Watching love grow, forever
Oh, I'll break them down, no mercy shown,
Heaven knows, it's got to be this time,
Avenues all lined with trees,
Picture me and then you start watching,
Watching forever, forever,
Watching love grow, forever,
Letting me know, forever.
Joy Division 'Ceremony' (Opening;)
Δεν έχω συνέλθει ακόμα απ' το σοκ της τελετής έναρξης. Και δεν μπορώ να εξηγήσω πως κάτι που με άγγιξε βαθιά κέρδισε τόσο εγκωμιαστικά σχόλια από τους πάντες, εντός, και τους απεσταλμένους των μουμουε, εκτός. Μα τέτοια καθολική αποδοχή; Χαλάει το γούστο μου, ανέβηκε αυτό της Κολοπετινίτισσας ή υπάρχει μια χρυσή τομή που αγγίζει τους πάντες; Ακόμα και στην επιτυχία του Euro ακούστηκαν σχόλια του στυλ 'ναι μεν αλλά δεν είναι θέαμα αυτό που προσφέρετε', στην προκείμενη περίπτωση δεν υπήρχε αλλά. Ο καθένας βρήκε κάποιο εύρημα περισσότερο της αρεσκείας του (εγώ κι ο Πανουσόπουλος ψηφίζουμε τυμπανιστές) αλλά και η συνολική παράσταση πήρε άριστα. Βέβαια έχω σοβαρές αμφιβολίες για το πόσους από τους συμβολισμούς κατανόησε ο μέσος αλλοδαπός θεατής (ήταν και η ώρα ...προβολής δύσκολη για τις περισσότερες χώρες), αλλά, αυτό έλλειπε, να προσαρμόζαμε το ποίημα στα μέτρα των ιστορικά αμόρφωτων.
Προσαρμόζαμε είπα, λες και είχα καμιά ανάμιξη στο δημιούργημα. Είναι εντυπωσιακό το πως χαιρόμαστε με κάτι που καταφέρνει κάποιος που ζει δίπλα μας, μιλάει τη γλώσσα μας, έχει τη δική μας ιστορία. Πως θέλουμε να ανήκουμε σε μια ομάδα που θα τυγχάνει σεβασμού και θαυμασμού. (Οι δύο κινητήριες δυνάμεις στον άνθρωπο είναι η αξιοπρέπεια και κάτι ακόμα που δε θυμάμαι, έλεγαν οι Husker Du. Και είμαστε ως λαός, όσο δεν παίρνει αξιοπρεποστερημένοι). Πως αυθαίρετα κρίνουμε πως η μαγκιά του είναι και δική μας, είναι public domain που λένε και οι υπερατλαντικοί φίλοι μας για τα παραδοσιακά τραγούδια. 'Οχι πως ο Δημήτρης Παπαϊωάννου ή οποιοσδήποτε καλλιτέχνης θα ήθελε να κρατήσει την επιτυχία για τον εαυτό του.
"Το ταλέντο είναι ένα περίσσευμα ψυχής που σπρώχνει τον άνθρωπο συνέχεια να αντλεί από ένα υστέρημα ζωής και να εκφράζεται".
Στο λιγότερο ενδιαφέρον μέρος της βραδιάς, αποστολές από 202 χώρες, υπό τους ήχους disco μουσικής (Κατσαρός speaking) άνθρωποι σεμνοί, χαρούμενοι, φιλικοί μπήκαν στο στάδιο με τα χρώματα και τα σημαιάκια - ταυτότητες, μικρές αποστολές από απίθανες χώρες, δίπλα στις πολυπληθείς, όλοι διαφορετικοί όλοι ίσοι που λέει κι ένα άλλο σλόγκαν, λίγο πιο γενναιόδωρο το χειροκρότημα, προσφορά του συμπονετικού κοινού στους κατατρεγμένους λαούς. Αν ξεχάσεις τα προηγηθέντα και όσα θα ακολουθήσουν, όντως έμοιαζε σαν ιδανικός κόσμος. Το περαστικό ούφο θα συμπέραινε ότι η γη είναι ο πιο ειρηνικός πλανήτης του γαλαξία. Ξέχασα να πω πως η Nike, η Puma, ο McDonald και οι Γιατροί χωρίς Όρια είχαν ρεπό εκείνο το βράδυ. Από το άλλο πρωί τους περίμενε βαρύ πρόγραμμα.
Δεν έχω ξανακλάψει σε τελετή έναρξης, λήξης, διακοπής. Πως να κρατήσεις όμως τα αλμυρά στο καταπληκτικό εναρκτήριο εύρημα του αρχαίου και σύγχρονου τυμπανιστή που βρίσκονται, συνομιλούν, επικοινωνούν με τη μουσική και ξαναχάνονται χαμογελαστοί; Το βρήκα ανατριχιαστικό σαν μεταφυσική εμπειρία. Εκπληκτικό το ερωτοχτυπημένο ζευγάρι, η Κονιόρδου και το απόσπασμα απ'τη 'Μυθολογία' του Σεφέρη, το εύρημα του βωμού που έσκυψε ταπεινά στο ύψος του ανθρώπου (που θα έπρεπε να είναι ο Γκάλης) για να πάρει τη φλόγα, ο έλικας του dna, το χάρτινο καραβάκι (η έμφαση στο χάρτινο) με Χατζιδακική υπόκρουση, τα κομμάτια - νησιά του διαμελισμένου αγάλματος, η Bjork, o Tiesto, ο δρομέας που διέσχισε τις Ολυμπιάδες και έπεφτε στους πολέμους, το χιουμοριστικό κατοστάρι των αστροναυτών, ο αθάνατος Έρως, η καταπληκτική, πολύχρωμη, λιτή (έφτανε μια γυναίκα με δυο μάσκες σε μια ρέπλικα του Θεάτρου της Επιδαύρου για να πει τα πάντα σχετικά με το θέμα) αναπαράσταση στιγμών από την ιστορία που ετοίμασε ο Άγγελος Μέντης.
Και τι πρώτα να διαλέξει ο ...καημένος με τόση ιστορία και να παρουσιάσει σε λίγα λεπτά... Απ'τους μύθους και τις τραγωδίες μέχρι το Βυζάντιο και την Τουρκοκρατία (θα είμασταν ένα σύγχρονο Θιβέτ επιστήμης, τέχνης, γνώσης και... και... αν δεν μας τύχαιναν τα δύο τελευταία). Ο προηγούμενος αιώνας εκπροσωπήθηκε από τον Καραγκιόζη, το ρεμπέτικο, τον Τσαρούχη (ο Παπαϊωάννου έγινε μαθητής του στα 17). Με μουσική τους συμμετείχαν ο Μάνος, ο Μίκης, ο Ξαρχάκος (με το πιο tribal ζεϊμπέκικο που ακούστηκε ποτέ), η Κάλας, ο Κηπουργός, ο Τρανταλίδης, ο Ψάθας, ο Πατρελάκης, ο Βήτα, ο Γιώργος Κουμεντάκης που είχε και την ευθύνη για το... soundtrack. Στα προηγούμενα προσθέστε και τις ορχήστρες, φιλαρμονικές, χορωδίες, που ήταν κι αυτά στη δικαιοδοσία του και χειροκροτήστε τον διπλά σαν μουσικόφιλοι.
Πέρασα μια βόλτα από το site του Κεντέρη και ανακάλυψα πως οι πληγωμένοι θαυμαστές του βρήκαν νέο πρότυπο, μαντεύετε ποιον. Κάποιον που στις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας, στην κατάληψη της Σχολής Καλών Τεχνών στην 3ης Σεπτεμβριου, ξεκίνησε την χορευτική Ομάδα Εδάφους με την οποία κέρδισε την εκτίμηση της Γιάννας που του εμπιστεύθηκε τη θέση του Καλλιτεχνικού διευθυντή - κάτι που σε κάνει σχεδόν να την συμπαθήσεις. Σχεδόν είπα.
Υπήρχε όμως και η τηλεόραση. Ο Κωστάλας που διάβαζε το κείμενο λες και δεν το είχε προβάρει, ο ξεμωραμένος Διακογιάννης και ο διευθυντής του αθλητικού τμήματος της ΕΡΤ Κατσαρός που αντί να περιοριστεί στα διοικητικά του καθήκοντα επιμένει να μας φιλοδωρεί με τις κοινοτυπίες του, οι οποίοι μας προσγείωσαν και μας υπενθύμησαν πως η σχέση μας με την Old Hellas έχει πολλά επεισόδια ακόμα.
