Vinyl Lust #7
Το φετίχ της ζελατίνας
Καλοκαίρι. Η εποχή που αγαπάω να γκρινιάζω για.
Τα τσιμέντα βράζουν, η καλοκαιρινή ραστώνη γονατίζει τους πάντες και η διάθεση για φρέσκα πράγματα, νέες μουσικές και αναζητήσεις πέφτει στο ναδίρ. Ποτέ κανένας δεν πρόκοψε το καλοκαίρι, ποτέ δεν ενδείκνυτο για νέα ξεκινήματα αφού μου μοιάζει αμιγώς η εποχή του σχεδιασμού, του ονείρου (θερινής νυκτός) και της σύλληψης της ιδέας. Κάπου κάτω από τα λευκά σύννεφα που συνεχώς αλλάζουν σχήματα και συνήθως πάνω σε ξαπλώστρα ή σεζλόνγκ, το μέλλον φαντάζει λαμπρό, κουλαντρίσιμο και ευοίωνο. Άμ, δε.
Σε αυτή την δεδομένη χρονική συγκυρία που η μπλούζα μου ήδη κολλάει από τον ιδρώτα και η συγκέντρωση ήδη έχει χτυπήσει κόφτη κάμποσες φορές, μάλλον φαντάζει ταμάμ να αναφερθώ στο ανέμελο θέμα της εφήμερης ευτυχίας που μου προσφέρει το σκίσιμο της ζελατίνας του βινυλίου. Σε μένα και σε μερικούς ακόμα χαζεμένους με το "σπορ". Μια ευχαρίστηση που παραδόξως γνωρίζει καθολική αποδοχή από τους απανταχού βινυλιο-λάγνους.
Η προσπάθεια ανάλυσης του φαινομένου, που ακολουθεί είναι κυρίως αυτοσαρκαστική, αποτυχημένα σοβαροφανής (άρα δις αποτυχημένη) και συμβαδίζει με τα καλοκαιρινά νωχελικά πρότυπα, αλλά είναι πέρα για πέρα αληθινή.
Ακόμα και από τον τίτλο οι ομοϊδεάτες αναξιοπαθούντες έχουν καταλάβει ακριβώς το συναίσθημα που νιώθει κάποιος όταν σκίζει τη ζελατίνα του βινυλίου. Μια ιεροτελεστία που πολλές φορές είναι το ίδιο δυνατή με την καθαυτή ακρόαση του δίσκου. Σαν να ψεκάζεται ο εγκέφαλος με μια γερή δόση ενδορφίνης και για κάποια ελάχιστα δευτερόλεπτα νιώθεις ένα τέλειο, ευχάριστο κενό, μια συμπυκνωμένη δόση ευτυχίας ικανής να σου φτιάξει όλο το υπόλοιπο απόγευμα. Φυσικό ναρκωτικό χωρίς καμία παρενέργεια. Ορίστε γιατί οι ομοϊδεάτες δεν χρειάζονται ναρκωτικά για να έρθουν στο επιθυμητό ανώτερο πνευματικό επίπεδο. Με 20ευρω πετυχαίνουμε το επιθυμητό αποτέλεσμα συναισθηματικής φόρτισης σε σεβαστά ύψη, έστω και για λίγη ώρα...
Η ιεροτελεστία διαφέρει για τον καθένα. Άλλοι με σουγιαδάκι για αυτήν ακριβώς την περίσταση σκίζουν προσεκτικά κατά μήκος της σχισμής, άλλοι την ξεσκίζουν με νύχια και με δόντια , οι πιο παλιοί την τρίβουν στο παντελόνι τους γρήγορα και αυτή ανοίγει τέλεια κατά μήκος όλης της πλευράς. Άλλοι την κρατάνε γιατί δεν τους πάει η καρδιά να πετάξουν και το αυτοκόλλητο μαζί που συνήθως έχει πάνω της, άλλοι την πετάνε κατευθείαν στα σκουπίδια αφού ξέρουν ότι αν την αφήσουν συρρικνώνεται και σκεβρώνει το χαρτόνι του δίσκου. Υπάρχουν ακόμα και κάποιοι που δεν την σκίζουν καθόλου και καταχωνιάζουν το βινύλιο στα ράφια άθικτο, αλλά αυτοί είναι μια άλλη κατηγορία από μόνοι τους! Δέκα διαφορετικούς να ρωτήσεις πως το κάνουν, δέκα διαφορετικές απαντήσεις θα πάρεις αλλά όλοι θα συμφωνήσουν ότι αντλούν δυσανάλογα μεγάλη ευχαρίστηση από μια τόσο απλή και μικρή κινησούλα.
Η ζελατίνα λειτουργεί σαν το καλύτερο ορεκτικό για την μετάβαση στον κυρίως δίσκο, σαν να σε προετοιμάζει ψυχολογικά με την πλασματική ευφορία που προσφέρει για την υπόλοιπη ιεροτελεστία, αυτή της ακρόασης του πολυπόθητου βινυλίου.
_____
