναι η εταιρεία που θα σου εξασφαλίσει κάποια χρήματα ή θα "αγοράσει" την δουλειά σου. Είναι οι πωλήσεις. Και αυτές πλέον δεν υπάρχουν. Αν σκεφτείς ότι ακόμα και τότε που υπήρχαν οι πωλήσεις η πλειοψηφία των μουσικών πάλι ριγμένοι ήταν, τότε μπορεί και να κατανοήσεις την κατάσταση του εισοδήματος ενός μουσικού τη σήμερον ημέρα.
Άλλωστε εν έτει 2014 ο ρόλος της εταιρείας έχει αλλάξει πλήρως σε σχέση με την προηγούμενη δεκαετία. Πέρα από το κόψιμο του δίσκου (όχι πάντα) και την στοιχειώδη διανομή και προώθηση, πλέον, προσφέρει κυρίως μια ενιαία αισθητική ομπρέλα, έναν κοινό μουσικό άξονα, αναγνωρίσιμο για τον κάθε ακροατή εκεί έξω που το ψάχνει περισσότερο το θέμα πριν ακούσει. Σαν κάθε εταιρεία και μια διαφορετική μουσική θεματολογία/είδος. Εξειδίκευση και διαχωρισμός, όπως και στα περισσότερα πράγματα εκεί έξω τα τελευταία χρόνια. Προσφέροντας με αυτό το τρόπο ένα έξτρα σπρώξιμο σε μια αγορά κορεσμένη και μπουχτισμένη από πληροφορία, που όσο και να την τσιγκλάς, αυτή θα ασχοληθεί μαζί σου, όποτε και αν το θελήσει.
Και όμως παρόλο που τα λεφτά υπάρχουν με το σταγονόμετρο και η προσφορά ξεπερνά κατά πολύ τη ζήτηση, οι χομπίστες των ανεξάρτητων δισκογραφικών έχουν δώσει μια νέα πνοή στο μουσικό γίγνεσθαι και στο βινύλιο ως το απόλυτο φορμά για αποτύπωση μουσικής. Οι λεγόμενες ανεξάρτητες εταιρείες φυτρώνουν σαν τα μανιτάρια σε όλο τον αναπτυγμένο κόσμο, με αποτέλεσμα να μην προλαβαίνεις πλέον τις μουσικές εξελίξεις.
Και αυτό κατά μία έννοια είναι καλό. Σου δίνει την αίσθηση ότι κανένα ταλέντο δεν θα πάει χαμένο και ότι με λίγη ενασχόληση παραπάνω μπορείς να ανακαλύψεις μουσικές που θα σε στιγματίσουν για μια ζωή, ακόμα και από κάποιον άγνωστο έφηβο από την άλλη άκρη του κόσμου που δεν γνώριζες νωρίτερα. Χωρίς λογοκρισία, περιορισμούς και εμπορική λογική(μοιραία) ένας τεράστιος όγκος πληροφορίας είναι άμεσα διαθέσιμος για κατανάλωση.
Μακριά από Μαθουσάλες του επαγγέλματος που σέρνονται ακόμα σαν μούμιες, τσαλαπατώντας την πάλαι ποτέ δόξα τους, μακριά από τεράστια στάδια που πρέπει να κόψεις το μικρό σου δαχτυλάκι (του ποδιού) για να προμηθευτείς ένα εισιτήριο, μακριά από τη λογική του έμπορα-μουσικού που το μόνο που τον απασχολεί είναι οι αριθμοί και το πώς θα ευχαριστήσει το φιλοθεάμων κοινό.
Άτιμο πράγμα η ματαιοδοξία.
Το πλήθος των μερακλήδικων δισκογραφικών, είναι τεράστιο. Παρακάτω, είναι ένα πάρα πολύ μικρό δείγμα. Κάποιες προσωπικές προτάσεις που θα μπορούσες να τους δώσεις μια ευκαιρία, αν δεν μου κλείνεις ήδη πονηρά το μάτι με τις ακόλουθες επιλογές.
Cardinal Fuzz: Ναός του Fuzzαριστού Rock. Αγαπάνε το βινύλιο και τις περιορισμένες εκδόσεις δείχνοντας το με κάθε τους νέα κυκλοφορία. Ό,τι κυκλοφορούν υπό το όνομα Cardinal Fuzz γίνεται ανάρπαστο γρήγορα και ας είναι το καλά κρυμμένο μυστικό μεταξύ των μουσικόφιλων. Οι Cult Of Dom Keller αποτελούν το καμάρι του label και όχι αδίκως.
Apocaplexy Records: Βαρύς, ακραίος πειραματικός ήχος από την Γερμανία. Ακόμα είναι μικρή σε μέγεθος και ονόματα, αλλά το μέλλον προδιαγράφεται λαμπρό. Οι Terra Tenebrosa είναι το δυνατό τους όπλο όπως επίσης και η πρόσφατη επανέκδοση του μνημειώδους δίσκου Breach- Kollapse σε περιορισμένο χρωματιστό βινύλιο που έσπειρε τον πανικό στους απανταχού φίλους του σκληρού ήχου.
Elektrohasch Records: Ναός του ψυχεδελικού Jam/Stoner Rock που έχει βοηθήσει τη σκηνή και τις μπάντες της να βγουν παραέξω σε περισσότερα αυτιά και σπίτια. Οι Colour Haze είναι το δυνατό τους όπλο (καθώς ο ιθύνων νους είναι ο S. Koglek, υπεύθυνος και για την Elektrohasch). Αν ασχολείσαι με τον συγκεκριμένο ήχο, ξέρεις ότι πρέπει να αγοράσεις πάραυτα το δίσκο που θα δεις το λογότυπο Elektrohasch στο πίσω μέρος του.
Aufnahme + Wiedergabe: Goth/Post-Punk μουσικές με ανάλογη αισθητική και πολύ προσεγμένες κυκλοφορίες. Στοχευμένη και συγκεκριμένη στον ήχο που αγαπάει, δεν σταματά να μας δίνει νέα ονόματα που αξίζουν την προσοχή μας. Με τους In Death It Ends χτύπησαν φλέβα χρυσού και μαζί με αυτούς και εμείς.
Western Vinyl: Βρωμάει Αμερικάνικο ήχο από μακριά. Indie πειραματική σκηνή με καλλιτέχνες που ούτε που τους έχεις ξανακούσει, αλλά εκπλήσσεσαι κάθε φορά που πατάς το play. Highlights: Ava Luna (με τον απίθανο φετινό δίσκο Electric Balloon), J.Tillman, Gary Wilson.
Easy Rider Records: Αν σου αρέσει το παλιομοδίτικο βρώμικο rock παιγμένο εν έτει 2014, τότε είσαι στο σωστό μέρος. Απίθανες εκδόσεις από ένα ανερχόμενο Label που ό,τι βγάζει έχει την σφραγίδα της ποιότητας. Έχει μπόλικο δρόμο μπροστά του και μουσικές να προσφέρει. Οι δικοί τους Salem's Pot έβγαλαν δίσκο που θα πρέπει να σε απασχολήσει.
Sound of Cobra: Έχει σπιτώσει όλους τους σαλεμένους ροκάδες που τη βρίσκουν εν τέλει με το θόρυβο και την ατμόσφαιρα περισσότερο. Κυκλοφορεί το νέο δίσκο των Cosmic Dead - Easterfaust (που Kraut-ίζει επικίνδυνα) και μας γνωρίζει περήφανα τους La Piramide Di Sangue.
Burka For Everybody: Πειραματική/Noise αισθητική με ψαγμένες εκδόσεις και καλλιτέχνες που πρέπει να ψάξεις επίμονα για να βρεις πληροφορίες. Ο δίσκος του R. Turman -Way Down που πρόσφατα επανεκδόθηκε θα σου θυμίσει ένδοξες ημέρες της DIY κασέτας εκεί γύρω στα mid-80s. Κάθε νέα κυκλοφορία θα πρέπει να μπαίνει και στα ράφια σου.
Rocket Recordings: Μια από τις καλύτερες εκεί έξω. Προωθεί τη μοντέρνα πειραματική μουσική (όποια και αν είναι αυτή) και μας συστήνει συνεχώς νέα ονόματα. Οι Goat και οι Teeth of the Sea είναι κάποιες από τις καλύτερες μπάντες της. Κάθε κυκλοφορία της εξαντλείται σε χρόνο ρεκόρ.
Hubro: Αν η Rune Grammofon έχει ήδη αποδείξει την αξία της με την τεράστια συνεισφορά της στην Νορβηγική σκηνή, η Hubro ακολουθεί στα χνάρια της με λίγο όμως διαφορετικό μουσικό προσανατολισμό. Κάτι σαν το jazz αδελφάκι της με την ίδια αισθητική. Splashgirl και Cakewalk είναι τα δυνατά χαρτιά της σε ένα κατάλογο που τον θες ολόκληρο για την δισκοθήκη σου. Ακόμα και αν τα βινύλια της διατίθενται σε τσουχτερές τιμές.
Denovali Records: Αν και δεν την λες μικρή πλέον, την λες σίγουρα ανεξάρτητη πάντως. Με πολύ δυνατό roster Σκοτεινής Πειραματικής μουσικής έχει το προνόμιο να σε κάνει να αγοράζεις στα τυφλά, κατευθείαν ότι κυκλοφορεί αφού πλέον κάθε νέο της πόνημα είναι εγγύηση ποιότητας. Αν ψάχνεις ανεξάρτητο δισκογραφικό success story η Denovali είναι ένα λαμπρό παράδειγμα αυτού.
Deathwaltz Recording Company: Απίθανη εταιρία που έχει πάρει τα πάνω της το τελευταίο καιρό. Βασικός σκοπός της είναι η έκδοση-επανέκδοση soundtrack cult/b-movie ταινιών σε απίθανες περιορισμένες εκδόσεις που γίνονται ανάρπαστες. Αν θεωρείς και εσύ τον J. Carpenter ένα τεράστιο υποτιμημένο ταλέντο στην synth/soundtrack-ική μουσική, τότε είσαι στο σωστό μέρος.
_____
