The Fall: It’s Not Repetition, It’s Discipline
Η πειθαρχία είναι τελικά υποτιμημένη αρετή... Του Θάνου Σιόντορου
Πριν κοντά 20 χρόνια, τρεις Δανοί αποφάσισαν να ακολουθήσουν τους Fall και κατά συνέπεια τον Mark E. Smith για μια δωδεκαετία, να συγκεντρώσουν οπτικοακουστικό υλικό, να μιλήσουν με κόσμο και κοσμάκη και να φτιάξουν αυτό το ντοκιμαντέρ που προσπαθεί να μας εισάγει στο σύμπαν του μυθικού αυτού, πλέον, γκρουπ. Δεν τα πήγαν καθόλου άσχημα κατά την ταπεινή μου άποψη.
Σύμφωνα με τον John Peel αν υπάρχει μία μπάντα που πρέπει κάποιος να γνωρίζει, να κατέχει και να ακούσει όλα της τα άλμπουμ, αυτή είναι οι Fall. Ο δε Smith ήταν για εκείνον κάτι σαν τον Elvis σε βαρύτητα όταν έσκασε μύτη στα δρώμενα. Τι άλλο να είχε πει ο άνθρωπος για να μας πείσει;
42 χρόνια στο κουρμπέτι, άλλα τόσα σχεδόν διαφορετικά line-ups, καβγάδες με το κοινό, μπουνίδια με τα μέλη της μπάντας και με τους roadies, αμέτρητες ιστορίες πολλές εκ των οποίων έγιναν τραγούδια, όλα τελικά κατέληγαν στην φλεγματική ιδιοφυΐα του Mark E. Smith, ο οποίος κατάφερε να τρέξει τους πάντες και τα πάντα, άλλοτε με καθαρό χάος, άλλοτε με ελεγχόμενο χάος και άλλοτε… απλά τρώγοντας τα κορνφλέικς του με Guinness αντί για γάλα!
Το πιο ωραίο, περίεργο και αρκετά αναπάντεχο βέβαια, ιδιαίτερα για όλους εμάς που τον μάθαμε όταν ήταν ήδη σαρανταφεύγα, είναι πως -όπως επίσης αναπάντεχα μας προϊδεάζει ο τίτλος του ντοκιμαντέρ- πίσω απ’ όλα αυτά βρισκόταν, όλως παραδόξως, μια ιδιάζουσα πειθαρχία. Έτσι κι αλλιώς η πειθαρχία και το ροκ εν ρολ ποτέ δεν είχαν καλές σχέσεις μεταξύ τους εδώ που τα λέμε, όταν τη βάζεις όμως ως έννοια και δίπλα στην αφεντομουτσουνάρα του Mark E. Smith τα πράγματα γίνονται εντελώς σουρεαλιστικά.
«Αν είναι να παίξεις παράφωνα, παίξε παράφωνα σωστά» είχε πει κάποτε και νομίζω πως η φράση αυτή περιγράφει τους Fall καλύτερα από κάθε άλλη.