Oι αντιφάσεις είναι από τις πλέον θεμελιώδεις εκφάνσεις των ανθρώπων

Ανεκπλήρωτοι πόθοι, οδυνηροί αποχωρισμοί, οργασμικά βογγητά, πικρό χιούμορ, ψυχαναλυτικές βουτιές και μια σπουδαία νέα μουσικός με έναν από τους καλύτερους δίσκους του 2023 – η Anna B Savage ξέρει τι σημαίνει να είσαι γυναίκα εν έτει 2024 και ξέρει ακόμα καλύτερα να μιλάει για αυτό μέσα από τα τραγούδια της.

Εδώ στην Ελλάδα, σε παρουσιάζουν ως «έναν μοναδικό συνδυασμό της Ella Fitzgerald, της FKA Twigs και της Billie Eilish». Θεωρείς ότι υπάρχει όντως σύνδεση ανάμεσα σε εσένα και στις άλλες καλλιτέχνιδες ή πρόκειται απλά για τεμπέλικη δημοσιογραφία;

Λοιπόν, σίγουρα θεωρώ ότι πρόκειται για πολύ κολακευτική δημοσιογραφία! Η Ella Fitzgerald είναι η απόλυτη τραγουδιστική ηρωίδα μου και η FKA Twigs και η Billie Eilish είναι άγρια πετυχημένες και κουλ καλλιτέχνιδες, όποτε σίγουρα θα πω ότι οι συγκρίσεις αυτές με κάνουν ευτυχή. Νομίζω ότι οι μουσικογραφιάδες πάντα δυσκολεύονται όταν μιλάνε για κάποιον νέο καλλιτέχνη ή καλλιτέχνιδα, γιατί πρέπει να δώσουν στον κόσμο μια σύγκριση που να την ξέρει - οπότε αυτές είναι πολύ ωραίες.

Ακούγοντας το "A Common Turn" και το “in|FLUX”, ενιωσα ότι και τα δυο ισορροπούσαν ανάμεσα σε ευαλωτότητα και δύναμη. Εννοώ ότι οι δίσκοι λαχταράνε τη σύνδεση με κάποιον άλλο. Και την ίδια στιγμή, είναι μια κραυγή ανεξαρτησίας που λέει ότι μπορούμε και μόνες και μόνοι μας να είμαστε καλά. Μπορεί εν τέλει η μουσική να εκφράσει τις αντιφάσεις των ανθρώπων τελικά; Ή μπορεί μόνο να τις περιγράψει;

Οπωσδήποτε θεωρώ ότι αποτελεί τρόπο να εκφράσει τις αντιφάσεις (ή ίσως και να τις περιγράψει, ποιος ξέρει). Νομίζω ότι οι αντιφάσεις είναι από τις πλέον θεμελιώδεις εκφάνσεις των ανθρώπων, και μάλιστα από αυτές που συνέχεια τίθενται σε πρόκληση από την απανταχού παρουσία των μέσων κοινωνικής δικτύωσης – έτσι νομίζω. Στους αλγορίθμους των μέσων κοινωνικής δικτύωσης δεν αρέσουν οι αντιφάσεις, αρέσει η συνέπεια.

Μεταξύ των δυο άλμπουμ σου, τέλειωσες ένα μεταπτυχιακό στην Πρακτική Δημοφιλούς Μουσικής στο BIMM Institute του Δουβλίνου – επηρέασε το “in|FLUX” η αποκτηθείσα αυτή γνώση; Θεωρείς ότι το θεωρητικό υπόβαθρο είναι αναγκαίο για έναν ή μία μουσικό; 

Ναι, θα έλεγα πως το επηρέασε. Υπήρχε λίγη θεωρητική γνώση, αλλά θα έλεγα ότι είχε πολλή τεχνολογία, για τα γεγονότα και για την μπίζνα της μουσικής επιπλέον. Δεν θεωρώ τη θεωρητική γνώση αναγκαία, αλλά πραγματικά τη θεωρώ βοηθητική. Αλλά με τον ίδιο τρόπο τη θεωρώ και εν δυνάμει τροχοπέδη. Όπως πάντα, και τα δυο μπορεί να συμβαίνουν ταυτόχρονα.

Πραγματικά λατρεύω το ότι πολλά από τα τραγούδια σου έχουν ως θέμα το τι σημαίνει να είσαι γυναίκα σήμερα: τη σχέση μας με το σώμα μας στο "One", τη σεξουαλικότητα και την ηδονή μας στο "Chelsea Hotel #3", την προσωπική μας καταξίωση στο "The Orange". Χρειαζόμαστε τέτοια τραγούδια, οπότε σε ευχαριστώ που τα δημιούργησες. Πώς αποφάσισες να επικεντρωθείς στο θέμα αυτό; Επί τούτου το επέλεξες ή σε οδήγησαν σε αυτό όλες οι εμπειρίες που βιώνουμε στη ζωή μας οι γυναίκες;

Πολύ ωραίο αυτό, σ’ ευχαριστώ. Σίγουρα επέλεξα να εστιάσω στον αυνανισμό στο “Chelsea Hotel #3", αλλά για τα άλλα θα έλεγα ότι είναι απλά κάτι περισσότερο από αυτά στα οποία προσωπικά επικεντρώνομαι και ενδιαφέρομαι. Κι επιπλέον, είναι η δική μου βιωμένη εμπειρία, οπότε νιώθω ότι ίσως είμαι ικανή να γράψω για αυτήν ώστε να την ξεκαθαρίσω και για μένα την ίδια. Το “The Orange” ήταν πολύ ιδιαίτερο από αυτήν την άποψη – σαν ένα μάθημα που έπρεπε να πάρω για να βρω όλη τη χαρά στα μικρά πράγματα.

Σε συνέχεια της προηγούμενης ερώτησης, η μουσική σου ανήκει σε αυτή τη σπάνια κατηγορία μουσικής που μιλά για τη γυναικεία σεξουαλικότητα και ηδονή με έναν πολύ ρεαλιστικό τρόπο. Σε έναν κόσμο γεμάτο σεξουαλική βία κατά των γυναικών, είναι ωραίο να ακούς μουσική που να σου θυμίζει ότι το σεξ μπορεί να είναι και μια ωραία, θετική, ακόμα και αστεία εμπειρία. Πόση προσπάθεια και κουράγιο απαιτείται για να γράψεις τόσο ανοιχτά για το θέμα;

Α, κι αυτό είναι πολύ ωραίο! Ευχαριστώ! Ε, είναι σημαντικό να γράφεις και για τα καλά πράγματα, έτσι δεν είναι; Δε νομίζω ότι για μένα θέλει τόσο πολύ κουράγιο – αν κι από την άλλη εδώ απλά ίσως και να είμαι εγώ λίγο αφελής. Απλά μ’ αρέσει να γράφω για όσα με επηρεάζουν τη δεδομένη στιγμή, και συχνά με απασχολεί η σεξουαλική και αισθησιακή εαυτή μου και το να μαθαίνω να μπορώ να εκφραστώ η ίδια στο κομμάτι αυτό.

Χθες βράδυ, έκατσα και είδα το "Baby Grand", την ταινία που κάνατε με τον Jem Talbot για τη σχέση σας επτά χρόνια μετά το χωρισμό σας. Τη βρήκα πολύ γενναία και δυνατή και συγκινητική, μου έφερε πολλά δάκρυα στα μάτια. Τι σε ενέπνευσε να φέρεις (ή να επαναφέρεις, αν αυτό είναι πιο ακριβές) τούτη την ιστορία στη ζωή;

Α, λοιπόν, βασικά ήρθε και με βρήκε ο Jem με την ιδέα και σκέφτηκα ότι φαινόταν σπουδαία, και δύσκολη, και συναρπαστική. Και σήμαινε επίσης ότι θα μπορούσα να συνεργαστώ με δυο από τους αγαπημένους μου ανθρώπους των εφηβικών μου χρόνων, οπότε στην πραγματικότητα δεν χρειάστηκε και πολλή προσπάθεια. Κι έμαθα ότι η συνεργασία με άλλους ανθρώπους είναι το πράγμα που αγαπώ να κάνω πιο πολύ από όλα. Επανειλημμένα μου έλεγαν ότι ήταν μια ωμή/ηλίθια κίνηση και τώρα μπορώ να δω τι υπονοούσε ο κόσμος. Ήταν μια απίστευτη εμπειρία και δεν θα την άλλαζα στο παραμικρό, αλλά σίγουρα ήταν δύσκολη. 

"I scroll to "Pink Moon"/I hope I fall asleep soon", τραγουδάς στο "Hotel" κι εγώ το κάνω αυτό όταν έχω άγχος και δεν μπορώ να κοιμηθώ! Σου αρέσει γενικά ο Nick Drake; Τι αγαπάς στη μουσική του;

Τον αγαπώ τον Nick Drake. Είναι αρχιτεχνίτης στα τραγούδια, είναι τόσο απατηλά απλά. Κι οι στίχοι του είναι τόσο έμμεσοι και έχουν τόσο πολύ από το στοιχείο του φυσικού κόσμου και τόση ευλάβεια για το στοιχείο του φυσικού κόσμου μέσα τους. Μ’ αρέσει πάρα πολύ να προσπαθώ να παίξω στην κιθάρα τα τραγούδια που έγραψε, συχνά παραείναι δύσκολα.

Πώς προέκυψε η συνεργασία με τους Orbital στο "Home"; Και τι σε είλκυσε σε αυτή τη συνεργασία ώστε να τη δεχτείς;

Δυστυχώς δεν είναι καμιά τεράστια ιστορία – ο Paul των Orbital απλά επικοινώνησε μαζί μου μέσω του label μου και ρώτησε αν ήθελα να συνεργαστώ! Είπα πολύ εύκολα το ναι – είναι απολύτως iconic, για να μην αναφέρω και πολύ ωραίοι – και (όπως είπα και πριν), τρελαίνομαι για συνεργασίες.

Έχω βρεθεί στη θέση της πρωταγωνίστριας του "The Ghost" (όλες μας φαντάζομαι έχουμε έναν πρώην που εμφανίζεται κάθε λίγα χρόνια), οπότε το τραγούδι αυτό με άγγιξε πολύ. Υπάρχει καμιά ιστορία πίσω από τη δημιουργία του που θα ήθελες να μοιραστείς;

Χμμμμ, θα έλεγα πως η κύρια ιστορία που θα ήθελα να μοιραστώ για το τραγούδι αυτό είναι ότι μου χρειάστηκε ΜΙΑ ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑ για να το τελειώσω, και πήρε πολλές πολλές πολλές διαφορετικές μορφές πριν τελικά φτάσει να είναι αυτό που είναι τώρα. Νομίζω ότι ξεκίνησα να χαζοδουλεύω (με αυτό που τελικά θα γινόταν το “The Ghost”) το 2018 – κι είναι αστείο γιατί αν το έπαιζα σε οποιονδήποτε άλλο ή οποιαδήποτε άλλη δεν θα αναγνώριζαν ούτε νότα του, αλλά για μένα οι μεταμορφώσεις είναι όλες εκεί, σ’ εκείνο το πρώτο draft. Πλάκα έχει. 

Έχετε διασκευάσει το "Always on my mind" με τον Matthew Stevens – ποια είναι η βερσιόν που προτιμάς; Της Brenda Lee, των Pet Shop Boys, του Elvis, του Willie Nelson? Και γιατί;

Δεν τις έχω ακούσει όλες τους.. ωχ ωχ ωχ. Πρέπει να βαλθώ να τις ακούσω!

Τι σχέδια έχεις για το μέλλον – μακροπρόθεσμα και βραχυπρόθεσμα;

Να περνάω καλά, και να κάνω όμορφα πράγματα με όμορφους ανθρώπους (χαμογελάει).

Τι σχεδιάζεις να μας παρουσιάσεις στην επερχόμενη εμφάνισή σου στην Αθήνα;

Ελπίζω πως θα είναι μια όμορφη νύχτα, με μια παρουσίαση τραγουδιών από όλες τις κυκλοφορίες μου. Ανυπομονώ γι’ αυτήν!

Η Anna B Savage εμφανίζεται στο Temple το Σάββατο 13 Ιανουαρίου. Περισσότερες πληροφορίες εδώ.