Fugazi: Instrument
Ντοκουμέντο όπως αξίζει για το σπουδαίο αυτό σχήμα του αμερικάνικου hardcore. Του Θάνου Σιόντορου
Και τι δε θα ’δινα να ήμουν εικοσιπεντάρης μάξιμουμ, την εποχή που οι Fugazi ξεκίναγαν την πορεία τους και άρχιζαν σιγά σιγά και σταθερά να χτίζουν τον αδιαμφισβήτητο μύθο τους ως live - και όχι μόνο - μπάντα. Καλά, και τώρα να έπαιζαν, πάλι νομίζω δε θα έχανα συναυλία τους, αλλά φαντάζομαι το να τους βίωνε κανείς με την ενέργεια και την άγνοια κινδύνου των νιάτων θα ήταν ακραία ηλεκτρικό.
Πάλι καλά βέβαια που υπάρχουν τα μουσικά ντοκιμαντέρ και στην προκειμένη τούτο δω, με τίτλο “Instrument”, το οποίο καλύπτει το μεγαλύτερο μέρος της πορείας των Fugazi και εκτείνεται χρονικά από το 1987 ως το 1998.
Πραγματικά δε χρειάζεται κάτι άλλο για να ενθουσιαστείς πέρα από τις εκτενείς ζωντανές καταγραφές της μπάντας. Σε έχουν στο τσεπάκι τους κατευθείαν και βλαστημάς που δεν μπορείς να (χρονο)τηλεμεταφερθείς εκεί, όπως προείπα.
Γυρισμένο περισσότερο ως οπτικοακουστικό ντοκουμέντο και όχι ως κλασικό ντοκιμαντέρ, χρησιμοποιεί στίχους κομματιών τους ως συνδετικούς κρίκους καθώς ξετυλίγεται χρονικά, αφήνει τα ίδια τα μέλη να συστηθούν και να εξηγήσουν όσα κανείς θα ήθελε να μάθει για το γκρουπ και έχει και μια πολύ ωραία, μελαγχολικοφευγάτη καλλιτεχνική ματιά που ταιριάζει γάντι με το post hardcore των Fugazi. O σκηνοθέτης άλλωστε είχε δηλώσει ότι ήθελε να αποτυπώσει τη διαδικασία του να φτιάχνεις μουσική με έναν τρόπο που να ρέει σα μουσική, στον οποίο οι εικόνες και οι ήχοι να συνδέονται αναπόσπαστα. Θαρρώ πως το κατάφερε. Τα δε πλάνα με τους πιτσιρικάδες φανς να κοιτάνε κατάματα την κάμερα είναι οπτική ποίηση με έναν γοητευτικό ρεαλισμό που σου κολλάει κατευθείαν στο μυαλό.
Μια μπάντα ορόσημο, με μια σπάνια ηθική, σπιρτόζικο τσαγανό και όχι χοντροκομμένο θράσος, οξυδέρκεια και χιούμορ, με βάση το hardcore των αμερικανικών 80s αλλά καμία διάθεση για στασιμότητα και επανάληψη, μάλλον στις μέρες μας θα ήταν περισσότερο αναγκαίοι από ποτέ.
Θα μπορούσα να γράψω κατεβατά με επαίνους για τους Fugazi αλλά θα ακολουθήσω μία από τις πολλές εξαιρετικές τακτικές τους, το DIY, και θα πετάξω το μπαλάκι στους αναγνώστες αυτού του κειμένου να τρέξουν και να τους ψαχουλέψουν από μόνοι τους, με αφορμή και αφετηρία - γιατί όχι - το χορταστικό σε διάρκεια και εικόνες “Instrument”. Δεν παίζει να βγουν χαμένοι.
