Dead Kennedys - Live at the Deaf Club

Σας αρέσουν οι συνταγές; Ορίστε μία. Αφορά τη σπουδαιότερη punk-hardcore μπάντα που γνώρισε ποτέ η υφήλιος. Πριν τ΄ όνομά της, ας δούμε τα συστατικά της:

- Ένας ιρλανδοαγλλογερμανός που επιχείρησε να σπουδάσει σε τμήμα Ιστορίας της Παραγουάης, ασχολήθηκε με την υποκριτική, είχε έντονες τάσεις αυτοκτονίας και παντρεύτηκε σε νεκροταφείο (φωνή-στίχοι).

- Ένας μαθηματικός, με έντονες επιρροές garage/rockabilly/surf (κιθάρα).

- Ένας ήδη καταρτισμένος μουσικός, μια δεκαετία μεγαλύτερος ηλικιακά από τους προηγούμενους δύο και με επιρροές από jazz (μπάσο).

- Ένας γερμανικής καταγωγής ντράμερ που περισσότερο τον ενδιέφερε η αρχιτεκτονική.

- Κι ένας μεξικάνικης καταγωγής ρυθμικός κιθαρίστας που φλέρταρε άγρια με τη σχιζοφρένεια.

Το όνομα αυτής, ‘Νεκροί Κέννεντι’. Και η παραπάνω πεντάδα η ξεκάθαρα δυνατότερη σύνθεσή της.

Ουσιαστικά δεν υπήρχε από την αρχή καμιά αμφιβολία ότι ο Biafra από τη μία και οι Ray-Flouride από την άλλη αποτέλεσαν τους δύο βασικούς και ετερώνυμους πόλους της μπάντας.

Ο ένας πόλος πρόσφερε ευφυείς, σαρκαστικούς στίχους, απόλυτη αντι-σταρ στάση και το λιγότερο αξιοπρόσεχτη σκηνική παρουσία με διάφορα θεατρικά (η ενασχόληση με την υποκριτική γαρ) που όχι σπάνια μετατρεπόταν σε θεατρινισμούς (ή αλλιώς, φλέρταρε επικίνδυνα ενίοτε με τον γνωστό μας ήρωα του θεάτρου σκιών).

Ο άλλος πόλος πρόσφερε μουσική. Με το punk στοιχείο έντονο στη δυναμική, πολύ λιγότερο έντονο στον τελικό ήχο. Και με εύκολα προσπελάσιμη σκηνική παρουσία.

Την εποχή αυτής τους της εμφάνισης, οι DK (τα αρχικά μάλλον λογοπαίγνιο με την  λέξη decay-παρακμή) διέθεταν και τον  εξαιρετικό ντράμερ Ted (κι αυτό ψευδώνυμο, ίσως να’ παιζε μεταξύ Dead και Teddy Kennedy) κι έναν ακόμα κιθαρίστα που κινούνταν στους χώρους του prog-rock και της κατάθλιψης.

Η πεντάδα αυτή εμφανίστηκε το Μάρτιο του ’79 στους μάλλον ανυποψίαστους θαμώνες του Κλαμπ των Κωφών του Σαν Φρανσίσκο. Κι αυτή η εμφάνιση δίνει ένα πρώιμο ‘Freshfruit..’, ίσως πιο δυνατό κι από το αυθεντικό μιας κι εδώ υπάρχει το ανέκδοτο οπουδήποτε αλλού Gaslight συν τα Police truck - Man with the dogs (β΄πλευρές single), τα Straight A’s - Short songs (εμφανίστηκαν αργότερα σε συλλογή) όπως και οι δύο από τις τρεις τρελλοδιασκευές του encore. Κι από τις 11 συνθέσεις της μπάντας, οι 4 ανήκουν στον 6025, κατά κόσμον Carlos Cadona. Κι αυτό έχει τη σημασία του.

‘Άκουσα μετά από χρόνια το πρώτο μας demo και παρότι ο ρυθμός είναι αργός, μ’ άρεσε. Μου θύμισε Joy Division’ (Biafra). Με δεδομένο ότι μεγάλο μέρος αυτού του πρώτου demo είναι συγκεντρωμένο στις εκτελέσεις του Live at the Deaf Club, χωρίς αμφιβολία αποτελεί την με διαφορά πιο ‘εσωστρεφή’ φάση της μπάντας. Η λεκτική κι όχι μόνο παράνοια του Biafra έχει βρει εδώ το ιδανικό ηχητικό της ταίρι στις φαινομενικά παλαβές συνθέσεις του Cadona. Άρρωστος στο μυαλό, ανυπομονησία για θάνατο, αυτοκτονία. Η θεματολογία λίγο πολύ όλων αυτών των δημιουργιών του Cadona, με κορυφαία κατ ‘εμέ το Straight A’s (‘Όλα εικοσάρια’ σε ελεύθερη απόδοση). Έπος απελπισίας.

Κι απ' την άλλη ο Ray να σερφάρει (κυριολεκτικά και μεταφορικά) σε ύδατα πρωτόγνωρα για πανκ μπάντα, δίνοντας ένα στίγμα δημιουργικό κι ευφάνταστο απ΄τη μια, ζυγισμένο και πειθαρχημένο απ΄την άλλη.. η τέλεια σύζευξη με το δίδυμο της αχαλίνωτης παραφροσύνης Biafra-Cadona. Συνυπολογίζοντας τους ‘παππάδες’ απ΄το δίδυμο της rhythm section (τον Ted προσωπικά τον θεωρώ αρκετά πιο στιλάτο από το διάδοχό του), το αποτέλεσμα είναι μια μπάντα στην απόλυτη δυναμική της. Το άλλο αποτέλεσμα είναι ένας αναστεναγμός που δε μπορούσες να είσαι εκεί και να τους έβλεπες κείνο το βραδάκι. Οι δύο (συν ένας) απ΄αυτούς θα είναι εδώ μεθαύριο.

Τι ακριβώς να περιμένω; Ποτέ δε θεώρησα έκπληξη το σχίσμα ανάμεσα σε Ray-Flouride (κυρίως) απ΄τη μια και Biafra απ΄την άλλη. Η ολοφάνερη διαφορετικότητά τους έδινε μια ένταση σ΄όλα όσα έκανε η μπάντα. Κάποια στιγμή λογικά η όποια ισορροπία θα χανόταν κι ο καθένας θα τραβούσε το δρόμο του. Όχι όμως με τον άθλιο τρόπο που αυτό συνέβη τελικά.

Σκέφτομαι να πάω να δω και στο τέλος να σφίξω το χέρι του Ray και του Flouride, για όλα όσα μου πρόσφεραν ένα ευχαριστώ θα’ ναι ό,τι ελάχιστο. Όσο κι αν η βαριά σκιά της απουσίας του Jello θα πλανάται στη σκηνή. Αν και ίσως υποσυνείδητα η σκέψη μου θα βρίσκεται σ΄ένα Μεξικάνο, χαμένο και ξεχασμένο από τους πάντες και τα πάντα, σε αδιάκοπο αγώνα εδώ και χρόνια ενάντια στο ίδιο το χάρισμά του, την σχιζοφρενή του ευφυία.