#9

Οδηγός επιβίωσης για το μεγαλύτερο Ευρωπαϊκό παζάρι βινυλίου.

Προφανώς και αναφέρομαι παζάρι δίσκων που γίνεται στην Ουτρέχτη και αποτελεί τον "παράδεισο" για κάθε συλλέκτη, βινυλιολάγνο.

Και αν θες να μιλήσουμε με νούμερα, λάβε υπόψη σου ότι η εν λόγω "γιορτή" γίνεται εδώ και 22 χρόνια (!) σε έναν πραγματικά τεράστιο χώρο (που αναλογεί σε 2,5 γήπεδα ποδοσφαίρου), συμμετέχουν σε αυτήν περί τους 500 διαφορετικούς πωλητές, ιδιώτες και επαγγελματίες και καταφέρνει και μαζεύει γύρω στους 35.000 νοματαίους από όλο τον κόσμο που επισκέπτονται την Ουτρέχτη μονάχα για αυτό το μουσικό γεγονός.

Παρακάτω παραθέτω πρακτικές συμβουλές, για όσους σκέφτονται να παραβρεθούν στο εν λόγω μουσικό γεγονός (επόμενη διοργάνωση στις 11 & 12 Απριλίου 2015). Πολλά απ' τα παρακάτω ισχύουν και για άλλα παζάρια βινυλίου, μεγάλου ή μικρότερου μεγέθους.

Πρώτα από όλα, το πού θα καταλύσεις εκείνο το σαββατοκύριακο στην Ουτρέχτη είναι ένα από τα πρώτα προβλήματα που θα κληθείς να λύσεις. Η πόλη μικρή, οι λύσεις συγκεκριμένες, οπότε φρόντισε αρκετά νωρίτερα να εξασφαλίσεις ένα κρεβάτι. Αν είσαι της τελευταίας στιγμής, μην ξεχνάς ότι το μπαρουτοκαπνισμένο Άμστερνταμ είναι μισή ώρα ή αλλιώς ενάμιση τσιγάρο δρόμος.

Βγάλε εισιτήριο για το παζάρι μέσω του επίσημου site έτσι ώστε να γλιτώσεις τις πρωινές ουρές και να παραδοθείς κατευθείαν στο "σκάψιμο" δίσκων.

Αν είσαι της πρωινής βάρδιας, μην απορήσεις που γύρω σου θα είναι συνεχώς ασπρομάλληδες, καλοβαλμένοι κύριοι και νομίζεις ότι είσαι σε λάθος χώρο. Οι εν λόγω κύριοι θα καταλάβεις γρήγορα ότι είναι πολύ πιο σβέλτοι από εσένα, είναι αυτοί που έχουν το χρήμα και το ιδρωμένο χαρτάκι στην παλάμη τους με τα 5 πολυπόθητα ιερά δισκοπότηρα που είναι το ευαγγέλιο τους. Πιθανότατα όμως εσύ με αυτούς δεν θα ψάχνετε το ίδιο πράγμα οπότε χαλάρωσε καθώς δεν πρόκειται να σου πάρουν τα "βινύλια σου". Απλά στήσε αυτί όταν βρεθείς δίπλα τους, στο παζάρι που κάνουν για την αγορά του πολυπόθητου δίσκου και γούρλωσε τα μάτια σου με τα ποσά που είναι διατεθειμένοι να δώσουν.

Αναλόγως με τί αγοραστικές διαθέσεις θα πας εκεί, έχε πάντα τον κατάλληλο εξοπλισμό για να κουβαλάς τους δίσκους σου. Και μην το παίζεις καμπόσος, γιατί μετά από 4 ώρες ορθοστασίας, οι "αγαπημένοι σου" δίσκοι μεταμορφώνονται σε βαρίδια. Το πρόβλημα θα στο λύσει, είτε μια απλή τσάντα ταχυδρόμου για βινύλια, είτε η υπερπαραγωγή βαλίτσα με ροδάκια, που ανοίγει από πάνω και είναι για αυτό το σκοπό. Λύση κυρίως για τους μεγάλους παίχτες καθώς χωράει γύρω στα 60-80 LPs.

Είμαι σίγουρος ότι θα χαρείς πολύ, μόλις δεις τα πρώτα stands με δίσκους αλλά μην φας πολύ χρόνο εκεί, καθώς λίγο πιο μέσα, στον κύριο χώρο είναι τα καλά stands που έχουν το καλό το πράγμα. Ξαναγύρνα σε αυτούς την Κυριακή φεύγοντας, που θα έχουν ρίξει τις τιμές και θα μπορέσεις να πάρεις την υπόλοιπη δισκογραφία του Elton John (πέρα από τα προβλεπόμενα που ήδη έχεις), που μεταξύ μας δεν λέει και πολλά αλλά για 20 ευρώ χοντρικά, δεν σε χαλάει κιόλας.

Σε κάτι τέτοιες καταστάσεις σε πιάνει αμόκ και τα θες όλα, εδώ και τώρα. Είναι το μέγεθος της διοργάνωσης και οι τιμές σε κάποια stands που στο αιώνιο δίλλημα "ποσότητα-ποιότητα" έχουν ήδη πάρει θέση ηχηρά και με πλακάζ του τύπου: " Το 1 LP, 3ευρώ ...τα 4 LPs μόνο 10 ευρώ".

Η πρώτη μέρα είναι για αυτούς που καίγονται να βρουν κάτι και φοβούνται μην το χάσουν. Η δεύτερη μέρα είναι για τους χαλαρούς που δεν έχουν κάτι συγκεκριμένο στο νου τους. Για αυτό συνήθως τη δεύτερη μέρα πολλοί έμποροι (ειδικότερα οι ιδιώτες που δεν θέλουν να κουβαλάνε πίσω στην πατρίδα, κασόνια με απούλητους δίσκους) ρίχνουν τις τιμές και κάνουν προσφορές. Ξέρω, θα εκνευριστείς όταν συνειδητοποιήσεις ότι το "Selling England By the Pound" έχει μισή τιμή από όσο το πήρες εσύ εχθές για να το δωρίσεις στο φίλο σου που αγνοεί την ύπαρξη αυτού του αριστουργηματικού δίσκου.

Ο χώρος είναι τεράστιος. Ο κόσμος πάρα πολύς. Οπότε, είναι νόμος ότι όταν δεις κάτι που το θες, πάρτο εκείνη την στιγμή ακριβώς γιατί μπορεί μετά από 15 λεπτά να στο έχουν πάρει ή το πιο πιθανό να μην θυμάσαι που το είχες βρει. Και αυτό πιστέψτε με είναι πάρα πολύ εκνευριστικό!

Είναι γεγονός ότι τα μουσικά γούστα του παζαριού είναι πάνω κάτω συγκεκριμένα. Ή να στο πω αλλιώς: αν ψάχνεις ηλεκτρονική μουσική από το 2010 και μετά ή τίποτα πειραματικά περίεργα μάλλον εδώ θα πρέπει να σκάψεις πολύ για να βρεις κάτι. Υπάρχουν μεν έμποροι με τέτοια πράγματα αλλά συγκριτικά με την τεράστια κάλυψη που έχουν οι δεκαετίες '50s-90's το ποσοστό είναι μικρό.

Αν σε έχουν πιάσει οι εμμονές σου με '70s prog ή pop τότε με λίγα χρήματα ετοιμάσου να σηκώσεις δισκογραφίες (όλα αυτά την δεύτερη μέρα που ρίχνουν τιμές).

Μη διανοηθείς να πάρεις δίσκο χωρίς παζάρια! Μη ντραπείς, είναι αναπόσπαστο κομμάτι της όλης διαδικασίας. Αν δεν αρμόζει στην ιδιοσυγκρασία σου, δώσε τα 20 ευρώ που ζητάει κάποιος για μια φτηνιάρικη bootleg επανακυκλοφορία των Swans και αφού τα πληρώσεις και δεις το βλέμμα του πωλητή την ώρα που παίρνει τα χρήματα τότε θα καταλάβεις γιατί χρειάζονται τα παζάρια.

Φρόντισε να έχεις πάρει κολατσιό απ' έξω, καθώς εκεί μέσα ενώ έχει διάφορα σημεία για φαγητό, το φαγητό είναι κυρίως κάτι τηγανητές πλαστικές κροκέτες αγνώστου προελεύσεως που δεν σου γεμίζουν το μάτι... πόσο μάλλον το στομάχι σου.

Γενικότερα πάρε το χρόνο σου και φτιάξε το ρυθμό σου. Μην τρελαθείς γιατί θα βγεις νοκ-άουτ γρήγορα. Μέσα στο χώρο υπάρχει και μπαρ από όπου ρέουν άφθονες οι μπύρες, καθώς και live μπάντες που παίζουν συνεχώς μουσική.

Φέτος εκτός από το παζάρι, έγινε ταυτόχρονα και το απίθανο φεστιβάλ "Le guess who?" με curator τον M. Gira των Swans και άπειρα συγκροτήματα να σου τρέχουν τα σάλια. Μάλιστα από το site του φεστιβάλ έδιναν με κάποιον κωδικό μια έξτρα έκπτωση για τα εισιτήρια του παζαριού για όσους ήθελαν να το επισκεφτούν.

Εγώ προσωπικά βρήκα την Ουτρέχτη μία απίθανη μικρή πόλη. Μακριά από τα coffee shops και τον τουριστικό χαμό του Άμστερνταμ, είναι ο ιδανικός προορισμός για ένα γεμάτο μουσικό 3ήμερο. Θα τα πούμε λοιπόν ξανά, δίπλα-δίπλα στους πάγκους, σπρώχνοντας ο ένας τον άλλο με τρόπο και κοιτώντας ο ένας τα βινύλια που κοιτάει ο άλλος πάλι με τρόπο.