L7: Pretend We’re Dead

Αν δείξει κανείς μια τυχαία φωτογραφία των L7 (έγχρωμη κατά προτίμηση) σε κάποιον/α που δεν τις έχει ξαναδεί, είμαι σχεδόν σίγουρος πως η πρώτη αντίδραση θα είναι: «Από πού ξεφύτρωσαν αυτά τα τρελοκομεία;!»

Έντονες, γεμάτες ενέργεια, θράσος, τσαμπουκά και ορμή, οι L7 ήταν μια μπάντα από κορίτσια που δεν τους άρεσε καθόλου να τις ρωτάνε πώς αισθάνονται που παίζουν σε μια μπάντα που αποτελείται μόνο από κορίτσια. Ε, δεν είχαν κι άδικο εδώ που τα λέμε. Ο κόσμος που το έβρισκε αυτό ως ιδιαιτερότητα χρειαζόταν μάλλον να ψαχτεί γιατί αναρωτιέται κι όχι οι ίδιες.

Η ιστορία τους ξεκίνησε όταν η Donita Sparks συνάντησε τη Suzi Gardner εκεί πίσω το 1985, αλλά η συνταγή πέτυχε ολοκληρωτικά όταν στο line up προστέθηκαν αργότερα η Jennifer Finch και η Dee Plakas.

Αν και καβάλησαν για τα καλά το κύμα του grunge που είχε αρχίσει να τα παρασέρνει όλα στο διάβα του, το punk σε κάθε του έκφανση δεν μπορούσε με τίποτα να κρυφτεί στις κυρίες αυτές, οπότε δικαίως μάλλον οι περισσότεροι μιλάνε για grunge punk όταν προσπαθούν να τις περιγράψουν ηχητικά, παρόλο που σαφέστατα προϋπήρχαν του grunge. Το αστείο - και οξύμωρο μαζί - είναι ότι οι πρώτες τους σπίθες άναψαν στη μεταλλική κοινότητα που μόνο φεμινιστική δεν την έλεγες, ιδίως τις μέρες εκείνες. Πολύ πολύ αργότερα δε, οι Prodigy διασκευάζοντας το “Fuel My Fire” τις σύστησαν σε ένα ακόμη πιο ευρύ κοινό.

Γούσταραν με τρέλα τους Motörhead και όχι τους Poison που ήταν στα χάι τους όταν οι L7 πρωτοξεκίναγαν, ήταν πολιτικές εξ υπόστασης αλλά και εξ επιλογής (κυρίως η Donita), γύρισαν τον κόσμο περιοδεύοντας, άφησαν παρακαταθήκη μια από τις πιο θρυλικές εμφανίσεις σε τηλεοπτικό πλατό (The Word, 1992) και συμμετείχαν σε αμέτρητα ευτράπελα για τα οποία αξίζει και με το παραπάνω να δει κανείς το ντοκιμαντέρ “L7: Pretend We’re Dead” του 2016.

Δοσμένο από την οπτική γωνία της μπάντας και βασισμένο σε πάνω από 100 ώρες ερασιτεχνικό και όχι μόνο υλικό, μεταφέρει στο έπακρο το νεύρο και το σουρεαλιστικό σύμπαν των κοριτσιών, από τις πρώτες μέρες μέχρι τη διάλυση, αλλά και την επανασύνδεση το 2014. Στην αφήγηση συνεισφέρουν μεταξύ άλλων η Lydia Lunch, ο Butch Vig, η Shirley Manson, οι CSS και η Joan Jett.

Προσωπικά, μόνο και μόνο τη σκηνή κατά την οποία η Donita σκάει με σομπρέρο και πατίνια στη σκηνή την ώρα που o Nick Cave έδινε μελοδραματικό πόνο στο Lollapalooza του 1994 να είχα δει, θα ήμουν και με το παραπάνω πλήρης σχετικά με τη συνεισφορά του ντοκιμαντέρ… αλλά και των L7 στο μουσικό γίγνεσθαι. «Μια εικόνα (σκηνή στην προκειμένη) χίλιες λέξεις» δε λες τίποτα. Όλο το αυθάδικο, χρωματιστό, χαρωπό και ανέμελο σύμπαν τους σε ένα κινηματογραφικό ενσταντανέ. Ε, αφού κατάφεραν να τρολάρουν (και αργότερα να παρτάρουν μαζί του) ακόμη και τον ίδιο το Βασιλιά Μελάνι, κάτι το ιδιαίτερο θα είχαν, δεν μπορεί!