Κάτι ανάμεσα στο 4ο και στο 5ο άλμπουμ
Φωτογραφία - Βαγγέλης Κώστογλου
Ο Αντώνης Λιβιεράτος έχει καινούργιο δίσκο, το ‘4 1/2'. Επ’ ευκαιρίας, κάνει μια αναδρομή στην καριέρα του, στις δουλειές και τα συγκροτήματα με τα οποία μπλέχτηκε κατά καιρούς και μπλέκεται ακόμα, ασχολείται με τα κλάσματα και τη σημασία τους, περνάει λίγο από τα αστικά τοπία και τις μουσικές τους υποκρούσεις, μιλάει για την Telecaster καθότι έχουμε ανεξιθρησκεία (έχουμε;), δίνει μια playlist τρεχουσών μουσικών προτιμήσεων και καταλήγει σε μια σειρά ενδιαφέροντα στοιχεία. Όλα αυτά, σε μια συνέντευξη, στο MiC.
- 4 1/2 ο τίτλος: έχει μείνει κάτι μισό; Χρειάζεται να συμπληρωθεί ή να ερμηνευτεί περαιτέρω;
Δεν υπάρχει κανένας λόγος να σπαζοκεφαλιάζει κανείς: Έχουν προηγηθεί τρία ολοκληρωμένα άλμπουμ μου ως "Αντώνης Λιβιεράτος" ("Το Τεράστιο Κίτρινο Πράγμα", "Το Πλαστικό Κουτί" και το "Mother Tongue") κι ένα ΕΡ (ο "Κόκκινος Ουρανός"). Άρα, το περί ου ο λόγος, είναι κάτι ανάμεσα στο τέταρτο και το πέμπτο μου άλμπουμ κι ως εκ τούτου κατέχει στη σόλο δισκογραφία μου τον αύξοντα αριθμό 4 1/2... Όπερ έδει δείξαι.
- Υπάρχουν μουσικές αποστάσεις και διαστήματα ανάμεσα π.χ στον καινούργιο δίσκο, με το «Τεράστιο κίτρινο πράγμα» ή/και με το Mother Tongue;
Θα ήταν παράλογο να ισχυριστώ πως σ' όλο αυτό το διάστημα δεν έχει αλλάξει τίποτα. Το ‘4 1/2’ πάντως βρίσκεται κατά μια έννοια πιo κοντά στο "Τεράστιο Κίτρινο Πράγμα" του 1998 ή "Το Πλαστικό Κουτί" του 2000 απ' ότι στο "Mother Tongue" του 2004. Όχι τόσο λόγω του ελληνικού στίχου, αλλά κυρίως ως προς τον τρόπο προσέγγισης της παραγωγής του: "Έχω μια ιδέα στο μυαλό μου και προκειμένου να την πραγματοποιήσω θα χρησιμοποιήσω κάθε διαθέσιμο μέσο επενδύοντας όσον χρόνο χρειαστεί". Το "Mother Tongue" αντίθετα είχε ένα πολύ πιο περιορισμένο "κόνσεπτ": Βασιζόταν αποκλειστικά σε samples και ηλεκτρονικά κι είχα θέσει στον εαυτό μου, ως όριο, τη χρήση ενός φυσικού οργάνου ανά κομμάτι. Επίσης (εκτός του, αγγλόφωνου title track) δεν περιλάμβανε τραγούδια.
- Να μην υποθέσουμε ότι «πήρε 14 χρόνια» για να γίνει το 4 ½ γιατί το προηγούμενο προσωπικό άλμπουμ βγήκε το 2004, έτσι;
Η αλήθεια είναι πως όλο και με κάτι άλλο καταπιάστηκα στο μεσοδιάστημα: Τρία άλμπουμ με το Κεφάλαιο 24, δύο με τους Dr. Atomik, η συμμετοχή μου ως συμπαραγωγός και μουσικός στο ‘Sixteen Haikus and Other Stories’ των Sigmatropic, τα live projects των Headless Elvis και των Livieratos Ensemble, κάτι λίγες ταινίες και θεατρικά, μερικές συμμετοχές σε συλλογές και σε δίσκους άλλων μουσικών... Δύσκολα θα μπορούσα να πείσω κάποιον πως όλα αυτά τα χρόνια δούλευα το ‘4 1/2’.
- Είναι λίγο «αστικού περιβάλλοντος» ο δίσκος; Γιατί όντως, στην Άνω Κυψέλη π.χ. μπορείς να βρεις μυστικούς κήπους, σαν αυτόν που περιγράφεται στο ομώνυμο κομμάτι. Και «Εξαίσια πτώματα» επίσης…
Και στους Αμπελοκήπους και στο Παγκράτι επίσης, θα μου επιτρέψεις να συμπληρώσω. Έχω περάσει όλη μου τη ζωή στην Αθήνα, εκτός από μια επταετία που έζησα στα Γιάννενα (τα οποία μπορεί να είναι πολύ μικρότερη πόλη, παραμένουν όμως πόλη). Είμαι μ' άλλα λόγια γέννημα και θρέμμα του αστικού περιβάλλοντος. Κάτι το οποίο, μοιραία, αντικατοπτρίζεται και στη δουλειά μου ως μουσικός και ακόμα πιo άμεσα στη στιχουργική μου.
- Οι κιθάρες αισθάνονται λίγο πιο βολικά στο γενικό αποτέλεσμα, από ό,τι σε προηγούμενες δουλειές;
Δεν είμαι βέβαιος. Θα πρέπει να τις ρωτήσω πριν σου απαντήσω. (Αν και η Telecaster ξέρω πως, μάλλον και δικαίως, δε θα μου πει διότι δεν είναι κιθάρα: Είναι θρησκεία.)
- Ένα σύμπτωμα που λέτε και εσείς οι γιατροί, είναι ότι θα ήθελα να κάνω ερωτήσεις που παράγονται από αρκετούς από τους τίτλους, π.χ. τι είναι αυτό που συμβαίνει τακτικά και αν όντως τελικά επιστρέφουν. Θα έχει το κοινό την ευκαιρία να ερωταπαντηθεί σε live, συντόμως;
Θα ξεκινήσουμε να κάνουμε live παίζοντας (και) το υλικό του δίσκου απ' τον ερχόμενο Φλεβάρη και μετά. Όχι πιο άμεσα, διότι η μπάντα (που θα είναι κατά βάση το τρέχον line-up των Dr. Atomik με κάποιες προσθήκες) χρειάζεται χρόνο και δουλειά για να καταφέρει να μεταφέρει στη σκηνή το ύφος και την αίσθηση του άλμπουμ. Επίσης θεωρούμε πως είναι καλό να δώσουμε στο κοινό λίγο χρόνο ώστε να αντιληφθεί την ύπαρξη του ‘4 1/2'. Το οποίο κοινό, βεβαίως, θα μπορεί να μου υποβάλλει όποιες και όσες ερωτήσεις θέλει ώστε να λύσει τις πιθανές απορίες του. Κι εγώ, με τη σειρά μου, θα μπορώ να επιλέξω κατά πόσο θ' απαντήσω ή θ' αφήσω τις απορίες να συνεχίσουν να υπάρχουν στο διηνεκές...
- Υπάρχει κάτι (μπάντα, δίσκος) σχετικά ή πολύ πρόσφατο που εκτιμάς πολύ μουσικά;
To πιο πρόσφατο, συγκλονιστικό, άλμπουμ που άκουσα (κι ακούω ακόμα) είναι το ‘YRU Still Here?’ των Ceramic Dog του Mark Ribot. Είχα να έρθω σ' επαφή με κάτι (αντίστοιχα) συγκλονιστικό δυο χρόνια: Από τότε που πρωτάκουσα το ‘The Hope Six Demolition Project’ της PJ Harvey. Την οποία PJ, μια και το 'φερε ο λόγος, συνεχίζω να θεωρώ την πιo σημαντική ανάμεσα σ' όλους τους δημιουργούς που έχουν εμφανιστεί στο rock'n'roll απ' το '90 και δώθε.
- Ποιοι/ες συμβάλλουν στο ‘4 1/2';
Όλοι οι μουσικοί που έχουν συμμετάσχει στον δίσκο ήταν, ήδη, συμπαίκτες μου σε άλλα σχήματα: Ο Άκης Μπογιατζής (απ' τους Sigmatrοpic) έκανε δεύτερα φωνητικά σ' ένα κομμάτι. Ο Τάσος Κάτσαρης (επίσης Sigmatropic) έπαιξε τενόρο σαξόφωνο σε δυο κομμάτια. Ο Γιάννης Τρυφερούλης (Sigmatropic, Dr. Atomik, Κεφάλαιο 24) τύμπανα σε τέσσερα κομμάτια. Ο Ηλίας Λιβιεράτος (Dury Dava, Dr. Atomik, Headless Elvis, Livieratos Ensemble), τύμπανα, κρουστά και φωνητικά σε έξι κομμάτια. Η Νεφέλη Λιβιεράτου τραγουδάει σε δύο κομμάτια κι υπογράφει, επίσης, τις εικόνες του εξωφύλλου. Εγώ έχω παίξει όλα τα υπόλοιπα όργανα, έχω τραγουδήσει, έχω κάνει την ηχογράφηση, τη μίξη και την παραγωγή κι έχω, προφανώς, γράψει του στίχους και τη μουσική σε όλα τα κομμάτια (σε δύο με τη συμβολή του Ηλία Λιβιεράτου και σ' ένα απ' αυτά και του Κίμωνα Βλαχάκη). Η σχεδίαση του εξωφύλλου έχει γίνει απ' τον (επίσης μουσικό, ντράμερ των Bog Art) Μάριο Γαμπιεράκη. Ο Μανώλης Αγγελάκης (Illegal Operation) έχει κάνει τη μίξη ενός απ' τα κομμάτια κι ο Γιάννης Χριστοδουλάτος το mastering του άλμπουμ.
(O δίσκος κυκλοφορεί σε τρίπτυχη χάρτινη συσκευασία από την Puzzlemusik)
