Η επέλαση της γλυκόπικρης ποπ αύρας

Δεν αποτελεί σε καμιά περίπτωση είδηση η συγκέντρωση του ενδιαφέροντος στα όσα διαδραματίζονται στα μουσικά δρώμενα της Πάτρας και δη στα ανεξάρτητα τμήματα αυτών. Ανάμεσα στους πυλώνες της όλο και διευρυνόμενης σκηνής της αχαϊκής πρωτεύουσας, έχει αναντίρρητα την θέση της η πενταμελής παρέα των Abbie Gale, απ' τη στιγμή που σύσσωμη κατέθεσε το Family Life πίσω στο 2004 και σήμανε την επιστροφή στις γλυκόπικρες indie pop ημέρες που φάνταζαν έως τότε, δυστυχώς, φορείς μακρινών αναμνήσεων. Αποσπώντας την πολυπόθητη προσοχή του κοινού, διατηρώντας αποστάσεις απ' τον εφήμερο οδοστρωτήρα του hype των media και δραστηριοποιούμενοι με αφοσίωση και με προσεκτικά βήματα, οι Abbie Gale δικαίωσαν εαυτούς και υποστηρικτές με την αρωγή του τελευταίου τους πονήματος με τον παραπλανητικό τίτλο No Inspiration. Μια εξαιρετική κυκλοφορία που ήταν ευπρόσδεκτη - όπως κι οι προηγηθείσες αυτής - απ' το Mic (δισκοκριτική της εδώ) και ένας επιπρόσθετος λόγος για να τους θέσουμε μερικές ερωτήσεις.

Ποια είναι τα κομβικά σημεία στην έως τώρα πορεία σας και πως διαμορφώνεται η επίδρασή τους σε εσάς συναρτήσει του χρόνου;

Είναι πραγματικά τόσα πολλά αυτά που έχουν συμβεί όλα αυτά τα χρόνια, δεν ξέρω πραγματικά τι να πρωτοπώ... Εκείνο το βράδυ το καλοκαίρι του 2004 στο Δασύλλιο της Πάτρας, που αποφασίσαμε να ξεκινήσουμε τους Abbie Gale μέσα σε τελείως φορτισμένη συναισθηματικά ατμόσφαιρα καθόρισε την ουσία μας. Εκείνο το ακουστικό live στο Stage της Πάτρας λίγο αργότερα που μας σύστησε στη Vacant Records κι έφερε το Family Life όταν καλά - καλά δεν είχαμε σκεφτεί την πιθανότητα δίσκου. Ο έρωτας με τη Inner Ear και τα demos του "2" στο κλειστό - για καλοκαίρι - "More Steps". Οι ατελείωτες ηχογραφήσεις του "2". Η μέρα που φύγαμε με τον Pedal από το studio έχοντας γράψει όλες τις κιθάρες του Danko τελείως απογοητευμένοι για να επιστρέψουμε την επόμενη μέρα, να το ακούσουμε και να νιώσουμε πραγματικά περήφανοι για το αποτέλεσμα! Αυτό ήταν κι όλο το κλίμα του "2", αρχικά δεν είχαμε εικόνα του δίσκου, ήμασταν μάλλον πολύ μέσα σ' αυτό και σιγά-σιγά αρχίσαμε να καταλαβαίνουμε ότι έχουμε κάνει έναν μάλλον καλό δίσκο... Η αποχώρηση του Sak (τότε Kermit) από το γκρουπ κι η είσοδος του Achilles αμέσως μετά το Family Life. Ο Sak σ' ένα νέα ρόλο, αυτό του παραγωγού κι ηχολήπτη μας σε κάθε live, σε μια σχέση που κρατάει χρόνια. Ο Jorge κι ο Bon Bon στο μπάσο. Ο σταθερός μπασίστας που νομίζαμε πως δε θα βρούμε ποτέ, μέχρι που ήρθε ο Nick για να μείνει για τα καλά! Τα ατελείωτα live του 2007-08, οι αλλαγές στις ζωές όλων μας, οι δυσκολίες πριν το "No Inspiration", οι ατελείωτες πρόβες κι οι ζωντανές ηχογραφήσεις του...

Δίνετε την εντύπωση ενός γκρουπ με σαφή ηχητικό προσανατολισμό και πλάνο που καταστρώνεται πριν την εκάστοτε δισκογραφική σας εμφάνιση. Τι προηγήθηκε ως ηχητικός σχεδιασμός της έκδοσης των δίσκων σας;

Δεν υπάρχει σαφές πλάνο να σου πω την αλήθεια... Το θέμα είναι ότι ζούμε πολύ ο ένας τον άλλο και πάνω-κάτω ξέρουμε ποια είναι η πιο κοινή επικρατούσα "ατμόσφαιρα" πριν μπούμε στο studio, κι αυτή είναι που αποτυπώνεται και στον εκάστοτε δίσκο. Κάθε δίσκος μας είναι απλά μια καταγραφή του αμέσως προηγούμενου διαστήματος που περάσαμε ως μπάντα. Γι' αυτό δεν υπάρχει περίπτωση να μπορέσουμε ποτέ να προβλέψουμε ακριβώς το ύφος αυτού που θα 'ρθει.

Είναι αντιληπτό ότι αρέσκεστε στο να οπτικοποιείτε νοητά τους ήχους και τους στίχους στον δέκτη. Τι εικόνες επιθυμούσατε/επιθυμείτε να δημιουργήσετε μετά απ' την ακρόαση του κάθε δίσκου, ξεκινώντας απ' το ντεμπούτο σας;

Πραγματικά δύσκολη ερώτηση, δε νομίζω ότι μπορούμε να απαντήσουμε πολύ συγκεκριμένα. Νομίζω ότι όλοι μας μετουσιώνουμε ένα δίσκο που ακούμε σε εικόνες, αλλά για τον καθένα είναι διαφορετικές κι αυτή είναι η μαγεία του πράγματος. Αυτό που κάναμε πάντα είναι να βγάζουμε την ψυχή μας σε κάθε δίσκο, ό,τι κι αν είχε αυτή να πει. Εσωστρεφές, υπαρξιακό, ένας "συνειδητοποιημένος έφηβος", το Family Life. Κοινωνικότερο, αλλά με έντονες κορυφώσεις χαράς ή λύπης ,το 2 . Αυστηρό, πονεμένο και παιχνιδιάρικο, το Fall. Ακραίο, το πιο υπαρξιακό όλων ίσως και ανά στιγμές κατάμαυρο το No Inspiration.

Απαρατήρητη, ασφαλώς, και δεν περνά η συνέπεια με την οποία υπηρετείτε τις indie pop καταβολές σας. Μιλήστε μας γι' αυτές...

Χμμ, indie pop; Δε θα συμφωνούσα... Τα μουσικά μας ακούσματα είναι πραγματικά πολλά και διάφορα κι οι επιρροές μας επίσης, από τους Queen και τους Cure, μέχρι τους New Model Army, τις Τρύπες, τους Blonde Redhead, τους Radiohead, την PJ Harvey, την Edith Piaf και τόσα άλλα... Τώρα, πως όλα αυτά συνδυάζονται και φιλτράρονται μέσα μας και γράφουμε τη μουσική που γράφουμε, δεν έχω ιδέα να σου πω την αλήθεια.

Με ποια γηγενή μπάντα θεωρείτε ότι συναντώνται οι ιδιοσυγκρασίες σας;

Με καμία. Όχι επειδή είμαστε καλύτεροι από κάποιον ή χειρότεροι από κάποιον άλλο, δεν τίθεται θέμα σύγκρισης, απλά πιστεύω ότι η ιδιοσυγκρασία κάθε μπάντας είναι πραγματικά μοναδική, εκτός κι αν μιλάμε για καθαρές αντιγραφές.

Δεδομένου ότι στο καινούργιο σας άλμπουμ το ηλεκτρικό νεύρο κι η ατμοσφαιρικότητα στέκονται πλάι πλάι, είναι για σας λεπτή η ισορροπία μεταξύ θορύβου και μελωδίας;

Πολύ λεπτή, είναι αρκετά εύκολο να παρασυρθείς από το θόρυβο και να κάνεις μόνο... θόρυβο, ενώ η υπερβολική χρήση μελωδίας μπορεί να φέρει και τ' αντίθετα από τα προσδοκώμενα αποτελέσματα. Εμάς, βέβαια, μας αρέσουν και τα δύο πολύ, γι' αυτό και τα χρησιμοποιούμε σε τόσο μεγάλο βαθμό στη μουσική μας. Ελπίζουμε να το κάνουμε πετυχημένα ή τουλάχιστον, κάπως ισορροπημένα!

Οι ιστορίες μέσα απ' τα τραγούδια σας συμβαδίζουν με την γλυκόπιοτη/ πικρόπιοτη μελαγχολία της μουσική σας. Αναφέρετέ μας μια αληθινή ιστορία είτε από προσωπικές μνήμες είτε άλλων, που έπιασε το στιχουργικό σας ραντάρ.

Μας αρέσει ιδιαίτερα η μυστικότητα των αληθινών ιστοριών που κρύβονται πίσω από τα τραγούδια μας, ώστε να μη θέλουμε ν' αποκαλύψουμε καμιά τους! Άλλωστε, τι σημασία έχει, μπορεί πραγματικά ο ακροατής να έχει πλέξει μια δικιά του ιστορία γύρω από ένα συγκεκριμένο κομμάτι, τελείως διαφορετική από την πραγματική. Δε νομίζω ότι υπάρχει μια συγκεκριμένη αναλογία ανάμεσα στην πηγή που προκάλεσε την έμπνευση και την έκφραση της έμπνευσης καθαυτή!

Τι συστατικά μουσικής φύσεως θεωρείται ότι προσθαφαιρέσατε στο No Inspiration σε σχέση με όσα υπήρχαν στις προηγούμενες κυκλοφορίες σας;

Πιο πολλές κιθάρες, λιγότερο κάθετη εξέλιξη των κομματιών και περισσότερο οριζόντια, δηλαδή λιγότερα overdubs και layers και πιο "live" αισθητική. Ο ήχος είναι λιγότερο "γυαλισμένος" και πιο ακατέργαστος. Υπάρχουν πιο ακραίες κορυφώσεις και πιο πολλές φωνές, με αποκορύφωμα στο L+F, όπου τραγουδάμε για πρώτη φορά όλοι μαζί!

Το εξώφυλλο του νέου σας δίσκου επιμελήθηκε με εντυπωσιακά εν τέλει αποτελέσματα ο db - κατά κόσμο Δημήτρης Μπόρσης - και υπεύθυνος για τις συνθέσεις, τους στίχους, το μπάσο και τα artworks των Film. Μάλιστα απέσπασε τον έπαινο των Ελληνικών Βραβείων Γραφιστικής και Εικονογράφησης. Αν κρίνω κι απ' την επιμέλεια που του εμπιστευτήκατε για την επανέκδοση του Family Life, πρέπει να χαίρει της απόλυτης εκτίμησή σας...

Εμπιστευόμαστε τον db τυφλά... Θεωρούμε ότι είναι ένας εξαιρετικά προικισμένος άνθρωπος με ό,τι κι αν καταπιάνεται και δη στον τομέα των artworks. Πραγματικά "ακούει" το δίσκο και τον μετατρέπει σε γραφιστική σύνθεση μ' ένα μοναδικό τρόπο!

Από ποιά ανάγκη προέκυψε η επανακυκλοφορία του Family Life και γιατί πιστεύετε ότι τον εκπροσωπεί ως single το "Mom"; Αν μπορούσατε να ξεχωρίσετε ένα άλλο τραγούδι απ' το δίσκο, ποιό θα ήταν αυτό και γιατί;

Θεωρούσαμε - τόσο η Inner Ear όσο κι εμείς- πως του άξιζε μια ακόμα ευκαιρία στους τομείς που έγιναν αλλαγές, τον ήχο (σημ: δεν έγιναν νέες ηχογραφήσεις, απλά νέα μίξη και μάστερινγκ των παλιών) και το γραφιστικό κομμάτι (νέο artwork). To "Mom" είναι το κομμάτι που αναμφισβήτητα ξεχώρισε μέσα σ' όλα αυτά τα χρόνια, είναι ένα "δυνατό" και σχεδόν ποπ κομμάτι με λυπητερούς στίχους, ίσως είναι αυτή η αντίθεση, δεν ξέρω... Ένα άλλο κομμάτι που θα ξεχωρίζαμε θα ήταν σίγουρα το "The End Song". Πάντα μας ανατρίχιαζε και πάντα θα μας ανατριχιάζει.

Και για να ξεφύγουμε λίγο απ' τα αμιγώς μουσικά: πως κρίνετε την κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η χώρα κοινωνικοπολιτικά;

Απ' τη μία χάλια, μαύρη, ζοφερή... Απ' την άλλη, μάλλον αρχίζουμε να ξυπνάμε και να οδηγούμαστε σε μια νέα, πιο άγρια αρχικά, αλλά σίγουρα πιο ρεαλιστική κι ελπιδοφόρα περίοδο, κι όχι μόνο σε επίπεδο οικονομίας, αλλά και μεταξύ μας, ίσως ξαναρχίσουμε να εμφανίζουμε και συνοχή ως λαός, κάτι που το 'χαμε σίγουρα χάσει, ο καθένας στον κόσμο του και ποιος είναι καλύτερος - και με πιο πολλά δάνεια, μάλλον - από τον άλλο.

Με μια εκ των έσω λύση κι όχι με δανεικές εξωτερικές ελπίδες, συμφωνείτε ότι θα προχωρούσαμε με περισσότερα εχέγγυα για μελλοντική ευημερία;

Η αλήθεια είναι ότι δεν είμαστε ειδικοί στα οικονομικά, αλλά δε θέλει και πολύ μυαλό για να καταλάβεις ότι δε γίνεται να παίρνουμε νέα δάνεια για να ξεπληρώσουμε τμήματα μόνο των παλιών, τα οποία δε μπορούμε να ξεπληρώσουμε ούτως ή άλλως. Η λύση πρέπει εκ των πραγμάτων να είναι εκ των έσω.

Αναμένετε πιο αισιόδοξες μέρες ή η κατρακύλα δεν θα 'χει τελειωμό;

Η κατρακύλα δε θα έχει τελειωμό κι αυτός είναι ο μόνος λόγος για τον οποίο αναμένουμε πιο αισιόδοξες μέρες... Θ' αργήσουν, αλλά θα 'ρθουν...

Στην παρούσα φάση, συμφωνείτε ότι αποθαρρύνονται οι μουσικοί οι οποίοι προσβλέπουν στον βιοπορισμό απ' την μουσική; Εσείς αν δεν κάνω λάθος, δεν αποκομίζετε τα προς το ζην μέσω αυτής.

Νομίζω ότι παντού και πάντοτε συνέβαινε αυτό, το φαινόμενο δεν είναι τωρινό, απλά τα πράγματα είναι ακόμη πιο δύσκολα στις μέρες μας. Οπότε είναι φυσικό να αποθαρρύνεται ο βιοπορισμός μέσα από τη μουσική αυτή καθαυτή. Ναι, δε ζούμε από τη μουσική, ίσως και να 'ναι καλύτερα έτσι, κάνουμε ελάχιστες υποχωρήσεις και διατηρούμε τη σχέση μας με τη μουσική μας επαγγελματικά "ερασιτεχνική".

Σκέφτεστε την ζωή σας εκτός των ελληνικών συνόρων;

Βεβαίως, την έχουμε σκεφτεί ουκ ολίγες φορές.. Μερικοί από μας την προγραμματίζουμε κιόλας, για το κοντινό μέλλον!

Αν διαλέγατε μια πόλη για να περάσετε το υπόλοιπο της ζωή σας ποια θα ήταν αυτή;

Α, δύσκολα μας βάζεις, κομματάκι δεσμευτικό για το υπόλοιπο της ζωής μας!
Λοιπόν, ενδεικτικά:
Τρίπολη
Βερολίνο
Νέα Υόρκη
Βουδαπέστη

Σας ευχαριστώ πολύ.

Εμείς ευχαριστούμε!